Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Συνεχίζονται οι εκδηλώσεις οργής ανά τον κόσμο, που έχουν ξεσπάσει κυρίως τον τελευταίο χρόνο (για το 5G θα ‘ναι) με τελευταίο σημαντικό παράδειγμα την Κολομβία, όπου κλείσανε 12 μέρες διαδηλώσεων κατά του Ιβάν Ντούκε, ενώ χθες στη Μπογκοτά είχε μια ακόμα τεράστια διαδήλωση, αλλά δεν μάθατε τίποτα επειδή και αυτός είναι από τα αγαπημένα παιδιά της ελεύθερης αγοράς.
Στη δε Χιλή, οι εξεγερθέντες δεν κάνουν πίσω, παρά την τεράστια καταστολή, με αποτέλεσμα...
η κυβέρνηση Πινιέρα να βρίσκεται σε τέλμα και να υπόσχεται τώρα αύξηση 50% στις συντάξεις, ενώ στο Ιράκ οι νεκροί έχουν ξεπεράσει τους 450 και παρ’ ότι παραιτήθηκε ο πρωθυπουργός της χώρας, οι διαδηλώσεις εντείνονται συνεχώς.
Στο Λίβανο, στρατιώτες προσπάθησαν να σπάσουν οδοφράγματα πυροβολώντας είτε στον αέρα ή στο ψαχνό και ούτε εκεί φαίνεται να επιστρέφουμε στην «κανονικότητα».
Τέλος, στην Αϊτή ο κόσμος τις τελευταίες μέρες κινείται γύρω από την αμερικανική πρεσβεία, μπροστά από την οποία συνελήφθη διαδηλωτής μπροστά στις κάμερες από πάνοπλους ράμπο, επειδή φώναζε «κάτω οι ΗΠΑ και ο ιμπεριαλισμός» και μάλιστα στην Αϊτή πάνω από 3,5 εκατομμύρια άνθρωποι βρίσκονται στα πρόθυρα λιμού, το 1/3 της χώρας, αλλά οι ΗΠΑ είναι απασχολημένες να «βοηθούν» τους Βολιβιανούς αυτές τις μέρες και να σκέφτονται παράλληλα πως θα «βοηθήσουν» και τους Βενεζουελάνους.
Εντάξει, τι άλλο να κάνουμε στην Αϊτή, δικός μας είναι ο πρόεδρος Μόιζε.
Επίσης, άρχισε να ξεσπάει η οργή και στην Αφρική· ειδικά στη Νιγηρία το DSS προειδοποίησε, πως απέτρεψε σχέδιο για αποσταθεροποίηση της χώρας μέσω μαζικών διαδηλώσεων (ναι, είμαστε σ’ αυτή την εποχή απ’ ό,τι φαίνεται, που και να φτερνίζεσαι έξω από προεδρικό μέγαρο θα θεωρείται απόπειρα πραξικοπήματος) ενώ άρχισε να βγαίνει ο κόσμος και στους δρόμους της Τυνησίας.
Είναι ξεκάθαρο (από χρόνια, αλλά ας προσποιούμαστε πως δεν είναι) πως η υπομονή εκατομμύρια ανθρώπων, για λύσεις στα προβλήματά τους, άρχισε να εξαντλείται ή μάλλον εξαντλήθηκε εδώ και καιρό.
Επίσης, στην Αυστραλία, μια πυρόπληκτη των τεράστιων φετινών πυρκαγιών που ταλαιπωρούν τη χώρα, εξέφρασε την πλήρη απογοήτευσή της για τη συμπεριφορά του πρωθυπουργού:
«Τον ρωτούσα, τι θα κάνω τώρα, καταστράφηκε το σπίτι μου και έχασα όλα τα υπάρχοντά μου, πρέπει να μιλήσουμε στην Αυστραλία για την κλιματική αλλαγή και μου είπε, πως δεν είναι τώρα η ώρα να μιλήσουμε γι’ αυτό. Του ανταπάντησα πως αυτό δεν λύνει το πρόβλημα και μου είπε να μην ανησυχώ και ότι προσεύχεται για μας. Αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι».
Λίγες ώρες μετά, πήγε και άδειασε τα αποκαΐδια του σπιτιού της μπροστά στη Βουλή.
