Με τα οικογενειακά προβλήματα ενός λεσβιακού ζευγαριού καταπιάνεται η πιο ενδιαφέρουσα ταινία της εβδομάδας, «Τα παιδιά είναι εντάξει» της Λίζας Τσολοντένκο. Ενώ στην καλογυρισμένη, σε 3-D, περιπέτεια, «Ο θρύλος των ιπτάμενων φρουρών» του Ζακ Σνάιντερ, ένα σμήνος από καλές κουκουβάγιες συγκρούεται με κακές....
Οι Ανέτ Μπένινγκ και Τζουλιάν Μουρ υποδύονται με ευαισθησία και ζωντάνια δυο λεσβίες στην ταινία «Τα παιδιά είναι εντάξει» Στο βιντεογκέιμ και το μάνγκα στρέφεται η ταινία «Ο Scott Pilgrim εναντίον των 7 πρώην» του Εντγκάρ Ράιτ, ενώ η Λουκία Ρικάκη, στο ντοκιμαντέρ της «Ονειρα σε άλλη γλώσσα», μας αποκαλύπτει την εξαιρετική δουλειά των δασκάλων σ' ένα δημοτικό σχολείο παιδιών μεταναστών από διάφορες χώρες στην παλιά Λευκωσία.
Τα παιδιά είναι εντάξει
The Kids Are All Right.
ΗΠΑ, 2010. Σκηνοθεσία: Λίζα Τσολοντένκο. Σενάριο: Λίζα Τσολοντένκο, Στιούαρτ Μπλούμπεργκ. Ηθοποιοί: Τζουλιάν Μουρ, Ανέτ Μπένινγκ, Μαρκ Ράφαλο, Μία Γουασικόφσκα, Τζος Χάτσερσον. 104'
***Η ηρεμία μιας λεσβιακής οικογένειας και των δύο παιδιών τους ανατρέπεται όταν η μία από τις γυναίκες τα φτιάχνει με τον δότη σπέρματος.
Ρομαντική, κάπως δραματική στο δεύτερο μέρος, αν και ασυνήθιστη από μια τουλάχιστον πλευρά κωμωδία είναι η νέα ταινία της Λίζας Τσολοντένκο («Η δοκιμασία της κυρίας Byrd»). Καταπιάνεται με τα προβλήματα ενός μεσήλικου λεσβιακού ζευγαριού και τη σχέση του με τα παιδιά που απέκτησε χάρη σε δωρητή σπέρματος. Η Τζιουλ (Τζουλιάν Μουρ) και η Νικ (Ανέτ Μπένινγκ), ο «άντρας» της οικογένειας, και τα δύο νεαρά παιδιά τους, η 18χρονη Τζόνι (Μία Γουασικόφσκα) και ο 15χρονος Λέιζερ (Τζος Χάτσερσον), ζουν σε μια όμορφη, μεσοαστική περιοχή, σ' ένα δικό τους πλανήτη, απομακρυσμένο από τα προβλήματα: μιζέρια, ανεργία, φυλετικές και ταξικές διακρίσεις.
Ενα από τα προβλήματα της Τζόνι και του Λέιζερ είναι να γνωρίσουν τον βιολογικό τους πατέρα. Δότης σπέρματος είναι ο Πολ (Μαρκ Ράφαλο), ένας κάπως χίπης ιδιοκτήτης εστιατορίου και ένθερμος κηπουρός οργανικών προϊόντων. Μετά την αρχική «μυστική» συνάντηση των παιδιών με τον Πολ, στις συναντήσεις που ακολουθούν θα μπλεχτούν και οι δύο μαμάδες. Η Τζιουλ θα παρασυρθεί από τον Πολ και θ' αρχίσει μια ερωτική σχέση μαζί του, γεγονός που θα προκαλέσει ρήξη στην οικογένεια.
Με ένα καλογραμμένο, με πετυχημένους, διανθισμένους με χιούμορ, αλλά και ειρωνεία διαλόγους, η Τσολοντένκο κατάφερε να ξεπεράσει τα φαρσοειδή στοιχεία και να μας προσφέρει ένα πιο ανθρώπινο, πειστικό έργο. Η βασική αδυναμία της είναι πως παραμένει στον συντηρητισμό που εξακολουθεί να κυριαρχεί τις τελευταίες δύο δεκαετίες σε πολλές αμερικανικές ταινίες. Παρά το θέμα της σεξουαλικής απελευθέρωσης (και της ωρίμανσης των δύο νέων) που παρουσιάζει, η ταινία οδηγεί στη στήριξη των μικροαστικών οικογενειακών αξιών. Ακόμη και η νέα γενιά παραμένει ιδιαίτερα συντηρητική. Αντίθετα, εκεί που ξεχωρίζει η Τσολοντένκο είναι στη διεύθυνση των ηθοποιών της με σιγουριά και δύναμη, ιδιαίτερα όσον αφορά τις δύο γυναίκες, που ερμηνεύουν με ευαισθησία, ζωντάνια και χιούμορ τους ρόλους τους.
