Γιώργος X. Παπασωτηρίου
Θέλουν να εξηγήσουν τα «γκαζάκια» και τα αποδίδουν στη σύγκρουση των γενεών! Φταίνε, λένε, «οι πάνω των 50 ετών», δηλαδή οι γονείς, που θέλουν να επιστρέψει ο κόσμος στο πριν, ενώ οι νέοι θέλουν να αποδράσουν από τον κόσμο αυτόν.
Κατά τη γνώμη τους, οι νέες και οι νέοι του εγκλεισμού θέλουν να ξεφύγουν γενικώς από τον πατέρα τους και τη μάνα τους και ότι η αντίδραση απέναντι σ΄αυτούς γίνεται. Κι όμως η αλήθεια είναι άλλη. Οι νέες και οι νέοι στρέφονται εναντίον αυτών, που θέτουν πάνω από τις ανθρώπινες ζωές το κέρδος, που βρίσκουν την ευκαιρία να «τσιμεντώσουν» τις οάσεις της καλλιτεχνικής τους αυτενέργειας, που μανταλώνουν τις καταλήψεις της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς, που τσακίζουν με τα ανδρείκελά τους κάθε έκφραση αντίθεσης στην καταστροφή της φύσης, στον παροξυσμό της συνεχούς επιτάχυνσης, που οδηγεί στην άβυσσο.Οι νέοι και οι νέες αντιδρούν, γιατί διακρίνουν πίσω από τα περιοριστικά μέτρα και την αστυνομοκρατία την προσπάθεια εγκαθίδρυσης μιας νέας βιο-εξουσίας. Αντιδρούν, γιατί δεν δέχονται τα κυβερνητικά ψεύδη για το σύστημα Υγείας που έμεινε αθωράκιστο, για τα μέσα μαζικής μεταφοράς που δεν… «γεννιούνται», για την αυξανόμενη ανεργία, για τα επιδόματα-εμπαιγμό, για τον πολιτισμό που εγκαταλείφθηκε, για την επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα, για το ξεσπίτωμα των ανθρώπων, για την «ποιοτική μετάβαση στο θάνατο»!
Οι νέες και οι νέοι δεν δέχονται την μετανεωτερικότητα ενός κόσμου του εγκλεισμού, χωρίς άγγιγμα, χωρίς αγκαλιά, χωρίς χορό, χωρίς τραγούδι, χωρίς έρωτα. Δεν δέχονται μια ζωή, όπου η vita contemplativa δεν έχει τη vita activa για να τροφοδοτηθεί. Δεν δέχονται δηλαδή μια ζωή χωρίς μνήμες, χωρίς τελικά ψυχή. Δεν δέχονται το «τσιμέντωμα» της εξόδου στο φως και την εκμετάλλευση της κατάστασης για να θεσπίσουν εργασιακούς μεσαίωνες, ασκώντας άγρια βία παντού, κλείνοντας τις «φωλιές» πολιτισμού και αλληλεγγύης στις γειτονιές. Κι όταν αυτό συμβαίνει κατ' εξακολούθηση και κυνικά, τότε η έσχατη αντίδραση είναι το passage a l’ acte, είναι το γκρέμισμα των τσιμεντόλιθων του «Εμπρός», είναι οι συγκεντρώσεις στις πλατείες, είναι το τραγούδι στα Προπύλαια: «El pueblo unido jamas será vencido»(Λαός ενωμένος ποτέ νικημένος), είναι οι διαδηλώσεις κατά της αστυνομοκρατίας στα πανεπιστήμια, είναι τα τρικάκια, είναι τα γκαζάκια…
Σ' αυτή τη δυστοπία, σ' αυτή τη "νέα ανθρωπότητα", οι νέες και οι νέοι αντιδρούν. Και η αντίδραση αυτή θα είναι το ακρογωνιαίο «λιθάρι» της μνήμης της δικής τους γενιάς, πάνω στο οποίο θα χτίσουν την ταυτότητά τους και τη ζωή τους.