Μου θύμισε τις επιθέσεις στο Παρίσι, που πολλοί (ανάμεσα τους πολιτικοί) ζητούσαν, να σεβαστούμε τις οικογένειες των θυμάτων, πως δεν είναι η ώρα τώρα, ενώ σε κάθε τραγωδία γίνεται η ίδια έκκληση από τις πολιτικές δυνάμεις.
Και πότε είναι η ώρα να μιλήσουμε; Σε 50 χρόνια; Σε 100; Πριν ή αφού σβήσει ο ήλιος;
Είναι ξεκάθαρο (ξαναλέω, εδώ και χρόνια), πως οι πολιτικοί δεν θέλουν να ανοίξουν κανένα διάλογο με καμία κοινωνία για κανένα πρόβλημα.
Είναι επίσης ξεκάθαρο, πως οι κυβερνήσεις νοιάζονται μόνο για τα εταιρικά κέρδη και την διασπάθιση της τάξης, άλλο που ειδικά οι δυτικοί δεν το καταλαβαίνουν.
Άντε πάμε πάλι, πως δεν πρόκειται να λύσουν το πρόβλημα αυτοί που το δημιούργησαν.
Οι πολιτικοί είναι μαριονέτες των πολυεθνικών, αχυράνθρωποι (και εσείς ασχολείστε, αν έχουν πτυχία ή αν έχουν διαφορές μεταξύ τους, αν αυτός έδωσε τόσο μέρισμα όσο ο προηγούμενος και άλλα τέτοια ψόφια) οι οποίοι πολιτικοί έχουν απώτερο, αν όχι μοναδικό, σκοπό να διατηρήσουν ανέπαφη τη δομή της κοινωνίας και να συνεχίσουν οι πληβείοι να κάνουν πλουσιότερα τα αφεντικά τους, γιατί έτσι γίνονται πλουσιότεροι οι ίδιοι, χωρίς να απαιτούνται ιδιαίτερες παρεμβάσεις στην διαδικασία της παραγωγής.
Σε περίπτωση που δεν το έχουμε καταλάβει (ούτε αυτό), όταν ουρλιάζουμε για τη δημοκρατία, την ελευθερία του λόγου, την (κοινωνική) δικαιοσύνη και την κλιματική αλλαγή: δεν υπάρχει δημοκρατία, ελευθερία του λόγου, δικαιοσύνη και κλιματική αλλαγή.
Υπάρχει μόνο το δολάριο, το ευρώ, η λίρα και το πέσο.
Α, και το bitcoin που δεν θα απασχολούσε κανέναν αν δεν αντιστοιχούσε σε δολάρια· άσχετα πως θέλει ο καθένας να ερμηνεύσει το φαινόμενο αυτό.
Είναι το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα (ή αλλιώς ο καπιταλισμός για χαζούς) που ορίζει το σύνολο της ζωής στον πλανήτη.
Το καταλαβαίνεις εύκολα αυτό στη Χιλή.
Ο Πινιέρα δεν παραιτείται ο κόσμος να χαλάσει, καθώς οι πολιτικές πρέπει να συνεχιστούν, για να συνεχίσει και το χρήμα να ρέει στις τσέπες της ελίτ.
Και θα φτάσει στο σημείο αργότερα να υποσχεθεί τον ουρανό με τ’ άστρα, οτιδήποτε αρκεί να επιστρέψουν στις δουλειές τους και την κανονικότητα οι εξεγερθέντες, που μου θέλουν και αλλαγές.
Να αλλάξει τι ακριβώς στη Χιλή;
Έχουν ιδιωτικοποιηθεί σχεδόν τα πάντα, έχει την αποδοτικότερη αστική τάξη στην Λατινική Αμερική και ένα εξαιρετικό ποσοστό κερδοσκοπίας για τους «επενδυτές».
Είναι αυτό που λέμε success story στον καπιταλισμό.
Τι, επειδή έχει λίγη παραπάνω κοινωνική ανισότητα απ’ αυτή που αντέχει το πόπολο;
Η κοινωνική ανισότητα δεν είναι πρόβλημα στον καπιταλισμό, αλλά αυτοσκοπός, κομπανιέρος.
Οι Χιλιανοί σε μεγάλο βαθμό το καταλαβαίνουν, η στάση τους είναι αψεγάδιαστη ως τώρα, αλλά δεν είναι ο πολυεκατομμυριούχος Πινιέρα με την πλάτη στον τοίχο.
