Αχολογούσαν τα ράδια απ' το πρωί κι
έλεγαν για τους «αντάρτες» του ΠΑΣΟΚ και την κρίσιμη ψηφοφορία και
ανατρίχιαζε ο εγκλωβισμένος μηχανοκίνητος κόσμος των λεωφόρων, ενώ
ιστορούσαν τα ηρωικά κατορθώματα των βουλευτών οι σχολιαστές, κι άλλοι
μιλούσαν για το βραδινό κρας τεστ, και...
μερικοί έμπαιναν στα βαθιά της
πολιτικής με απαράμιλλες διεισδυτικές ερμηνείες για το υψωμένο φρύδι της
θυμωμένης Μπατζελή,
τέτοια στις ακίνητες λεωφόρους της Τρίτης,
ώσπου
ακούστηκε μια στεντόρεια φωνή, που έφευγε από ανοιχτό παράθυρο
αυτοκινήτου και διέσχιζε επιθετικά το ενδιάμεσο κενό της απελπισμένης
αυτοκινητοπομπής,
κι έλεγε «κότεεεες» η κραυγή και όλοι καταλάβαιναν τι
ήθελε να πει -πλούσια η εμπειρία τους από «αντάρτες» του γλυκού νερού-,
ώσπου ένας από τους οδηγούς θυμήθηκε έναν στίχο του Καρυωτάκη, βγήκε από
το όχημα, πήρε ένα σπρέι και άρχισε να γράφει στον παρακείμενο τοίχο:
«Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους ένας πέθαινε από αηδία» και τότε
πολλοί σταυροκοπήθηκαν, άλλοι ενοχλήθηκαν γιατί νόμισαν ότι αυτούς αφορά
ο στίχος, αλλά πολλοί χειροκρότησαν, γιατί κατάλαβαν ότι ο στίχος ήταν
βέλος για τους βουλευτές, τους οποίους βέβαια οι ίδιοι οι εγκλωβισμένοι
ψήφιζαν, αλλά τέλος πάντων άρχιζαν σε λίγο οι ειδήσεις και όλοι σώπασαν
για να ακούσουν τα σπουδαία...
Ωραία ήταν στην ατελείωτη μεταλλική ουρά, έτσι όπως πρωτοτυπούσαν οι πρωινές εκπομπές επαναλαμβάνοντας η μία την άλλη και άκουγε ο κόσμος και μάθαινε αυτά που ποτέ δεν είχε υποψιαστεί,
ότι φέρ' ειπείν πτωχεύουν οι επιχειρήσεις, αλλά ζουν ζάπλουτοι οι επιχειρηματίες, και τότε κάποιος ψιθύρισε «κλέφτες» και κάτι είπε για την υπεραξία,
αλλά όλοι τον κοίταζαν περίεργα -σαλεμένος θα ήταν, οπωσδήποτε -και έστρεψαν την προσοχή τους στους χρυσοπληρωμένους των ΔΕΚΟ, όπως τους χαρακτήριζε το ασίγαστο πάθος των σχολιαστών
και σχεδόν όλοι έστρεψαν τις μούντζες τους στα «ρετιρέ», αλλά δεν μπορούσαν να εξηγήσουν μέσα τους γιατί γελάει στο βάθος ο Πεταλωτής, χαίρεται ο Στρος-Καν και πανηγυρίζει ο Παπακωνσταντίνου...
ΠΗΓΗ: enet.gr
