Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Σαφέστατα έχω πολλή περισσότερη εμπιστοσύνη στην επιστήμη, απ’ ότι στις πολιτικές ηγεσίες ή οποιονδήποτε άλλον, οπότε, όταν βλέπεις τους γιατρούς να λένε, ότι τα πράγματα είναι σοβαρά, ε είναι σοβαρά.
Το θέμα είναι, ότι οι άνθρωποι θα πεθαίνουμε και δεν θα είναι από τον κορονοϊό.
Αν δείτε, τι γίνεται στις ΗΠΑ, θα το καταλάβετε.
Ο απόλυτος πανικός.
Το στρες που προκαλεί όλη αυτή η κατάσταση, παίζει να σκοτώσει πολύ περισσότερους απ’ τον ιό.
Τρέχουν τα ορκ να προμηθευτούν φυστικοβούτυρο και χαρτί υγείας (όλοι αυτοί που αναρωτιούνται, τι κάνουν οι πρόσφυγες και δεν κάθονται στις χώρες τους), πριν ακόμα αρρωστήσουν, χωρίς να είναι 100% σίγουρο κιόλας ότι θα αρρωστήσουν, έτσι ώστε οι άνθρωποι που θα τα έχουν πραγματικά ανάγκη, να μείνουν ξεκρέμαστοι.
Συγγνώμη, κιόλας, δημιουργήσαμε στρατιές καταναλωτών-παρτάκηδων και τώρα περιμένουμε να συμπεριφερθούν ως υπεύθυνοι πολίτες;
Την έχουμε πατήσει όλοι.
Κατά τ’ άλλα, τα άδεια ράφια στα σουπερμάρκετ είναι ο σοσιαλισμός.
Τολμώ, λοιπόν, να το ξεστομίσω (ειδικά βλέποντας τις εκτιμήσεις για τα μελλοντικά θύματα), πως δεν λαμβάνουμε καθόλου υπόψιν τη ματαιοδοξία του ανθρώπου και το γεγονός πως κανένα κράτος που πλήττεται, δεν έχει προσφέρει μέχρι σήμερα ένα κοινωνικό πλαίσιο, που θα υποχρεώσει τον άλλον να μείνει σπίτι του.
Οι λογαριασμοί θα τρέχουν κανονικά και ζητάνε από εκατομμύρια ανθρώπους, που φοβούνται περισσότερο τη φτώχεια και από μετεωρίτη, να κάτσουν σπίτι τους να χρεοκοπήσουν. Δεν πρόκειται να το κάνουν.
(Σε ελεύθερη μετάφραση: Είμαι ο τρομαχτικότερος άνθρωπος που θα συναντήσεις, αν αρρωστήσω από κορονοϊό. Δεν μπορώ να πληρώσω τα ασφαλιστικά μου έξοδα και δεν βγαίνω οικονομικά, να κλειστώ στο σπίτι. Θα μολύνω εκατοντάδες, πιθανόν χιλιάδες. Δεν είμαι κακιά. Είμαι η γειτόνισσα, η φίλη, η συνάδελφος και η μητέρα σου. Είμαι ο μέσος Αμερικανός)
Για να μην πω, ότι στις ΗΠΑ θα προτιμήσει κάποιος, που μπορεί, να κάτσει σπίτι του παρά να πάει να πληρώσει μια περιουσία στα νοσοκομεία, οπότε πρόβλημα με τις κλίνες δεν πρόκειται να υπάρξει, τουλάχιστον εδώ. Όλα τα σκεφτήκαμε (sic), όταν το στήσαμε το καρτέλ.
Ακούω, μάλιστα, πολλούς να λένε, ότι τώρα έχουμε τη τεχνογνωσία ή τις υποδομές, άρα δεν κινδυνεύουμε και ειλικρινά, δεν νομίζω ότι έχω ακούσει κάτι πιο ηλίθιο σε ιατρικό ζήτημα.
Όπως και να γίνει, ξέρουμε, πως οι προηγούμενες επιδημίες της ανθρωπότητας θέρισαν λόγω των παθογενειών των ανθρώπινων κοινωνιών, το ίδιο θα συμβεί και τώρα. Τι άλλαξε; Επειδή έχουμε smartphones και …Netflix;
Ακόμα στον Μεσαίωνα είμαστε και κατά τύχη ζούμε, μην το λέμε συνέχεια.