Ο Πινιέρα έχει κάτι, που δεν έχουμε εμείς και αυτό είναι χρόνος, άπλετος χρόνος.
Μπορούν οι Χιλιανοί να αντέξουν άλλον έναν μήνα, έναν χρόνο, δυο, πέντε, όσο χρειαστεί;
Εκεί παίζεται το παιχνίδι, ποιος θα κουραστεί πρώτος, γιατί στη μάχη οι αγωνιστές έχουν τη μεγαλύτερη κούραση, οι κουρασμένοι την χάνουν.
Αν και χαμένες είναι οι μάχες που δεν δόθηκαν ποτέ, μην τα λέμε και τα ξαναλέμε.
Πάντως, όσο οι πληβείοι δεν συνειδητοποιούν, ότι το πρόβλημα είναι που είναι πληβείοι (και αυτό πάει προς εμάς τους υπόλοιπους), η ζωή θα συνεχίζεται και τα «προβλήματα» θα είναι οι ατάκες του Μακρόν στον Τραμπ, οι καταλήψεις και οι Κινέζοι.
Οι οποίοι Κινέζοι κατηγορούνται από τα δυτικά ΜΜΕ, πως δέρνουν πολίτες στο Χονγκ Κονγκ, πως οι εταιρείες τους (Huawei) εργάζονται στο παρασκήνιο και πως φυλακίζουν μειονότητες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Και αυτά τα λένε οι δημοσιογράφοι χωρών που κάνουν ακριβώς τα ίδια.
Βλέπω αυτές τις μέρες Αμερικανούς «δημοσιογράφους» να ξεσπαθώνουν κατά της Κίνας -κανείς δεν λέει, ότι η Κίνα δεν είναι ένοχη για όσα κατηγορείται, αλλά ποιος μιλάει.
Εξαιρετικός και ο Μπράιαν Ίνο που βρέθηκε σε πορεία διαμαρτυρίας για τον Τζούλιαν Ασάνζ (κατά της έκδοσής του στις ΗΠΑ και τις συνθήκες κράτησης του) αφού τα είπε όλα:
«Υπερασπίζομαι τον Τζούλιαν, έναν αληθινό δημοσιογράφο, επειδή οι δημοσιογράφοι σήμερα είναι είδος υπό εξαφάνιση».
Και έτσι σε έναν κόσμο που απώλεσε τη λογική από καιρό (ίσως να μην είχε και ποτέ) οι άνθρωποι ψάχνουν την κανονικότητά τους, όπως την νοεί ο καθένας, ώστε να μην χρειαστεί να αναλάβουν καμία ευθύνη προσωπικά γι’ αυτό το χάλι.
Γιατί, αν δεν σου αρέσει ο σημερινός κόσμος, μία είναι η ευθύνη, να συγκρουστείς.
Η ευθύνη μας είναι, να τα κάνουμε όλα πoυτάνα.
Πάντως, σε αυτό τον κόσμο, αυτοί που έχουν να χάσουν τα περισσότερα είναι αυτοί που έχουν.
Επίσης, δεν λέω να σώσουμε τον κόσμο, επειδή εδώ καλά-καλά δεν μπορούμε να σώσουμε τους εαυτούς μας.
Πάντως, με τρελαίνει, όταν ακούω ανθρώπους, που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, να φοβούνται μην χάσουν, τι ακριβώς;
Τη φτώχεια τους;
Ή την μισητή δουλειά μας, που, αν είχαμε έστω ένα ψίχουλο αυτοεκτίμησης, θα είχαμε παραιτηθεί από σήμερα;
Όπως έλεγε ένας στην πλατεία το 2011: «Ποιος θα χάσει, αν πάψουμε να χρησιμοποιούμε το χρήμα που αυτοί τυπώνουν;»
Ή όπως λέει ένα ευφάνταστο σύνθημα των ημερών, σε σχέση με τις καταλήψεις και το τελεσίγραφο Χρυσοχοΐδη για την εκκένωσή τους:
Είναι στίχος από τραγούδι για τον Μάη του ’68, που δεν άλλαξε τον κόσμο, άλλαξε όμως αυτούς που τον έζησαν, αλλά κυρίως επειδή μου αρέσει πώς ακούγεται.
