Του Νίκου Μπογιόπουλου
Μόλις γνωστοποιήθηκε, ότι ο Μπαρόζο προσλήφθηκε από την Goldman Sachs για τη θέση του μη εκτελεστικού προέδρου της διεθνούς της έδρας στο Λονδίνο, ένα τσουνάμι υποκρισίας εκδηλώθηκε από πλευράς ΕΕ.
Από τον Γιούνκερ μέχρι την Ευρωπαία Συνήγορο του Πολίτη...
κι από την Le Monde μέχρι τον Ολάντ όλοι αισθάνθηκαν την ανάγκη, να παραστήσουν τους ενοχλημένους, για το γεγονός ότι ένας πρώην πρόεδρος της Κομισιόν αποφασίζει να συνδεθεί επαγγελματικά με μια τράπεζα παγκόσμιο σύμβολο του χρηματοπιστωτικού πορνείου.
Φυσικά η παράσταση είναι φαιδρή από κάθε άποψη. Κατ’ αρχάς από την άποψη των… δεοντολογικών κανόνων της ΕΕ. Ή, για να το πούμε όπως το ισχυρίστηκε το ίδιο αυτό το σούργελο, ο Μπαρόζο: «Γιατί να μην έχω το δικαίωμα να εργαστώ εκεί που θα επιλέξω, αν αυτό είναι μια νόμιμη οντότητα, προφανώς, και όχι ένα καρτέλ ναρκωτικών;», αναρωτήθηκε ο καλός… εργάτης Μπαρόζο.
Αλλά και η ίδια η Κομισιόν, την ώρα ακριβώς που υποδύεται την ενοχλημένη, φρόντισε δια του εκπροσώπου της Μαργαρίτη Σχοινά να ξεκαθαρίσει, ότι οι «αντιδράσεις» της δεν κινούνται πέραν του θεαθήναι: Από νομικής απόψεως (είπε ο κ.Σχοινάς) η απόφαση του τέως προέδρου της Ευρωπαϊκης Επιτροπής Ζοζέ Μανουέλ Μπαροζο να εργαστεί στην αμερικανική Τράπεζα Goldman Sachs είναι συμβατή προς την κοινοτική νομοθεσία και προς τον κώδικα δεοντολογίας, που ορίζει τις υποχρεώσεις των μελών της Ευρωπαϊκης Επιτροπης μετά τη λήξη της θητεία τους…
Όμως, πέραν της… εριτίμου ευρωενωσιακής δεοντολογίας
* που δεν εμπόδιζε τον Μπαρόζο, ενόσω ήταν πρόεδρος της Κομισιον, να περνά τις διακοπές του στη θαλαμηγό του Λάτση
* ή την επίτροπο Ανταγωνισμού Νέλι Κρους να είναι στέλεχος σε καμιά 20αριά πολυεθνικές
* ή τον νυν πρόεδρο της Κομισιον, τον Γιούνκερ, να δουλεύει 20 χρόνια από τη θέση του πρωθυπουργού του Λουξεμβούργου ως ντήλερ της φοροαπογυγής των πολυεθνικών
υπάρχει η ίδια η πραγματικότητα περί την Goldman Sachs, που αποδεικνύει, ότι η προσπάθεια της ΕΕ να υποδυθεί την ενοχλημένη θυμίζουν την ατάκα του αείμνηστου Αυλωνίτη: «Πνεύμα και ηθική»…
Παρακάμπτουμε, λοιπόν, ότι η Goldman Sachs αποτέλεσε την πρώτη στη λίστα των χρηματοδοτών του νυν προέδρου των ΗΠΑ, του Μπάρακ Ομπάμα, ή το γεγονός ότι επιφανείς εκπρόσωποι του ευρωπαϊκού ιδεώδους, όπως οι Σρέντερ και Μπλερ, μετά τις πρωθυπουργικές τους θητείες σπεύδουν στις αγκάλες των Gazprom και Petro Saudi.
Αλλά μιας και η συγκεκριμένη τράπεζα αποτελεί υπέροχο δείγμα, για το πως δουλεύει το ανεπίληπτο αυτό σύστημα που λέγεται «καπιταλισμός», ας δούμε μερικά συγκεκριμένα παραδείγματα του τι κρύβεται πίσω από τον όρο «πολιτική δικτύωση». Ένας όρος που χρησιµοποιείται για να περιγραφεί «κοµψά» η διαπλοκή µεταξύ κεφαλαίου-αστικού πολιτικού συστήµατος και εν γένει αστικού εποικοδοµήµατος.
