Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Βλέποντας τα γεγονότα των τελευταίων ημερών στον κόσμο (και φυσικά όσα προηγήθηκαν τους προηγούμενους μήνες), μου ήρθε στο μυαλό ένα σέρβικο ρητό.
Πριν να το πω, όμως, να πω πρώτα καλύτερα επιγραμματικά κάποια απ’ αυτά τα πρόσφατα γεγονότα:
Η κόρη του CEO της Huawei κρατείται ένα χρόνο (κατ’ οίκον)...
στον Καναδά, για να μην χάσει η πάντα δίκαιη Αμερική το μεγαλύτερο κομμάτι στην πίτα της “ελεύθερης” αγοράς του 5G, η Γερμανία θα κλείσει τους πυρηνικούς αντιδραστήρες της, αλλά πρέπει να προχωρήσει σε μια σειρά από ενέργειες μέχρι τουλάχιστον το 2170 για τη διαχείριση των ραδιενεργών αποβλήτων (κατά τ’ άλλα η πυρηνική ενέργεια και η ατομική εποχή που ονειρεύονταν οι Αμερικανοί το ’60 ήταν το μέλλον, μάλλον επειδή μέχρι το 25000μ.Κ. (μετά Καπιταλισμού) θα μιλάμε για τα απόβλητα, αν υπάρχουμε οι άνθρωποι), στη Χιλή φυγαδεύτηκε ο υπουργός Υγείας από την αστυνομία καθώς παραλίγο να τον σφάξουν οι απεργοί σε νοσοκομείο, οι δε άστεγοι (πολλές φορές νυν) εργαζόμενοι στην Amazon ζητάνε αυξήσεις, ενώ όλο πληθαίνουν οι φωνές μέσα στην εταιρεία για τις απαράδεκτες συνθήκες, την ίδια ώρα που ο Μπέζος (ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο) έπραξε το καθήκον του και δώρισε 100 εκατομμύρια δολάρια, σε ΜΚΟ που ασχολούνται με το θέμα των αστέγων (το αντίστοιχο του να δωρίζει 45 δολάρια κάποιος που βγάζει 50.000), στη Βενετία η κατάσταση είναι τραγική με τις διαδοχικές πλημμύρες και σε όλα τα τροπικά δάση του πλανήτη (σε όλα όμως) οι άνθρωποι βάζουν φωτιές αβέρτα για φοινικέλαιο, κτηνοτροφία, ορυχεία και οτιδήποτε άλλο μυρίζει λεφτά.
Αυτό το τελευταίο νέο για τα τροπικά δάση (που δεν είναι της μόδας τώρα, όπως ήταν το καλοκαίρι ο Αμαζόνιος για λίγα 24ωρα) είναι, που μου έφερε στο μυαλό το σερβικό ρητό, ελαφρώς παραφρασμένο.
«Ο όμορφος κόσμος όμορφα καίγεται, ο άσχημος κόσμος άσχημα καίγεται».
Η εικόνα, βέβαια, που κοσμεί το κείμενο είναι από τη Βενετία και θα έλεγα, πως αποδεικνύει περίτρανα πως ζούμε στο τελευταίο στάδιο του καπιταλισμού· μην πω του ανθρώπου και φανώ απαισιόδοξος.
Κάποιοι λίγοι άρχισαν να το παίρνουν ήδη πρέφα, ενώ άρχισαν να το παίρνουν πρέφα και πολλές τοπικές κοινωνίες, πως όσο και να αυξηθεί το παγκόσμιο ΑΕΠ οι πλούσιοι δεν χορταίνουν με τίποτα, ενώ για να αυξηθεί περαιτέρω πρέπει να κάψουμε 3-4 πλανήτες και το κακό είναι, πως εμείς έχουμε μόνο έναν.
Εντάξει, κακό παράδειγμα, οπότε συνεχίζουμε με την ματαιότητα της αέναης ανάπτυξης σε πλανήτη με πεπερασμένους πόρους, κάτι που δεν πρόκειται να οδηγήσει την ανθρωπότητα σε καλύτερες μέρες.
Αλλά οι βλάκες δυτικοί είναι απασχολημένοι, να συνεχίζουν να παίζουν καράτε για μια τηλεόραση 45 ιντσών.
Γιατί αν είναι να καεί το σύμπαν, η λύση είναι, να το βλέπεις σε ultra-goddamn-high definition.
