Δημόσιοι χώροι, ιδιωτική επιτήρηση, κορωνοϊός και δεύτερο κύμα στην πανδημία ή Από τον λοιμό, στον λιμό

Γιάννης Νικολόπουλος 

Συ­μπλη­ρώ­νε­ται η πρώτη εβδο­μά­δα της «επι­στρο­φής στο μέλ­λον» του κο­ρω­νοϊ­ού και στη «στα­δια­κή» άρση του λο­κντά­ουν.

Ζούμε μια τα­ξι­κά επώ­δυ­νη και ακραία επι­θε­τι­κή εκ­δο­χή του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού στη ρα­γδαία και επι­δει­νού­με­νη αντι­στρο­φή...


της κα­θη­με­ρι­νό­τη­τας μας – ο μόνος δη­μο­κρα­τι­κά και φι­λε­λεύ­θε­ρα κα­το­χυ­ρω­μέ­νος χώρος ιδιω­τι­κό­τη­τας και αυ­το­προ­στα­σί­ας, το άσυλο της κα­τοι­κί­ας «κο­νιορ­το­ποιεί­ται» από το κρά­τος, τις εται­ρεί­ες-κο­λοσ­σούς του δια­δι­κτύ­ου, που κατ’ ευ­φη­μι­σμόν κυ­κλο­φο­ρούν ανά­με­σα μας, ως σό­σιαλ μί­ντια, την ερ­γο­δο­σία, τα αφε­ντι­κά και την επι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τα.

Η τη­λερ­γα­σία έδωσε αυ­ξη­μέ­νες εξου­σί­ες «ει­σβο­λής» και επι­τή­ρη­σης στο άσυλο της κα­τοι­κί­ας μας και στο κρά­τος και στους ερ­γο­δό­τες, δη­λη­τη­ριά­ζο­ντας τον ελεύ­θε­ρο χρόνο μας – ου­σια­στι­κά, απο­νο­μι­μο­ποιώ­ντας και εξα­ντλώ­ντας τον. Τον επα­να­προσ­διό­ρι­σε προς τα κάτω, όπως και τους μι­σθούς ή τα ημε­ρο­μί­σθια μας, και ου­σια­στι­κά τον εξα­φά­νι­σε, όπως τεί­νει να γίνει και με τον τα­κτι­κό ή τον κοι­νω­νι­κό μισθό μας. Τε­ρά­στια η «ευ­ελ­φά­λεια» κατ’ οίκον και η «δια­θε­σι­μό­τη­τα» full time, υπό τις αυ­στη­ρές ψευ­δο-υγειο­νο­μι­κές οδη­γί­ες του κρά­τους και τις ερ­γο­δο­τι­κές εντο­λές του κε­φα­λαί­ου, για να επι­μεί­νου­με στην τόσο υπέ­ρο­χα  «ξύ­λι­νη» γλώσ­σα της Αρι­στε­ράς. Και όλα αυτά, με ημε­ρο­μη­νία σχε­δόν πα­νευ­ρω­παϊ­κής «λήξης» και «ανα­προ­σαρ­μο­γών» την 30η Ιου­νί­ου, όταν τερ­μα­τί­ζε­ται η πε­ρί­ο­δος ανα­στο­λής των μα­ζι­κών απο­λύ­σε­ων και των «γεν­ναιό­δω­ρων» κα­λύ­ψε­ων των μι­σθών, του­λά­χι­στον για όσους είχαν «πα­λιο­μο­δί­τι­κες» συμ­βά­σεις αο­ρί­στου χρό­νου, ιδιω­τι­κού δι­καί­ου, με την εγ­γύ­η­ση των κρα­τι­κών τα­μεί­ων.

Με πρό­σχη­μα την παν­δη­μία και αντί­θε­τα αλλά σε αι­τιώ­δη συ­νά­φεια με τα επι­θε­τι­κά τε­κται­νό­με­να στην κα­τοι­κία μας, οι τε­λευ­ταί­οι ελεύ­θε­ροι, ανοι­χτοί και δη­μό­σιοι χώροι σε όλη την Ευ­ρώ­πη τί­θε­νται σε κα­τά­στα­ση πο­λιορ­κί­ας από το κε­φά­λαιο – πλα­τεί­ες, πε­ζό­δρο­μοι, πο­δη­λα­τό­δρο­μοι, ανοι­χτές εκτά­σεις, πάρκα και τε­χνη­τές ή φυ­σι­κές «πα­ρα­λί­ες», πα­ρα­πο­τά­μιες ή πα­ρα­θα­λάσ­σιες πε­ριο­χές «ανα­ξιο­ποί­η­τες», γί­νο­νται λεία της επι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τας του τρι­το­γε­νούς τομέα με την αυ­ταρ­χι­κή σφρα­γί­δα του κρά­τους.

