Όταν βρήκα κάτω από το κρεβάτι μου έναν φάκελο με 1.000 δ.ρ.χ. και το σημείωμα ότι «ελπίζω να φτάνουν για το δώρο που θέλεις» σε πολυτονικό σύστημα (ένα μήνα πάλευα να εξηγήσω στη μαμά..
μου τι είναι αυτό το σετ σχολικών της Benetton τη δεκαετία του 80), κατάλαβα πρώτον πόσο έξυπνος είσαι και δεύτερον ότι τα Χριστούγεννα θα είναι πάντα η ομορφότερη γιορτή και περίοδος του χρόνου (και του κόσμου).Αυτά στη μακρινή δεκαετία του 1980. Σήμερα στην έξυπνη και μονοτονική δεκαετία του 2020, σε μία περίεργη και αλλόκοτη χρονιά με έχεις αναγκάσει να ψάχνω εδώ και πολλές ημέρες τον τρόπο και φέτος τα Χριστούγεννα να είναι όπως εκείνα, όπως πάντα, όπως ξέρω, όπως επιθυμώ και όπως περιμένω.
Στην αρχή έχασα τον προσανατολισμό μου…
Μα είπα να το πιάσω από την αρχή, να ανακαλέσω μνήμες και θύμησες, αντικείμενα και ιστορίες, πρόσωπα και απουσίες. Και άρχισα να στήνω το παζλ.
Πρώτα τις γωνίες για να διαμορφώσω το πλαίσιο και άρχισα να προχωράω προς τα μέσα.
Και κοίτα να δεις τι εμφανίστηκε…
Ένα ράφι με dvd (Η Μελωδία της Ευτυχίας, Mary Poppins, Μόνος στο Σπίτι, Love Actually και μερικά ακόμα..
Ένα ράφι με CD (Christmas in Vienna 1,2,3,4,5,6,, Frank Sinatra Christmas Songs)
Ένα ράφι με βιβλία που κάθε χρόνο γεμίζει όλο και πιο πολύ, γιατί, αν θυμάσαι είμαι μαμά και οφείλω να φτιάξω αναμνήσεις για τα παιδιά μου.
Δίπλα στεκόταν ένα τραπέζι με αγαπημένα φαγητά. Ένα cake με ροκφόρ που έγινε αγαπημένο, οι κουραμπιέδες της κας Φωφώς (πάντα η απουσία έψαχνε τον κουραμπιέ με το μεγάλο μύγδαλο), η γαλοπούλα της γιαγιάς (παρόλο που παραήταν σκληρή), η χειροποίητη ρώσικη σαλάτα με συνταγή της άλλης γιαγιάς, τα μελομακάρονα της θείας Ξένης (αμέλωτα για τα παιδιά), οι δικές μου χριστουγεννιάτικες συνταγές.
Όσο προχωρούσε το παζλ άρχισαν να σχηματίζονται οι αγαπημένοι. Στον ίδιο χώρο. Μικροί, μεγάλοι, απόντες. Με φασαρία. Γέλιο. Κάπου σε μια γωνία με βλέπω να συναρμολογώ το σπίτι της Barbie (πρώτη φορά το έκανα πριν 20 χρόνια για το πρώτο μας μωρό), φέτος όπως πολύ καλά ξέρεις θα το κάνω για το δικό μου μωρό. Τρώνε, πίνουν, περιμένουν. Συνωμοτούν να σε κάνουν να φανείς αληθινός. Δώρα προσγειώνονται ως διά μαγείας πίσω από πόρτες. Εμφανίζονται κάτω από τα δέντρα. Είναι ξημέρωμα και ακόμα τυλίγουμε δώρα γιατί τα παιδιά αποφασίζουν να βαρέσουν σκοπιά κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς. Μα πόσο ζωντανό είναι αυτό το παζλ.
Και όσο προχωράω μεγαλώνει και εμφανίζεται ένα μεγάλο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Ένα έργο διαρκείας. Ξεκίνησε το 2004 και φέτος κλείνει τα δεκαέξι του χρόνια. Κάθε χρόνο αποκτά 5 καινούρια στολίδια. Κάποια κρύβονται στην αποθήκη, ο Φιρφιρής, ένα κόκκινο πουλί κρατάει την ίδια θέση εδώ και 16 χρόνια. Δίπλα ακριβώς από το αστέρι. Υπάρχει σειρά, υπάρχει σχεδόν οργανόγραμμα. Κάθε κλαδί έχει να πει μία ιστορία. Συνήθως χαρούμενη. Η θέση του πάντα στο σπίτι είναι δεσπόζουσα. Πρέπει να μπορώ να το χαζεύω και να θυμάμαι τις ιστορίες του.
Δεν θέλω να τελειώσει αυτό το παζλ. Και δεν γίνεται να τελειώσει. Η μία οικογένεια έγινε πολλές. Τα Χριστούγεννα γίνεται πάλι μία. Και ήρθαν και άλλες οικογένειες. Και τα παιδιά μας έκαναν τους δικούς τους κύκλους φιλίας και όλοι αυτοί γίνονται ομόκεντροι την περίοδο αυτή.
Μην ξεχάσω να αγοράσω κάλτσες… μην ξεχάσω να βάλω μικρά δωράκια κάτω από το δέντρο. Μην ξεχάσω να πω χρόνια πολλά. Μην ξεχάσω να νιώσω ευλογημένη. Μην ξεχάσω ότι για χρόνια κοιμόσουν στον καναπέ μου, ευχαριστημένος και τυλιγμένος με την καινούρια κουβέρτα, την μαλακή, την μόνο για σένα. Μην ξεχάσω να τραγουδήσω με τη Φάλια. Μην ξεχάσω να σου βάλω κουραμπιέ με μεγάλο μύγδαλο, όπως σου αρέσει ακριβώς. Μην ξεχάσω, μην ξεχάσω, μην ξεχάσω.
Δεν γίνεται να ξεχάσω. Όλοι και όλες είναι εδώ. Οι άνθρωποι μας είναι εδώ.
Μ αρέσουν οι συνήθειες. Μ αρέσουν και οι παραδόσεις.
Μετά από 35 περίπου χρόνια πρέπει να σου πω ότι έφταναν και περίσσευαν οι 1.000 δραχμές. Ακόμα φτάνουν...