Να πούμε, λοιπόν, πως το παγκόσμιο ΑΕΠ αυξήθηκε από τα 60 τρισεκατομμύρια δολάρια περίπου (το 2010) στα 85 σήμερα και το παγκόσμιο χρέος βρίσκεται στα 250, αγνοώντας πλήρως το γεγονός, πως, παρά την τεράστια αύξηση, οι μόνοι που ευνοήθηκαν ήταν οι δισεκατομμυριούχοι του πλανήτη· είπαμε, εμείς θα μιλήσουμε για την πίτα και όχι ποιος την τρώει.
Δίκαιο αν μην τι άλλο, αλλά ο κόσμος δεν νοιάζεται και πας μετά στα παιδικά πάρτι, όπου για δοκίμασε να μοιράσεις άνισα τα κομμάτια της τούρτας στα παιδιά (ανάλογα με το εισόδημα των γονέων), να δεις, πως κάνουν όλοι αυτοί, που δεν αντιμετωπίζουν κανένα πρόβλημα, όταν αυτό συμβαίνει σε όλα τα υπόλοιπα.
Επειδή, όμως, ο κόσμος παραείναι μεγάλος για αυτό το κείμενο και εμείς μιλάμε για πίτες και όχι για παιδικές τούρτες, ας το περιορίσουμε στις ΗΠΑ και τα νοικοκυριά της.
Τα περισσότερα αμερικανικά νοικοκυριά ζουν με εισόδημα μεταξύ 35.000 και περίπου 120.000 δολαρίων ετησίως, αλλά το ¼ όλων των νοικοκυριών ζει με λιγότερα από 35.000 και πάνω από τα μισά εξ αυτών βρίσκονται ακόμα και κάτω από το ομοσπονδιακό όριο της φτώχειας (περίπου 25.000 δολάρια).
Εμείς, για χάρη της συζήτησης, ας πούμε πως το μέσο επίπεδο διαβίωσης στις ΗΠΑ είναι τα περίπου 55.000 δολλάρια ανά νοικοκυριό, σε σύνολο 129 εκατομμυρίων νοικοκυριών, με τo ΑΕΠ της χώρας για το 2019 να είναι κάτι παραπάνω από 21 τρισεκατομμύρια δολάρια.
Το δε 1960 είχαμε περίπου 35.000 δολάρια σε σημερινά δολάρια ανά νοικοκυριό (53 εκ. νοικοκυριά) και το ΑΕΠ της χώρας ήταν 543 δισεκατομμύρια δολάρια - αυτό σε δολάρια του 1960.
Δεν νομίζω, πως δεν αντιλαμβάνεστε, που το πάω.
Το εισόδημα της αμερικανικής οικογένειας παρέμεινε σχετικά στάσιμο (σε πραγματικά νούμερα ενδεκαπλασιάστηκε από τα 5.500$) και το ΑΕΠ 40πλασιάστηκε.
Πού πάνε όλα αυτά τα τρισεκατομμύρια που περισσεύουν;
Βέβαια,όταν δημοσιεύτηκαν τα Panama Papers, ούτε που συγκινήθηκε το πόπολο στο άκουσμα των φορολογικών παραδείσων, οπότε τι παραπάνω να πω;
Άρα, συνεχίζω αυτό που έλεγα, προσποιούμενος πως το βαπόρι με τα λεφτά ναυάγησε λίγο έξω από τη νήσο της Χαβάης και τα λεφτά κατέληξαν στον πάτο του Ειρηνικού.
Οι δε φτωχότερες οικογένειες στις ΗΠΑ ζούσαν το 1960 με περίπου 15.000$ το χρόνο σε σημερινά δολάρια, και ακριβώς με τα ίδια ζούνε 60 χρόνια μετά.
Κατά τ’ άλλα, όποιον γaμω-Αμερικάνο να ρωτήσεις για τη λύση της φτώχειας, θα σου πει ανάπτυξη· και φυσικά, εργασία ως το θάνατο.
Growth my working ass.
Και άσε που υπάρχει και μια άλλη διαφορά από το 1960 στο 2019 και είναι το εξαιρετικά αυξημένο κόστος διαβίωσης, δηλαδή οι τιμές των προϊόντων και των υπηρεσιών.
Σε πραγματικά νούμερα, ένα γαλόνι βενζίνης κόστιζε 45 σεντς, τώρα κοστίζει 2,50$ κατά μέσο όρο, μια αύξηση δηλαδή πάνω από 500%.
