Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Δεν παλεύονται οι ειδήσεις αυτό το διάστημα και ούτε μου κάνει αίσθηση, να σκεφτώ για χιλιοστή φορά την αστυνομική βία, τον ηλίθιο αντιπρόεδρο (των ΗΠΑ, μην πάει ο νους σας σε άλλους) που είναι κινητή μονάδα μετάδοσης της ανοσίας που τον δέρνει, για τους Rambo που βγήκαν παγανιά με τα bazookas και τα πολυβόλα, το βέτο των ΗΠΑ για παγκόσμια εκεχειρία
(κατάπαυση πυρός), τις προτάσεις για νέο πακέτο ή οτιδήποτε άλλο.
Πάντως, «ενημερωθήκαμε» αυτό το διάστημα από τα αμερικανικά ΜΜΕ, ότι όπου άρθηκε η καραντίνα αυξήθηκαν αμέσως τα κρούσματα (κυρίως μιλάνε για τη Γερμανία και φυσικά για όποιες αμερικανικές πολιτείες άνοιξαν, κάπως), ενώ ξεσπάθωσαν ξανά πολλοί «προοδευτικοί» κατά της άρσης της.
Καλά, όχι πως τα ορφανά του Reagan έχουν πιάσει το νόημα, απλά ξεσπαθώνουν κατά του …κατεστημένου σε κάθε ευκαιρία, αλλά να έφτασαν ακόμα και άνθρωποι που υμνούν την ελευθερία του ανθρώπου να είναι υπέρ της καραντίνας μέχρι να βγει εμβόλιο; Ντροπή κάπου.
Αυτό που μου κάνει εντύπωση σε σχετικά δημοσιεύματα, είναι ότι 2-3 μέρες μετά την άρση των μέτρων, θεωρείται ότι απέτυχε η άρση της καραντίνας, γιατί αυξήθηκαν τα κρούσματα, ενώ, όταν είχαμε καραντίνα, έπρεπε να περιμένουμε 10-15 μέρες για να δούμε, αν είναι αποτελεσματική ως μέτρο· μάλλον, γιατί αυτοί που κολλάνε σήμερα δεν νοσούν αμέσως και θέλουν κάποιες μέρες. Αποφασίστε επιτέλους.
Με την μάχη της ενημέρωσης που δίνουν, δια πυρός και ιού, τα ΜΜΕ, που στις ΗΠΑ δεν ξέρουμε αν θα φοράμε μάσκες, αν θα κάνουμε τεστ, αν πρέπει να βγαίνουμε από το σπίτι, γιατί κολλάμε στο πάρκο και όχι στη δουλειά, αν το αεροπλάνο είναι ασφαλέστερο του μετρό, ουσιαστικά δεν έχουμε μάθει σχεδόν τίποτα, οπότε έχω αποφασίσει εδώ και πολλές μέρες, να το παίζω μπίνγκο κάθε μέρα και ό,τι γίνει.
Ακριβώς επειδή, όλα στηρίζονται πια στο φόβο. Η λογική πήγε περίπατο, μάλλον πολλά χρόνια πριν.
Και κάπου-κάπου πιστεύω, ότι, αν αυτό σκεφτόμαστε ως μέλλον για μας και τα παιδιά μας, δηλαδή μια κοινωνία που ζει ανάμεσα σε κύματα καραντίνας με social distancing, κάμερες και δεν ξέρω τι άλλο και μια κλιματική αλλαγή που υπομονετικά περιμένει τη σειρά της για να μας ισοπεδώσει (πλην όλων αυτών που χαρακτηρίζουν το …τελειότερο σύστημα) τότε ειλικρινά να τελειώνουμε μια ώρα αρχύτερα.
Το λέω πολύ σοβαρά. Κοιτώντας τις παρακάτω εικόνες, που παρέθεσε η Μαρία Δεναξά, σε συνδυασμό με όσα είπες για την «επανεκκίνηση» των ανθρώπων και όσα είπε ο Αργοναύτης, ο Ορέστης, η Στροφορμή και άλλοι, θυμήθηκα εκείνη τη γνωστή σαρκαστική ρήση, που νομίζω θα ταιριάζει κουτί, αν συνεχίσουμε έτσι με τον κορονοϊό: «η εγχείρηση πέτυχε, ο ασθενής απεβίωσε».
Δεν γίνεται, για παράδειγμα, οι πιο παλαβιάρηδες τύποι της αμερικανικής κοινωνίας να ξεστομίζουν το πιο λογικό: «δεν μπορούμε να μείνουμε μέσα για πάντα» και οι υπόλοιποι να κοιτάμε ποιος το λέει και όχι αν έχει κάποιο νόημα αυτό που λέει.
