Του Γιάννη Πανούση
Τ’απρόοπτα κατά κανόνα
άλλους τους αιφνιδιάζουν
κι άλλους τους εκστασιάζουν
Ν.Μοσχοβάκος.,Ζεύξη Ασωμάτων...
Ο υποχρεωτικός αλλά αναγκαίος εγκλεισμός/απομονωτισμός λόγω της Πανδημίας μας έδωσε την ευκαιρία να ξανασκεφτούμε ορισμένα κρίσιμα ζητήματα.
1.Πρώτο θέμα αναστοχασμού: η σχέση μας με την Πατρίδα
Αναρωτιέμαι όταν αναφερόμαστε στα προβλήματα της χώρας μας, της Ελλάδας, αν έχουμε στο μυαλό μας σε ποια ακριβώς Ελλάδα αναφερόμαστε.
• Στην Ελλάδα – μάνα πατρίδα που την πληγώνουμε και μας πληγώνει, που την προδίδουμε αλλά δεν μας προδίδει, που συχνά τρώει τα παιδιά της αλλά εμείς δεν την καταδικάζουμε.
• Στην Ελλάδα – πλούσια γη/πλούσια ιστορία που την πουλάνε και την αγοράζουν έλληνες τραπεζίτες και ‘φιλέλληνες’ επενδυτές, που την χρησιμοποιούν σαν πιόνι και κατά βούληση ξένοι άρχοντες και λαοί στα γεωστρατηγικά παιχνίδια τους, σπέρνοντας πάθη και οδηγώντας σε λάθη
• Στην Ελλάδα – ανοικτή αγκαλιά για τους άλλους λαούς που τους προστατεύουμε και σεβόμαστε την ιστορία τους χωρίς να μας το ανταποδίδουν ούτε οι ίδιοι ούτε οι χώρες τους, που τους διασώζουμε χωρίς να μας συνδράμουν στους κινδύνους που παίρνουμε, που κόβουμε το ψωμί μας στα δύο κι αυτοί συχνά θέλουν να το πάρουν όλο.
Αυτό που θέλω όμως να υπογραμμίσω είναι ότι οι ανήκοντες σ’ αυτές τις τρεις Ελλάδες πρέπει ν’ αποφασίσουν αν θα μείνουν και θ’ αγωνιστούν για τη μία και μοναδική μάνα – Πατρίδα και μάνα – Δημοκρατία.
Και να γνωρίζουν: Αυτό το χρέος δεν διαγράφεται,ούτε παραγράφεται λόγω Πανδημίας.
2.Το δεύτερο θέμα σχετίζεται με την αυτογνωσία/αυτοσυνειδησία μας.
Στο εθνικό μας ασυνείδητο παίζονται πολλά παιχνίδια της Μοίρας αφού ο έλληνας της «κακής συνείδησης» συγκρούεται άλλοτε με τον εαυτό του (και τον «σκλάβο» που κρύβεται μέσα του) κι άλλοτε με τις κοινές ηθικο-κοσμο-αντιλήψεις.
Τούτο δεν σημαίνει ότι η τραγικότητα του προσώπου εξαλείφεται ή ότι όλα κινούνται μέσα σε μια επαληθεύσιμη πραγματικότητα,μέρος της οποίας κατέστη και ο υγειονομικός φόβος.
Εσωτερική/εξωτερική ελευθερία οικείωση/αλλοτρίωση, φύση/Θεός εκφράζουν τις αγωνίες του σύγχρονου ανθρώπου στο να βρει τον τελικό σκοπό, να απαντήσει στην υπαρξιακή α-πορία, να απ-ελευθερωθεί από το παράλογο και το τραγικό
Μολονότι «τίποτα το ανθρώπινο δεν μου είναι ξένο» (humani nil a me alienum) η αναζήτηση των σοφών και των ηρώων (που θα νικήσουν τη Μοίρα) και όχι των ταπεινών (που θα υποκύψουν στην άγνοια της αθωότητας) με προβληματίζει.
Γνωρίζω ότι η ζωή αμείβει τους αισιόδοξους και τιμωρεί τους απαισιόδοξους όμως έχω την αίσθηση ότι σήμερα καλοί και κακοί πίνουν νερό από το ίδιο δηλητηριασμένο πολιτικο-κοινωνικό πηγάδι και πολύ δύσκολα θα έχουν διαφορετικό μέλλον.
Αν και πολλοί ισχυρίζονται ότι «ο ήρωας δεν χρειάζεται υποχρεωτικά στην Ιστορία», εξακολουθώ να πιστεύω ότι η χώρα έχει φτάσει πλέον στο σημείο μηδέν, δηλαδή έχουμε συνειδητοποιήσει ότι όλα παίχτηκαν λάθος, ότι όλοι παίξαμε λάθος και ότι ο χρόνος που απομένει δεν αρκεί.
Άλμα στο κενό την Επόμενη Μέρα;
Πιθανόν αν αρχίσουμε τα ίδια-κατά της Πατρίδας και κατά του εαυτού μας-εκτός εάν κάπου κρύβεται ένα μετά –Κρινο’ι’ό μέλλον που θα δώσει στην Ελλάδα Ον – τότητα και στους Έλληνες Ταυτό-τητα.Πού όμως κρύβεται;
ΥΓ.’’Ένας που ζητιάνευε νοήματα ήμουν
που πονούσε κάθε φορά που λέγανε
πως καιρό έχουν να εμφανιστούν τα σμήνη των πουλιών
που υμνούν την ομορφιά του Κόσμου’’[Γ.Ναζλίδης,Ανήλικη Αρχιτεκτονική]
