Το πιο συνηθισμένο ερώτημα τον τελευταίο καιρό αφορά στην αντοχή και την ανοχή του κοινωνικού σώματος απέναντι στη σφοδρή επίθεση της κυβέρνησης Μητσοτάκη, σε βάρος των συμφερόντων της συντριπτικής πλειοψηφίας του πληθυσμού που ανήκει στη μεσαία και χαμηλή τάξη.
Η κυβέρνηση από τη στιγμή που κέρδισε τις εκλογές, επιδίδεται εκ συστήματος και με αξιοπρόσεκτη σπουδή, σε αυτό που ξέρει να κάνει:
Στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων της οικονομικής ολιγαρχίας, η οποία βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.
- Είτε με τη μορφή της ιδιωτικοποίησης κοινωνικών και δημόσιων δομών, όπως η εκχώρηση σπάνιων οικοσυστημάτων που μέχρι πρότινος προστατεύονταν από Ευρωπαϊκές συνθήκες, σε ιδιωτικά συμφέροντα από τον τότε υπουργό Περιβάλλοντος και σημερινό Εργασίας,
- είτε με τη μορφή της σχεδιαζόμενης ιδιωτικοποίησης, μέσω ΣΔΙΤ, του Εθνικού Συστήματος Υγείας, ακόμη και σε συνθήκες πανδημίας
- είτε με τη μορφή της αποδόμησης των εργασιακών σχέσεων με σκοπό τη μείωση του εργατικού κόστους προς όφελος του ΣΕΒ και των μεγάλων επιχειρήσεων, από τον ίδιο υπουργό που ξεπούλησε το περιβάλλον,
- είτε με τη μορφή αποζημιώσεων, με την απευθείας μεταφορά δηλαδή δημόσιων επενδύσεων που προορίζονταν για κοινωνικές δαπάνες σε μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα, όπως η Aegean, οι επιχειρήσεις ΜΜΕ και πρόσφατα η Fraport,
- είτε μέσω της αποδόμησης της δημόσιας εκπαίδευσης με αντίστοιχη ενίσχυση της ιδιωτικής, όπως πρόσφατα συνέβη με το πρόσχημα της ελάχιστης βαθμολογικής βάσης, που αφαιρεί το δικαίωμα στις σπουδές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και στέλνει πελατεία 25.000 – 30.000 νέους στις ιδιωτικές εκπαιδευτικές επιχειρήσεις, τα επαγγελματικά δικαιώματα των οποίων φρόντισε προηγουμένως να αναγνωρίσει το κατ’ επίφαση υπουργείο Παιδείας,
- είτε και μέσω της πρόσφατα ανακοινωθείσας ιδιωτικοποίησης του καταταλαιπωρημένου από την ίδια κυβέρνηση Μετρό της Θεσσαλονίκης, το οποίο ενώ βρίσκεται στον αέρα, χωρίς πρόοδο και χωρίς χρονοδιάγραμμα, φροντίζουν να ιδιωτικοποιήσουν από τώρα τη μελλοντική λειτουργία του.
Κι ενώ η επίθεση συνεχίζεται με αμείωτους ρυθμούς, το ερώτημα που κυκλοφορεί στα κοινωνικά δίκτυα, στα πολιτικά πηγαδάκια και στις παρέες και το οποίο παραμένει, για την ώρα τουλάχιστον, αναπάντητο, είναι:
- Μα καλά, γιατί δεν αντιδρούν; Τι περιμένουν για να ξεσηκωθούν;
Δεν είναι μόνο οι δημοσκοπήσεις, που δείχνουν σταθερά ψηλά τα ποσοστά της κυβέρνησης και αντίστοιχα καθηλωμένα τα ποσοστά τον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί έτσι κι αλλιώς, η αξιοπιστία τους είναι απαξιωμένη, αν και την κάνουν τη δουλειά, για την οποία τις πληρώνουν.