Όχι επειδή θα γίνει καμιά μεγάλη επανάσταση κάπου στον κόσμο ή επειδή θα πέσει το σύστημα ή μια κυβέρνηση· αυτό δεν είμαι άλλωστε σε θέση να το γνωρίζω προκαταβολικά.
Τον παραθέτω μόνο και μόνο επειδή άρχισα να βλέπω τους πλούσιους να ιδρώνουν ή να κρατάνε ομπρέλα.
Ε ναι, τι σπουδαία που πρέπει να ‘ναι η καταιγίδα που έρχεται.
Και ας πέσουν μόνο δυο ψιχάλες· όχι τίποτε άλλο, αλλά πήξαμε στους καταγάλανους ουρανούς της «ευμάρειας» της οικονομίας των αγορών. Υπομονή άλλωστε κάνουν μόνο οι κότες. Αμερικάνικες και μη.
Με εκτίμηση,
Άρης
ΥΓ1. Μπράβο στους εκατοντάδες γιατρούς στην Ελλάδα που αρνούνται να περιθάλπουν μόνο τους πρόσφυγες που έχουν ΑΜΚΑ. Είχαν κάνει το ίδιο όταν αρνιόντουσαν να πετάνε έξω ανασφάλιστους. Καμιά φορά η αντίσταση είναι κάτι τόσο απλό, όπως να σταματήσεις να ταλαιπωρείς επί ένα μήνα 22χρονο καρκινοπαθή από το Πακιστάν, που δεν μπορεί να βγάλει ΑΜΚΑ. Ή να μην τους εμποδίζεις παρέα με το δήμαρχο να πατήσουν πόδι στο νησί “σου”.
Υ.Γ.2 Στη Γαλλία, σήμερα, θα προσπαθήσουν να γίνουν μερικές από τις μεγαλύτερες απεργιακές συγκεντρώσεις των τελευταίων ετών. Η εικόνα που παραθέτω είναι από μια διαμαρτυρία στα γραφεία της Amazon στο Κλισί, την προηγούμενη Παρασκευή (Black Friday) και το πανό γράφει «Κάψτε τον καπιταλισμό, όχι πετρέλαιο». Αυτό το σχολιάζω σε μια βδομάδα που οι επιστήμονες προειδοποιούν, πως η καύση ορυκτών καυσίμων θα συνεχιστεί μέχρι το 2030 τουλάχιστον, ενώ θα έπρεπε ήδη να πλησιάζαμε στην εκμηδένισή τους και πως είναι απογοητευμένοι, επειδή οι πολιτικές ηγεσίες συνεχίζουν να νομίζουν πως έχουν χρονικά περιθώρια. Οπότε, το 2019 ο πλανήτης έχει ήδη κάνει νέο ρεκόρ εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα. Μίλησα παραπάνω για τους πολιτικούς και ποιους υπηρετούν. Ε, αυτοί που κολυμπάνε στο χρήμα είναι βαθιά άρρωστοι, με αχόρταγη απληστία. Έχουν γαντζωθεί στο πλοίο που βυθίζεται, μην και το χάσουν, οπότε αν θέλετε οι υπόλοιποι να σωθείτε, εγκαταλείψτε το πλοίο, αλλιώς θα τους κάνετε παρέα στο βυθό. Υπάρχει μια νοητή, πλην πεντακάθαρη, γραμμή ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο. Και δεν την λένε …πιστοληπτική γραμμή στήριξης. Ούτε θέση εργασίας.
Υ.Γ.3 Για να παραφράσω τον Ίνο. Υπερασπίζομαι τους πολίτες της Χιλής, επειδή οι πολίτες είναι είδος υπό εξαφάνιση. Και οι Χιλιανοί λένε: δεν είμαστε πολίτες, αλλά προλετάριοι. Όπου πολίτες μπορείς να βάλεις παράλληλα ιδιοκτήτες, αγρότες, κάτοικοι, γονείς, εργαζόμενοι και πολλά άλλα και το σύνθημα να διατηρήσει το νόημα του. Δεν το πάω παραπέρα, απευθύνεται σε λίγους. Σε όποιους, τέλος πάντων, θέλουν άλλον κόσμο και όχι μια παραπάνω κουταλιά από την ίδια άνοστη σούπα.
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
