Φίλε μου Πιτσιρίκο
όσο περνάει ο καιρός, τόσο δυσκολεύεται κάποιος να γράψει κάτι για να σχολιάσει την επικαιρότητα. Η ηλιθιότητα και η παραίτηση θριαμβεύει παντού και όχι μόνο στο Προτεκτοράτο.
Οι άνθρωποι μοιάζουν αδύναμοι και απρόθυμοι, να ριψοκινδυνέψουν την σιγουριά της καθημερινής τους μιζέριας, για να κερδίσουν μια θέση σε ένα κόσμο καλύτερο, σε ένα κόσμο, μάλλον, όπου οι ίδιοι θα ζουν καλύτερα.
Οι λαοί διαμαρτύρονται μέσα στα πλαίσια που το σύστημα τους επιτρέπει, ψηφίζουν κανένα «όχι» πού και πού, αλλά αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι, την σύγκρουση.
Το είδαμε να συμβαίνει στην Ελλάδα το καλοκαίρι του 2015, το βλέπουμε και σήμερα στην Καταλονία, θα το ξαναδούμε σε λίγους μήνες και στην Μεγάλη Βρετανία.
Οι άνθρωποι, βέβαια, και οι αριστεροί αναλυτές αποδίδουν όλα όσα συμβαίνουν στις αδυναμίες και στην ακαταλληλότητα των ηγεσιών, όμως η αλήθεια είναι πως οι ξεπουλημένες ηγεσίες αντιπροσωπεύουν τους ξεπουλημένους λαούς, τους λαούς που δεν διακινδυνεύουν να συγκρουστούν με το ολιγαρχικό κράτος προκειμένου να διαφυλάξουν ή να επιβάλλουν τα δικαιώματα τους.
Κι όταν κάνεις με όλους τους τρόπους γνωστό σε όλους πως η αντίδρασή σου δεν πρόκειται ποτέ να ξεπεράσει το επίπεδο μιας ψήφου διαμαρτυρίας μέσα σε μια κάλπη, δηλώνεις στην πραγματικότητα την υποταγή σου, την απόφασή σου –που την πλασάρεις ως ρεαλιστική ή φιλειρηνική ανάλογα με το τι σε συμφέρει– να μην αγωνιστείς και να παραδοθείς αμαχητί.
Παλαιότερα, οι άνθρωποι –για την ακρίβεια οι πιο φωτισμένοι των ανθρώπων– έβρισκαν έμπνευση για το σήμερα ονειρευόμενοι το αύριο.
Έβλεπαν τον εαυτό τους σαν ένα κομμάτι ενός σπασμένου καθρέφτη κι αναγνώριζαν την συγκόλληση σαν την αναγκαία διαδικασία για να φτιαχτεί η καινούργια εικόνα, η επόμενη προσπάθεια για την ανασύσταση της αλήθειας και της ομορφιάς.
Σήμερα ο καθένας θεωρεί το θρύψαλο που του αναλογεί κι έναν καθρέφτη, μέσα από τον οποίο όμως δεν μπορεί να συλλάβει παρά μονάχα το πιο άσχημο τμήμα του χειρότερου του εαυτού.
Ακόμα και η μοναξιά έχει χάσει την ουσία και την αναγκαιότητα που είχε κάποτε για την διατήρηση της εσωτερικής ισορροπίας.
Η μοναξιά δεν σημαίνει πια ούτε συντριβή, ούτε σκέψη, ούτε απουσία του άλλου.
Μοναξιά στις σημερινές καπιταλιστικές κοινωνίες σημαίνει απλά βλέπω τηλεόραση μόνος μου, παίζω παιχνίδια μόνος μου, καταναλώνω προϊόντα και υπηρεσίες μόνος μου.
Κοινωνικότητα στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες σημαίνει να κάνω ακριβώς τα ίδια πράγματα παρέα με άλλους.
Στον καταστροφικό δρόμο της αυτοκατάργησης του ανθρώπου υπάρχουν χώρες που προηγούνται στον χρόνο σε σχέση με τις υπόλοιπες και που αποτελούν ένα καλό παράδειγμα για το «προσεχώς» που θα δούμε και οι υπόλοιποι.
