(Για άλλη μια φορά, είναι εκείνη η στιγμή του χρόνου που προσποιούμαστε, ότι ο Δρ. Κινγκ δεν είπε ποτέ πράγματα σαν αυτό: "Ο καπιταλισμός δεν επιτρέπει την ίση διανομή των οικονομικών πόρων. Σε αυτό το σύστημα έχουμε μια χούφτα προνομιούχων, πλουσίων πέρα από κάθε φαντασία, και όλους τους άλλους καταδικασμένους σε λιγότερη ή περισσότερη φτώχεια. Έτσι δουλεύει το σύστημα αυτό...
Και απ’ τη στιγμή που ξέρουμε πως το σύστημα δεν θα αλλάξει τους κανόνες του, τότε πρέπει να αλλάξουμε εμείς σύστημα")
Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Στις 20 του μήνα στις ΗΠΑ γιορτάσαμε τη μέρα του Martin Luther King Jr.
Να πω, επίσης, ότι τα φοιτητικά δάνεια στην Αμερική ξεπερνούν τα 1,69 τρισεκατομμύρια δολλάρια, έχοντας αυξηθεί πάνω από 110% μόνο τα τελευταία 10 χρόνια. Ναι, καλά διαβάσατε, τρισεκατομμύρια.
Επιπρόσθετα, ο δείκτης παραγωγικότητας έχει αυξηθεί πάνω από 60% από το 1968 (το έτος της δολοφονίας του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ) αλλά οι μισθοί μόλις 10%, ενώ οι Αμερικανοί δουλεύουμε περισσότερο από ποτέ.
Όλοι, σχεδόν, στην Αμερική γνωρίζουμε τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και την εμβληματική του φράση “I Have A Dream”, που ξεστόμισε στον λόγο του μπροστά σε πάνω από 300.000 ανθρώπους στις 28 Αυγούστου του 1963.
Και αυτό ήταν.
Ή όπως το είπε εύστοχα κάποτε ο Henry Lou Taylor: «Όλοι γνωρίζουν, ακόμα και το μικρότερο παιδάκι, για τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Μπορούν να σου πουν, ότι η δημοφιλέστερη στιγμή του ήταν ο λόγος του με την εμβληματική φράση “I have a dream”. Κανείς δεν μπορεί να το πάει παραπέρα από αυτή τη μια πρόταση. Το μόνο που ξέρουμε για αυτόν τον τύπο, ήταν ότι είχε ένα όνειρο. Αλλά δεν ξέρουμε ποιο ήταν αυτό το όνειρο».
Ποτέ δεν λέει κανείς κάτι άλλο για τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, εκτός από τα κλισέ «αγωνίστηκε για τα δικαιώματα όλων των μαύρων», «πάλεψε», «ήταν σπουδαίος άνθρωπος».
Η αλήθεια, πάντως, είναι ότι δεν μας βολεύει το όνειρό του.
Βλέπω κάθε χρόνο αστέρες του αμερικανικού αθλητισμού να μιλάνε με αγάπη για τον Κινγκ, μόνο που δεν έχουν την παραμικρή ιδέα, ότι, όταν ο King έλεγε πως έχει ένα όνειρο, δεν εννοούσε το αμερικάνικο όνειρο.
Για κάθε αστέρα του ΝΒΑ, του NFL, της ραπ ή οποιονδήποτε καλοπληρωμένο μαύρο (ή λευκό, δεν έχει σημασία το χρώμα) υπάρχουν εκατομμύρια άλλοι σήμερα στις ΗΠΑ, που φυτοζωούν κυριολεκτικά.
Το όνειρο του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ σε καμία περίπτωση δεν ήταν, να αναδυθούν μέσα από τον βούρκο της φτώχειας τους μερικοί άνθρωποι, αλλά όλοι οι άνθρωποι.
Πλάκα δεν έχει, που ακούς/βλέπεις σήμερα ανθρώπους να λένε, ότι εμπνεύστηκαν από το “I have a dream” και πέτυχαν το όνειρό τους να πλουτίσουν;
Και συνεχίζουμε να αναρωτιόμαστε, τι δεν πάει καλά στον σημερινό άνθρωπο.
Πάντως, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ονειρεύτηκε, πάλεψε και δολοφονήθηκε γι’ αυτά που πίστευε (και πραγματικά θαυμάζω το γεγονός, ότι ένας πάστορας ξεστόμισε τέτοιες κουβέντες, κάτι που αποδεικνύει, ότι δεν έχει καμία απολύτως σημασία από πού προερχόμαστε, αλλά πού οδεύουμε).
Το όνειρο του, ξαναλέω, δεν ήταν το αμερικάνικο όνειρο.
Το όνειρο του ήταν, να τερματίσει το αμερικάνικο «όνειρο», που σε κάποια χρόνια θα είναι ένας πολύ ωραίος εφιάλτης.
