23ημέρα καραντίνας..Φεύγει αύριο και ο Νοέμβριος .Ευχόμαστε να φύγει και αυτή η γκριζάδα των ημερών που στέκει σαν θηλιά στο λαιμό.
Όταν η χώρα μετρά νεκρούς πολλούς, και η σιωπή , η σκοτεινά σε ζώνουν, τότε ναι! Αυτό που..
προσπαθείς να προσπεράσεις, να κρύψεις είναι ο ανθρώπινος πόνος που στέκει σαν θηλιά στο λαιμό.Είναι η αγωνία έξω από τις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας και οι κόμποι ιδρώτα ιατρών και ασθενών, που ακούγονται μέσα στο σκοτάδι.
Όσες μέρες και αν μας κλείσανε μέσα στα σπίτια μας να στολίζουμε δέντρα, μέχρι να μοιάζουν οι άνθρωποι με αριθμοί, είναι αυτή η βαριά σκιά που σε συνταράσσει! Και ανατριχιάζεις γι αυτό που συμβαίνει έξω από τους τοίχους του σπιτιού σου. Και θες να αποδράσεις..
Είναι και αυτή η νοσταλγία της καθημερινής ανέμελης ζωής..Που στο μυαλό τα μικρά και απλά, γίνονται ποθητά και τα μεγάλα σπάνιας ομορφιάς και στόχος δύσκολος. Άπιαστα.
Τα σπίτια μας γίνανε κυψέλες ονείρων μοναχικών ανθρώπων και ανεκπλήρωτων προσδοκιών.Ισορροπούμε ανάμεσα στη νέα ζωή που έρχεται βίαια και στην παλιά που αφήσαμε μόλις.Πόσες ζωές να αλλάξεις για να γίνεις αρεστός στο νέο κόσμο;Εμείς αλλάξαμε δυο..Σβούρες που ακόμα δεν ολοκληρώθηκε η περιστροφή τους, είμαστε.
Η δεύτερη καραντίνα θολώνει το μυαλό.Φοβάμαι πως και η 3η θα του δώσει να καταλάβει. Θα δράσει σαν παραισθησιογόνο και θα μας βρίσκουν οι μέρες ανάσκελα στον καναπέ να μετράμε τις μέρες που πέρασαν που πάγωσαν την πραγματικότητα.
Στο μυαλό παραμορφώνονται όλα τα γεγονότα της ζωής..
Και μόλις τα βλέφαρα ανοίξουν αντιλαμβάνεσαι πως η ατομική σου ευθύνη εξακολουθεί και παίζει κρυφτό με τις ατομικές ευθύνες όλων των υπολοίπων.
23η ημέρα καραντίνας ..Ο κορωνοιός βολτάρει στα στέκια μου και δεν βρίσκει κανέναν. Του την σκάσαμε προς ώρας.
Είμαι μια αγέλη η οποία επιδιώκει την ανοσία κρυπτόμενη. Κάτι θα ξέρουν οι ειδικοί αλλά και οι κτηνίατροι.
Μόλις βγω τα Χριστούγεννα θα σπεύσω να συναντήσω άλλες αγέλες να μουγκρίσουμε από χαρά σε κανένα πολυκατάστημα αγοράζοντας παπούτσια που φέτος δεν θα περπατήσουμε και φούστες που δεν θα φορέσουμε για να ευφρανθεί η καρδιά μας.
Εγώ το ηλεκτρονικό shopping το σιχαίνομαι. Θέλω να καλημερίσω, να δοκιμάσω, να σκεφτώ, να κουραστεί η πωλήτρια, να με περιφρονήσει και μόλις βρω την αγορά μου να χαιρετηθούμε σαν δυο φίλοι καρδιακοί. Δεν θέλω τόσο κομπιούτερ στη ζωή μου. Θέλω βιτρίνες και μπάλες και γκι!
Και μετά που θα γεμίσω πακέτα , δεν θα έχω που να σταθώ καθότι κλειστη η εστίαση.
Τελικά όλα είχαν τον ρόλο τους στη ζωή μου.
Την σειρά τους στην ψυχαγωγία μου.
Όλα αλλάζουν τώρα και αλλάζω κι εγώ παρασυρόμενη από τα γεγονότα και τόσο μεταβαλλόμενη που δεν θα με αναγνωρίσει κανείς.