Και επειδή φυσικά και έχει σημασία ποιος το λέει, τότε η σωστή ερώτηση είναι: εμείς γιατί δεν το λέμε;
Είπαμε, πανδημίες θα υπάρχουν πολλές τα επόμενα χρόνια. Αν η τελευταία έπιασε απροετοίμαστα τα συστήματα υγείας, τότε κάποιοι που ξεσκίστηκαν να μιλάνε για την ματαιότητα των νοσοκομείων, να πάνε σπίτια τους ως οι πλέον αποτυχημένοι. Να κάτσει ο άνθρωπος να σκεφτεί και να πάψει να φοβάται.
Ο φόβος δεν είναι τίποτε άλλο από μια άνευ όρων παράδοση στην καταστροφή, άσε που δεν πρόκειται να βουλώσει τις διαχρονικές τρύπες στην περίθαλψη, ούτε θα ανακόψει αυτόν τον ιό ή τον επόμενο.
Ο φόβος είναι μια διαρκής συρρίκνωση. Σαν την κλεισούρα. Ένα σύγχρονο σπήλαιο του Πλάτωνα. Ο φόβος παραμορφώνει. Ο κόσμος μας όλο και μικραίνει, μέχρι που στο τέλος δεν θα εκτείνεται πέρα από το υπνοδωμάτιό μας.
Αν αυτό είναι το ανώτατο στάδιο της ανθρώπινης ύπαρξης, να είμαστε κλεισμένοι σε πολυτελή κελιά και να μας παρέχονται όλες οι ανέσεις, ευχαριστώ δεν θα πάρω.
«Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά 40 χρόνια σκλαβιά και φυλακή» έλεγε μια ρήση που έχουν αποστηθίσει εκατομμύρια Έλληνες, δεν ξέρω αν την καταλαβαίνουν.
Μια άλλη λιγότερο γνωστή, του Θουκυδίδη, ίσως ταιριάζει καλύτερα: «το εύδαιμον το ελεύθερον, το δ’ ελεύθερον το εύψυχον» που σημαίνει, ότι ευτυχισμένοι είναι οι ελεύθεροι και ελεύθεροι είναι οι γενναίοι.
Και αν αυτά ακούγονται φιλοσοφικά, να πούμε το πιο απλό.
Υπάρχουν άνθρωποι, που κουνάνε το δάχτυλο όλες αυτές τις μέρες (σε όλες τις χώρες), αν τυχόν γεμίσει ένα μπαρ, μια παραλία, μια πλατεία ή ένα τσίρκο και το τελευταίο σουξέ είναι «βιαστήκαμε να ανοίξουμε» και πάντα κλείνουν την ρητορική τους με μια εκτίμηση, ότι τουλάχιστον οι μισοί θα πεθάνουμε· λες ας πούμε και αυτή η διασπορά πανικού θα περιορίσει τη διασπορά του ιού.
Η λογική δεν λέει να πρυτανεύσει με τίποτα, πόσο μάλλον η ψυχραιμία.
Φτάσαμε να ακούμε απίστευτα πράγματα αυτές τις μέρες και δεδομένου ότι υπάρχουν ακόμα και εκτιμήσεις, ότι δεν θα υπάρξει εμβόλιο (για το AIDS δεν καταφέραμε να βρούμε ακόμα), ίσως να μιλάμε για το υπόλοιπο της ζωής μας.
Μιας ζωής που θα είναι αποστειρωμένη, σχολαστικά καθαρισμένη και εξ αποστάσεως· όχι ότι πριν οι άνθρωποι ήμασταν και πολύ κοινωνικοί, ειδικά οι δυτικοί τι να σου πω, μπουμπούκια.
Αλλά και πάλι οι άνθρωποι, είτε αρέσει αυτό σε κάποιους ή όχι, δεν μπορούν να ζήσουν κλεισμένοι σε κελιά, όσο άνετα και ευρύχωρα αν είναι αυτά.
Ε, όχι να λέει το σύνθημα «το πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο απ’ όλα τα κελιά» και να μιλάς με αναρχικό και να σου λέει, ότι η καραντίνα πρέπει να συνεχιστεί.
Έγιναν πολλά αυτές τις ημέρες (πολλά απ’ αυτά ενδιαφέροντα) αν και δεν μάθαμε κάτι που δεν ξέραμε ή δεν υποπτευόμασταν ήδη, ως θύματα του νόμου και της τάξης.
