Μου μοιάζει σ αυτήν την χώρα, να είμαστε όλοι άγνωστοι.
Πως να στο πω, καινούργιοι κάθε μέρα βρε αδερφέ.
Κανείς δεν γνωρίζει κανέναν.
Πως μπαίνεις σε ένα χώρο που δεν ξέρεις ψυχή και προχωράς πάνω κάτω αμήχανα, χωρίς να σε φιλάρει άνθρωπος;
Έτσι.
Η όταν κάθεσαι σε μια γωνιά, στο ίδιο σκηνικό, που πάλι όμως,
δεν σε παίζει κανείς.
Όπως και να στηθείς, άγνωστος μένεις.
Σαν αυτό το gif του Τραβόλτα, που όπου και να τον ακουμπήσεις άσχετος θα είναι, με την ίδια έκφραση. Χωράει παντού αλλά και να μην υπήρχε το ίδιο θάτανε.
Έτσι αισθάνομαι στην Ελλάδα.
Τι βδομάδα κι αυτή που πέρασε, κυρία μου.
Άρχισε με το που ήρθε να μας "συστηθεί" ο πλανητάρχης.
Καινούργιος κι αυτός, μετά από οκτώ χρόνια.
Τι δημοκράτης, τι φιλέλληνας, τι φιλικός.
Τόσο φιλικός που βοήθησε τον πρωθυπουργό επιτέλους να ρηλαξάρει,
από τα προβλήματα, χυμένος στην πολυθρόνα του και μισονυσταγμένος
με τα βαρετά της υποδοχής, που του έλαχε.
Με τέτοια άνεση, που κι ο ίδιος ο Ομπάμα έκανε κάτι για πρώτη φορά στην καριέρα του.
Στην κοινή συνέντευξη τύπου, έβαλε τα χέρια στην τσέπη και τον άκουγε σαν ράπερ.
Δεν έχει ξαναματαγίνει, ο Πρόεδρος σε επίσημη επίσκεψη να ξύνεται, μέσα από την τσέπη του παντελονιού του. Πουθενά.
Ήταν για να δείξει το κλίμα.
Το δε επιτελείο του επί πρωτοκόλου και σημειολογικού,
δεν αφήνει να πέσει τίποτα χάμω.
Στο καπάκι, αφού κατευοδώσαμε αυτόν να πάει στους κολλητούς του.
Μας βγήκε ο ηρωισμός του άσχετου, του καινούργιου, του πρωτόβγαλτου,
στην επέτειο του Πολυτεχνείου.
Όλο το έργο πήγε ακριβώς, όπως λέει το σενάριο που παρακολουθούμε κάθε χρόνο, επί σχεδόν μισό αιώνα.
Εμείς το αντιμετωπίσαμε έκθαμβοι και έκπληκτοι.
Τύπου: αν είναι δυνατόν να καίγεται η Αθήνα, το Πολυτεχνείο και τα Εξάρχεια ,μετά την πορεία.
Σαν καινούργιο γεγονός, το είδαμε καθόλου αναμενόμενο.
Ακριβώς τις ίδιες πρωτότυπες ατάκες κάθε χρονιάς επαναλάβαμε σαν καινούργιες κι αυτές.
"Γιατί δεν τους σταματάνε;"
Με τις ίδιες κατακαίνουργιες απαντήσεις.
Βέβαια τα δυο τελευταία χρόνια έχει μια καινοτομία το πράγμα, δεν μπορείς να το αρνηθείς.
Τον Σύριζα, το κόμμα που κατεβαίνει στην διαδήλωση με σύνθημα
"δεν καθαρίσατε με την αριστερά" και "τα 400 ευρώ δεν είναι μισθός".
Απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα που κυβερνάει, δέρνει, κυνηγάει αναρχικούς και νομοθετεί για 350 ευρώ.
Στο συγκεκριμένο θέμα, εδώ που τα λέμε έχεις κι ένα λόγο να μείνεις ηλίθιος άγνωστος, μεταξύ αγνώστων.
Το κλού της βδομάδας όμως, που αν καμμιά φορά αποφασίσουμε να ξανασυστηθούμε σ αυτήν την χώρα, θα είναι ανεπανάληπτο σουξέ.
Είναι η δημιουργία καινούργιου σχήματος, σκαιώδους κυβέρνησης του Κούλη.
Τι φρεσκάδα, τι αγωνία, τι έμπνευση, τι ευρηματικότητα του αρχηγού να ανακαλύψει ταλέντα μελλοντικών υπουργών.
Τι εκπλήξεις άραγε θα μας επιφυλάξουν.
Καινούργια άτομα με όρεξη, για ανανέωση και καινοτομίες.
Από ποιόν να πιάσω από την αδερφή του;
Πρωτόβγαλτη στην πολιτική, με όρεξη για δουλειά και την φιλοδοξία να μας ξεδιπλώσει τις δυνατότητες της;
Από εκείνη την εξαιρετική διάνοια τον Μίλτο Βαρβιτσιώτη;
Από τους υπόλοιπους υπουργούς και στελέχη;
Φρεσακαδούρα και ανάσα για την συνέχεια της χώρας. Από όπου και να το δεις.
Εκείνον τον Γιακουμάτο δεν είδα πουθενά και ανησύχησα.
Γιατί;
Δεν αξίζει να τον ανακαλύψουμε;
Το μόνο παρήγορο της βδομάδας που πέρασε σοβαρολογώντας,
θεωρώ ότι είναι ο καινούργιος πλανήτης που ανακαλύφθηκε ο Ο GJ 536 ο β.
Δεν ξέρω γιατί το γιορτάζουμε τόσο πολύ, το είδα παντού.
Με εντυπωσίασε δε ιδιαίτερα αυτό το β.
Ο άλφα, τι απέγινε κύριε;
Της Ντέπυς Γκολεμά