Με όχημα την κοι­νω­νι­κή απο­στα­σιο­ποί­η­ση, που έχει πα­ρερ­μη­νευ­τεί και τυ­πι­κά δια­στρε­βλω­θεί από τις κυ­βερ­νή­σεις της ΕΕ στον δη­μό­σιο, «υγειο­νο­μι­κό» και «πο­λε­μι­κό» λόγο, ο δια­βό­η­τος το­μέ­ας των υπη­ρε­σιών και της δια­σκέ­δα­σης, της εστί­α­σης και του του­ρι­σμού, απαι­τεί επέ­κτα­ση, κα­τά­λη­ψη και επα­να­προσ­διο­ρι­σμό χρή­σης γης και εδα­φών, που έως χθες ανή­καν σε όλους μας (ήταν δη­μό­σιο κτήμα, δη­μό­σια πε­ριου­σία, κα­θο­λι­κή  και συ­νή­θως δω­ρε­άν και από­λυ­τα ανοι­χτή και προ­σβά­σι­μη ευ­και­ρία ανα­ζω­ο­γό­νη­σης, ψυ­χι­κής και σω­μα­τι­κής).

Με αυτό το πρί­σμα οφεί­λου­με να ερ­μη­νεύ­σου­με και τα γε­γο­νό­τα σε πλα­τεί­ες στην Ελ­λά­δα, όπως αυτά στην Αγία Πα­ρα­σκευή και την Κυ­ψέ­λη. Η ίδια τάση, χωρίς ακόμη κραυ­γα­λέ­ες ή «γεν­ναί­ες» «δό­σεις» αυ­ταρ­χι­σμού πα­ρα­τη­ρεί­ται σε όλη την Ευ­ρώ­πη, που «ανη­συ­χεί» για την επό­με­νη μέρα της επι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τας στον τομέα των υπη­ρε­σιών. Από την Ολ­λαν­δία έως την Ισπα­νία, που επι­ζη­τούν, τρο­μά­ρα τους!, τέ­τοιες ώρες, και ανα­νέ­ω­ση του του­ρι­στι­κού «εν­δια­φέ­ρο­ντος» και της κερ­δο­φο­ρί­ας (ό,τι ακρι­βώς επι­διώ­κει αρ­πα­κτι­κά και αρ­πα­κολ­λα­τζή­δι­κα και η Ελ­λά­δα).

Η επέμ­βα­ση της αστυ­νο­μί­ας για να δια­λυ­θούν οι συ­γκε­ντρώ­σεις σε πλα­τεί­ες, δεν έχουν υγειο­νο­μι­κό «εν­δια­φέ­ρον» - έχουν οι­κο­νο­μι­κή διά­στα­ση λε­η­λα­σί­ας και από­δο­σης των τε­λευ­ταί­ων ση­μεί­ων δη­μό­σιας πα­ρου­σί­ας, κα­θη­με­ρι­νό­τη­τας και μνή­μης, στο κε­φά­λαιο, είτε αυτό είναι ιδιω­τι­κό, είτε κρα­τι­κό, είτε αυ­το­διοι­κη­τι­κό.

Αν ορι­σμέ­νοι κυ­βερ­νώ­ντες εν­δια­φέ­ρο­νται πραγ­μα­τι­κά για την υγεία μας, ας αυ­ξή­σουν τις δα­πά­νες για προ­σω­πι­κό και εξο­πλι­σμό, ας με­γι­στο­ποι­ή­σουν τους ρυθ­μούς στις εξε­τά­σεις και τη μα­ζι­κό­τη­τα των τεστ, ας προ­ε­τοι­μα­στούν κα­τάλ­λη­λα και απο­τε­λε­σμα­τι­κά, για το δεύ­τε­ρο κύμα της παν­δη­μί­ας το ερ­χό­με­νο φθι­νό­πω­ρο.

Με ΜΑΤ και βία, δεν γί­νε­ται παι­δεία, ούτε και δη­μό­σια υγεία!

Ας μην μπερ­δευό­μα­στε και ας μην υπο­κύ­πτου­με στην ανε­ξέ­λεγ­κτη πλύση εγκε­φά­λων, στην οποία επι­δί­δο­νται νυ­χθη­με­ρόν τα συ­στη­μι­κά και εν­σω­μα­τω­μέ­να, αδρά χρη­μα­το­δο­τού­με­να από τις κυ­βερ­νή­σεις, ΜΜΕ σε όλη την Ευ­ρώ­πη.

Το δεύ­τε­ρο κύμα της παν­δη­μί­ας θε­ω­ρεί­ται δε­δο­μέ­νο και με τις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες, τολμώ να γράψω με πλήρη εν­συ­ναί­σθη­ση των στιγ­μών και των μέχρι στιγ­μής γε­γο­νό­των, μπο­ρεί να απο­δει­χθεί και χει­ρό­τε­ρο από το πρώτο – και σε κρού­σμα­τα, και σε νε­κρούς, και σε διάρ­κεια, και σε «εμ­μο­νή».