Και φυσικά, τόσους μήνες, η ενημέρωση για τον ιό σχεδόν μηδενική, ούτε πιστεύει κανείς τους δημοσιογράφους της Αποκάλυψης (με το δίκιο τους), οπότε οποιοδήποτε μέτρο για τον έλεγχο της μετάδοσης έχει πάει άκλαυτο.
Ξαναλέω, πως, όταν έχεις μια επίπλαστη κοινωνία (δεν το λες κοινωνία αυτό το πράγμα) στην οποία ουσιαστικά βασιλεύει η ιδιωτεία και η βλακεία, μάλλον το λιγότερο απ’ τα προβλήματα μας είναι ο κορονοϊός.
Και μέσα σ’ όλο αυτόν τον πανικό στα μάτια κάποιων σχηματίζεται το σύμβολο του δολαρίου ή του ευρώ ή οποιουδήποτε άλλου κωλονομίσματος.
Η κρίση, άλλωστε, γεννάει ευκαιρίες.
Και κανένα τονωτικό για την κατανάλωση δεν είναι αποτελεσματικότερο από το φόβο.
Φοβάμαι άρα καταναλώνω.
Καταναλώνω άρα υπάρχω. Μέχρι να μην υπάρχω.
Σιγά μην αναρωτηθούμε αργότερα τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε, οπότε περιττό να πούμε, ότι όλα τα σενάρια έχουν πέσει στο τραπέζι.
Όλα, όμως.
Αλλά μην ανησυχούμε.
Του χρόνου θα τα θυμόμαστε οι μισοί όλα αυτά και θα γελάμε.
Με εκτίμηση,
Άρης
ΥΓ.1. Γλέντησαν και οι Αλβανοί, που μάλλον κάτι ξέρουν, τους Έλληνες και έκλεισαν τα σύνορα με την Ελλάδα για τον κορονοϊό. Καλά δεν υπάρχουν αυτά που γίνονται τις τελευταίες μέρες. Οπότε, αφιερωμένο στους βλαμμένους που φυλάνε Θερμοπύλες και σε κάνα 2-3 εβδομάδες θα έχουν ταμπουρωθεί στις τουαλέτες τους, αυτό που είπε ένας νεαρός ποδοσφαιριστής της Γιουβέντους: «Προς αυτούς που τώρα κρατάνε 28 πακέτα μακαρόνια. Που ψάχνουν στην μαύρη αγορά αντισηπτικό. Σε εσάς που περπατάτε στον δρόμο φορώντας μάσκα. Και προς εσάς που σχεδιάζετε να ξεφύγετε με τα παιδιά σας σε περιοχές που δεν έχουν μολυνθεί από τον κορονοϊό: Μην κοιτάξετε ποτέ ξανά με απαξίωση τους ανθρώπους που φεύγουν λόγω πολέμου και φτώχειας».
ΥΓ.2. O ΠΟΥ ζητάει 675 εκατομμύρια δολλάρια και σχεδόν 24 ώρες μετά δεν έχουν βρεθεί ακόμα. Μέσα σε 5 δευτερόλεπτα βρήκαμε 1,5 τρισεκατομμύριο για τα πλούσια καθίκια, αλλά, είπαμε, δεν είναι ο καπιταλισμός το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι, που δεν έχουμε εμβόλιο για τον ιό. Ούτε η …Παναγία δεν μας σώζει από τους πλούσιους. Δεν πειράζει, όταν θα έχουμε μείνει καμιά 100αριά στον πλανήτη, μετά από πανδημίες, πολέμους, λιμούς, κλιματική αλλαγή και τους βλαμμένους που κυκλοφορούν με αυτόματα, ε, μπορεί τότε να το πιάσουμε το νόημα. Ή να διοργανώσουμε Battle Royale ή Fortnite ή και τα δυο, ώστε ο τελευταίος επιζών να μπορεί να πει: «Σας έθαψα όλους καριόληδες».