Ο θρύλος των ιπτάμενων φρουρών
Legend of the Guardians: The Owls of Ga'Hoole.
ΗΠΑ, 2010. Σκηνοθεσία: Ζακ Σνάιντερ. Σενάριο: Τζον Ορλόφ, Εμίλ Στερν. Με τις φωνές των: Χέλεν Μίρεν, Τζέφρι Ρας, Τζιμ Στέρτζες, Χιουγκ Γουίβινγκ, Σαμ Νιλ. 91'
***Ενα όμορφο, επικών διαστάσεων, εικαστικά συναρπαστικό παραμύθι, με ήρωες καλές και κακές κουκουβάγιες, δοσμένο με το σύστημα του 3-D.
Ο γνωστός μας από τους «300» και τους «Watchmen» σκηνοθέτης στρέφεται τώρα στα κινούμενα σχέδια και το 3-D για να μας προσφέρει την καλύτερη ταινία του. Βασισμένη σε τρεις από τους 15 τόμους των παιδικών ιστοριών της Κάθριν Λάσκι, η ταινία αφηγείται την περιπέτεια μιας νεαρής κουκουβάγιας που μαζί με μια ομάδα από άλλες, τους ονομαζόμενους «Φρουρούς», μάχεται ενάντια στις σατανικές κουκουβάγιες «Καθαρές», που θέλουν να μετατρέψουν τις υπόλοιπες σε πιστούς τους δούλους.
Ο Σνάιντερ και οι συνεργάτες του κατάφεραν να φτιάξουν μια ταινία που, από καθαρά εικαστική πλευρά, μπορεί κάλλιστα να συναγωνιστεί το «Avatar». Τα υποβλητικά, συχνά σκοτεινά, κάπου κάπου φοβιστικά ντεκόρ, οι ίδιες οι κουκουβάγιες με τις λεπτομέρειες στις εκφράσεις και κινήσεις, η επεξεργασία του ήχου, τα ψηφιακά εφέ και γενικά η τέλεια τεχνική δουλειά στο 3-D, καθώς και οι φωνές γνωστών ηθοποιών, προσφέρουν ένα υπέροχο θέαμα. Για μεγάλα παιδιά, αλλά και για μεγάλους που παραμένουν παιδιά.
Ο Scott Pilgrim εναντίον των 7 πρώην
Scott Pilgrim vs. the World.
ΗΠΑ, 2010. Σκηνοθεσία: Εντγκάρ Ράιτ. Σενάριο: Εντγκάρ Ράιτ, Μάικλ Μπακόλ. Ηθοποιοί: Μάικλ Σέρα, Μαίρη Ελίζαμπεθ Γουίνστεντ, Κίραν Κάλκιν, Κρις Εβανς, Τζέισον Σβάρτσμαν. 108'
**½Ενας νεαρός, για να κερδίσει την καρδιά μιας μυστηριώδους κοπέλας, αγωνίζεται ενάντια στους 7 κακούς πρώην της, σε ένα καλοστημένο, συναρπαστικό βιντεογκέιμ. Πολλές είναι οι φορές που τα graphic novels μεταφέρονται στην οθόνη, αλλά σπάνια δίνονται με τη ζωντάνια και το ρυθμό που συναντάμε στη διασκευή του μυθιστορήματος του Μπράιαν Λι Ο' Μάλι από τον Εντγκάρ Ράιτ (δημιουργό της απολαυστικής παρωδίας τρόμου «Shaun of the Dead»).
OScott Pilgrim (όνομα δανεισμένο από το βιβλίο «Το σφαγείο πέντε» του Κερτ Βόνεγκατ), νεαρός κιθαρίστας του Τορόντο, περνάει μιαν άσχημη περίοδο από τότε που τον εγκατέλειψε η 17χρονη φίλη του. Τα πράγματα αλλάζουν όταν αντικρίζει τη «μοιραία» Ρομάνα Φλάουερς. Για να την κερδίσει αναλαμβάνει να αγωνιστεί εναντίον των 7 σατανικών πρώην «μνηστήρων» της.