50 χρόνια μετά το όνειρό του, εκατομμύρια Αμερικανοί σκοτώνονται για μια τηλεόραση σε ένα κρεσέντο αρρωστημένου καταναλωτισμού (Black Friday) και για να αποκτήσουν όσο πιο πολλά άχρηστα πράγματα προλαβαίνουν στην μικρή και θλιβερή ζωή τους.
Ήδη στις ΗΠΑ έχουμε πάνω από 18 εκατομμύρια άδεια σπίτια (κατά τ’ άλλα δεν χωράμε άλλους μετανάστες) και παρ’ όλα αυτά πάνω από 650.000 συμπολίτες μας είναι άστεγοι· άνθρωποι όλων των χρωμάτων, αφού, σε αντίθεση με εμάς, ο καπιταλισμός δεν κάνει τέτοιες διακρίσεις όταν εξαθλιώνει τους μη προνομιούχους αυτού του κόσμου, αν και οι λευκοί κατά διαβολική σύμπτωση αποφεύγουν με μεγαλύτερη μαεστρία τη φτώχεια, μάλλον θα είναι πιο “έξυπνοι” και “προκομένοι” (sic).
Θυμήθηκα, που πριν κανα δυό χρόνια, διάφοροι γνωστοί μου, μου έστελναν μια συνέντευξη του ηθοποιού Denzel Washington, που σαν άλλος Δαλάϊ Λάμα ξεστόμισε ένα σωρό ηλίθιες σοφιστείες, ότι όποιος θέλει μπορεί, αρκεί να μην το βάζεις ποτέ κάτω και θα ήταν πραγματικά αψεγάδιαστος, αν δεν παρέλειπε, να πει στο φινάλε “live the American dream, dude”.
Γιατί, όχι, δεν φταίει το σύστημα με τις μουσικές καρέκλες, αλλά εκείνος που δεν πρόλαβε να κάτσει γρηγορότερα από τους άλλους στις λιγοστές προνομιούχες θέσεις.
Δεν πειράζει, στον επόμενο γύρο μπορεί να τα καταφέρεις, αρκεί να μην το βάζεις κάτω.
Οπότε, ρε ηλίθιοι, τι γιορτάζουμε κάθε χρόνο τη γέννηση του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ;
Αφού δεν μας εκπροσωπούν τα λεγόμενά του και θέλουμε καπιταλισμό μέχρι να σβήσει τον πλανήτη και αφού το δικό μας όνειρο είναι το αμερικάνικο, γιατί δεν έχουμε μια μέρα τον χρόνο όπου θα γιορτάζουμε τον καπιταλισμό;
Και δεν μιλάω για μια μέρα εκπτώσεων, μιλάω για μια μέρα εκδηλώσεων.
Πραγματικά, έχουμε σαλέψει οι δυτικοί (αφού όλη η Δύση αντιγράφει σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό τις ΗΠΑ, γιατί αυτό είναι το καλό καλούπι σήμερα για μια σωστή ανθρώπινη κοινωνία).
Το μόνο θετικό στις ΗΠΑ είναι, ότι υπάρχει αυτοσαρκασμός σε όλα τα επίπεδα της αμερικανικής κοινωνίας (αυτή είναι η σημαντική διαφορά με την Ελλάδα, όπου η σάτιρα είναι αποδεκτή, μόνο όταν στρέφεται κατά των «άλλων») και μια διάθεση αυτοκριτικής. Δεν το συναντάς παντού, αλλά το συναντάς το ρημάδι.
Για παράδειγμα, όταν εκλέχθηκε ο Τραμπ και έλεγε “πρώτα η Αμερική”, ένας τύπος ξεστόμισε μια μέρα στο bar που είχαμε μαζευτεί και εμείς παρέα: “He’s an American, all right”.
Γυρνάει κάποιος και του λέει “That fat?” και απαντά “No, that stupid” και γελάγαμε όλοι (κάπου 70-80 ατόμα).
Δεν υπερβάλλω και το όνομα του bar δεν ήταν “Viva la Revolución”.
Μόνο κάτι ξινοί τύποι στη Wall Street δεν θα έβλεπαν το αστείο και ο λόγος είναι, ότι κάποιοι τύποι γελάνε και κάποιοι γελάνε εις βάρος των άλλων.
Πείτε μου τώρα, ποια είναι η τελευταία φορά, που είδατε στην Ελλάδα σάτιρα πάνω στην εθνικότητα, στα ήθη, τα έθιμα και τις παραδόσεις, στο θρήσκευμα και όπου είδατε να μην πολεμήθηκε με λύσσα.
Αυτό είναι το πρόβλημα της Ελλάδας.
