-Ρε Μάκη, στο έχω πει. Βουλή δεν παρακολουθώ. Αλλά δεν με ξενίζει. Αυτό δεν είναι Κοινοβούλιο. Θέατρο του παραλόγου είναι. Δε μου λες, πέσανε και σφαλιάρες;
Τι μου ‘ρθε και εμένα να πω για θέατρο; Την έπιασε την μεταφορά ο Μάκης και σαν fun της σύγχρονης τέχνης, μου απάντησε.
-Τι τον πέρασες ρε τον Ψαριανό; Για την Μαρίνα Αμπράμοβιτς, που μπροστά στο κοινό πλακώνεται στα χαστούκια με τον άντρα της; Απλά, ο Γρηγόρης είπε σε ένα βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ «Ρούφα την π@πάρα μου».
Για να είμαι ειλικρινής, αυτό δεν το περίμενα από βουλευτή.
Είχε γράψει παλιότερα η ΑΥΓΗ, ότι, εάν μεσάνυχτα βρεθείς στην Πλατεία Μαβίλης, έξω από το bar του Λώρα, ή σε άδειο μπουκάλι μπύρας θα σκοντάψεις ή πάνω στον Ψαριανό θα πέσεις.
Το είχα θεωρήσει τότε, ένα από τα γνωστά συντροφικά καρφώματα.
Αλλά τώρα, τι πράγματα ήταν αυτά που άκουγα ότι γίνανε στη Βουλή;
«Ρε Μάκη, μήπως είχε δίκιο τότε η ΑΥΓΗ, που τον έκραζε;» του είπα.
«Μήπως ήρθε μεθυσμένος και νόμιζε ότι μπήκε στο ΟΑΚΑ, στην εξέδρα με τους Οriginal; Ξέρω ότι ο Γρηγόρης είναι Αεκτζής μέχρι το κόκκαλο».
Δεν δώσαμε συνέχεια στα καμώματα του συγκεκριμένου βουλευτή, αλλά αρκούσε η αναφορά του Μάκη σε αυτή την ιέρεια της καλλιτεχνικής performance, την Μαρίνα Αμπράμοβιτς.
Ήταν η αφορμή, να ξεκινήσει μεταξύ μας μια συζήτηση περί τέχνης.
Πράγμα σπάνιο βέβαια, γιατί συνήθως, στα διαλείμματα της δουλειάς μας, συζητάμε για τον Θρύλο και την Μαιρούλα που εργάζεται στο Λογιστήριο μας.
-Η Αμπράμοβιτς, ρε Μάκη, δεν είναι αυτή που είχε δέσει τις κοτσίδες της με τις κοτσίδες του άντρα της και για κανένα δεκάωρο δεν κουνιόντουσαν από τις θέσεις τους; Και τις λύσανε, όταν οι φύλακες έβγαλαν έξω όλους τους επισκέπτες του MOMA;
«Γειά σου ρε Αλέξη, art freak. Ναι, αυτή είναι, ρε» μου πέταξε κοροϊδευτικά ο Μάκης.
«Τι άλλο κάνει, ξέρεις;» συνέχισε.
Είχα διαβάσει για αυτήν και ήθελα να κοντραριστώ στα ίσια με τον Μάκη σε θέματα τέχνης.
-Και τι δεν κάνει ρε μ@λάκα η γυναίκα! Ξαπλώνει σε φέρετρα, βάζει το κεφάλι της μπροστά σε ανεμιστήρες, αυτομαστιγώνεται και βγάζει ακατάληπτες κραυγές εκτόνωσης. Να πω και άλλα;
-Για πες! Να δούμε τι ξέρεις.
Είχα δει φωτογραφίες της στο Google και έτσι είχα τις έτοιμες τις απαντήσεις.
«Μάκη, η γυναίκα αγκαλιάζει σκελετούς και κουλουριάζει φίδια γύρω από το λαιμό της. Φωτογραφίζεται με κομμένα κεφάλια αρνιών που στάζουν αίμα ή με εντόσθια ξεκοιλιασμένων ζώων. Τρώει σκουπίδια και κάνει εμετό πάνω στα ρούχα της. Κάθεται οκλαδόν και κοιτάζει για κανένα πεντάωρο το ταβάνι.
Άλλοτε στέκεται ακίνητη στο ένα πόδι και άλλοτε κάθεται σε ένα τραπέζι, κοιτάζοντας αμίλητη ένα θεατή, που επιλέγει να βρίσκεται απέναντι της, και περιμένει να δει πότε θα σπάσει και θα μιλήσει η θα σκάσει στα γέλια. Η ακόμη να μην αντέξει την μ@λακία της και να σηκωθεί να φύγει. Και τι, δεν έχει σκαρφιστεί να κάνει.
