δεν το παίζουν καλέ μπαμπά τα παιδάκια στις αγορές.
Από Κοκό σε κοκομπλόκο πάει συνέχεια αυτή η χώρα.
Και πραγματικά, κατάλαβα τώρα γιατί μαλώνουν οι πολιτικοί σ’ αυτή τη χώρα.
Για την καρέκλα του πρωθυπουργού.
Δεν υπάρχει περίπτωση να μη γίνεις πρωθυπουργός στην Ελλάδα.
Οι ‘Ελληνες είναι ικανοί να ψηφίσουν και τον Ρουβά, άμα τους το ζητήσουν οι δανειστές και τα ΜΜΕ.
Εδώ έκαναν τον Ψινάκη και τον Μπέο δήμαρχο και πρωθυπουργούς τον Γιωργάκη και τον Κούλη -οσονούπω.
Δυστυχισμένε μου λαέ, καλέ και αγαπημένε.
Πάντα ευκολόπιστε και πάντα προδομένε.
Για άλλη μια φορά, το προτεκτοράτο και οι δούλοι του μας χαρίζουν απλόχερα μεγάλες στιγμές γέλιου.
Κατεβείτε στις 15 του μήνα με αυτούς που φώναζαν «Βάστα Γέρουν».
Κατεβείτε στις 15 του μήνα με εκείνους που θέλουν την Ελλάδα να υπογράφει ό,τι της πλασάρουν και που η μόνη τους κόκκινη γραμμή είναι το στυλό να το κρατάει μενουμευρωπαϊκό χέρι.
Χωρίς να είναι κανένας επαναστάτης στη ζωή του, ο Χάρρυ Κλυνν στο «Αλαλούμ» είχε πετύχει απόλυτα την Ελλάδα, με τη μικρογραφία του Λέτσοβου.
Χωρισμένο στα… τρία, για ψύλλου πήδημα.
Βλαμμένο Λέτσοβο, μετά από τέσσερα μνημόνια ακόμα κατακαημένο;
‘Ολοι εναντίον όλων, και μονιασμένοι μόνο όταν προσκυνούν και όταν τρώνε.
Να αγωνιούν αν οι σφαλιάρες θα σταματήσουν μετά τη δύση του ήλιου μπας και κοιμηθούν, και αύριο πάλι μέρα είναι.
Ζήσε Ελλάδα μου να φας σανό.
Το μέγιστο πρόβλημα του προτεκτοράτου είναι ποια κυβέρνηση θα εφαρμόσει πιο ανώδυνα -ή επώδυνα, άκρη δεν βγάζεις πια- τα μέτρα των δανειστών.
Το πρόβλημα δεν είναι πλέον το ανύπαρκτο χρέος, για την αποπληρωμή του οποίου θα δώσουμε προίκα και τα παιδιά μας ακόμα.
Το πρόβλημα δεν είναι η καταπάτηση κάθε στοιχειώδους ανθρώπινου δικαιώματος.
Το πρόβλημα δεν είναι τα χιλιάδες θύματα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών.
Ούτε που πεθαίνουν άνθρωποι στα νοσοκομεία επειδή δεν υπάρχουν ΜΕΘ, επαρκές ιατρικό προσωπικό ή φαρμακευτικό υλικό.
Το πρόβλημα είναι αν θα είναι κυβέρνηση ο αριστερός μαλάκας ή ο δεξιός μαλάκας ή ο φασίστας που είναι ο πιο μαλάκας όλων και αν θα συγκυβερνήσει μαζί τους ο κεντρώος μαλάκας (ε πιο ευγενικά δεν μπορώ να το πω).
Για να μπορεί να κοιμάται πιο ήσυχος ο μακάκας που τους ψήφισε και που ελπίζει να τον σώσει κάποιος, πριν καταστραφεί η χώρα.
Αυτόν μόνο, φυσικά, γιατί τους άλλους τους έχει γραμμένους.
