Κι αφού τους τσάκισαν, τους εξαθλίωσαν, τους πήραν τις δουλειές και τα σπίτια, τους ταπείνωσαν συμβολικά με κάθε μέσο και τελικά τους πάτησαν και το κεφάλι μες στη λάσπη μπροστά στον...
κήπο του άρτι εκποιημένου σπιτιού τους, έριξαν πάνω τους τον χυδαίο προβολέα του θεάματος και της γκλαμουριάς, και με ένα αστραφτερό και αυτοδικαιωτικό χαμόγελο πολιτικής ορθότητας τους είπαν: «Ψήφισε Χίλαρι!». Μάλιστα, «Ψήφισε Χίλαρι αλλιώς είσαι ένας άθλιος, αγράμματος φασίστας. Πιθανότατα, δε, και σεξιστής». Και πήραν αυτό που πήραν.
«Μα πώς γίνεται αγάπη μου, να βγήκε ο Τραμπ; Δεν καταλαβαίνω!… Είναι τόσο φριχτός. Είναι φριχτός, φριχτός, φριχτός… Σήμερα το πρωί θέλω να ξεράσω!…». Γάλα σόγιας στο λευκό φλiτζάνι I Love NY. Δίπλα στο ψυγείο, μια αφίσα (ένα πόστερ) του Μπομπ Ντίλαν ή του Τζον Λένον, δεν παίζει ρόλο. Σε κάθε περίπτωση, οι στίχοι του Like a Rolling Stone ή του Working Class Hero δεν εμπεδώθηκαν ποτέ. Μόνο εκτιμήθηκαν. Ως ένα βαθμό. Μην τρελαθούμε κιόλας.
«Δεν το πιστεύω… Δεν το πιστεύω…». Δεν μπορείς να το πιστέψεις, όχι. Γιατί αν το πιστέψεις, τότε θα είσαι αναγκασμένος να αντιληφθείς και μια ολόκληρη σειρά από πράγματα, που μπορεί να σε οδηγήσουν στο συμπέρασμα ότι είσαι μαλάκας. Κι έτσι λες «δεν το πιστεύω». Και ταυτόχρονα εξοβελίζεις τους ψηφοφόρους του Τραμπ εκτός ανθρωπότητας. Οι φασίστες! Τα γουρούνια!
Ναι, φυσικά και έριξαν Τραμπ. Γιατί οι «κανονικοί» μισούν τον Τραμπ. Γιατί τους κάνει, να θέλουν, να ξεράσουν. Κι αυτοί θέλουν ακριβώς αυτό: να σε δουν να ξερνάς. Γιατί όταν ξερνάς, ξέρεις, βλέπεις ένα διαφορετικό είδωλο του εαυτού σου. Ο κουβάς ως καθρέφτης. Πρέπει.
Προχθές νίκησαν οι κακοί. Νίκησαν αυτοί, που όσοι θεωρούν τους εαυτούς τους καλούς, τους βαφτίζουν κακούς, αυτοί που όσοι θεωρούν τους εαυτούς τους ενάρετους τους βαφτίζουν αχρείους. Νίκησαν οι ηττημένοι, οι βλάχοι, οι απροσάρμοστοι, τα φρικιά, τα «τέρατα».
Ειπώθηκε, πως είναι τώρα η Εποχή των τεράτων - η γνωστή ρήση του Γκράμσι. Είναι, ναι. Δείτε όμως τα πραγματικά τέρατα, την όψη και την οσμή τους, στην επιφάνεια του κουβά όσων ξέρασαν την επόμενη μέρα.
Μάκης Μαλαφέκας
ΠΗΓΗ: Δρόμος της αριστεράς