Κακά τα ψέ­μα­τα, η πα­νευ­ρω­παϊ­κή ει­κό­να για την αντι­με­τώ­πι­ση της υγειο­νο­μι­κής κρί­σης δεν είναι εν­θαρ­ρυ­ντι­κή – τα κα­θα­ρά και πραγ­μα­τι­κά υγειο­νο­μι­κά μέτρα για την επό­με­νη μέρα άρσης του λο­κντά­ουν, η στε­λέ­χω­ση και η ίδρυ­ση νέων νο­σο­κο­μεί­ων, η ανα­νέ­ω­ση πόρων και μέσων, η κι­νη­τι­κό­τη­τα και η απο­κέ­ντρω­ση των συ­στη­μά­των υγεί­ας, η επι­τά­χυν­ση στην έρευ­να για εμ­βό­λιο ή φάρ­μα­κα της νόσου, ΔΕΝ είναι πα­νευ­ρω­παϊ­κός,  ομοιό­μορ­φος και ελ­πι­δο­φό­ρος κα­νό­νας. Μόνο στα ούτως ή άλλως ισχυ­ρά κράτη της Δυ­τι­κής Ευ­ρώ­πης που πλή­ρω­σαν και πλη­ρώ­νουν βαρύ το τί­μη­μα, φαί­νε­ται να έγινε σκλη­ρό μά­θη­μα, η πρώτη φάση της παν­δη­μί­ας και να έχουν ανα­προ­σα­να­το­λι­στεί στρα­τη­γι­κοί σχε­δια­σμοί, πόροι, εξο­πλι­σμός και αν­θρώ­πι­νο δυ­να­μι­κό.

Ο πιο κρί­σι­μος πα­ρά­γο­ντας είναι πάντα ο άν­θρω­πος, και εν προ­κει­μέ­νω, ο υγειο­νο­μι­κός, ο για­τρός, ο νο­ση­λευ­τής, το πα­ραϊ­α­τρι­κό προ­σω­πι­κό – στην πρώτη φάση της παν­δη­μί­ας, δο­κι­μά­στη­καν και ξε­πε­ρά­στη­καν κα­ταρ­χάς τα αν­θρώ­πι­να όρια των αντο­χών. Οι υγειο­νο­μι­κοί σε όλη την Ευ­ρώ­πη βρί­σκο­νται στα πρό­θυ­ρα υπερ­κό­πω­σης και κα­τάρ­ρευ­σης – πολύ απλά, και αξί­ζει να το συ­νει­δη­το­ποι­ή­σου­με για να ξέ­ρου­με και τι διεκ­δι­κού­με. Στη δεύ­τε­ρη φάση, χωρίς προ­σλή­ψεις, χωρίς ανα­νε­ώ­σεις συμ­βά­σε­ων, χωρίς επα­νεκ­παί­δευ­ση προ­σω­πι­κού από άλλες πα­ρεμ­φε­ρείς ει­δι­κό­τη­τες και επαγ­γέλ­μα­τα, ο «πό­λε­μος» με τον κο­ρω­νο­ϊό μπο­ρεί να απο­δει­χθεί διαρ­κέ­στε­ρος και κα­τα­στρο­φι­κό­τε­ρος. Πολύ αίμα, πολλά δά­κρυα, πολύς ιδρώ­τας, ίσως και αδι­κο­χα­μέ­να - ΄ντά­ξει, γνω­στό δά­νειο και κλο­πή-ράιτ αυτό…

Οι υγειο­νο­μι­κοί εξα­σφα­λί­ζουν τις επι­τυ­χί­ες και τις «νίκες» στην παν­δη­μία, όχι τα άδεια ντου­βά­ρια των κέ­ντρων υγεί­ας ή ο αρα­χνια­σμέ­νος εξο­πλι­σμός στα νο­σο­κο­μεία. Χωρίς τους αφο­σιω­μέ­νους και εκ­παι­δευ­μέ­νους αν­θρώ­πους, από την πρω­το­βάθ­μια φρο­ντί­δα έως τις ΜΕΘ, δεν θα έλθει σύ­ντο­μα η V-Day ενα­ντί­ον του κο­ρω­νοϊ­ού και ορι­σμέ­νοι ηλί­θιοι κυ­βερ­νώ­ντες, πρω­θυ­πουρ­γοί, πρό­ε­δροι, βα­σι­λιά­δες απλώς θα μη­ρυ­κά­ζουν σαν κα­τσί­κες, στη ζω­ντα­νή με­τά­δο­ση των διαγ­γελ­μά­των τους, τα μάλ­λον πε­ριο­ρι­σμέ­νης επι­και­ρό­τη­τας, τσι­τά­τα του Τσώρ­τσιλ, του Ρού­σβελτ ή του… Μωυσή.

Ήδη στην Ολ­λαν­δία, τη Γερ­μα­νία, τη Γαλ­λία συ­ζη­τεί­ται, προ­γραμ­μα­τί­ζε­ται και υλο­ποιεί­ται η επα­νεκ­παί­δευ­ση αε­ρο­συ­νο­δών, που θα πε­ρά­σουν στην ανερ­γία εξαι­τί­ας της ου­σια­στι­κής χρε­ο­κο­πί­ας των αε­ρο­πο­ρι­κών εται­ρειών, της Λου­φτ­χάν­ζα και της KLM, ώστε να απορ­ρο­φη­θούν από το σύ­στη­μα υγεί­ας και να ανα­λά­βουν χρέη νο­ση­λευ­τών και νο­ση­λευ­τριών στην πρω­το­βάθ­μια φρο­ντί­δα. Το ίδιο θα συμ­βεί με αστυ­νο­μι­κούς, πυ­ρο­σβέ­στες και ναυα­γο­σώ­στες, που έχουν προ­παί­δεια πρώ­των βοη­θειών, πέρα από την επι­στρά­τευ­ση, ακόμη και διε­θνή, φοι­τη­τών και ομά­δων υγεί­ας με στοι­χειώ­δη προ­ϋ­πη­ρε­σία στην αντι­με­τώ­πι­ση της κρί­σης.