Τα στοιχεία που πιστοποιούν τη διαχρονικότητα του φαινομένου τα είχαμε αναζητήσει με αφορμή την έκδοση του βιβλίου «Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε» και αφορούν σε πρόσωπα με πολιτικές θέσεις–κλειδιά και στις δυο όχθες του Ατλαντικού. Η αξία τους, δε, έγκειται σε αυτό ακριβώς: Ότι αφορούσε έναν και µόνο πρωταγωνιστή της καπιταλιστικής βρωμιάς, την Goldman Sachs. Έχουμε και λέμε:
* Ότµαρ Ίσινγκ, επικεφαλής οικονοµολόγος της ΕΚΤ, διεθνής σύµβουλος της Goldman Sachs.
* Μάριο Ντράγκι, διοικητής της Τράπεζας της Ιταλίας, διάδοχος του Τρισέ στην ΕΚΤ, αντιπρόεδρος της Goldman Sachs International για την Ευρώπη.
* Μάριο Μόντι, επίτροπος της Κοµισιόν, πρωθυπουργός της Ιταλίας, σύµβουλος διεθνών υποθέσεων της Goldman Sachs.
* Πίτερ Σάδερλαντ, επίτροπος ανταγωνισµού της ΕΕ, πρόεδρος της GATT, πρόεδρος της Goldman Sachs International.
* ΡοµάνοΠρόντι, πρόεδρος της Κοµισιόν, πρωθυπουργός της Ιταλίας, επικεφαλής του ιταλικού κρατικού οµίλου για τη βιοµηχανική ανασυγκρότηση όταν συνέβη το σκάνδαλο της συγχώνευσης µεταξύ της γερµανικής Siemens και της ιταλικής STET µε τη µεσολάβηση της Goldman Sachs.
* Λόρδος Γκρίφιθς, σύµβουλος της Θάτσερ, αντιπρόεδρος της Goldman Sachs International.
* Ντέιβιντ Κάµερον, πρωθυπουργός της Βρετανίας, ο αναθέτων τη µαζική πώληση εντόκων του βρετανικού ∆ηµοσίου στην Goldman Sachs.
* Τζον Κόρτζιν, κυβερνήτης του Νιου Τζέρσεϊ, πρόεδρος της Goldman Sachs.
* Ρόµπερτ Ρούµπιν, υπουργός Οικονοµικών του Κλίντον, αντιπρόεδρος της Goldman Sachs.
* Τίµοθι Γκάιτνερ, υπουργός Οικονοµικών του Οµπάµα, επιλέγει γενικό γραµµατέα του υπουργείου τον Μαρκ Πάτερσον, λοµπίστα της Goldman Sachs.
* Τζόσουα Μπόλτεν, διευθυντής του γραφείου του Τζορτζ Μπους, ένας από τους πρώην της Goldman Sachs.
* Χένρι Πόλσον, υπουργός Οικονοµικών του Μπους, πρόεδρος της Goldman Sachs.
* Σίντνεϊ Γουάινµπεργκ, ταµίας της προεκλογικής εκστρατείας του Αϊζενχάουερ το ’52 και το ’56, αφεντικό της Goldman Sachs, µε δυο πόστα καπαρωµένα από ανθρώπους του στις κυβερνήσεις του Άικ, τις θέσεις του υπουργού Οικονοµικών και του υπουργού Άµυνας.
Σημειώστε επίσης:
α) New York Times, είναι η εφηµερίδα, που εκδίδεται από τον όµιλο, που έχει προσλάβει ως σύµβουλο την Goldman Sachs.
β) Γκάβιν Ντέιβις, πρόεδρος του BBC, στέλεχος της Goldman Sachs, η σύζυγος του οποίου διετέλεσε εξ απορρήτων συνεργάτιδα του Βρετανού πρωθυπουργού Γκόρντον Μπράουν, όταν αυτός «έσωζε» την Ευρώπη και τον κόσμο από την κρίση.
Κατόπιν τέτοιας «κληρονοµιάς», µάλλον δεν είχε άδικο ο επικεφαλής της Goldman Sachs, ο Λόιντ Μπλανκφέιν, ο άνθρωπος που από το 2006 έως το 2010 εισέπραξε πάνω από 200 εκατ. δολάρια σε µπόνους, να δηλώνει μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers:«∆εν είµαι παρά ένας τραπεζίτης, που κάνει το έργο του Θεού». (Marc Roche, «Η Τράπεζα – Πώς η Goldman Sachs κυβερνά τον κόσµο», εκδόσεις Μεταίχµιο).
Εντούτοις, και μετά απ’ όλα αυτά, οι της ΕΕ παριστάνουν τους ενοχλημένους, ότι ο Μπαρόζο τους χαλά την έξωθεν καλή μαρτυρία. Πως το έλεγε εκείνη η παροιμία; Α, ναι: «Ο άντρας μου είναι κερατάς, μα εγώ καλή γυναίκα»…
ΠΗΓΗ: ThePressProject
