Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Η εικόνα είναι από τη Χιλή και μάλλον αποτελεί σημάδι των καιρών μας.
Μέσα σε μια εικόνα χώρεσε ο καπιταλισμός, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, η καταστολή, η επανάσταση και η πάλη των τάξεων και μόνο το ΚΚΕ λείπει.
Κοστούμι, coca-cola και ο μπάτσος ανάμεσα στον αδιάφορο...
γραβατωμένο και το οργισμένο πλήθος.
Ο οποίος τύπος περπατάει ανέμελα και χαζεύει στις βιτρίνες είτε τα εμπορεύματα της ελεύθερης αγοράς ή την αντανάκλασή του, δηλαδή τα μόνα δυο πράγματα που εκτιμά στον κόσμο (τα λεφτά και τη μούρη του), σαν να μην συμβαίνει τίποτε άλλο.
Στην αρχή νόμιζα, ότι είναι Photoshop, μετά έλεγα «δεν μπορεί, καμιά ταινία θα γυρίζουν».
Αλλά είμαστε, φαίνεται, σ’ αυτή την εποχή.
Στην εποχή των τεράτων, που ο παλιός κόσμος πεθαίνει και ο νέος κόσμος πασχίζει να γεννηθεί.
Που κάποιοι σκοτώνονται στους δρόμους για την ελευθερία και άλλοι νοιώθουν ασφαλείς στο μπαλκόνι τους πίνοντας coca-cola (να μην κάνουμε διαφήμιση στην πιο αμερικάνικη εταιρεία;).
Τι να κάνουμε, έχουμε την ατυχία και πέσαμε στο κενό της Ιστορίας, όπου ο καπιταλισμός έχει καταβροχθίσει τα πάντα, χωρίς να υπάρχει ακόμα η ισχυρή διάθεση να αντικατασταθεί από κάτι άλλο.
Γιατί αυτό που βλέπουμε στη Χιλή (και αλλού) είναι η αποτυχία του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, που αντικατέστησε με τη σειρά του πρότερα αποτυχημένα μοντέλα, η αποτυχία του καπιταλισμού.
Και μετά τον νεοφιλελευθερισμό, ο καπιταλισμός δεν φαίνεται να έχει άλλο στάδιο ή αν έχει δεν το βρήκε ακόμη, οπότε θα μας σαπίσει στο ξύλο μέχρι να το βρει, αν και τη λύση στο πρόβλημα την ξέρουμε, άλλο που δεν θέλουμε.
Η Χιλή, τέλος πάντων, είναι η εικόνα από το άμεσο μέλλον μας.
Και η Παλαιστίνη είναι η εικόνα από το λιγότερο άμεσο (μέλλον μας), όταν θα ζούμε όλοι σε γκέτο και στρατιώτες θα μας περιπολούν μέρα-νύχτα, για να μην διαταράζουμε την ευημερία των λιγοστών ανθρώπων, που, από την άλλη πλευρά του Τείχους, θα αναμένουν τον καπιταλισμό να «προχωρήσει».
Η αστική δημοκρατία, πάντως, τελείωσε, όπως τελείωσε και η σοσιαλδημοκρατία, καθώς ή θα έχεις καπιταλισμό η σοσιαλισμό. Και τα δυο μαζί δεν γίνονται.
Γιατί δεν το λες δικαίωμα, όταν μπορούν να στο πάρουν.
Και θα στο πάρουν.
Αυτό το ξέρουν ήδη κάποιοι λαοί (που δεν έχουν χεσμένη την αξιοπρέπειά τους σαν κάποιους άλλους) και αγωνίζονται για να αποτρέψουν την μαθηματική εκμηδένισή τους, καθώς βλέπουν τι είναι αυτό που έρχεται.
Στο μεταξύ, διάβαζα κάποιους να λένε για τη Χιλή, τη Βολιβία ή όπου αλλού λάχει, πως «δεν γίνονται έτσι οι επαναστάσεις», «οι μολότοφ δεν αλλάζουν τον κόσμο» και περιμένω να μας πουν και πώς γίνονται.
Μήπως τυποποιούνται στο εργοστάσιο, φορτώνονται στο φορτηγό και πωλούνται στο σουπερμάρκετ;
Δεν φτάνει που ο καπιταλισμός έχει εμπορευματοποιήσει τα πάντα, από την αγάπη μέχρι το γάλα του μωρού (μην πω το ίδιο το μωρό), κατάφερε ο μπάσταρδος και κατήργησε και τον αυθορμητισμό.
Αν και δεν έχει καμία απολύτως σημασία πώς γίνονται οι επαναστάσεις, επειδή τις πιο πολλές φορές ούτε καν που γίνονται.
Αλλά, τουλάχιστον, κάποιοι αντιδρούν όταν βλέπουν τον μπάτσο να περπατάει καμαρωτός κρατώντας το πουλί (της χούντας) και δεν κάθονται να γράφουν περισπούδαστες παπαριές, για το πώς γίνονται οι επαναστάσεις ή πως αυτές γίνονται μόνο στους χώρους εργασίας.