Η Ελ­λά­δα, σε αυτό το πλαί­σιο, τι κάνει; Η κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη, που τάχα και δήθεν, τα πήγε… «πε­ρί­φη­μα», στον πρώτο γύρο της ανα­μέ­τρη­σης με την παν­δη­μία, τι πράτ­τει;

Ο Μη­τσο­τά­κης θε­ω­ρεί, πραγ­μα­τι­κά, ότι τα κλομπ των ΜΑΤ υπο­κα­θι­στούν απο­τε­λε­σμα­τι­κά και υγειο­νο­μι­κά, τη σύ­ριγ­γα, το θερ­μό­με­τρο και το στη­θο­σκό­πιο ενός για­τρού; Η χακί στολή του ΜΑ­Τα­τζή υπε­ρι­σχύ­ει της λευ­κής στο­λής του υγειο­νο­μι­κού;

Μπο­ρεί κα­νείς να πι­στέ­ψει, στ’ αλή­θεια, ότι η Ελ­λά­δα που σχε­δόν πα­γκοί­νως γί­νε­ται απο­δε­κτό, γνω­στό και προ­βλέ­ψι­μο, πως θα έρθει αντι­μέ­τω­πη με τη χει­ρό­τε­ρη ύφεση στην Ευ­ρω­ζώ­νη, θα «πο­λε­μή­σει» ξανά τον ιό με ένα νέο λο­κντά­ουν, το προ­σε­χές φθι­νό­πω­ρο; Χωρίς προ­σλή­ψεις στο ΕΣΥ, χωρίς γεν­ναία χρη­μα­το­δό­τη­ση του συ­στή­μα­τος, χωρίς ίδρυ­ση νέων νο­σο­κο­μεί­ων, χωρίς πλήρη και κα­θο­λι­κή επί­τα­ξη του ιδιω­τι­κού τομέα υγεί­ας, χωρίς πραγ­μα­τι­κή, μα­ζι­κή, εκτε­τα­μέ­νη  και γρή­γο­ρη διε­ξα­γω­γή των τεστ;

Κακά τα ψέ­μα­τα, ένα δεύ­τε­ρο λο­κντά­ουν, με τους, στα κου­του­ρού, όρους και τις απί­θα­νες μη-προ­ϋ­πο­θέ­σεις που έγινε το πρώτο, θα γο­να­τί­σει την ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία και θα συ­ντρί­ψει την ελ­λη­νι­κή οι­κο­νο­μία. Και όχι μόνο αυτή. Και σί­γου­ρα δεν θα τερ­μα­τί­σει την παν­δη­μία ή δεν θα πε­ριο­ρί­σει τα κρού­σμα­τα – απλώς θα με­τα­θέ­σει «αριθ­μούς» και στα­τι­στι­κές στο μέλ­λον και με την όποια πι­στό­τη­τα, αυ­θε­ντι­κό­τη­τα και εγκυ­ρό­τη­τα αυτά τη­ρού­νται, συ­μπλη­ρώ­νο­νται ή ανα­κοι­νώ­νο­νται.

Δεν ξέρω πόσοι το έχετε κα­τα­λά­βει, δια­βά­ζο­ντας και με­λε­τώ­ντας και τα ξένα ΜΜΕ, αλλά η Ευ­ρώ­πη στο σύ­νο­λο της, έχει πε­ρά­σει ξυστά από τον γκρε­μό του λοι­μού (covid-19, παν­δη­μία) στο βά­ρα­θρο του λιμού (πείνα, δια­τρο­φι­κή επι­σφά­λεια, ασι­τία).

Το λο­κντά­ουν, στην πρώτη εφαρ­μο­γή του, ΔΕΝ έπια­σε τις αγρο­τι­κές πε­ριο­χές, τις γε­ωρ­γι­κές και κτη­νο­τρο­φι­κές εκ­με­ταλ­λεύ­σεις, τη γε­ωρ­γία, την κτη­νο­τρο­φία. Δεν αφο­ρού­σε και τα εμπο­ρι­κά logistics των με­γά­λων λι­μα­νιών, στο Ρό­τερ­νταμ ή το Αμ­βούρ­γο, ώστε να δια­τη­ρη­θεί σχε­τι­κά υπο­φερ­τά η κα­τα­να­λω­τι­κή ζή­τη­ση μέσω δια­δι­κτύ­ου και ηλε­κτρο­νι­κού εμπο­ρί­ου – αγο­ρά­στε, κα­τα­να­λώ­στε, μπας και ξε­χά­σε­τε ή δια­σκε­δά­σε­τε τον εγκλει­σμό σας!

Αυτή τη στιγ­μή, όμως, η δια­τρο­φι­κή επι­σφά­λεια στην Ευ­ρώ­πη είναι υπαρ­κτό και οξύ πρό­βλη­μα.