Φαντάζεσαι, Μάκη, να της έβαζαν απέναντι τον Άδωνη; Αλλά, να αντιστρέφανε το δρώμενο, και, αντί να κοιτάει ό ένας τον άλλο χωρίς να μιλάει, γιατί αυτό δεν το αντέχει ο Άδωνις, να τσιρίζανε. Θα γινότανε της πoυτάνας. Χα,χα…»
Δεν γούσταρε χαβαλέ ο Μάκης. Και προσπάθησε να σοβαρέψει την συζήτηση.
«Γελάς μ@λάκα! Ε; Δεν καταλαβαίνεις γρι από σύγχρονη τέχνη. Αλλά όταν εμείς στη Χαϊδελβέργη μελετούσαμε τις κινήσεις των χρωμάτων που πέταγε ο Pollock στους καμβάδες, σαν άσκηση στη θεωρία του χάους, εσείς χαζεύατε στα σαλόνια σας τον γέρο με το τσιμπούκι. Τι θέλω ρε μ@λάκα και μιλάω μαζί σου για τέχνη. Χάνω τον χρόνο μου. Τέλος πάντων. Η Αμπράμοβιτς είναι μεγάλη καλλιτέχνης. Αρκεί μόνο να σού πω, ότι, όταν ήρθε στο Μουσείο Μπενάκη, πριν από λίγους μήνες, έβαλε καμιά εκατοστή επισκέπτες να ακουμπάνε ο ένας τον άλλον.»
Δεν μπόρεσα να μην γελάσω.
«Παρτούζα δηλαδή! Χα,χα…», συνέχισα εγώ την πλάκα.
«Όχι, ρε άσχετε. Για να μεταδοθεί ενέργεια συμπαράστασης, αλληλεγγύης και αλληλοκατανόησης, όπως έγραψαν οι κριτικοί που την αποθεώνουν και ερμηνεύουν σημειολογικά κάθε φαεινή της ιδέα. Να δες εδώ την φωτογραφία»
«Ρε μ@λάκα, μου ήρθε μια ιδέα. Να της προτείνουμε και εμείς, της Αμπράμοβιτς, μια performance;»
«Όχι ρε πoύστη μου. Πάλι καμία σαχλαμάρα θα μου πεις. Για λέγε, γιατί είναι ώρα να φύγουμε.»
«Να, ρε! Να μαζέψει και τους τρακόσιους και αντί να ακουμπάει ο ένας τον άλλον, όπως έκανε στο Μουσείο, να φτύνει ό ένας τον άλλον. Δεν κάνω πλάκα τώρα, Μάκη. Σοβαρά μιλάω. Οι κριτικοί της τέχνης θα το ερμηνεύσουν σημειολογικά σαν την εκτελεστική πράξη της απαξίωσης».
Και για να θεμελιώσω περισσότερο την πρόταση μου, μπήκα στις απαραίτητες επεξηγήσεις.
«Δεν μου λες, γουστάρει ο ένας βουλευτής την σκατόφατσα του άλλου; Όχι. Του γυρίζουν τα άντερα. Όταν μιλάει ένας Βουλευτής, τον παρακολουθεί κανείς; Όχι, φυσικά. Παίζουν με τα κινητά τους, τρώνε προφιτερόλ η κάνουν χαβαλέ στα ορεινά. Τον γράφουν, λοιπόν, ή δεν τον γράφουν στα @ρχίδια τους, τον συνάδελφο τους, όλοι οι υπόλοιποι; Τον γράφουν κανονικά. Αν μάλιστα παίζει εκείνη την μέρα Champions League, την κοπανάνε όλοι για την τηλεόραση του καφενείου. Και τον αφήνουν να μιλάει μόνο του. Δηλαδή τον φτύνουν.
Στην τελική, ρε Μάκη, όταν ο ένας βουλευτής απαντάει άσχετα, σε άσχετη ερώτηση του άλλου, στην ουσία, τι του κάνει; Τον φτύνει. Δεν τον φτύνει;»
Τον είδα λίγο σκεφτικό. Βαριότανε φαίνεται, να ακούει και άλλα και για να μου κόψει τον αέρα, μου είπε.
- Κοίταξε Αλέξη, η Αμπράμοβιτς μπορεί να κάνει μ@λακίες, αλλά με μ@λάκες δεν ασχολείται.
Γ.Κ.
(Αγαπητέ φίλε, η Βουλή των Ελλήνων είναι έργο Τέχνης και οι Έλληνες βουλευτές είναι όλοι καλλιτέχνες. Υποδύονται το ρόλο του βουλευτή άψογα. Και πού και πού ρίχνουν και μερικά μπινελίκια, αφενός για να είναι πιο πειστικοί στο ρόλο τους και αφετέρου για να τους προσέξουμε. Να είστε καλά.)
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
