ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΥΝΙΣΜΟΥ ΑΠΟ ΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΟΥ ΠΑΡΑΠΑΙΕΙ
ΤΟΥ ΑΡΗ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΥ
Νέα επεισόδια στο καλοκαιρινό σίριαλ του εκλογικού νόμου, που προβλέπεται να ψηφιστεί στις 20 Ιουλίου, ήρθαν να προστεθούν τις τελευταίες ώρες, με φόντο το κυνήγι των...
200 ψήφων βουλευτών, που απαιτούνται ώστε ο νέος νόμος να εφαρμοστεί στις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν στηθούν οι κάλπες.
Την πληθωρική σεναριολογία των ημερών ήρθε να τροφοδοτήσει η χθεσινή συνάντηση του πρωθυπουργού με τον ανεξάρτητο βουλευτή Νίκο Νικολόπουλο, μετά την οποία διέρρευσαν πληροφορίες, ότι ο Αλέξης Τσίπρας είναι πρόθυμος να μειώσει το ελάχιστο όριο κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης, που σήμερα είναι 3%, σε χαμηλότερα επίπεδα, ακόμη και στο 1%. Την ίδια στιγμή, διοχετεύονται από κυβερνητικούς βουλευτές σενάρια σε διαμετρικά αντίθετη κατεύθυνση, που θέλουν την κυβέρνηση να συζητά το ενδεχόμενο κάποιου μπόνους, της τάξης των 20 έως 30 εδρών, για το πρώτο κόμμα, εφ' όσον αυτό ξεπεράσει το 40% ή το 42% των ψήφων.
Είναι προφανές, ότι η κυβέρνηση, προκειμένου να βρει τις ψήφους που της λείπουν (με τα σημερινά δεδομένα, φαίνεται ότι έχει εξασφαλίσει 197, με θετικές ψήφους από ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ΚΚΕ, Χρυσή Αυγή, Νικολόπουλο, Θεοχαρόπουλο), έχει αποδυθεί σε ένα παιχνίδι πιέσεων και εκβιασμών, κινούμενη ταυτόχρονα σε δύο ασύμβατες τροχιές. Με το “Σχέδιο Α”, της μείωσης δηλαδή του ορίου στο 1%, υποτίθεται ότι ευελπιστεί σε κάποιες διαρροές, που θα της δώσουν τις τρεις παραπανίσιες ψήφους που της χρειάζονται. Είναι πολύ πιθανό, όμως, το σενάριο αυτό να αποτελεί απλό μοχλό εκβιασμού προς το ΠΑΣΟΚ και το ΠΟΤΑΜΙ, καθώς η μείωση του ορίου στο 1% θα οδηγούσε στον απόλυτο κατακερματισμό της Κεντροαριστεράς, με την είσοδο στη Βουλή μικρών “θραυσμάτων” του χώρου, ευθέως ανταγωνιστικών της κ. Γεννηματά και του κ. Θεοδωράκη.
Τείνουμε να πιστέψουμε, ότι η κυβέρνηση Τσίπρα δεν θέλει στην πραγματικότητα να δρομολογηθεί αυτή η λύση – για τον επιπρόσθετο λόγο ότι θα διεκόλυνε την είσοδο στη Βουλή κομμάτων της αντιμνημονιακής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς... εκτός εάν η κυβέρνηση θεωρεί μακιαβελικά ότι με το 1% βοηθάει να αποτραπεί ένα πολύ πιο επικίνδυνο πλατύ μέτωπο αριστερών προοδευτικών πατριωτικών δημοκρατικών αντιμνημονιακών δυνάμεων, το οποίο θα συνιστούσε μια μεγάλη απειλή για το μνημονιακό σύστημα. Επομένως, είναι πολύ πιθανό να χρησιμοποιεί η κυβέρνηση αυτό το σενάριο ως φόβητρο για να σύρει το ΠΑΣΟΚ και το ΠΟΤΑΜΙ στο... Σχέδιο Β, που είναι η πραγματική της επιλογή: την υπερψήφιση, δηλαδή, ενός εκλογικού νόμου που θα διατηρεί το πλαφόν, έστω στο χαμηλότερο επίπεδο των 20 έως 30 εδρών. Βεβαίως, σε αυτή την περίπτωση η κυβέρνηση θα χάσει τις ψήφους του ΚΚΕ, μαζί και το αριστερό άλλοθι που της προσέφερε η ηγεσία του, θα αφήσει όμως ανοιχτή την προοπτική σύμπραξης με το ΠΑΣΟΚ και το ΠΟΤΑΜΙ, μια κατεύθυνση απολύτως συμβατή με τη γενικότερη, σοσιαλφιλελεύθερη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι, βέβαια, πιθανό να μην τελεσφορήσει τελικά ούτε το Σχέδιο Α, ούτε το Σχέδιο Β της κυβέρνησης και η ποθητή πλειοψηφία των 200 να μην προκύψει ποτέ. Αν έτσι εξελιχθούν τα πράγματα, η κυβέρνηση θα υποστεί στις 20 Ιουλίου μια σημαντική πολιτική ήττα σε ένα ζήτημα που η ίδια άνοιξε, θεωρώντας το προνομιακό για τη διατήρηση της πολιτικής πρωτοβουλίας.
Για τη μεγάλη πλειονότητα των πολιτών, βέβαια, όλα αυτά μοιάζουν με τρικυμία σε ένα ποτήρι νερό. Αντιμέτωπος με την φοροκαταιγίδα και τις περικοπές στα εισοδήματά του, μέσα στο κατακαλόκαιρο, ο ελληνικός λαός πολύ μικρή αγωνία έχει για τον εκλογικό νόμο. Στα μάτια του, η κυβέρνηση Τσίπρα ακολουθεί με άφθονο κυνισμό τα χνάρια των προηγούμενων, αστικών κυβερνήσεων, καθώς το μόνο πράγμα για το οποίο αγωνιά πραγματικά είναι να βρει τρόπο να γραπωθεί στην εξουσία και όχι βέβαια οι αρχές της δημοκρατίας και του σεβασμού στη λαϊκή βούληση, τις οποίες τόσο βάναυσα ποδοπάτησε μετά το περσινό δημοψήφισμα.
Έτσι κι αλλιώς, οι εκλογές δεν βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη και η τύχη αυτής της κυβέρνησης δεν θα κριθεί από τα όποια εκλογομαγειρεία. Αυτά που θα σφραγίσουν τη μοίρα της είναι η πορεία της οικονομίας, που διαγράφεται καταστροφική με βάση τα αδιέξοδα της μνημονιακής πολιτικής της και η εξάντληση των ορίων της κοινωνικής ανοχής από την πληττόμενη, λαϊκή πλειοψηφία, κάτι που ήδη συντελείται με επιταχυνόμενους ρυθμούς.
ΠΗΓΗ: iskra.gr