Τα σπίτια το 1960 κοστίζανε 12.000 δολάρια, το 2000 119.000 και τώρα 220.000 δολάρια.
Ακόμα και αν μετατρέψουμε τις τιμές του 1960 σε σημερινά δολάρια, τα σπίτια θα κοστίζανε 58500$, δηλαδή τέσσερις φορές παρακάτω από τις σημερινές τιμές, ενώ σε πραγματικά νούμερα οι τιμές αυξήθηκαν 20 φορές.
Και μην πούμε για το μέγα θέμα της Αμερικής, τα φοιτητικά δάνεια που υπερβαίνουν το ενάμισι τρισεκατομμύριο δολάρια, όταν το κόστος των διδάκτρων αυξήθηκε πάνω από 17 φορές στο ίδιο διάστημα.
Δεν χρειάζεται να είσαι επιστήμονας, για να καταλαβαίνεις, τι σημαίνουν όλα αυτά, όταν σε όρους πραγματικότητας οι μισθοί αυξήθηκαν στο ¼ του ρυθμού των υπόλοιπων αυξήσεων, χωρίς καν να υπολογίζουμε άλλες παραμέτρους, όπως ότι το 1960 δεν υπήρχε Ίντερνετ και δεν είχαμε από 3 αυτοκίνητα ο καθένας να συντηρούμε.
Η ερώτηση, φυσικά, θα έπρεπε να ήταν, τι τα θέλαμε τα 3 αυτοκίνητα, αλλά τέλος πάντων.
Στο μεταξύ βλέπουμε τις Cadillac το 1960 και λέμε να, εμείς τώρα έχουμε SUV και smartphones και OLED και νομίζουμε πως η τεχνολογική πρόοδος συνεπάγεται και αντίστοιχη κοινωνική, οπότε κάνουμε πως δεν βλέπουμε την αύξηση των κοινωνικών ανισοτήτων και την επερχόμενη κατάρρευση ενός οικονομικού μοντέλου που βασίζεται στα χυδαία εταιρικά κέρδη της Wall Street και να κολλάμε το πιστόλι στον κρόταφο όποιου πάει να μας πάρει το ορυχείο λιθίου ή το 8G που βάλαμε στο μάτι.
Βέβαια, όποιον άνω των 40-45 κι αν ρωτήσεις, θα σου πει πως τώρα είμαστε καλύτερα, καθώς υπάρχει μια ψευδαίσθηση ευημερίας, που όσα και να πεις δεν την καταρίπτει τίποτα, μέχρι τη μέρα που θα ξεπροβάλλουν όλα μαζί, καθώς ότι λάμπει δεν είναι χρυσός.
Χωρίς να το πολυλογούμε άλλο, σε 60 χρόνια η αμερικανική κοινωνία δεν απόλαυσε απολύτως τίποτα από την πλουσιοπάροχη πίτα της ανάπτυξης, ας όψεται το ξεζούμισμα του Τρίτου Κόσμου, αλλά είναι απασχολημένη με τις μαύρες Παρασκευές και τα μαύρα της μεσάνυχτα για να καταλάβει, τι συμβαίνει ή τι θα της συμβεί· μην ανησυχείτε, όσοι είμαστε κάτω των 30 θα το ζήσουμε σίγουρα.
Διαβάζοντας παράλληλα το γράμμα, που έγραψε ο διευθύνων σύμβουλος της JP Morgan σε μια νεαρή, που έψαχνε μέσω ίντερνετ γαμπρό με προίκα 500.000 δολλάρια/χρόνο, σκέφτηκα και κάτι άλλο, όταν της είπε, πως η «ανταλλαγή» δεν είναι συμφέρουσα επένδυση, καθώς το εισόδημά του πιθανόν θα ανεβαίνει με τα χρόνια, ενώ η ομορφιά της θα φθίνει.
Πως το ίδιο συμβαίνει με τους ανθρώπους και με όλα τα υπόλοιπα πράγματα στον πλανήτη· απλά βαριέμαι να λέω τα αυτονόητα, πως δηλαδή ζούμε σε ένα σύστημα όπου τα πάντα είναι εμπορεύματα, από το γάλα της μάνας μέχρι το μεροκάματο του τρόμου.