ΥΓ.3. Η επιστήμη το πιθανότερο είναι, ότι θα βρει το εμβόλιο, όχι αύριο ή σε ένα μήνα, μπορεί ούτε του χρόνου, αλλά κάποια στιγμή μάλλον θα το βρει. Αν ήμασταν λιγότερο υποκριτές, θα είχαμε μορφώσει εκατομμύρια ακόμα επιστήμονες και θα ήταν θέμα εβδομάδων, αλλά ας όψεται η ανάγκη για λογιστές, τραπεζικούς και οικονομολόγους, περιπτεράδες, ιερείς, αστυνομικούς και καραβανάδες, οπότε δεν δικαιούμαστε να μιλάμε. Καπιταλισμό στα εύκολα και κομμουνισμό στα δύσκολα, να το ξεχάσετε. Ειδικά από τη στιγμή που το όποιο εμβόλιο ανακαλυφθεί, θα συσκευαστεί και θα πουληθεί σε τιμή ευκαιρίας. Οπότε, όσοι δεν έχουν να τα σκάσουν, θα πεθάνουν, όπως συμβαίνει με την ελονοσία ή ασθένειες που δεν απασχολούν ιδιαίτερα τους λούμπεν μικροαστούς. Όπως δεν τους απασχολεί η πείνα, που θα σκοτώσει μόνο φέτος πάνω από 25 εκατομμύρια ανθρώπους. Αρκεί να μην πεθάνουμε, αδερφέ, από τον κοροναϊό. Ας είμαστε ξεκάθαροι, μια φορά στη ζωή μας. Δεν φοβόμαστε τον κορονοϊό. Φοβόμαστε, ότι θα πεθάνουμε από τον κορονοϊό. Η πείνα ή ο Έμπολα αφορούν άλλους, οπότε στα παπάκια μας. Ειδικά εμάς που ζούμε χωρίς τον καθημερινό φόβο της πείνας ή ενός πολέμου. Εν τέλει, ο φόβος του θανάτου είναι ο μεγάλος φόβος της ανθρωπότητας, που θαρρώ μας στερεί την μια και μοναδική ζωή που έχουμε. Μάλιστα η απειλή του θανάτου είναι το απόλυτο εργαλείο των εξουσιών. Και των θρησκειών. Και των κάθε λογής απατεώνων. Δισεκατομμύρια άνθρωποι θα πεθάνουν, χωρίς να προλάβουν να ζήσουν, επειδή παραφιλοσοφούμε το ένα και μοναδικό πράγμα, που δεν θα έπρεπε να μας απασχολεί, αφού όλα στη φύση είναι παροδικά. Και κάποιοι πανηλίθιοι μαζεύουν, μαζεύουν, μαζεύουν και μαζεύουν, λες και υπάρχει μετά από ‘δω: «Το να επιδιώκεις τη δόξα, τον πλούτο και τη δύναμη χωρίς μέτρο είναι αφύσικο, μια συνεχής πηγή ταραχών και δυσφορίας. Ακόμα και όταν ο αδύνατος γίνει δυνατός, ο θνητός άνθρωπος ποτέ δε θα γίνει παντοδύναμος, ούτε θα νικήσει τους φόβους του, με πρώτο το φόβο του θανάτου. Το να είσαι αδύναμος και να θέλεις να γίνεις δυνατός, είναι τουλάχιστον εξίσου οδυνηρό, με το να είσαι δυνατός και να επιθυμείς την αδύνατη παντοδυναμία». Ή όπως έλεγε ο Λουκρήτιος «ο φόβος του θανάτου δεν είναι παρά μια προβολή επίγειων, καθημερινών φόβων». Μην πιάσουμε Επίκουρο και δεν τελειώσουμε ποτέ. Αλλά οι άνθρωποι προτιμούν να πετάνε τις προσδοκίες τους (και τα λεφτά τους) στο πηγάδι των ευχών και για να νοιώσουν λίγη παραπάνω ασφάλεια σε έναν κόσμο γεμάτο πολυτελή δωμάτια πανικού. Ας τα πάρει ο καθένας, όπως θέλει όλα αυτά.
(Φίλε Άρη, δίνε πόνο. Άρη, αυτό ήταν το τέλειο πρωινό Σαββάτου. Να ξυπνάς και να βλέπεις στο mailbox podcast από Κώστα, και κείμενα από Βασίλη και Άρη. Εσείς φταίτε που τώρα έχω τον χρόνο να πάω βόλτα στη λιακάδα, παραβαίνοντας τις εντολές των ειδικών. Ευτυχώς, είναι όλοι στα σπίτια τους, οπότε ούτε θα κολλήσω κάποιον, ούτε θα με κολλήσει κανείς. Τέλειο. Να είσαι καλά, Άρη. Την αγάπη μου.)
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