Τα ράφια μεν δεν άδεια­σαν, του­λά­χι­στον μετά τις πρώ­τες μέρες λο­κντά­ουν και «επι­δρο­μών» σε ορι­σμέ­να σου­περ­μάρ­κετ, αλλά οι τιμές εκτο­ξεύ­τη­καν στα ύψη, η αι­σχρο­κέρ­δεια έκανε πάρτι και οι φτω­χό­τε­ροι των φτω­χών και οι τα­ξι­κό­τε­ρα και το­ξι­κό­τε­ρα εκ­με­ταλ­λευό­με­νοι ανά­με­σα μας, δεν έχουν πια όχι τα στοι­χειώ­δη, αλλά ούτε τα χρειώ­δη για το κα­θη­με­ρι­νό πιάτο της οι­κο­γέ­νειας και του νοι­κο­κυ­ριού. Πα­ράλ­λη­λα, οι σο­δειές στα οπω­ρο­κη­πευ­τι­κά είτε πα­ρα­μέ­νουν χωρίς συ­γκο­μι­δή, λόγω και της έλ­λει­ψης ερ­γα­τι­κών χε­ριών από τις χώρες της ΕΕ (Ανα­το­λι­κή Ευ­ρώ­πη) είτε σα­πί­ζουν και κα­τα­στρέ­φο­νται. Ελά­χι­στες χώρες, όπως η Ιτα­λία μπή­καν σε δια­δι­κα­σία να γλεί­ψουν, εκεί που έφτυ­ναν – επι­στρά­τευ­σαν τους πρό­σφυ­γες από τα στρα­τό­πε­δα συ­γκέ­ντρω­σης για τη συ­γκο­μι­δή ντο­μά­τας και φρά­ου­λας, οι τι­πο­τέ­νιοι αστοί της Ρώμης έπε­σαν στην ανά­γκη, εκεί­νων που θε­ω­ρού­σαν «βλάβη» και «κίν­δυ­νο» για τη χώρα.

Ένα φά­ντα­σμα πλα­νιέ­ται πάνω από την Ευ­ρώ­πη – το φά­ντα­σμα της πεί­νας.

Οφεί­λου­με να το συ­νει­δη­το­ποι­ή­σου­με και να ορ­γα­νω­θού­με προς τούτο και να απαι­τή­σου­με δυ­να­μι­κά, να λη­φθούν άμεσα προ­λη­πτι­κά μέτρα εξα­σφά­λι­σης δια­τρο­φής και στέ­γης για όλους. Οι δια­δι­κτυα­κές ει­κό­νες από τη Γε­νεύη και τα συσ­σί­τια από­ρων στην καρ­διά της τρα­πε­ζο­κρα­τί­ας ΔΕΝ θα είναι με­μο­νω­μέ­νο πε­ρι­στα­τι­κό σε λίγες εβδο­μά­δες ή μήνες, όταν, πχ, στη Βρε­τα­νία ήδη πριν τον κο­ρω­νο­ϊό, του­λά­χι­στον 3,5 εκα­τομ­μύ­ρια Βρε­τα­νοί σι­τί­ζο­νταν, επί­σης, του­λά­χι­στον δυο φορές την εβδο­μά­δα σε φι­λαν­θρω­πι­κές ορ­γα­νώ­σεις.

Η πείνα υπήρ­ξε πάντα θρυαλ­λί­δα επα­να­στά­σε­ων στην ευ­ρω­παϊ­κή ήπει­ρο. Αλλά μπο­ρεί νη­στι­κό αρ­κού­δι, να μην  χο­ρεύ­ει, αλλά νη­στι­κός ερ­γά­της, σί­γου­ρα με τις κα­τάλ­λη­λες και «ώρι­μες» συν­θή­κες, εξε­γεί­ρε­ται.

Δυ­στυ­χώς, στη συ­γκυ­ρία, αρ­ρω­σταί­νει και από κο­ρω­νο­ϊό. Για να έχου­με όλοι οι υπό­λοι­ποι, στη διάρ­κεια του λο­κντά­ουν, τροφή, ρεύμα, δια­δί­κτυο, πό­σι­μο νερό, τα­χυ­δρο­μι­κή και τα­χυ­με­τα­φο­ρι­κή εξυ­πη­ρέ­τη­ση, εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες ερ­γά­τες, υπάλ­λη­λοι και αγρό­τες δού­λε­ψαν σκλη­ρά και σή­με­ρα, οι στα­τι­στι­κές απο­τυ­πώ­σεις «δεί­χνουν» τη νέα δια­σπο­ρά του ιού στην Ευ­ρώ­πη – από τα αστι­κά κέ­ντρα, στην πε­ρι­φέ­ρεια. Από τον τρι­το­γε­νή τομέα, στον πρω­το­γε­νή. Από την ερ­γα­το­ϋ­παλ­λη­λία των πό­λε­ων, στην ερ­γα­τιά της γης. Από τους «γη­γε­νείς», στους με­τα­νά­στες και τους πρό­σφυ­γες. Από τους ηλι­κιω­μέ­νους, στις πα­ρα­γω­γι­κές ηλι­κί­ες 36-48 ετών. Σί­γου­ρα οι από­λυ­τοι αριθ­μοί έχουν μειω­θεί, οι νε­κροί έχουν μειω­θεί, τα κρού­σμα­τα μειώ­νο­νται (για την ακρί­βεια, στα­θε­ρο­ποιού­νται σε έναν στα­τι­στι­κά, «κα­λύ­τε­ρο» λόγο από τη στιγ­μή που αυ­ξή­θη­καν τα τεστ), η βα­ρύ­τη­τα των ίδιων κρου­σμά­των επί­σης μειώ­νε­ται, ενώ τα τεστ, κατά κα­νό­να, αυ­ξά­νο­νται κα­θη­με­ρι­νά, αλλά ο ιός πα­ρα­μέ­νει ανά­με­σα μας, και ο κύ­κλος μπο­ρεί να επα­να­λη­φθεί από την ανά­πο­δη, μόλις το λο­κντά­ουν γίνει στα­δια­κό λοκ-άπ στα αστι­κά κέ­ντρα. Η παν­δη­μία δεν έχει τε­λειώ­σει και το λο­κντά­ουν απέ­δει­ξε τα ούτως ή άλλως σαθρά και εξαι­ρε­τι­κά βρα­χυ­πρό­θε­σμα, ψευ­δο-υγειο­νο­μι­κά όρια του.

