Μάρτης του 2020. Κλεισμένοι στα σπίτια μας περιμένουμε το θανατικό να μας προσπεράσει.
Ζωή γεμάτη αντιφάσεις. Αναθεωρήσεις.
Πιο πριν η σκιά της αιφνίδιας φτώχειας, του εμπαιγμού.
Κατόπιν η σκιά του πολέμου, των κατατρεγμένων που έρχονταν σαν τσουνάμι στη ζωή μας, τα σύνορα που έκλειναν, μαζί με τα πορτοπαράθυρα της ψυχής μας.
Τώρα η πανδημία, το θανατικό.Τώρα κι εσύ πρόσφυγας.
Η ζωή σου βγάζει κοροϊδευτικά την γλώσσα.
Νόμιζες πως θα την υπερβείς. Θα τη ξεγελάσεις.
Τώρα κι εσύ κατατρεγμένος εγκαταλείπεις τη ζωή που ήξερες.
Και η ειρωνία; Δεν έχεις πού να πας!
Πρόσφυγας όλος ο πλανήτης.
Κινδυνεύεις. Γύρω σου τα πάντα αλλάζουν. Το ξέρεις.
Αυτή την ώρα της μετάβασης, του παγκόσμιου κατατρεγμού, αντιλαμβάνεσαι την ελαχιστότητά σου.
Περπατάς τους δρόμους μιας έρημης πόλης.
Σ΄αυτό το στοπ καρέ που μέχρι πριν 2 εβδομάδες όλα κινούνταν στους γνωστούς ρουτινιάρικους νωχελικούς ρυθμούς μιας επαρχίας.
Και ξαφνικά οι σκηνές της απόλυτης τρέλας του προηγούμενου Σαββατοκύριακου.
Οι άνθρωποι με τα γάντια, τα αντισηπτικά, τις μάσκες.
Οι ουρές στα Σούπερ Μάρκετ, το ανήσυχο βλέμμα των υπαλλήλων στα ταμεία.Οι αποστάσεις που μεγάλωσαν.
Στο ένα μέτρο, στα δυο μέτρα..
Οι φωνές, ο εκνευρισμός, και ο ανεπαίσθητος ρατσισμός σε οτιδήποτε μπορεί να προκαλεί φόβο.
Κακό σημάδι!
Γνωστό σημάδι!
Στην αρχή ρατσισμός απέναντι στον "προδότη", κατόπιν στον "ξένο", τώρα στον "άρρωστο".
Και μετά ο εγκλεισμός των πολλών.
Και η ανοησία των λίγων.
Ο φόβος πίσω απο τις γρίλιες .
Τα φέρετρα στο Μπέργκαμο.
Τα είδε κανείς;
Η ανοσία της αγέλης. Το σύγχρονο πείραμα. Που μπορεί να μην εφαρμόζεται καθ ολοκληρίαν στο πλανήτη, διότι θα αποτελέσει παγκόσμιο ανοσιούργημα - έγκλημα κατά της ανθρωπότητας στη σύγχρονη ιστορία, όμως μια πιο ενδελεχής ματιά στην αντιμετώπιση της κρίσης από κάποιες ευρωπαϊκές χώρες σε σχέση με πολλές ακατανόητες καθυστερήσεις στη λήψη αποφάσεων, θα μπορούσε να αποτελεί μια μικρή, ανεπαίσθητη εφαρμογή αυτού του άθλιου πειράματος .
Και από την άλλη, οι γιατροί και οι νοσηλευτές. Όλου του κόσμου!
Αλλα κυρίως οι δικοί μας. Από αυτούς κρέμεται η ζωή όλων μας. Από εκείνους θα κριθεί η έκβαση του πολέμου.
Εκείνοι που δίνουν τη μάχη στα μεγάλα Νοσοκομεία της πρωτεύουσας, της συμπρωτεύουσας, της Πάτρας ...
Εκείνοι που έρχονται αντιμέτωποι με τον "εχθρό" γνωρίζοντας τη μανία του.
Και οι άλλοι μετά, οι γιατροί της επαρχίας που ετοιμάζονται να κρατήσουν τα μετόπισθεν γνωρίζοντας τις απίστευτες ελλείψεις τους.
Πορευόμαστε σε έναν δύσκολο Μάρτη.Η φύση γεμίζει την ατμόσφαιρα με ευωδιές και χρώματα.
Ας ευχηθούμε να περάσει το διάστημα αυτό με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες.
Πίσω απο τη μάσκα, προσπαθώ να δω, τι μου λέει η ασθένεια.
Κάτι μου λέει. Δεν μπορεί!
Μου θυμίζει, ότι ακόμα και στην εποχή των μεγάλων επιτευγμάτων παραμένουμε ευάλωτοι και αδύναμοι.
Το πόσο εύθραστοι είμαστε μόνο ατομικά, οικογενειακά μπορούσαμε να το διαισθανθούμε. Τώρα θα το καταλάβουμε και ως κοινωνία, ως έθνος, ως πλανήτης.
Είναι μια βίαιη μετατόπιση, που μπορεί όμως να μας διδάξει πολλά. Αρκεί να ακούσουμε προσεκτικά τι έχει να μας πει η νόσος.
Η κάθε νόσος.