Είναι πολύ περισσότερο η κοινή αίσθηση, ότι η κοινωνία αδρανεί και παρακολουθεί παθητικά τα φιλοκυβερνητικά κανάλια που ταϊζουν κουτόχορτο, κατά το κοινώς λεγόμενο, τους τηλεθεατές. Αποκρύπτοντας την αλήθεια, διαστρεβλώνοντας τα γεγονότα και παρουσιάζοντας μια εικονική πραγματικότητα ενός… όμορφου κόσμου, ηθικού, αγγελικά πλασμένου. Τι συμβαίνει λοιπόν;
Η αλήθεια είναι, ότι οι νόμοι της φυσικής έχουν πεδίο ισχύος και στα κοινωνικά φαινόμενα. Σύμφωνα με το νόμο της ελαστικότητας για παράδειγμα, το μήκος του κοινωνικού ελάσματος επιμηκύνεται αναλόγως με την πίεση που υφίσταται, επανερχόμενο στην προηγούμενη κατάσταση όταν η πίεση σταματά, σαν να μην έχει συμβεί το παραμικρό. Το ίδιο και το ελατήριο που όσο συμπιέζεται, συσσωρεύει την ενέργεια που δέχεται, χωρίς να δείχνει καμία εξωτερική αντίδραση. Το ίδιο και η κατσαρόλα που βράζει, σκεπασμένη με καπάκι.
Όλα όμως έχουν ένα ανώτατο όριο. Όταν αυτό το όριο ελαστικότητας ή αντοχής, η φέρουσα ικανότητα κάθε συστήματος δηλαδή ξεπεραστεί, τότε το έλασμα υφίσταται μόνιμη παραμόρφωση και δεν επανέρχεται στην προηγούμενη κατάσταση. Η παραμόρφωσή του δηλαδή πάνω από ένα όριο, είναι ένας δρόμος χωρίς επιστροφή.
Το ελατήριο αντίστοιχα, όσο φαίνεται αδρανές συμπιεζόμενο, όταν η δύναμη που το πιέζει αυξηθεί υπέρμετρα, εκτινάσσεται απότομα επιστρέφοντας όλη την ενέργεια που έχει συσσωρεύσει. Το ίδιο και η κατσαρόλα με το καπάκι και τον ατμό. Υπομένει την πίεση σαν να μη συμβαίνει τίποτε, μέχρι που κάποια στιγμή το καπάκι εκτινάσσεται απότομα, χύνοντας τριγύρω το περιεχόμενό της.
Στην κοινωνία, όπως και στη φυσική, η ενέργεια που υφίστανται τα σώματα δεν χάνεται. Συσσωρεύεται μέχρι ενός σημείου και στη συνέχεια επιστρέφει είτε παραμορφώνοντας τα σώματα, είτε εκτινάσσοντας τα ελατήρια ή τα καπάκια, με δύναμη ανάλογη με αυτήν που έχει δεχτεί συνολικά, σε όλο το διάστημα της πίεσης. Δεν έχει, προφανώς, ακόμη έρθει η στιγμή, που το κοινωνικό σώμα θα παραμορφωθεί μόνιμα ή θα αντιδράσει με δύναμη σε όσα έχει υποστεί.
Τα δύο χρόνια αντοχής από τις εκλογές είναι καθοριστικά, όταν πρόκειται για κοινωνικά σώματα. Άλλωστε, ο εγωισμός των πολιτών δεν τους επιτρέπει, να παραδεχτούν το λάθος που έκαναν στις εκλογές σε σύντομο μετά από αυτές διάστημα. Δείχνουν ανοχή και κάνουν υπομονή. Κανείς όμως δεν κατήργησε ποτέ τους νόμους της φυσικής. Η ώρα της μόνιμης παραμόρφωσης της εκλογικής συμπεριφοράς και της εκτίναξης του κοινωνικού σώματος, σε αντίδραση στην αφόρητη πίεση που έχει δεχτεί, πλησιάζει.
Αυτό είναι που φοβάται άλλωστε και η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Γι’ αυτό και σταθμίζει τις εξελίξεις και βρίσκεται σε θέση αναμονής, όσον αφορά στην προκήρυξη πρόωρων εκλογών. Που αν δεν υπήρχε ο απρόβλεπτος παράγοντας της πανδημίας, θα τις είχαν ήδη προκηρύξει.
Να προλάβουν να τις κάνουν, πριν έρθει η ώρα των χωρίς επιστροφή αντιδράσεων και αλλαγών. Γιατί τότε το ξέρουν, ότι θα είναι πολύ αργά για επαναφορά στην προηγούμενη κατάσταση.
Μέχρι τότε βέβαια, κάνουν ότι προλάβουν. Κι εμείς, που ξέρουμε ότι η ώρα της μεγάλης αλλαγής πλησιάζει, συσπειρωνόμαστε με τις προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις και προετοιμαζόμαστε για τη μεγάλη μάχη.
tvxs.gr
* Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν τον συντάκτη τους, χωρίς να συμπίπτουν κατ' ανάγκη με την άποψη του JennysWorld.gr.