Με άλλα λόγια, η κα­θα­ρά υγειο­νο­μι­κή απά­ντη­ση και «πο­λε­μι­κή» στον κο­ρω­νο­ϊό είναι ακόμη ζη­τού­με­νο και σε γε­νι­κές γραμ­μές, έχει χαθεί χρό­νος και χρήμα, που δεν φαί­νε­ται να ανα­πλη­ρώ­νο­νται απο­τε­λε­σμα­τι­κά, ενό­ψει του δεύ­τε­ρου κύ­μα­τος της παν­δη­μί­ας.

Τέλος, ένα σύ­ντο­μο σχό­λιο, που εν­δε­χο­μέ­νως θα άξιζε ένα πλη­ρέ­στε­ρο άρθρο και ένα ολο­κλη­ρω­μέ­νο ση­μεί­ω­μα (θα επα­νέλ­θω, ίσως). Με αφορ­μή τον κο­ρω­νο­ϊό, δη­μο­σιεύ­ο­νται αλ­λε­πάλ­λη­λα, ιστο­ρι­κά αφιε­ρώ­μα­τα στις παν­δη­μί­ες του πα­ρελ­θό­ντος. Με πα­ρό­τρυν­ση τρί­των, δια­πί­στω­σα, ότι από το ιστο­ρι­κό κάδρο, απου­σιά­ζουν η δε­κα­ε­τία του 1980 και το aids – γιατί; Μήπως επει­δή το aids πα­ρα­μέ­νει μια ασθέ­νεια – τα­μπού για πολ­λούς; Ή μήπως επει­δή ορι­σμέ­νοι θε­ω­ρούν ακόμη και σή­με­ρα(!), ότι σχε­τί­ζε­ται «απο­κλει­στι­κά», με τα «έκλυ­τα» ήθη της νε­α­νι­κής σε­ξουα­λι­κό­τη­τας ή/και της ομο­φυ­λο­φι­λί­ας; Προ­φα­νώς αγνο­ούν την κα­τά­στα­ση στην Αφρι­κή.

Το πε­ρα­σμέ­νο Σαβ­βα­το­κύ­ρια­κο, ξα­να­εί­δα παλιά ντο­κι­μα­ντέρ και ξα­να­διά­βα­σα άρθρα και ρε­πορ­τάζ της επο­χής για την επι­δη­μία (epidemic) του aids στις ΗΠΑ και τη Δυ­τι­κή Ευ­ρώ­πη από το 1979-80 έως το 1990 (οι ομοιό­τη­τες και οι ανα­λο­γί­ες με όσα ζούμε στην εποχή του κο­ρω­νοϊ­ού, είναι εξό­φθαλ­μες και ανα­τρι­χια­στι­κές).

Κα­ταρ­χάς, στο πώς (δεν) αντι­με­τώ­πι­σαν οι δυ­τι­κές κυ­βερ­νή­σεις και οι θε­με­λιω­τές  του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού, την επι­δη­μία, με πρώ­τους και χει­ρό­τε­ρους, την κυ­βέρ­νη­ση των Ρε­που­μπλι­κά­νων και τον πρό­ε­δρο, Ρό­ναλντ Ρή­γκαν, που είχε χρεια­στεί επτά (!) ολό­κλη­ρα χρό­νια για να προ­φέ­ρει τη λέξη aids σε δη­μό­σια ομι­λία του, την ώρα που αυ­ξά­νο­νταν διαρ­κώς οι αριθ­μοί των νε­κρών και των αρ­ρώ­στων και θε­ω­ρού­σε ότι το… πρό­βλη­μα θα εξα­λει­φό­ταν με τη «σε­ξουα­λι­κή αποχή», την «επι­τή­ρη­ση των σε­ξουα­λι­κών ηθών των νέων» και την επα­να­φο­ρά των «απο­λω­λό­των προ­βά­των στον δρόμο του θεού(!)» - τύφλα να έχει ο Τραμπ, δη­λα­δή.