Και αν γίνεται να ξεπουληθεί σε ευρώ και όχι σε δραχμές· με το ξεπούλημα δεν έχει πρόβλημα.
Αλλά, τζάμπα τα λέω, εξάλλου μόνο οι ελεύθεροι πολίτες έχουν άποψη.
Οι ραγιάδες απλά κάνουν ότι τους λένε.
Πέρασε και απαρατήρητη από την θλιβερή Ευρώπη των 27, μια έκθεση του ΔΝΤ -παρακαλώ- στην οποία λίγο πολύ γίνεται η παραδοχή ότι ο νεοφιλελευθερισμός απέτυχε παταγωδώς επειδή, πρώτον διεύρυνε το χάσμα μεταξύ των πλούσιων και των φτωχών, εξυπηρετώντας ουσιαστικά το 1% που κατέχει όλο τον πλούτο του πλανήτη και δεύτερον, επειδή η ανάπτυξη που προωθεί δεν είναι βιώσιμη καθώς φορτώνει τις χώρες με χρέη και απίθανους δημοσιονομικούς στόχους.
Λίγο-πολύ, μιλάνε για το τέλος του καπιταλισμού, τουλάχιστον όπως τον ξέραμε τα τελευταία 40 χρόνια.
Τώρα αν θέλετε να δείτε πως ήταν παλιότερα ο καπιταλισμός, ανατρέξτε από το ’60 και πίσω και απολαύστε τον.
Παραδέχθηκαν ότι ζούμε σε μια φούσκα που υπάρχει μόνο και μόνο για να πλουτίζουν οι βαθύπλουτοι και το πόπολο δεν πήρε πρέφα τίποτα.
Κατάλαβαν μέχρι και οι τεχνοκράτες ότι τα μεγάλα αφεντικά ορίζουν ποιος παίρνει τι και ποιος μένει με το άλλο στο χέρι.
Η πλάκα είναι ότι η «σύγχρονη» Ευρώπη λυσσασμένα προσπαθεί να εφαρμόσει ένα νεοφιλελεύθερο πλαίσιο το οποίο είναι καταδικασμένο να αποτύχει, ένα πλαίσιο που λειτουργεί ως αναισθητικό για να ολοκληρωθεί η οικονομική ενοποίηση της χιλιετίας με τις ΗΠΑ.
Και ακόμα περισσότερη πλάκα έχουν οι 27 χώρες -μαζί με εκείνες που θέλουν να γίνουν η 28η.
Θα ρίξω πολύ γέλιο με όλες αυτές τις χώρες που θα δώσουν και την ψυχή τους ακόμα για να πεθάνουν μέσα στην ΕΕ.
Το πήραν απολαυστικά και κυριολεκτικά ότι καλύτερα ένα άθλιο τέλος παρά μια αθλιότητα δίχως τέλος.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι είμαστε έτοιμοι να μιλήσουμε για σοσιαλισμό, κομμουνισμό, αναρχία ή δεν ξέρω ‘γω τι άλλο.
Ας αφήσουμε και κάτι για τους μεθεπόμενους.
Ας πάμε σε κάτι πιο απλό και πιο κοντά στο σήμερα.
Ας μιλήσουμε για το χρέος.
Πριν πιάσουμε όμως το ελληνικό, ας μιλήσουμε για το χρέος γενικότερα.
Ναι, αυτό για το οποίο δεν θέλει να μιλάει κανείς και το οποίο είναι το πετραδάκι που θα ρίξει τον καπιταλισμό.
Γιατί στο κάτω-κάτω ποιος θα το πληρώσει, όταν δεν υπάρχουν καλά-καλά τόσα χρήματα στην κυκλοφορία;
Οι μόνοι που έχουν την οικονομική ευρωστία, τα κρύβουν σε φορολογικούς παραδείσους, παναμάδες και έξω από το σύστημα.