Πάντως, ξέφυγα και επιστρέφω στον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, αφού άρχισαν κάποιοι λαοί να ξυπνάνε από τον λήθαργο του αμερικάνικου ονείρου (άλλωστε γι’ αυτό το λένε αμερικάνικο όνειρο, αφού πρέπει να κοιμάσαι για να το πιστέψεις) έστω και αν ακόμα δεν τρομάζουν τα όρνεα στο Νταβός.
Αυτό είναι, αγάπες μου, το αμερικάνικο όνειρο, που είναι ο καπιταλισμός αλλιώς.
Όσο κάποιοι θα βλέπουν football στην σαλονάρα τους, κάποιοι άλλοι θα δολοφονούνται στα χωράφια.
Και ειλικρινά πιστεύουμε, ότι δεν θα το πληρώσουμε πολύ ακριβά όλο αυτό;
Yeah, ok.
Έχω, λοιπόν, και εγώ ένα όνειρο.
Να ζήσω τη στιγμή, που το αμερικανικό όνειρο θα συγκρουστεί με τα εκατομμύρια διαλυμένα όνειρα των παρείσακτων αυτού του πλανήτη.
Τότε θα έχει φάση να βλέπεις τα πρόσωπα των δυτικών, όταν θα τους λένε «I have a dream, to kill the American dream».
Μέχρι τότε, υπομονή να αντέξουμε την περίσσια βλακεία, αυτών που αυτοπροσδιορίζονται ως middle class και θέλουν κανονικότητες και τυποποιημένη ζωή και μια καλή δουλειά, για να έχουν έναν πολύ πετυχημένο θάνατο (successful death).
Και κλείνω παραφράζοντας τελείως ένα γνωστό ρητό: «ο ελεύθερος άνθρωπος πεθαίνει μια φορά, ο δούλος κάθε μέρα».
Με εκτίμηση,
Άρης
Υ.Γ. Αμέσως μετά τα συλλαλητήρια στα νησιά του Βόρειου Αιγαίου, συλλογικότητες των τριών νησιών έβγαλαν κοινή ανακοίνωση, που ουσιαστικά δηλώνει την αντίθεσή τους σε όσα προηγήθηκαν, αν και εμένα δεν με πολυενθουσιάζουν αυτά, αλλά εντάξει, υπάρχουν και άνθρωποι που καταλαβαίνουν, ότι, όταν το σύστημα χαιρετίζει τις αντιδράσεις σου, πάει να πει ότι είσαι μπάμιας. Άσε κιόλας που έπρεπε να υπάρχει έστω ένα ίχνος ντροπής, να βγαίνεις να διαδηλώνεις παρέα με φασιστοπεριφερειάρχες, αλλά εδώ δεν ντρεπόμαστε για άλλα, θα ντρεπόμασταν γι’ αυτό; Μαθαίνω, παράλληλα, ότι είχε κηρυχθεί μέχρι γενική απεργία και τα καταστήματα ήταν κλειστά, κάτι που με εξοργίζει, γιατί πως θα αναπτυχθεί η χώρα ρε λελέδες; Εντάξει, ότι άλλο είχα να πω τα είπα στο προηγούμενο κείμενο. Ειδικά απ’ τη στιγμή που οι Έλληνες εφοπλιστές, που πραγματικά έχουν ματώσει για την πατρίδα, ανακοίνωσαν ότι θα αγοράσουν μαξιλάρια, κουβέρτες και πάπιες για όλα τα νοσοκομεία της χώρας, βοηθώντας παράλληλα και στην ανακαίνιση κάποιων πτερυγών των νοσοκομείων, που δεν θα έχουν γιατρούς αλλά θα είναι φρεσκοβαμμένες, κίνηση που χαιρετίστηκε από την κυβέρνηση, που μπορεί τώρα να ασχοληθεί με την αποπληρωμή των δανείων, τις χαιρετούρες με τον μεταβατικό πρόεδρο της Βενεζουέλας και τις βασιλόπιτες, οπότε ως ένδειξη ευγνωμοσύνης κατήργησε το φόρο πολυτελούς διαβίωσης και τα τεκμήρια στα σκάφη. Άλλοι, λοιπόν, θα κατουρούν στην πάπια και άλλοι θα την τρώνε αγναντεύοντας τη θάλασσα. Ποιος είναι ο χαζός είπαμε;
(Φίλε Άρη, δίνε πόνο. Άρη, οι Έλληνες δεν έχουν πρόβλημα μόνο με τη σάτιρα και τον αυτοσαρκασμό. Επειδή οι περισσότεροι Έλληνες είναι δούλοι κάποιων αφεντικών -πολλοί με την θέλησή τους- δεν αντέχουν και την ελεύθερη έκφραση. Επίσης, δεν καταλαβαίνουν πως δεν τους υποχρεώνει κάποιος να διαβάσουν αυτό το μπλογκ. Άρη, γράφε, γράφε. Πόσο θα ζήσουμε ακόμα; Όσο ζήσουμε, να ζήσουμε όρθιοι. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