Άλλωστε, εκτός της φυλακής, ποιος άλλος τύπος κτιρίου μπορεί να έχει αυλή, κάγκελα, φράχτη, κλειδαριά, πόρτα και καμιά φορά συρματόπλεγμα, αν όχι το σπίτι;
Μάλιστα, τις τελευταίες μέρες προσθέσαμε στο πακέτο και μίνι απομόνωση με φυλακισμένους και δεσμοφύλακες, ενώ σε κάποιες χώρες (πχ Κίνα) πρόσθεσαν και κάμερες.
Ο αριθμός κρατουμένου λείπει, αν και το βλέπω να το διευθετούμε και αυτό τις επόμενες βδομάδες.
Αν έχουμε απομείνει καθόλου άνθρωποι μέσα σ’ όλη αυτή την απέραντη θολούρα και τη διαρκή βαβούρα, μέσα σε όλο αυτόν τον κορπορατόχλο που βομβαρδίζει με μεγαλύτερη συνέπεια και από την αμερικανική αεροπορία, (έτσι ώστε, ποτέ μα ποτέ, να μην μπορεί να ακουστεί κάποια φωνή ή κραυγή αγωνίας), ειλικρινά, αν θέλουμε να έχουμε την παραμικρή ελπίδα να νικήσουμε (ή έστω να μην χάσουμε), πρέπει να περάσουμε ένα βήμα μπροστά από την ελίτ, ενώ είμαστε πολλά πίσω.
Εδώ δεν έχουμε ακόμα παραδεχθεί, ότι η απληστία τα έχει ισοπεδώσει όλα.
Δεν θα δεις ποτέ για παράδειγμα τους λύκους, να ξεσκίζουν ένα ολόκληρο κοπάδι, αφού ξέρουν, ότι αύριο πάλι θα πεινάνε.
Κατά τ’ άλλα, ο άνθρωπος είναι το εξυπνότερο είδος του πλανήτη.
Με εκτίμηση,
Άρης
Υ.Γ. Τα χιλιάδες κρούσματα σε κοινότητες των Navajo, αποδεικνύουν για άλλη μια φορά, ότι δεν είμαστε ίσοι, σχεδόν σε τίποτα (το 1/3 δεν έχει καν δίκτυο ύδρευσης στο σπίτι τους), γιατί μπορεί να ζούσες πριν τους Ευρωπαίους στην Αμερική, μπορεί να έπεσες θύμα της μεγαλύτερης γενοκτονίας στην ανθρώπινη Ιστορία, αλλά έρχεσαι πάντα τελευταίος. Ευτυχώς αυτή τη φορά τους στείλαμε τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, αντί για body bags πριν κάμποσες μέρες, που ήταν το μόνο ιατρικό υλικό που παρέλαβαν από την αμερικανική κυβέρνηση οι γιατροί, που ζήτησαν ιατρικά υλικά σε μια κοινοτική κλινική αυτόχθονων Αμερικάνων στην περιοχή του Seattle. Αν και νομίζω ήταν πολύ ειλικρινής ανταπόκριση, αφού στην τελική έτσι τους βλέπουμε. Καλύτερα να γράψω κάτι που σκέφτηκα, σε επόμενο κείμενο.
(Φίλε Άρη, δίνε πόνο. Άρη, όσο γράφεις, δεν χρειάζεται να γράφω. Οπότε, να γράφεις, γιατί εγώ κάποια στιγμή θα φύγω από την Αθήνα. Πρέπει να φύγω, γιατί προβλέπω νέα καραντίνα και απαγόρευση μετακινήσεων. Έχουν χαζέψει τόσο εδώ οι άνθρωποι, που βλέπω να τους κλείνουν ξανά μέσα. Όχι, λόγω κορωνοϊού αλλά αφενός γιατί η αγορά δεν πρόκειται να πάρει ποτέ μπροστά [οπότε, είναι κρίμα να έχουν ανοιχτά τα μαγαζιά τους και να καίνε ρεύμα] και αφέτερου επειδή τους αρέσει να τους κλείνουν μέσα. Άρη, το καλύτερο εδώ είναι, που περιμένουν και τουρίστες. Από τη …Βόρεια Μακεδονία. Δεν τους έχει πει κανείς ακόμα, πως μάλλον έχουν χάσει και το επόμενο καλοκαίρι για τον τουρισμό. Και είναι τόσο αθώοι που περιμένουν τουρίστες. Θεϊκό. Να είσαι καλά, Άρη. Την αγάπη μου.)
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