Οι μισθοί μένουν στάσιμοι επειδή ουσιαστικά η αξία μας φθίνει, καθώς είμαστε όλο και πιο άχρηστοι για το σύστημα (ειδικά ενόψει και της πλήρους αυτοματοποίησης), ενώ όλα τα αγαθά που θέλουμε να απολαμβάνουμε, αυξάνουν συνεχώς την χρηματιστηριακή τους αξία, καθώς αποτελούν επενδυτικά πιο σίγουρες ευκαιρίες.
Σιγά το δύσκολο να προβλέψεις, πως θα αυξηθεί τα επόμενα χρόνια η κατανάλωση κρέατος.
Θέλετε να μάθετε και το πιο «απίστευτο»;
Στις ΗΠΑ η μέση παραγωγικότητα του εργάτη αυξήθηκε 400% από το 1950.
Αυτό σημαίνει, πως θα έπρεπε να δουλεύουμε περίπου 11 ώρες τη βδομάδα για να διατηρούμε ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης, αλλά τα ¾ των εργαζομένων δουλεύουμε περισσότερες από 40 ώρες.
Δηλαδή, προκειμένου να διατηρήσουμε το επίπεδο διαβίωσης μας δουλεύουμε όλο και περισσότερο αλλά και αυτή η λύση θα είναι μάταιη στο άμεσο μέλλον.
Κάποιος επωφελείται, αλλά όχι εμείς, καθώς είμαστε υπερχρεωμένοι και όπως είπα παραπάνω, ουσιαστικά τα πάντα είναι ακριβότερα και θα συνεχίσουν να ακριβαίνουν, καθώς καπιταλισμός χωρίς μεγιστοποίηση των κερδών δεν νοείται.
Με λίγα λόγια, κανείς δεν θα θέλει να επενδύσει στο εργατικό δυναμικό, όταν θα μπορεί να παράγει περισσότερα με λιγότερο κόστος· αργά ή γρήγορα, λεβέντες μου, οι μηχανές θα είναι φθηνότερες και καλύτερες και κανείς δεν μπορεί να το αποτρέψει αυτό.
Do the math.
Η εργατική τάξη τα έκανε μαντάρα, όταν εξαπατήθηκε να πιστεύει, πως θα βελτιώσει τη ζωή της δουλεύοντας, ενώ στην πραγματικότητα το μόνο που πετυχαίνει είναι, να πλουτίζει όλο και περισσότερο τους ήδη βαθύπλουτους.
Το έχω ξαναγράψει, αλλά όπως είπε και ο Μπέρναρντ Σω «ο κόσμος αποτελείται από τους τεμπέληδες, που θέλουν να έχουν λεφτά, χωρίς να δουλεύουν και ηλίθιους έτοιμους να δουλεύουν χωρίς να πλουτίσουν».
Το αδιέξοδο, αυτό, είναι αναπόφευκτο και η ζωή δεν είναι Hollywood, ώστε να αποφύγουμε τη σύγκρουση με την πραγματικότητα, όπως αποφεύγει ο John Wick το ξύλο των αντιπάλων.
Βλέπετε, συνοπτικά, σε 60 χρόνια εμείς αυξήσαμε κατά 40-50% το εισόδημά μας σε πραγματικά νούμερα (μας ξεγελάνε τα μεγαλύτερα σπίτια και αυτοκίνητα, αλλά το 1960 δεν υπήρχε τόσο χρέος και ούτε το κόστος της υγείας και της παιδείας ισοδυναμούσε με τα δυό σου νεφρά) ενώ οι πλουσιότεροι το διπλασιάσανε και το τριπλασιάσανε -στην χειρότερη των περιπτώσεων.
Πραγματικά, δυσκολεύομαι να βρω τον χαζό της υπόθεσης.
Είναι αυτός που παίρνει το μικρό κομμάτι και νοιώθει νικητής ή αυτός που νομίζει, πως επειδή πήρε το μεγάλο κομμάτι μιας πίτας (που αύριο δεν θα υπάρχει) θα είναι την επομένη λιγότερο νηστικός;
Και επειδή το χειρότερο είναι, πως αυτός που νικάει σε κούρσα ταχύτητας, δεν έχει σκοπό να σηκώσει το πόδι από το γκάζι, παρότι προηγείται 50 γύρους και οι υπόλοιποι αντί να τα παρατήσουν προσπαθούν να βελτιώσουν τη θέση τους παρότι η διαφορά όλο και αυξάνεται, ε βγάζει μάτια τι θα συμβεί στη συνέχεια, καθώς το πρόβλημα είναι η ίδια η κούρσα.
