Η Ελλάδα έχει μπει στον έβδομο χρόνο από την χρεοκοπία και την προσφυγή στο μηχανισμός στήριξης, και τίποτα δεν πηγαίνει προς το καλύτερο. Αντιθέτως, όλα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο.
Ανεργία, μετανάστευση, περικοπές μισθών και συντάξεων, ξεπούλημα της χώρας (με ιδιωτικοποιήσεις που ουσιαστικά είναι κρατικοποιήσεις από άλλες χώρες που τα έχουν συμφωνήσει μεταξύ τους για να...
τα αγοράσουν όλα φτηνά) φόροι, φόροι, φόροι και τα ληξιπρόθεσμα χρέη να έχουν φτάσει στον ουρανό.
Λογικά, στον τόπο που γεννήθηκε ο ορθός λόγος, όλα αυτά θα σήμαιναν αλλαγή πορείας για τη χώρα.
Αλλά όχι. Καμία αλλαγή πορείας. Καμία αντίδραση.
Σαν να μην τρέχει τίποτα.
Και η χώρα βουλιάζει στην κατάθλιψη.
Η Ελλάδα μου θυμίζει πια άνθρωπο που έκανε λανθασμένη επιλογή στο γάμο του -παντρεύτηκε την λάθος γυναίκα ή τον λάθος άνδρα-, το ξέρει από τον πρώτο χρόνο αλλά επιμένει να συνεχίζει σε αυτό το γάμο.
Πιστεύει κάποιος πως ένας τέτοιος γάμος μπορεί να φέρει κάτι καλό ή να έχει αίσιο τέλος;
Όχι. Μόνο δυστυχία μπορεί να έχει. Και πολύ άσχημο τέλος.
Η Ελλάδα πρέπει να πάρει αμέσως διαζύγιο, από όλα αυτά που την οδηγούν στην εθνική καταστροφή.
Και από αυτά που ακολούθησαν την χρεοκοπία και από αυτά που προηγήθηκαν της χρεοκοπίας.
Όσο δεν συμβαίνει αυτό, όλο και περισσότεροι Έλληνες θα παίρνουν διαζύγιο από την Ελλάδα και θα την εγκαταλείπουν.
Κάποιοι θα την εγκαταλείπουν φεύγοντας και κάποιοι μένοντας.
Οι Έλληνες σκορπίζουν εκτός και εντός της χώρας τους.
Οπότε, η δικαιολογία πως «μένουμε μαζί για τα παιδιά» δεν ισχύει.
Η μόνη λύση είναι, να πάρει τώρα η χώρα διαζύγιο, από όσα την καταστρέφουν.
Κι εγώ ένιωσα την ανάγκη να το γράψω αυτό.
Αν και είναι κάτι που το ξέρουμε πια όλοι.
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
