Γιώργος X. Παπασωτηρίου
Σε καιρούς βίαιης αναταραχής οι πρωτόγονοι καθιέρωναν νέες θεότητες, νέους διαμεσολαβητές (Homo Ludens, Γιόχαν Χουϊζίνγκα). Όμως η διαμεσολάβηση του θεού λαμβάνει χώρα μέχρι το μεσαίωνα. Από την αναγέννηση κι ύστερα έχουμε τη λατρεία του Ατόμου και της ατομικότητας, η οποία διαμορφώθηκε από το ριψοκίνδυνο πνεύμα εκείνης...
της εποχής, από την περιπέτεια, το ρίσκο, το άλμα πέραν των ορίων, από τον τιτανισμό των αισθημάτων. Ο ατομικισμός, η ιδεολογία που νίκησε κατά κράτος τη συλλογικότητα, πεθαίνει, σήμερα, από ακραία διάταση-συσσώρευση και υπερβολική χυδαιότητα, από αυτανάφλεξη. Στη θέση του το απολύτως τίποτα. Μόνο οι απόπειρες κάποιων να επαναφέρουν τις μεσαιωνικές θεϊκές διαμεσολαβήσεις(μέσω της προσωπο-λατρείας πολιτικών ηγετών).
Το ΝΕΟ για να υπάρξει έχει ανάγκη τη Μορφική Επινοητικότητα, ένα νέο είδος ποίησης. Αλλά η ποίηση έχει τεθεί υπό απαγόρευση από την εποχή του Πλάτωνα, που την χαρακτήριζε ίδιο των σαλών, των γραφικών, των περιθώριων. Ομοίως οι θεσμοί της παλιάς συλλογικότητας έχουν χαθεί μαζί με την Πόλη και το Χωριό. Η διέξοδος απαιτεί μία νέα Γλώσσα. Προς το παρόν έχουμε μόνο μία μεταγλώσσα, τη μεταγλώσσα των αριθμών. Όλα είναι αριθμοί. Ό,τι δεν μπορεί να ποσοτικοποιηθεί, όπως ο άνθρωπος, η ζωή, εξοστρακίζεται, δεν υπάρχει. Ακόμα και η ποίηση ακυρώνεται.
Για να έχουμε μια νέα γλώσσα, μια νέα ποίηση, τουτέστιν έναν νέο άνθρωπο, που θα αξίζει το άνω θρώσκω, και όχι έναν πολτό, απαιτείται να γίνεται σαφής η οπτική του γωνία, η θέση απ’ όπου βλέπει τον κόσμο. Δηλαδή αν "βλέπει" από το μέρος των «κάτω» ή των «πάνω». Γιατί, άραγε, έχει σημασία αυτό; Γιατί μόνο οι "Κάτω" μπορούν να εκφράσουν και τις ανάγκες των "πάνω". Γιατί μόνο η ποίηση των "Κάτω" μπορεί να μιλήσει για τις καθολικές ανάγκες της κοινωνίας. Γιατί ούτε ο κόσμος μπορεί να γίνει κατανοητός, ούτε να εμπνευσθεί, ούτε μία ανατροπή να διαρκέσει αν δεν έχει τη δική της Ποίηση. Αλλά ποιος θα «τραγουδήσει» σήμερα τη φτώχεια, ποιος ποιητής, ποιος Δάντης θα μιλήσει γι’ αυτό το «χάνι του πόνου»; Ποιοι θα είναι οι ρινηλάτες ενός νέου κόσμου; Αν ο Αυγουστίνος είπε «Είμαι, με γνωρίζω, με αγαπώ», εισάγοντας την ατομικότητα, ποιος νέος Απολλινάριος θα πει ότι «στον άνθρωπο η αρχή τη ενέργειας είναι το εμείς, το ύψιστο κομμάτι του είναι, το υπέρ την ψυχή και το σώμα»; Πως θα συναρτηθεί το Εμείς με την ελευθερία της ατομικής «εντοπιότητας»; Είναι αυτό δυνατό στον κόσμο που ζούμε, στον κόσμο όχι του Είναι αλλά του κατέχειν;
Άραγε, στο σημερινό υβριδικό πλήθος που απεργεί, ποιος δίνει τον τόνο, το Εμείς ή το Εγώ; Το μικροσυμφέρον ή η μεγάλη ανάγκη που κραυγάζει; Φοβάμαι, πως τα ερωτήματα μένουν χωρίς απάντηση, καθώς στους "κάτω" δεν υπάρχει όραμα, ιδεολογία, δηλαδή κατεύθυνση. Κι όταν αυτή υπάρχει κατ' εξαίρεση, αντιμετωπίζεται με αμηχανία, ως κάτι παράταιρο, μη ρεαλιστικό, παρανοϊκό. Έτσι όλοι μένουν ίδιοι, δηλαδή σαν τους "πάνω". Ακόμα χειρότερα, όταν οι "κάτω" διαδηλώνουν μαζί με τους... "Πάνω", επιβεβαιώνεται για μία ακόμα φορά ο Τολστόι, που έλεγε, πως οι κουλάκοι παραμένουν σκλαβωμένοι, γιατί σκέπτονται σαν τα αφεντικά τους.
ΠΗΓΗ: artinews.gr
