των ισπανικών εκλογών ήταν πάλι η αποχή, που είχε μεγαλύτερο ποσοστό από το πρώτο κόμμα.
Μετά το δημοψήφισμα για το Brexit, οι ισπανικές εκλογές περνούν κάπως απαρατήρητες.
Οι Βρετανοί πολίτες έκαναν πιο αισθητή την παρουσία τους από τους Ισπανούς· λογικό γιατί αφενός η Ισπανία είναι το θέρετρο των Βρετανών και αφετέρου ήταν οι Ισπανοί που έκατσαν κι έφαγαν σαράντα χρόνια τον Φράνκο στο κεφάλι και όχι οι Βρετανοί.
Υπήρχε μια ελπίδα, πως τα αριστερά ευρωπαϊκά κόμματα θα νικήσουν σε κάποιες χώρες και θα αλλάξει η ατζέντα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ανοησίες.
Τα ευρωπαϊκά αριστερά κόμματα είναι, ουσιαστικά, νεοφιλελεύθερα.
Δεν αμφισβητούν την Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν αμφισβητούν την οικονομία της αγοράς, απλά λένε πως είναι εναλλακτικά, χαριτωμένα, λίγο πιο γκέι, λίγο πιο Manu Chao, λίγο πιο Τσε Γκεβάρα (σε αφίσα, τατουάζ, μπλουζάκια και τσιτάτα μόνο) και δεν έχουν τις αμαρτίες Δεξιών και Σοσιαλιστικών κομμάτων.
Δεν έχουν τις αμαρτίες Δεξιών και Σοσιαλιστών γιατί δεν ήταν κυβέρνηση.
Στην Ελλάδα που έγινε κυβέρνηση η Αριστερά, είδαμε την απάτη της αμέσως.
Από την άλλη, είναι βέβαιο πως τα αριστερά κόμματα στην Ισπανία και την Πορτογαλία (τουλάχιστον εκεί) θα τα είχαν πάει πολύ καλύτερα στις εκλογές, αν δεν είχαν προηγηθεί το φιάσκο και η απάτη Τσίπρα και ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα.
Οι πολίτες των άλλων χωρών είδαν και έμαθαν τα επιτεύγματα της Αριστεράς στην Ελλάδα. Είδαν και πόσο εννοεί, αυτά που λέει.
Δεν μπορώ να το αποδείξω, αλλά το στομάχι μου μου λέει, πως ο Αλέξης Τσίπρας ήταν στημένος από την αρχή, για να μη σηκώσει κεφάλι η Αριστερά στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η Αριστερά θα ήταν μια εναλλακτική δύναμη (με δυνατότητες σε βάθος χρόνου), οπότε έπρεπε να εξαρθρωθεί και να ακυρωθεί πριν συμβεί αυτό.
Ο Αλέξης Τσίπρας το πέτυχε. Αν αυτή ήταν η αποστολή που του είχαν αναθέσει, τα κατάφερε και του αξίζουν συγχαρητήρια.
Αντί για την Αριστερά, σηκώνουν κεφάλι τα εθνικιστικά κόμματα.
Αν ο πολίτης δεν βρει διέξοδο Αριστερά, θα πάει προς τα Δεξιά. Τα πολύ Δεξιά. Και οι αριστεροί απατεώνες θα τον πουν «φασίστα», αγνοώντας πως αυτοί τον οδήγησαν όλο και πιο δεξιά.
Οι μεγαλοαστοί δεν ανησυχούν.
Ξέρουν, πως ο φασισμός είναι δικό τους παιχνίδι και ξέρουν να το χειρίζονται πολύ καλά. Το έχουν αποδείξει πολλές φορές στο παρελθόν.
Αριστερά χωρίς επαναστατική διάθεση δεν είναι Αριστερά.
Είναι μια μ@λακία και μισή.
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