Τη στο­χο­ποί­η­ση της νε­ο­λαί­ας και των ομο­φυ­λο­φί­λων, με ρα­τσι­στι­κές, μι­σαλ­λό­δο­ξες και αντιε­πι­στη­μο­νι­κές επι­θέ­σεις και ψέ­μα­τα που δια­δί­δο­νταν ακόμη και μέσω των ΜΜΕ της επο­χής (με απο­κο­ρύ­φω­μα τις πέντε, δια­δο­χι­κές δο­λο­φο­νί­ες νέων και ομο­φυ­λό­φι­λων στην Ατλά­ντα το φθι­νό­πω­ρο του 1985, επει­δή θε­ω­ρή­θη­καν… ύπο­πτοι φο­ρείς)! 

Το «επι­στη­μο­νι­κό» μπά­χα­λο, που είχε ενορ­χη­στρω­θεί και από έναν γνω­στό στις μέρες μας «εθνι­κό λοι­μω­ξιο­λό­γο» στις ΗΠΑ, τον Άντο­νι Φά­ου­τσι, με απο­κο­ρύ­φω­μα τη γνω­μο­δό­τη­ση του Ορ­γα­νι­σμού Τρο­φί­μων και Φαρ­μά­κων υπέρ του «θαυ­μα­τουρ­γού» φαρ­μά­κου ΑΖΤ, (άραγε, τέ­τοια είναι και η… ρε­μντε­σι­βί­ρη της επο­χής μας;), το οποίο απο­δεί­χθη­κε μεν χρυ­σω­ρυ­χείο για τη φαρ­μα­κευ­τι­κή εται­ρεία που το πα­ρα­σκεύ­α­ζε, σκέτο φαρ­μά­κι, δε, για τους ασθε­νείς, που κα­τέ­λη­γαν από δη­λη­τη­ρί­α­ση του αί­μα­τος και άλλες επι­πλο­κές.

Τον πα­νι­κό που επι­κρα­τού­σε στα σχο­λεία και τα πα­νε­πι­στή­μια, ει­δι­κά μετά τις πρώ­τες θε­τι­κές δια­γνώ­σεις σε παι­διά και εφή­βους, που είχαν μο­λυν­θεί από με­ταγ­γί­σεις αί­μα­τος – με πρώ­τον τον 13χρο­νο, αι­μορ­ρο­φι­λι­κό, έφηβο μα­θη­τή στην Ιντια­νά­πο­λις, Ράιαν Γουάιτ, ο οποί­ος είχε γίνει «δε­κτός» στο σχο­λείο του, μετά την δια­πί­στω­ση της νόσου, με πέ­τρες και ύβρεις από τους συμ­μα­θη­τές και τους γο­νείς τους.

Τον ρα­τσι­σμό ενά­ντια στα παι­διά και τους εφή­βους, τη νε­ο­λαία,γε­νι­κά, ανε­ξάρ­τη­τα αν ήταν φο­ρείς ή όχι, που συ­ντη­ρού­σαν ακόμη και «ει­δι­κοί», οι οποί­οι, χωρίς αξιό­πι­στα επι­στη­μο­νι­κά δε­δο­μέ­να, έλε­γαν το μακρύ τους, και το κοντό τους, σχε­τι­κά με τους τρό­πους με­τά­δο­σης και  σε πα­να­με­ρι­κα­νι­κή με­τά­δο­ση, σκόρ­πι­ζαν τον φόβο στους τη­λε­θε­α­τές, και δεν με­τέ­δι­δαν με νη­φα­λιό­τη­τα,  γνώ­σεις με κύρος και εμπε­ρι­στα­τω­μέ­νη έρευ­να.

Τη φο­βε­ρή, πο­λι­τι­κή ορ­γά­νω­ση, κα­ταρ­χάς των στο­χο­ποι­η­μέ­νων ομο­φυ­λό­φι­λων, μέσω της ACT-UP, που κι­νη­το­ποι­ή­θη­καν μα­ζι­κά, σε από-τα-κά­τω δια­δη­λώ­σεις και έρευ­νες για να επι­βά­λουν φάρ­μα­κα, γνω­μα­τεύ­σεις, σο­βα­ρές, δη­μό­σιες το­πο­θε­τή­σεις, αύ­ξη­ση των δα­πα­νών υπέρ των ερευ­νών και σε­βα­σμό των πο­λι­τι­κών και κοι­νω­νι­κών δι­καιω­μά­των τους, σε μια εποχή που γε­ρου­σια­στές των Ρε­που­μπλι­κά­νων υπο­στή­ρι­ζαν ανοι­χτά, ότι οι φο­ρείς του aids και οι ομο­φυ­λό­φι­λοι «έπρε­πε να απο­σύ­ρο­νται από την κυ­κλο­φο­ρία (sic), να κλεί­νο­νται σε στρα­τό­πε­δα ή και να εκτε­λού­νται». Για θε­ρα­πεί­ες, για­τρούς, φάρ­μα­κα, νο­ση­λευ­τι­κά ιδρύ­μα­τα, έρευ­νες, ούτε λόγος από τους υπο­στη­ρι­κτές του Ρή­γκαν.

