Δημήτρης Χατζηνικόλας
Η πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας δεκαετίες τώρα κανοναρχείται από στερεότυπα και ιδεοληψίες της Δεξιάς, που την κρατούν περίκλειστη, καθηλωμένη και αποκομμένη από το παγκόσμιο περιβάλλον, προς όφελος μιας ελίτ που λειτουργεί με τη λογική «κάλλιο πρώτος στο χωριό παρά δεύτερος στην πόλη».
Το γεγονός ότι στα ΜΜΕ (ιδιοκτησίας αυτής της ελίτ) και από τα δύο κόμματα που μονοπώλησαν την εξουσία τις περασμένες δεκαετίες, κυριαρχεί σήμερα ένας καταγγελτικός λόγος για τις «ιδεοληψίες της Αριστεράς», που δήθεν είναι υπεύθυνες για το έλλειμμα ανάπτυξης της χώρας, μόνο ως ανέκδοτο μπορεί να το εκλάβει κανείς.
Ένα ανέκδοτο τόσο πικρό όσο η χρεοκοπία και η μνημονιακή περιπέτεια. Όσο το πελατειακό, δυσλειτουργικό και σε πολλές περιπτώσεις διεφθαρμένο και εχθρικό προς τον πολίτη κράτος, που στήθηκε τις προηγούμενες δεκαετίες στην Ελλάδα. Όσο η διαφθορά και η διαπλοκή με μια στην κυριολεξία παρασιτική οικονομική ελίτ και νεοελίτ που ανδρώθηκε στα χρόνια του «μεγάλου, του ωραίου και του αληθινού».
Η αντίληψη, το στερεότυπο ή η ιδεοληψία ότι το κράτος είναι παρωχημένο και ότι ο ταλαιπωρημένος και υπερφορολογημένος, από το κράτος, ιδιωτικός τομέας είναι αυτός που θα μας σώσει από τα μαύρα μας τα χάλια (αρκεί να του εξασφαλίσουμε περισσότερα κέρδη και λιγότερες υποχρεώσεις), σε αντίθεση με την αντίληψη ότι το κράτος είναι μια «εταιρεία», που ιδρύσαμε όλοι οι πολίτες για να βελτιώσουμε την καθημερινότητά μας και συνεπώς οφείλουμε να το κάνουμε καλύτερο και λειτουργικότερο, βρίσκεται και θα βρίσκεται στην καρδιά της ιδεολογικής και πολιτικής σύγκρουσης το επόμενο διάστημα σε Ελλάδα και Ευρώπη.
Η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη, δεν είναι ούτε νέα, ούτε φρέσκια, ούτε φυσικά κομίζει το καινούργιο που έχει ανάγκη η χώρα.
Είναι πιο παλιά και από τις αιτίες που οδήγησαν τη χώρα στην χρεοκοπία. Η λογική ότι πονάει πούλα το, η επιστροφή στον κομματάρχη διευθυντή του εκάστοτε υπουργείου, η επιστροφή στους «ειδικούς φρουρούς», στην εμμονή με το «Εξαρχιστάν», με το άσυλο στα Πανεπιστήμια, στις λοιδορίες για την Αριστερά, είναι πιο παλιά κι από τη μούχλα στο ροκφόρ.
Τα περί «σύγχρονου», «μοντέρνου», που αλλάζει εδώ και τώρα τα κακώς κείμενα και λοιπά ηχηρά παρόμοια, τα ακούσαμε και στο παρελθόν με τους εκσυγχρονιστές του κ. Σημίτη. Γι αυτό άλλωστε οι μισοί από αυτούς βρίσκονται στη σημερινή Κυβέρνηση και κοντά στον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Το που κατέληξε η χώρα μετά από οκτώ χρόνια διακυβέρνησης από τον Σημίτη και πέντε χρόνια από τον Καραμανλή είναι γνωστό. Το που «επενδύθηκαν» τα κοντέινερ με δανεικό και επιδοτούμενο από την Ευρώπη χρήμα είναι εξίσου γνωστό.
Τα κουφάρια της ανάπτυξης υπάρχουν ακόμη ως υπόμνηση μιας από τις μεγαλύτερες προσπάθειες εξαπάτησης ενός ολόκληρου λαού. Μια προσπάθεια τυλιγμένη σε ιλουστρασιόν χαρτί life style περιοδικών και γελαδερών (που λέγαμε και στον στρατό) πρωϊνάδικων, με την ευγενική χορηγία μιας κρατικοδίαιτης και διόλου πρωτοπόρας και αναπτυξιακής οικονομικής ελίτ, που βάσισε τον πλουτισμό της στο «εύκολο» τραπεζικό χρήμα που πληρώσαμε και πληρώνουμε ακόμη οι πολίτες, που ούτε έξω από την πόρτα του παραπάνω πάρτι δεν περάσαμε. Οι λίγες εξαιρέσεις απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Κοντολογίς, είναι κρίμα κι άδικο, να βλέπει κανείς σήμερα τα ίδια πρόσωπα, να επιστρέφουν χαιρέκακα βαφτισμένα εκ νέου σε τηλεοπτική κολυμπήθρα για δήθεν εθνικούς λόγους, να μας σώσουν για μια ακόμη φορά!
Αν η χρεοκοπία της χώρας είναι μία φορά έγκλημα, η επιστροφή στο μοντέλο και τα πρόσωπα της χρεοκοπίας είναι σαν γυρνάς την διαδικτυακή τηλεόραση από το Netflix στην ΥΕΝΕΔ, όταν έριχνε στις 21:00 τον εθνικό ύμνο και μας έστελνε για ύπνο.
ΠΗΓΗ: documentonews.gr