Πάντως, αυτός είναι και ο βασικός λόγος που οι ΗΠΑ αρνούνται να συζητήσουν για το κλίμα, παρότι πέρσι οι επιστήμονες μιλούσαν για τους αναπόφευκτους +3 βαθμούς, ενώ παράλληλα ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις στη Λατινική Αμερική ή αλλού, πιστεύοντας πως είμαστε ακόμα στο 1960, οπότε το μόνο που φοβόμαστε, είναι μην περάσει πρώτη η Κίνα σε έναν κόσμο που σύντομα θα καίγεται.
Με λίγα λόγια, είμαστε πολύ απασχολημένοι να «νικάμε».
Αυτό που λέμε, απ’ το να είμαι δεύτερος στο δάσος καλύτερα πρώτος στην έρημο.
Αν και εδώ πάει καλύτερα το αμερικανικό ρητό «if I can’t have it, nobody can have it» (σε ελεύθερη μετάφραση: «αν δεν μπορώ να το έχω, τότε δεν θα επιτρέψω σε κανέναν να το έχει»).
Και κάποιοι συνεχίζουν να πιστεύουν πως οι ΗΠΑ θα σώσουν τον κόσμο, λίγο πριν τον καταστρέψουν, ενώ κάνουν ουρές κιόλας να ζήσουν στην καλύτερη χώρα του κόσμου.
Και οι θεοί, που σπάνε πλάκα με τους ανθρώπους, φωνάζουν ρυθμικά “U-S-A, U-S-A, U-S-A”.
Γιατί ξέρουν, πως ακόμα και όλα τα λεφτά του κόσμου δεν κατάφεραν ποτέ, να αγοράσουν έστω ένα δευτερόλεπτο.
Με εκτίμηση,
Άρης
Υ.Γ.1 Αμερικανός πάει στο γιατρό με πόνο στο στήθος, τον εξετάζει ο γιατρός και του λέει «Αγαπητέ μου κύριε Τζακ, δυστυχώς έχετε καρκίνο στα πνευμόνια, από το κάπνισμα είναι και υπολογίζω πως έχετε περίπου 3 μήνες ζωής». Σκιά του εαυτού του ο Τζακ αποφασίζει να ζήσει όσα δεν πρόλαβε να κάνει. Πάει σπίτι, χωρίζει τη γυναίκα του, εκείνη του λέει «παίρνω τα παιδιά και φεύγω», ούτε που τον νοιάζει -εδώ και χρόνια, δηλαδή-, πριν προλάβει να μαζέψει τα πράγματα της έχει ήδη φύγει αυτός, την επομένη πάει στη δουλειά του λέει στο αφεντικό του πόσο μ@λάκας είναι και παραιτείται, κάθε μέρα τα πίνει, καπνίζει σαν τρελός, την πέφτει σε ότι θηλυκό κυκλοφορεί, σταματάει να πληρώνει τα πάντα, πάει στην τράπεζα σηκώνει όλα του τα λεφτά και γενικά έχει ξεσαλώσει ο τύπος. Οπότε περνάνε οι 3 μήνες και επιστρέφει στον γιατρό «γιατρέ, βάλε με σε όποιο δωμάτιο νομίζεις, μέχρι να πεθάνω». Ο γιατρός τον εξετάζει, βλέπει τα καινούρια αποτελέσματα και ξεφωνίζει «σας έχω καταπληκτικά νέα κύριε Τζακ. Θα ζήσετε!». – «Τι είναι αυτά που λες, γιατρέ μου, μου είπες πως έχω 3 μήνες ζωής». – «Αυτό ήταν τότε. Σας λέω πως ο καρκίνος υποχώρησε και θα ζήσετε». Ο Τζακ έχει σαστίσει «Γιατρέ τι μου λες τώρα; Έχασα τη δουλειά μου, η γυναίκα μου έκανε αγωγή για διατροφή, άδειασα τους λογαριασμούς μου και τώρα μου λες ότι πρέπει να ζήσω με όλα αυτά; Δεν ξέρω τι θα κάνεις, δώσε μου πίσω τον καρκίνο. Μου κατέστρεψες τη ζωή, παλιοκάθαρμα». Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας είναι να κόψετε το τσιγάρο χαχαχα.