Το δια­κύ­βευ­μα της μα­ζι­κό­τη­τας των τεστ και της εξι­σορ­ρό­πη­σης τους με την τή­ρη­ση του ια­τρι­κού απορ­ρή­του και της ιδιω­τι­κό­τη­τας του ασθε­νούς, το 1987 και στη σκιά του τότε χρη­μα­τι­στη­ρια­κού κραχ, όταν για πα­ρά­δειγ­μα, η Γουόλ Στριτ έβγα­ζε ντι­ρε­κτί­βα, πως ομο­φυ­λό­φι­λοι χρη­μα­τι­στές θα απο­λύ­ο­νταν από την ερ­γα­σία τους, εφό­σον δεν προ­σκό­μι­ζαν «κα­θα­ρό» από hiv ια­τρι­κό φά­κε­λο – σαν να λέμε… υγειο­νο­μι­κό δια­βα­τή­ριο της επο­χής μας; (κα­τά­στα­ση μί­σους και δια­κρί­σε­ων, που είχε πε­ρι­γρά­ψει εύ­στο­χα και η ται­νία «Φι­λα­δέλ­φεια» του Τζό­να­θαν Ντέμι με τον Τομ Χανκς και τον Ντέν­ζελ Ουά­σιγ­κτον).

Όλα αυτά, στη… μη­τέ­ρα δη­μο­κρα­τία της κα­πι­τα­λι­στι­κής επο­χής, στην πα­τρί­δα των γεν­ναί­ων και των ελεύ­θε­ρων, στις ΗΠΑ, όχι στην… αυ­ταρ­χι­κή Κίνα των φι­λο­χρή­μα­των ψευ­δο­κομ­μου­νι­στών.

Τα ίδια, πάνω – κάτω, γε­γο­νό­τα, οι ίδιες αντι-επι­στη­μο­νι­κές «από­ψεις», τα ίδια κρού­σμα­τα ομο­φο­βί­ας και ρα­τσι­σμού, το ίδιο επι­κίν­δυ­νο κυ­νή­γι μα­γισ­σών  είχαν πα­ρου­σια­στεί στη Βρε­τα­νία της Θά­τσερ, τη Δυ­τι­κή Γερ­μα­νία του Κολ (με πε­ρισ­σό­τε­ρη ψυ­χραι­μία), στην Ιτα­λία του Κράξι και του Φαν­φά­νι, την Ισπα­νία του Γκον­θά­λεθ . Ή, για να μην ξε­χνιό­μα­στε, στην Ελ­λά­δα με το ΠΑΣΟΚ και τον Αν­δρέα Γ. Πα­παν­δρέ­ου (του­λά­χι­στον μέχρι τη στιγ­μή που μπή­καν μπρο­στά ορι­σμέ­νοι φω­τι­σμέ­νοι για­τροί και ψυ­χί­α­τροι και έσω­σαν την κα­τά­στα­ση από την αντι-επι­στη­μο­νι­κή εκτρά­χυν­ση, ακόμη και ανά­με­σα στους ομο­λό­γους τους).

Νο­μί­ζω, ότι πρέ­πει να ξα­να­με­λε­τή­σου­με από άποψη πο­λι­τι­κής και υγεί­ας, τη δε­κα­ε­τία του 1980 και την επι­δη­μία του aids – ει­δι­κά ως προς τις προ­κλή­σεις και τις απαι­τή­σεις, τις διεκ­δι­κή­σεις και τις πο­λι­τι­κές, κοι­νω­νι­κές και επι­στη­μο­νι­κές συ­γκρού­σεις της.

Το aids δεν το έχου­με εξα­λεί­ψει με από­λυ­τα υγειο­νο­μι­κούς όρους, ίσως και η covid-19 να μην εξα­λει­φθεί ποτέ, πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο αν γίνει το από­λυ­το κα­θη­με­ρι­νό, πο­λι­τι­κό ερ­γα­λείο για να επα­να­προσ­διο­ρι­στεί σε θέ­σεις διαρ­κούς μάχης, ο πο­λε­μι­κός και κρι­σια­κός κα­πι­τα­λι­σμός της επο­χής μας και ενα­ντί­ον μας – στην ανερ­γία και την αστε­γία, την εκ­πα­ρα­θύ­ρω­ση των πο­λι­τι­κών μας δι­καιω­μά­των, την πα­ρα­βί­α­ση της ιδιω­τι­κό­τη­τας μας, στο σπίτι και τον ελεύ­θε­ρο χρόνο, την κα­τα­στρα­τή­γη­ση του ια­τρι­κού απορ­ρή­του, τους αδι­καιο­λό­γη­τους, μα­ζι­κούς εγκλει­σμούς στο λο­κντά­ουν και τον φο­βι­κό πα­ρα­λο­γι­σμό στην ανο­σία της αγέ­λης, στη δια­τρο­φι­κή και ενερ­γεια­κή επι­σφά­λεια λόγω φτώ­χειας, εξο­ντω­τι­κής αι­σχρο­κέρ­δειας ή κα­τάρ­ρευ­σης των δι­κτύ­ων επι­σι­τι­σμού και ενερ­γεια­κής κά­λυ­ψης.

Πρέ­πει να ξα­να­με­λε­τή­σου­με τις επο­χές, να δι­δα­χθού­με από το πα­ρελ­θόν, να βγά­λου­με τα σωστά, πο­λι­τι­κά και επι­στη­μο­νι­κά συ­μπε­ρά­σμα­τα. Παί­ζου­με με αν­θρώ­πι­νες ζωές.


ΠΗΓΗ: rproject.gr