Παραμονές εθνικής εορτής έπεσε στα χέρια μου, το βίντεο που προβάλλει η επιτροπή, που διόρισε η κυβέρνηση Μητσοτάκη υπό την εθνική Γιάννα Αγγελοπούλου και υπό τους ήχους τραγουδιού του Διονύση Σαββόπουλου, για να διαφημίσει τους εορτασμούς για την επικείμενη επέτειο των 200 χρόνων από την επανάσταση του 1821.
Και συνειρμικά γύρισα πίσω πολλές δεκαετίες, τότε που στο δημοτικό μαθαίναμε το ποιηματάκι του Ιωάννη Πολέμη, το γνωστό: «Τι είναι η πατρίδα μας».
Εκείνο, που ξεκινούσε περιγράφοντας ως πατρίδα μας τους κάμπους, τα άσπαρτα ψηλά βουνά και τον ήλιο που χρυσολάμπει, για να φτάσει μέχρι τα ερειπωμένα αρχαία μνημεία, που αντιλαλούν μια δόξα αθάνατη. Εκείνο που κατέληγε, ότι όλα αυτά είναι η πατρίδα μας, προσθέτοντας ακόμη ότι η πατρίδα μας είναι και αυτό που κρύβουμε βαθιά μέσα μας, αυτό που μας υποκινεί, να την υπερασπιζόμαστε, όποτε απειλείται.
Και με αφορμή το ποίημα του Πολέμη, πέρασαν από μπροστά μου η φύση, τα βουνά, τα ακρογιάλια και το απαράμιλλο φυσικό περιβάλλον, που καταστρέψαμε στο όνομα μιας κοντόφθαλμης ανάπτυξης, από την οποία κέρδισαν λίγοι και έχασαν πολλοί. Μιας ανάπτυξης που επισφραγίστηκε πρόσφατα με ένα νόμο της σημερινής κυβέρνησης, σύμφωνα με τον οποίο το κράτος παραχωρεί πλέον την αρμοδιότητα αξιοποίησης των σπάνιων περιβαλλοντικών συστημάτων, αυτών που μέχρι πρότινος βρίσκονταν σε καθεστώς ευρωπαϊκής προστασίας, σε ιδιώτες, επειδή αυτοί ξέρουν πως θα το εκμεταλλευτούν προς ίδιο, βεβαίως, όφελος.
Κι ακόμη, πέρασαν από μπροστά μου τα νησιά της πατρίδας μου, της Δωδεκανήσου, εκεί όπου έλκω την καταγωγή μου, τα οποία εδώ και καιρό απειλούνται από τον επεκτατικό γείτονα και τα οποία, αυτοί που σήμερα κυβερνούν την πατρίδα μου και ορκίστηκαν να την υπηρετούν, τα θυσιάζουν στον βωμό πολιτικών σκοπιμοτήτων.
Κι ακόμη, περνούν από μπροστά μου σαν κινηματογραφικά επίκαιρα από το παρελθόν, τα αρχαία που βρέθηκαν στο σταθμό Βενιζέλου του Μετρό της Θεσσαλονίκης. Ένα ολόκληρο ακέραιο και σε εξαιρετική κατάσταση πολεοδομικό συγκρότημα της πρωτοβυζαντινής περιόδου, ηλικίας 18 και βάλε αιώνων. Αυτά που τύχη αγαθή θέλησε, να εμπλακώ στην εύρεση και εφαρμογή μιας τεχνικής λύσης, που επέτρεπε την κατασκευή του σταθμού με τα αρχαία αμετακίνητα. Και που στο όνομα του πολιτικού ρεβανσισμού και του κέρδους των εργολάβων η ίδια κυβέρνηση, που ξεπούλησε το φυσικό περιβάλλον της πατρίδας μας και που επέτρεψε στον εχθρό να καταπατά τα κυριαρχικά δικαιώματα στα ακριτικά νησιά μας, θέλει σήμερα να τα τεμαχίσει, να τα αποσπάσει και να τα μεταφέρει αλλού, διασύροντας σε όλον τον πολιτισμένο κόσμο την πατρίδα μας, που κυβερνάται σήμερα από αυτούς, που δεν εκτιμούν τον πολιτισμό και την κληρονομιά της.
