Γιώργος Λακόπουλος
Κάθε θαύμα τρεις μέρες. Η κυβέρνηση - ανεμομαζώματα του Κυριάκου Μητσοτάκη έφτασε στις τριάντα.
Στις 31 όμως πάτησε τα κορδόνια της και στη Βουλή της συνέβη η αγαπημένη παροιμία του Βαγγέλη Βενιζέλου, για τη μαϊμού που ανέβηκε στο δέντρο.
Ποτέ άλλοτε κυβέρνηση δεν αποδομήθηκε μόνη της σε τόσο σύντομο διάστημα. Σα να ήξεραν τις απαντήσεις και τους άλλαξαν τις ερωτήσεις.
Το απόγευμα της 8ης Αυγούστου η εικόνα από τη Βουλή ήταν τραγελαφική. Το κόμματα αποχωρούσαν το ένα μετά το άλλο, ο προεδρεύων Αθανασίου ψέλλιζε αμήχανα σε στιλ «καινούργιος είμαι, δεν τον ξέρω καλά τον Κανονισμό» και στην αναμπουμπούλα φάνηκε και ο λύκος.
Για την ακρίβεια φάνηκε ο ασυνάρτητος στο λόγο και στις θεωρίες του Βρούτση και έριχνε τις τροπολογίες τη μια μετά την άλλη. Για να εισπράξει την επομένη τη χλεύη των πιο χαρακτηριστικών υποστηρικτών του Μητσοτάκη: των «Νέων» και της «Καθημερινής». Βατερλό.
Για δύο συνεχόμενες μέρες στο Κοινοβούλιο ο Πρωθυπουργός με άλλον αέρα πλέον προβάριζε τα νέα… προεκλογικά σλόγκαν. «Δεν αφήνουμε ούτε μέρα να πάει χαμένη» και «η κυβέρνηση τρέχει πιο γρήγορα από τα γεγονότα». Χωρίς όμως να απαντάει σε κανένα από τα εύλογα ερωτήματα που του έθετε ο Τσίπρας.
Π.χ. στην ερώτηση για το βιογραφικό του νέου διοικητή της ΕΥΠ μιλούσε για το δικό του βιογραφικό, υποδηλώνοντας πως είναι καλύτερο από τους ακαδημαϊκούς τίτλους από το ΕΜΠ του αντιπάλου του.
Δίπλα του ο Γ. Γεραπετρίτης πείσθηκε, να μην αποκαλεί τους βουλευτές «ρε παιδιά», όπως έκανε στην Επιτροπή, αλλά προσφωνούσε όλους τους Συριζαίους «κύριε υπουργέ». Χάρμα ιδέσθαι.
Παραδίπλα ο Άδωνις Γεωργιάδης μεγαλο-υπουργός πια και ας μην έχει αποφανθεί ακόμη η Τουλουπάκη για την περίπτωσή του, μπάλωνε τις προεκλογικές δηλώσεις για το Ελληνικό και σουλατσάριζε στους διαδρόμους αγκαζέ με τον Βελόπουλο. Όλοι δικοί μας είμαστε…
Αλλά στο τέλος του ευτυχισμένου κυβερνητικού διήμερου όλα ήλθαν τούμπα: τη μια μέρα ψήφισαν με στόμφο τον νόμο για τη νέα δομή του (επιτελικού) κράτους και την καλή νομοθέτηση. Και τη δεύτερη έφερναν νέο νόμο, που κατεδάφιζε κάθε έννοια καλής νομοθέτησης και επιστροφή του κομματικού και ταυτόχρονα ταξικού κράτους.
Ειδικά με τις παρελκόμενες τροπολογίες Βρούτση, που άφησαν τη ΝΔ στα παλιά Ανάκτορα, να ψηφίζει μέσα στην αβάσταχτη διάψευση των προσδοκιών που καλλιεργούσε - ακόμη δεν σαράντισε.
Αυτός ο δεύτερος νόμος θα μείνει στην Ιστορία. Πρώτα γιατί δεν άφησε συναφή διάταξη του Συντάγματος που να μην παραβιάσει και συνεπώς οι υπουργοί που τον εισηγήθηκαν ήταν σα να κόβουν εισιτήρια για να εγχώρια και ευρωπαϊκά δικαστήρια στα οποία (κατά την πρόβλεψη των νομικών) θα καταπέσουν οι διατάξεις του.
Π.χ. η μοχθηρή εκπαραθύρωση της Θάνου με αναδρομική νομοθεσία. Και οι διατάξεις για Τοπική Αυτοδιοίκηση, αφού με άλλο σύστημα ψήφισαν οι πολίτες για δημάρχους και με άλλο θα διοικούν τους δήμους.