Μια τέτοια περίπτωση είναι και η Ιαπωνία όπου το μεταμοντέρνο κοινωνικό μοντέλο έχει ήδη αρχίζει να διαμορφώνεται ξεκάθαρα και τρομάζει.
Έτσι δεν είναι καθόλου παράξενος ο φόβος που βιώνει ο σύγχρονος δυτικός άνθρωπος –και μιλάμε για τον πολίτη που προέρχεται από τα κατώτερα εισοδηματικά στρώματα της κοινωνίας και όχι τον κονομημένο μεγαλοαστό– όταν έρχεται σε επαφή με τον εξτρεμισμό και την τρομοκρατία των τζιχαντιστών.
Υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να το συλλάβει το μυαλό του γιατί δεν το ανέχεται πια η ίδια η φύση του.
Δεν υπάρχει κανένα άλλο ερμηνευτικό πλαίσιο – εκτός από την παράνοια – που να του δώσει κάποια εξήγηση αυτού του τύπου της «θυσίας».
Κάποιος που θυσιάζει την ζωή του –και τις ζωές άλλων– για μια ιδέα ή για μια πίστη φαντάζει εντελώς παράλογος και για αυτό τον λόγο και εξαιρετικά επικίνδυνος.
Όταν όμως η ανάληψη του μέγιστου ρίσκου αποσκοπεί στην εξασφάλιση του μέγιστου δυνατού κέρδους, τότε δεν προκαλείται η παραμικρή απορία ή ανησυχία.
Τότε οι απώλειες φαίνονται λογικές και ονομάζονται «παράπλευρες».
Για αιώνες οι απαντήσεις που δίνονταν στις ερωτήσεις του τύπου «what if» οδηγούσαν τις δυτικές κοινωνίες στην πρόοδο.
Τώρα αυτό μας έχει τελειώσει.
Ο καπιταλισμός συντηρητικοποίησε και απονεύρωσε ακόμα κι αυτούς που υποτίθεται ότι επιδιώκουν την ανατροπή του.
Κανείς δεν θέλει πια –ούτε έχει την ικανότητα– να αμφισβητήσει τίποτα, πολύ περισσότερο να συγκρουστεί με το σημερινό Status quo για να το αλλάξει.
Ο καπιταλισμός δεν θα ανατραπεί μάλλον από το προλεταριάτο των χωρών όπου θριαμβεύει.
Ο καπιταλισμός όμως είναι ένα σύστημα που αντιπαλεύει την φύση, που σαπίζει μαζί με τα εκατομμύρια των πολιτών που τον συντηρούν, καταναλώνοντας σιωπηλά και υπάκουα.
Θα εξαφανιστεί και θα καταρρεύσει με τον τρόπο που έσβησε η πάλαι ποτέ κραταιά Ρωμαϊκή αυτοκρατορία λίγο πριν την έλευση του Μεσαίωνα.
Τα εκατομμύρια των Αφρικανών που θα περάσουν τα σύνορα της γερασμένης και κοινωνικά παρηκμασμένης Ευρώπης τα επόμενα λίγα χρόνια και τα εκατομμύρια των Ισπανόφωνων Λατίνων που κατακτούν τις πολιτείες των ΗΠΑ την μία μετά την άλλη, θα δώσουν την λύση.
Για ό,τι άλλωστε γερνάει αλλά αρνείται να πεθάνει, η Ιστορία πάντα βρίσκει τον κατάλληλο δολοφόνο.
Οι «βάρβαροι» θα είναι πάντα μια κάποια λύση.
Φιλιά από την Εσπερία
Ηλίας
(Φίλε Ηλία, τέλειο το κείμενό σου. Ακριβώς αυτό. Ηλία, στο σημερινό podcast λέω, πως ζούμε μέσα σε ένα λάθος - είναι όλο λάθος - αλλά σχεδόν κανείς δεν τολμάει, να αμφισβητήσει αυτό το λάθος, με αποτέλεσμα να ζούμε ζωές άλλων και όχι τη δική μας. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να πεθαίνουν οι άνθρωποι και να είναι σαν να μην έζησαν ποτέ. Γιατί δεν έζησαν ποτέ. Να είσαι καλά, Ηλία. Και σε ευχαριστώ που σκέφτεσαι.)
Read more: pitsirikos.net