Με αυτούς τους συνειρμούς και αυτές τις εικόνες να περνούν από μπροστά μου, είδα το βίντεο της επιτροπής Αγγελοπούλου με τη μουσική του κάποτε αγαπημένου μου τραγουδοποιού, του Διονύση Σαββόπουλου, από τα χρόνια όμως που τραγουδούσε για εμάς και για τις ιδέες μας και όχι για ό,τι τότε κατηγορούσαμε. Για «το αφεντικό που έτρωγε από τον εργάτη μια μέρα με ήλιο σαν κι αυτό».
Και σκέφτηκα, ότι αυτή την πατρίδα, της επιτροπής της Γιάννας Αγγελοπούλου και του βάρδου των celebrities που πρόδωσε ό,τι κάποτε αγαπήσαμε, την επιτροπή μιας Νεοδεξιάς κυβέρνησης που δεν διστάζει να καταστρέψει, ό,τι πολυτιμότερο έχει η πατρίδα μας για χάρη του πολιτικού της οφέλους και του κέρδους των κομματικών της φίλων, δεν θέλω ούτε να την ξέρω.
Γιατί ούτε εγώ, ούτε οι άνθρωποι που μοιραζόμαστε τα ίδια οράματα, για μια πατρίδα που θα ανήκει ισότιμα σε όλους, έχουμε καμία σχέση με τους καλλιτέχνες των βασιλιάδων και των celebrities που ξεπούλησαν ό,τι πιστέψαμε, για να καταντήσουν σήμερα θλιβεροί ιδιώτες.
Κι ακόμη, όλοι εμείς που μοιραζόμαστε τον ίδιο αγώνα για επιβίωση, δεν έχουμε καμία σχέση και δεν θέλουμε να εκπροσωπούν εμάς και την πατρίδα μας, αυτοί που ανήκουν σε μια μικρή ολιγαρχία του πλούτου.
Κι ύστερα, όλοι εμείς που δουλέψαμε στη ζωή μας για να ζήσουμε, δεν θέλουμε να έχουμε καμία σχέση με αυτούς που ζουν στον αφρό, επειδή είναι γόνοι οικογενειών που απομυζούν, εδώ και χρόνια, την πατρίδα και το λαό μας.
Και τέλος, όλοι όσοι μοιραζόμαστε τα ίδια οράματα για τη δημοκρατία, τη δικαιοσύνη και το δημόσιο συμφέρον, ουδεμία σχέση θέλουμε να έχουμε με αυτούς, που έκαναν τα πάντα στην πατρίδα μας να έχουν μια τιμή και καμία αξία.
Αυτούς που οδήγησαν την πατρίδα μας, να τιμωρεί τους δικαστές, που κυνηγούν τη διαφθορά.
Αυτούς που καταστρέφουν το περιβάλλον και τον πολιτισμό της πατρίδας μας χάριν του κέρδους και της πολιτικής σκοπιμότητας.
Αυτούς που μετατρέπουν την πατρίδα μας σε ένα ατέλειωτο παζάρι, όπου όλα πουλιούνται και όλα εξαγοράζονται.
Για όλους εμάς που αγαπάμε την πατρίδα μας, η Ελλάδα 200 χρόνια μετά την επανάσταση του 1821, η πατρίδα για την οποία πολέμησαν οι πρόγονοί μας και για την οποία παλεύουμε κι εμείς σήμερα, δεν είναι και δεν μπορεί να είναι το κιτς μιας επιτροπής που εκπροσωπεί ό,τι την απομυζά και την καταστρέφει.
Ευχαριστούμε, αλλά δεν θα πάρουμε, αυτό που μας πουλούν οι κηφήνες, οι ολιγάρχες και οι celebrities.
Για όλους τους απλούς, αμετανόητους και ανιδιοτελείς πατριώτες, «Η Ελλάδα είναι αυτό που απομένει αν αποσυνθέσεις μια ελιά, ένα αμπέλι και ένα καράβι», όπως ακριβώς το λέει ο ποιητής.
Με αυτά θα γιορτάσουμε την επέτειο των 200 χρόνων από την απελευθέρωση της πατρίδας μας…
Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν τον συντάκτη τους, χωρίς να συμπίπτουν κατ' ανάγκη με την άποψη του Jenny΄s world