Υ.Γ.2 Από την ομιλία του Σαλβαδόρ Αλιέντε το 1972 στον ΟΗΕ, ο οποίος ανατράπηκε από το πραξικόπημα που οδήγησε στην εξουσία τον στρατηγό Αουγούστο Πινοσέτ: «Βρισκόμαστε απέναντι σε δυνάμεις που λειτουργούν στις σκιές χωρίς σημαία, απειλώντας μας με ισχυρά όπλα και από θέσεις μεγάλης επιρροής. Είμαστε δυνητικά πλούσιες χώρες, όμως ζούμε σε συνθήκες φτώχειας. Τριγυρνάμε άσκοπα ζητώντας πιστώσεις κι οικονομική βοήθεια, παρότι είμαστε μεγάλοι εξαγωγείς κεφαλαίων. Αυτό είναι ένα κλασικό παράδοξο του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος».
ΥΓ3.
Για την Ελλάδα είπα στην αρχή να γράψω, αλλά εκεί αν είναι μάταιο. Οι Έλληνες από τους διαμαρτυρόμενους στα νησιά μέχρι τους εργαζομένους ζητάνε κανονικότητα. Δεν υπάρχει ανακοίνωση, μήνυμα ή σχόλιο που να μην την περιέχει. Μέχρι που ένας έγραφε για τον αντικαπνιστικό και έλεγε «φέρτε πίσω την κανονικοτίνη μου» και το έλεγε στα σοβαρά. Αχαχαχαχα, moron. Καθόλου τυχαίο που η λέξη έχει ελληνικές ρίζες. Τι κακούλης που είμαι, αλλά να ‘στε καλά, παιδιά, αν δεν είχαμε και εσάς θα μας είχε πιάσει απελπισία. Και τι χαζοί που είναι οι Χιλιανοί, να λένε “ni un minuto de normalidad”, που σημαίνει «ούτε ένα λεπτό κανονικότητα» και να συγκρούονται 45 μέρες σερί με μνημειώδη ένταση. Τι ξέρουν αυτοί; Αλλά οι Έλληνες είναι απασχολημένοι τώρα, να υπολογίζουν τα λεφτά που θα βγάλουν μέσα στο 2020. Εγώ που ξέρω την απάντηση, να την πω ή να το αφήσω να έχει και λίγο σασπένς; Πάντως, την ίδια ώρα που οι Έλληνες ονειρεύονται να (ξανα)γίνουν μεγιστάνες, ο Φλώρος παίρνει τα 127 εκατομμύρια του και πάει να πάρει τσιγάρα, ένας άλλος από το γαλάζιο κόμμα βλέπει να παραγράφεται η ασέλγειά του, κάτι καταζητούμενοι που φωτογραφίζονταν με τον σημερινό πρωθυπουργό στη Γερμανία μάλλον κοιμούνται ήσυχοι καθώς η ελληνική δικαιοσύνη δεν μπορεί να πιάσει αυτόν που έχει μπροστά της, θα πιάσει τώρα τον άλλον στη Γερμανία (;), ενώ θα τη γλιτώσουν και άλλοι πολλοί για να επιστρέψουμε στη ρημάδα την κανονικότητα, της λήθης που λέει και ο Ηλίας, όπου τα μεγάλα εγκλήματα θα είναι, να είσαι καστανάς και καθαρίστρια. Αν σε πιάσουν ειδικά στα Εξάρχεια να ψήνεις κάστανα, θα τρως και ισόβια. Και άσε τους FT να έχουν πρωτοσέλιδο, ότι η Ελλάδα θα γίνει πλυντήριο βρώμικου χρήματος. Και οι Έλληνες θα κοιμηθούν για άλλη μια φορά στο τζακούζι και θα ξυπνήσουν στα ορμητικά νερά ενός χειμάρρου, απορημένοι και από πάνω οι στόκοι, τι έγινε και πλατσουρίζει η γιαγιά στο σαλόνι. Αλλά μυαλό ούτε τότε θα βάλουν.
(Φίλε Άρη, δίνε πόνο. Άρη, κάποιοι νομίζουν πως το μέλλον θα είναι άσχημο. Είναι προφανές πως δεν έχουν αντιληφθεί ακόμα, πως το “μέλλον” έχει ξεκινήσει δεκαετίες τώρα. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