Πού γίνονται λέει;
Πριν ή μετά το διάλειμμα για φαγητό;
Και στο ρεπό, ο αδειούχος κάνει επαναστατική εκπομπή στο ραδιόφωνο;
Και ο άνεργος, αν θέλει να κάνει επανάσταση, πρέπει να πιάσει δουλειά πρώτα;
Κρίσιμες ερωτήσεις και έχω καμιά 10αριά ακόμα, οπότε να μην αναλωθώ επικρίνοντας εκείνους που περιμένουν να αλλάξουν τον κόσμο ψωνίζοντας και ψηφίζοντας «συνειδητά», δουλεύοντας και …μεγαλώνοντας παιδιά.
Τα βάλαμε όλα πίσω από μια βιτρίνα, ενώ κλέβουμε κάθε μέρα τη ζωή των παιδιών και των νέων (δηλαδή εκείνων που υποτίθεται είναι το μέλλον της ανθρωπότητας), για να φορτωθούν άχρηστα πτυχία και τυποποιημένες γνώσεις ή δεξιότητες που δεν θα τους χρησιμεύσουν στο ελάχιστο, καθώς σε 40-50 χρόνια ο κόσμος θα είναι κόλαση (οι επιστήμονες αυτό πιστεύουν) λες και, ας πούμε, τώρα είναι επίγειος παράδεισος.
Τυποποιήσαμε την ίδια τη ζωή από την προσχολική ηλικία ως το θάνατο.
Καταλαβαίνω, λοιπόν, όσο περνούν τα χρόνια, πως κάποιοι δεν θέλουν να γίνει επανάσταση και κάποιοι που θέλουν, στην ουσία προτιμούν, να την κάνουν οι άλλοι.
Καταλαβαίνω, επίσης, πως πάρα πολύς κόσμος νοεί ως επανάσταση, να βγάζει λίγα χρήματα παραπάνω και σε καμία περίπτωση να θυσιάσει το εύθραυστο παρόν του.
Το μότο τους: Δευτέρα ως Παρασκευή δουλειά και το Σ/Κ επανάσταση, απέναντι σε ένα σύστημα που δεν κλείνει μάτι.
Καληνύχτα και εδώ.
Αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, αν δεν καούμε εμείς, πώς θα γενούν τα σκοτάδια λάμψη;
Αλλά, αφήστε το, που να τρέχουμε τώρα, οπότε ας περιμένουμε να δούμε, τι άλλο μας επιφυλάσσουν οι πλούσιοι, λες και δεν ξέρουμε, ότι θα την πάθουμε όπως οι ναυαγοί καταμεσής του ωκεανού, που περιτριγυρίζονται από τρισεκατομμύρια κυβικά νερού και πεθαίνουν της δίψας.
(Όλα τα τσιτάτα μου τελευταία περιέχουν κάποιον ναυαγό, μάλλον επειδή έχουν ναυαγήσει οι ζωές μας).
Αλλά, είπαμε, είμαστε σ’ αυτή την εποχή, όπου το όραμα είναι λίγα λεφτά ακόμη και υπάρχει πλήρης αδιαφορία σε οτιδήποτε άλλο.
Οι Έλληνες, πάντως, θα είναι από τους πρώτους λαούς που θα το διαπιστώσουν, πόσο βλακώδες ήταν, να σφυράνε πέτρες πάνω από τα κεφάλια τους και αυτοί να κοιτούν βιτρίνες.
O Δάντης έλεγε κάποτε, πως «οι πιο καυτές θέσεις στην κόλαση είναι κρατημένες για εκείνους που σε καιρούς μεγάλης κρίσης κρατούν ουδέτερη (δηλαδή παθητική) στάση».
Και επειδή κόλαση δεν υπάρχει, ή μάλλον υπάρχει αλλά όχι εκεί που κοιτάτε, ε δεν θέλει πολύ μυαλό να βρεις τις θέσεις αυτές.