Οπότε μένει το υπόλοιπο 99% από το οποίο μόνο η λεγόμενη «μεσαία τάξη» έχει τη δυνατότητα να πληρώσει κάποιους από τους φόρους, τα τοκοχρεολύσια κτλ που θα τις φορτώσουν.
Στην ουσία το παγκόσμιο χρέος είναι αδύνατον να πληρωθεί.
‘Οπως και το ελληνικό χρέος είναι αδύνατον να πληρωθεί.
Γιατί πολύ απλά το κομμάτι που καλείται να το πληρώσει χρειάζεται να δεσμευτεί για 500 και βάλε χρόνια χωρίς να υπολογίζουμε τους τόκους.
Τόκοι.
Τι ωραία εφεύρεση.
Αλλά αυτό που δεν καταλαβαίνουμε, είναι τον σκοπό που εξυπηρετεί στην ουσία το χρέος.
Το χρέος δεν είναι εκεί για να αποπληρωθεί, ηλίθιε.
Απλή λογική: Παρ’ ότι είναι αδύνατον να πληρωθούν όλοι αυτοί οι φόροι, ειδικά από τους μη έχοντες, τότε γιατί αυτοί συνεχίζουν να τους επιβάλλουν και να τους αυξάνουν;
Μα, είναι πολύ εύκολο.
Δεν θέλουν να πληρώσουμε τους φόρους.
Δεν θέλουν να μειωθεί το χρέος.
Θέλουν να αποκλείσουν όλο και περισσότερους ανθρώπους από την κατανομή του πλούτου.
Δείτε πως ζει ένας άνθρωπος στον Τρίτο Κόσμο και θα πάρετε μια γεύση.
Δεν μας έχουν ανάγκη όλους.
Δεν μας είχαν ποτέ.
Δεν θέλουν να δώσουν δουλειά σε όλους.
Το κοινωνικό κράτος δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια μικρή νίκη των απλών πολιτών ενάντια στην εξουσία.
Μια πετυχημένη διεκδίκηση.
Δεν το διεκδικούμε, δεν θα μας το δώσουν, νομοτελειακό.
Αυτό που ζούμε σήμερα είναι αυτό που βλέπαμε στα έργα με πειρατές.
Η σκηνή με τη σανίδα.
30 τρισεκατομμύρια δολάρια τα έσοδα των 500 μεγαλύτερων εταιρειών του κόσμου σε ένα χρόνο (το μισό παγκόσμιο ΑΕΠ) και ο εμποράκος απορεί γιατί αργοπεθαίνει.
62 άνθρωποι κατέχουν περισσότερα απ’ όσα ο μισός πληθυσμός της Γης και ο ανθρωπάκος απορεί γιατί αργοπεθαίνει.
To πλουσιότερο 1% των ΗΠΑ καταναλώνει το 20% των παγκόσμια παραγόμενων πόρων και ο νοικοκυράκος απορεί γιατί πεινάει.
Πάνω από 200 τρισεκατομμύρια ευρώ το παγκόσμιο χρέος (3 φορές το ΑΕΠ του πλανήτη) και ο κυρ Παντελής απορεί γιατί χρωστάει.
Ε, μείνετε με την απορία.
Βέβαια, το πήγα μακριά πιάνοντας τον κόσμο, αλλά σιγά μην ασχολούμαι όλη την ώρα με την Ελλάδα.
8 δισεκατομμύρια άνθρωποι και οι ‘Ελληνες νομίζουν ότι είναι οι πιο σημαντικοί.
Αλλά αυτά τα 10 εκατομμύρια είναι μια μπουκίτσα για τις αγορές.
Τώρα θέλουν να μας βάλουν να διαλέξουμε ποιο Σύνταγμα θα τσαλαπατάνε.
Διαλέχτε με ποιο όπλο θα σας εκτελέσουμε, αχ τι ωραία που είναι να επιλέγεις.
