ΛΟΓΙΑ ΤΣΕΚΟΥΡΑΤΑ
Γράφει η Σοφία Τσέκου
Στις περισσότερες των περιπτώσεων θα συμφωνήσω κι εγώ με το γνωστό και σοφό «κρείττον το σιγάν του λαλείν» καθ ΄ ότι ως γνωστόν η σιωπή είναι χρυσός και κερδισμένος βγαίνει αυτός που υπομονετικά σωπαίνει.
Θα συμμεριστώ την άποψη πολλών περί υπομονής και γλωσσικής εγκράτειας και ναι, ναι, προσυπογράφω στο ότι δεν μιλάς όταν είσαι εν βρασμώ και εν θυμώ…
Ο βρασμός όμως δεν μπορεί να παρατραβά, ούτε να χρονίζει γιατί τότε βράζεις στο ζουμί σου, βράζουν οι γύρω σου από τα νεύρα τους, βράζουν τα αίματα και γίνεται το άστα-βράστα γενικότερα…
Κάτι ανάλογο συμβαίνει με τον πρώην πρωθυπουργό της χώρας που έχει καταπιεί το αμίλητο νερό και τηρεί το βουκολικό «η μούγκα στην στρούγκα» με αποτέλεσμα το πανελλήνιο, λες και δεν έχει άλλα προβλήματα, απασχολείται επιπροσθέτως με το αν μιλήσει το παιδί και τι θα πει και βεβαίως πότε θα μας κάνει την τιμή να ψελλίσει τι. Και μένα τούτο με κάνει να βράζω από οργή….
Δεν κατάλαβα δηλαδή, γιατί τόση σιγή ιχθύος και τάμα σιωπής λες και επιβάλλουν αυστηροί κώδικες σιωπής την πλήρη αφωνία; Τι είδους στυλ και ύφος εξουσίας είναι τούτο πάλι; Τι νέου τύπου ομερτά βιώνουμε; Ποιος επιτέλους πείθεται για το ύφος και το ήθος του ανδρός, όταν μια ολόκληρη χώρα περιμένει να μάθει έστω κάποια ιχνοστοιχεία αληθείας και το μόνο που καταφέρνει είναι να παρακολουθεί τις ασκήσεις σιωπής του πρώην ηγέτη της, που μόνο αν ήταν ασκητής μοναχός, ερημίτης θα του επιτρεπόταν και θα του άρμοζε. Αλλά δεν είναι. Είναι πρόσωπο δημόσιο, έχει διαχειριστεί τις τύχες μας, την πατρίδα μας, τα λεφτά μας, το μέλλον μας. Οφείλει να μιλήσει, ακόμα και να πει ότι δεν μπορεί να μιλήσει ή ότι δεν θέλει να μιλήσει ή ότι δεν είναι εθνικά επιτρεπτό να το κάνει.
Ο ηλιοκαμένος με το εκ θερινής ξεκούρασης ροδαλό πρόσωπο και το αινιγματικό χαμόγελο έκανε εμφάνιση guest star στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, πράγμα που περισσότερο αναβράουσα οργή προκάλεσε παρά κατευναστική εκτόνωση. Ακόμα και ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ερωτηθείς για τις προθέσεις του προκατόχου του ,ούτε λίγο ούτε πολύ απάντησε με το εκ των συμφραζομένων «Θου, Κύριε φυλακήν τω στόματί μου και θύραν περιοχής περί τα χείλη μου», υπερβαίνοντας κομψά την δυσκολία του ερωτήματος…και την ειλικρίνεια της απάντησης…
Τι να πω.. ενώ καράβια χάνονται, βαρκούλες αρμενίζουν.. Βαρέθηκα πια το αυτονόητο να γίνεται το ζητούμενο και το αναγκαίο αναγκαστικό.
Εδώ δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει ως χώρα και καθόμαστε και αναλωνόμαστε για το αν θα λυθεί η καραμάνλειος σιωπή ή όχι και αν θα δεήσει να επιτρέψει ο ταγμένος στην αφωνία να του υποβληθούν ερωτήσεις για την σιωπή του…Έλεος.