Με εκτίμηση,
Άρης
Υ.Γ.1 «Μισώ τους αδιάφορους. Πιστεύω, ότι το να ζεις, σημαίνει να εντάσσεσαι κάπου. Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και ενταγμένος. Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή. Γι’ αυτό μισώ τους αδιάφορους. Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας. Η αδιαφορία δρα δυνατά πάνω στην ιστορία. Δρα παθητικά, αλλά δρα. Είναι η μοιρολατρία. Είναι αυτό, που δεν μπορείς να υπολογίσεις. Είναι αυτό που διαταράσσει τα προγράμματα, που ανατρέπει τα σχέδια που έχουν κατασκευαστεί με τον καλύτερο τρόπο. Είναι η κτηνώδης ύλη που πνίγει την ευφυΐα. Αυτό που συμβαίνει, το κακό που πέφτει πάνω σε όλους, συμβαίνει γιατί η μάζα των ανθρώπων απαρνείται τη βούλησή της, αφήνει να εκδίδονται νόμοι, που μόνο η εξέγερση θα μπορέσει να καταργήσει, αφήνει να ανέβουν στην εξουσία άνθρωποι που μόνο μια ανταρσία θα μπορέσει να ανατρέψει. Μέσα στη σκόπιμη απουσία και στην αδιαφορία λίγα χέρια, που δεν επιτηρούνται από κανέναν έλεγχο, υφαίνουν τον ιστό της συλλογικής ζωής, και η μάζα είναι σε άγνοια, γιατί δεν ανησυχεί. Φαίνεται λοιπόν σαν η μοίρα να συμπαρασύρει τους πάντες και τα πάντα, φαίνεται σαν η ιστορία να μην είναι τίποτε άλλο από ένα τεράστιο φυσικό φαινόμενο, μια έκρηξη ηφαιστείου, ένας σεισμός όπου όλοι είναι θύματα, αυτοί που τον θέλησαν κι αυτοί που δεν τον θέλησαν, αυτοί που γνώριζαν κι αυτοί που δεν γνώριζαν, αυτοί που ήταν δραστήριοι κι αυτοί που αδιαφορούσαν. Κάποιοι κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα, άλλοι βλαστημάνε χυδαία, αλλά κανείς ή λίγοι αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να επιβάλλω τη βούλησή μου, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη; Μισώ τους αδιάφορους και γι’ αυτό: γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους, κλαψούρισμα αιωνίων αθώων. Ζητώ να μου δώσει λογαριασμό ο καθένας απ’ αυτούς, με ποιον τρόπο έφερε σε πέρας το καθήκον που του έθεσε και του θέτει καθημερινά η ζωή, γι’ αυτό που έκανε και ειδικά γι’ αυτό που δεν έκανε. Και νιώθω, ότι μπορώ να είμαι αδυσώπητος, ότι δεν μπορώ να χαλαλίσω τον οίκτο μου, ότι δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί τους τα δάκρυά μου. Είμαι ενταγμένος, ζω, νιώθω ότι στις συνειδήσεις του χώρου μου ήδη πάλλεται η δραστηριότητα της μελλοντικής πόλης, που ο χώρος μου χτίζει. Και μέσα σ’ αυτήν την πόλη η κοινωνική αλυσίδα δεν βαραίνει τους λίγους, μέσα σ’ αυτήν κάθε συμβάν δεν οφείλεται στην τύχη, στη μοίρα, μα είναι ευφυές έργο των πολιτών. Δεν υπάρχει μέσα σ’ αυτήν, κανείς που να στέκεται να κοιτάζει από το παράθυρο, ενώ οι λίγοι θυσιάζονται, κόβουν τις φλέβες τους. Ζω, είμαι ενταγμένος. Γι’ αυτό μισώ αυτούς που δεν συμμετέχουν, μισώ τους αδιάφορους». Αντόνιο Γκράμσι, 1917.
ΥΓ2. «Έγραψες» με τις λογοτεχνικές προτάσεις, κομπανιέρο. Πάντως, να σου πω, ότι το σύνθημα της Νέας Δημοκρατίας «επιστροφή στην κανονικότητα» δεν το πήρε από τον Παλαιοκώστα. Ο Warren Harding, που έγινε o 29ος πρόεδρος των ΗΠΑ το 1921, το χρησιμοποίησε στην προεκλογική του καμπάνια ως κυρίαρχο σύνθημα (return to normalcy). Και μετά ακολούθησε η Μεγάλη Ύφεση (The Great Depression) και ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος.
(Φίλε Άρη, δώσε πόνο. Άρη, στην Ελλάδα την επανάσταση θα την κάνουν οι δημόσιοι υπάλληλοι. Θα έχεις προσέξει, βέβαια, πως οι πάντες ψάχνουν για ένα αφεντικό. Αλλά θέλουν και επανάσταση. Με την άδεια του αφεντικού. Όχι, δεν είναι γελοίοι. Άρη, για το “Μισώ τους αδιάφορους” του Γκράμσι, είχα γράψει το “Η αλληλεγγύη έγινε επάγγελμα”. Αν ζούσε σήμερα ο Γκράμσι, δεν θα μισούσε μόνο τους αδιάφορους, αλλά κι αυτούς που ενδιαφέρονται για …επαγγελματικούς λόγους. Επάγγελμα επαναστάτης. Γνώρισα πάρα πολλούς τέτοιους τα τελευταία χρόνια. Μάντεψε, για ποιους δουλεύουν όλοι αυτοί σήμερα. Πάντως, η αδιαφορία και η ιδιωτεία δεν είναι σημάδια μόνο της δικής μας εποχής. Απλά, σήμερα υπάρχουν κινητά και σόσιαλ μίντια. Ξέρουμε πως ακόμα και στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν χιλιάδες άνθρωποι καίγονταν, σκοτώνονταν ή πέθαιναν από την πείνα, πολλοί άλλοι διασκέδαζαν και την περνούσαν φίνα. Να είσαι καλά, Άρη. Την αγάπη μου.)
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