Νέοι καιροί νέα ήθη: τα παλιά. Αλλά όχι μόνο. Όπως παρατηρεί διακεκριμένος νομομαθής, αυτό δεν ήταν νομοθέτημα, αλλά συνονθύλευμα διατάξεων, που δεν είχαν καν την προσχηματική συνοχή της παλαιάς πρακτικής των νόμων - σκούπα. Αυτός ήταν νόμος φαράσι. Ή όπως θα έλεγε ο αντιπρόεδρος Πικραμένος, ο Φάντης με το ρετσινόλαδο στην ίδια συσκευασία.
Παρότι οι συγγραφείς του δεν πάσχουν από άγνοια της νομικής επιστήμης, παραβίασαν και αυτά που τους έμαθαν στα πανεπιστήμια οι καθηγητές τους. Π.χ. το 98 π.Χ. στη Ρώμη ο νομοθέτης του 98 π.Χ. είχε καθιερώσει το αυτονόητο, ακόμη και γι’ αυτή την εποχή: η Lex Caecilia Didia (απ’ το όνομα των δύο υπάτων Caecilius Matellus Nepos και Titus Didius) απαγόρευε τους Leges Saturae. Ή αλλιώς τους «νόμους φρουτιέρες».
Έκτοτε θεωρείται αρχή της νομοτεχνικής πρακτικής. Ωστόσο οι κυβερνητικοί σοφοί το αγνόησαν προστρέχοντας (κατά παράφραση) στον Μότσαρτ:» «Cosi Fan Tuti».
Ήταν η αποκορύφωση μιας κυβερνητικής πανδαισίας ένα βήμα μισό αιώνα πίσω. Η Δεξιά δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά, που έλεγε και ο μακαρίτης Σπύρος Λιναρδάτος.
Το καλύτερο της ΝΔ αυτές τις μέρες είναι η αποθέωση της «κολοτούμπας», όρος που της άρεσε προεκλογικά. Εκτός από την ανασκευή κάθε υπόσχεσης για νέος ύφος διακυβέρνησης (με τους δυο νόμους που ο ένας κατάπιε τον άλλον) υπάρχουν και άλλες σκηνές απείρου κάλλους.
Π.χ. ο διοικητής την ΕΥΠ. Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός που τον διόρισε, αδυνατεί να εξηγήσει την τοποθέτησή του. Ή ο διορισμός επικεφαλής στο γραφείο Πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη, το οποίο χλεύαζαν και θα καταργούσαν, αλλά τώρα καλύπτουν τη θέση με κυρία πραγματικό λουλούδι. Σαν αυτά που φυτρώνουν στο Βίτσι, όπου έσπευσε να τιμήσει τη νίκη στον «συμμοριτοπόλεμο» αγκαλιά με χρυσαυγίτες.
Ο αυτοτραυματισμός της κυβέρνησης στη Βουλή και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα για τον ερασιτεχνισμό των «τεχνοκρατών» από τη μία και τη ραδιουργία των «ακραίων» από την άλλη, την υποχρεώνει να πατήσει γκάζι σε μια άλλη πίστα.
Όπως ανέδειξαν (όχι μόνο για αντιπερισπασμό) οι φιλοκυβερνητικές εφημερίδες, έρχονται… δικογραφίες κατά των Συριζαίων. Όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος. Με άλλα λόγια ετοιμάζονται δίκες, για τα πάντα της διακυβέρνησης Τσίπρα, που έχουν «οσμή σκανδάλου».
Είναι μια νέα νομική καινοτομία. Δεν χρειάζονται στοιχεία, αλλά «οσμές» (τις οποίες θα πιστοποιεί η μύτη του Βορίδη). Κάτι που δεν έχει φυσικά η Νοβάρτις και παλιότερα η η Ζήμενς.
Η ΝΔ εγκαταλείπει τα προσχήματα νωρίς και έχουν να δουν τα μάτια μας. Άλλωστε, πώς θα ηρεμήσει ο Σαμαράς, που αρπάχτηκε με τον Μητσοτάκη, γιατί δεν έβαλε στις προγραμματικές δηλώσεις και αναφορά στη «σκευωρία».
Ήδη ο ρεβανσισμός στον κρατικό μηχανισμό αποδεικνύεται η μόνη καλή προετοιμασία της νέας κυβέρνησης. Θέση - θέση, εκδιώκουν όσους θεωρούν Συριζαίους, αλλά και τους συνοδοιπόρους τους. «Οι κομμουνισταί και άλλοι εχθροί της πατρίδος» (που θα έλεγαν και οι μετεμφυλιακοί προγονοί τους) πρέπει να εξαφανιστούν. Μόνο όσα γίνονται στο υπουργείο Εξωτερικών αρκούν, για να συνταχθεί μια νέα Μαύρη Βίβλος.
Το κράτος «θωρακίζεται θεσμικά, για να μην ξανακυβερνήσει η Αριστερά» και οι παραφυάδες της. Κι αυτό από τα «Άπαντα» του Βορίδη είναι…
Πηγή: Ανοιχτό Παράθυρο