Για ποια Ελλάδα να μιλήσουμε, λοιπόν;
Αυτή που θα ξεπουλήσει ότι έχει και δεν έχει για τη δόση της;
Αυτή που δεν θέλει πια να μιλάει για το χρέος της;
Μα, το χρέος είναι το πρόβλημα, ηλίθιε.
Αυτήν την Ελλάδα εννοείτε;
Αυτή που περιμένει καρτερικά το τέλος της;
Να δεις που η χώρα δεν θα τελειώσει με μια θεαματική έκρηξη, αλλά με ένα αδύναμο κλαψούρισμα.
Αφού οι ‘Ελληνες πολίτες συμπεριφέρονται σαν ποντίκια στα αφεντικά τους.
Τα πραγματικά αφεντικά τους εννοώ.
‘Αλλοι προσφέρονται για πειραματόζωα και άλλοι κάνουν κόλπα στον τροχό για να δείξουν ότι είναι πιο χρήσιμοι.
Παιδιά φιλάτε τα αφεντικά σας, μην τα χάσετε.
Το ωραίο της υπόθεσης είναι πως όταν εξαντληθεί η χρησιμότητα μας, θα μας πετάξουν στα σκουπίδια χωρίς δεύτερη σκέψη.
Αλλά αφού η έννοια της ταξικής πάλης προκαλεί περισσότερη αηδία στους ιθαγενείς και από την ιδέα της επανάστασης, γιατί να σκάσουμε;
Ας κάνω και εγώ ότι οι υπόλοιποι ‘Ελληνες: μακριά μας και όπου θέλει ας μπει.
Ψήνεσαι κομπανιέρο να φορέσουμε βερμούδα, να πάρουμε ένα κολωνάτο ποτηράκι και να πάμε 15 Ιουνίου στο Σύνταγμα να φωνάξουμε «Παραιτηθείτε»;
Θα πάρω και τη μάσκα μαζί μου, μήπως έχει πολλούς ψεκασμένους.
Η Ελλάδα συνεχίζει να συμπεριφέρεται σαν το βλαμμένο που είναι.
Σε λίγο θα βγάζουν και μπλουζάκια: «I can’t keep calm, I live in Greece.»
Θα διορθώσω τον Σεφέρη εδώ που φτάσαμε, μια και εμείς τα γράφουμε καλύτερα χαχα.
Τελικά, όπου και να πας η Ελλάδα σε λιγώνει.
Με εκτίμηση
Άρης
Υ.Γ. Προαπαιτούμενα για τη δόση: η εκχώρηση του 5% του ΟΤΕ, το ξεπούλημα των υπόλοιπων αεροδρόμιων (μετά τα 14 που πήρε τζάμπα η Fraport) και φυσικά το Ελληνικό. Τον Σεπτέμβριο θα κλείσουν κάποια ζητήματα για το ασφαλιστικό, τον Οκτώβριο εργασιακά και τον Νοέμβριο κόλυβα για όλους. Καλή χώνεψη. Τουλάχιστον αποφύγαμε τη χρεοκοπί… αχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα.
(Αγαπητέ Άρη, αυτό που δεν θα καταλάβω ποτέ είναι πώς γίνεται να ξέρουμε όλοι μας πως στο τέλος μας περιμένει όλους η χρεοκοπία του θανάτου, και να μην αγωνιζόμαστε για να ζήσουμε μια αξιοπρεπή ζωή. Αφού θα χρεοκοπήσουμε που θα χρεοκοπήσουμε πεθαίνοντας, γιατί να χρεοκοπήσουμε και εν ζωή; Γιατί να ζούμε χρεοκοπημένοι και προσκυνημένοι; Γιατί να μην ζούμε ελεύθεροι; Απάντηση δεν περιμένω, δεν περιμένω τίποτα πια. Να είσαι καλά, Άρη. Την αγάπη μου.)
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