Εκτός από τους πολύ πετυχημένους εξωτερικούς χώρους του Τορόντο, ο Ράιτ χρησιμοποιεί με ευρηματικότητα τα διάφορα είδη, από μάνγκα και πολεμικές τέχνες μέχρι το στιλ των κόμικς, αλλά και οθόνες χωρισμένες στη μέση για να στήσει τις χορογραφικές, ηρωικές μάχες του, τονισμένες με εκκωφαντική μουσική και να φτιάξει ένα (σίγουρα από τα καλύτερα) εντυπωσιακό βιντεογκέιμ που θα προσελκύσει τη νεολαία και μόνο.
Ονειρα σε άλλη γλώσσα
Ελλάδα, 2010. Ντοκιμαντέρ. Σκηνοθεσία - σενάριο: Λουκία Ρικάκη. Μοντάζ: Γιάννης Δαρίδης. 68'
**½Εξαιρετικό ντοκιμαντέρ γύρω από τα παιδιά μεταναστών, αλλά και Ελληνοκυπρίων σε δημοτικό σχολείο στο κέντρο της παλιάς Λευκωσίας.
Το ιστορικό σχολείο της Φανερωμένης, πολύ κοντά στην Πράσινη Γραμμή, ήταν για πολλές δεκαετίες Παρθεναγωγείο. Μετά την τουρκική εισβολή και την εγκατάλειψη της παλιάς πόλης από τους περισσότερους Ελληνοκύπριους, το σχολείο εγκαταλείφθηκε για να μετατραπεί, στη συνέχεια, σε δημοτικό σχολείο όπου, μαζί με τους λιγοστούς Ελληνοκύπριους, βασικά φοιτούν παιδιά μεταναστών από Ρωσία, Γεωργία, Πόντο, Ιράκ, Φιλιππίνες και αλλού.
Το ντοκιμαντέρ εξετάζει την αλλαγή αυτή μέσα από τους ίδιους τους μαθητές και τους δασκάλους που με πίστη και επιμονή αγωνίζονται να διδάξουν όχι μόνο την ελληνική γλώσσα, αλλά και τις παραδόσεις της κάθε εθνότητας. Σε μια σκηνή τα παιδιά ξεναγούνται από τους μουσουλμάνους συμμαθητές τους σ' ένα τζαμί, ενώ σε άλλη κάνουν διάλογο για τις διαφορές των θρησκειών. Το κύριο βέβαια που επιτυγχάνεται στο σχολείο είναι η αρμονική συμβίωση παιδιών από διαφορετικές χώρες και πολιτισμούς. Ακόμη κι ένα κορίτσι από την Τουρκία, που αρχικά φοβάσαι πως θα έχει προβλήματα με τους Ελληνοκύπριους, μέσα από τις προσωπικές της ιστορίες για την καταπίεση των γυναικών στο χωριό της, καταφέρνει να γίνει αγαπητή απ' όλους και να κερδίσει βραβείο της UNESCO με την καλογραμμένη έκθεσή της. Η Ρικάκη έφτιαξε ένα ωραίο ντοκιμαντέρ, αν και οι εικόνες μιλούν τόσο εύγλωττα από μόνες τους που η αφήγησή της μου φάνηκε υπερβολική και καθόλου αναγκαία. *
Ο Αμερικάνος
(The American). ΗΠΑ, 2010. Σκηνοθεσία: Αντον Κόρμπιν. Σενάριο: Ρόουαν Τζόφι. Ηθοποιοί: Τζορτζ Κλούνι, Βιολάντε Πλασίντο, Θέκλα Ρόιτεν. 105'
Ο Τζορτζ Κλούνι είναι ο κουρασμένος επαγγελματίας εκτελεστής που, πριν εγκαταλείψει το επικίνδυνο επάγγελμά του, αναλαμβάνει μια τελευταία αποστολή: να φτιάξει και να παραδώσει ένα καινούργιο όπλο. Μόνο που στην πορεία θα μπλέξει με ένα διδακτικό παπά, μια πόρνη (που την ερωτεύεται) και διάφορους επικίνδυνους δολοφόνους.
Παρά τα διάφορα, ωραία φωτογραφημένα διεθνή εξωτερικά (από Σουηδία μέχρι Ιταλία), το σενάριο δεν προσφέρει τίποτα το καινούργιο στη γνωστή ιστορία του κουρασμένου εκτελεστή, ενώ ο γνωστός φωτογράφος και σκηνοθέτης του «Control», Αντον Κόρμπιν δείχνει να έχει χάσει την έμπνευσή του. Ο Τζορτζ Κλούνι προσπαθεί αλλα δεν καταφέρνει να ζωντανέψει το -«κουρασμένο» από τα πολλά κλισέ και με ένα παρατραβηγμένο φινάλε- σενάριο.
ΠΗΓΗ: enet.gr
ΚΡΙΤΙΚΗ: ΝΙΝΟΣ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗΣ
