Του Αλέξανδρου Ζέρβα
Οι χθεσινές μαζικές κινητοποιήσεις στις περισσότερες μεγάλες πόλεις της Ελλάδας ενάντια στο υπό επεξεργασία Ασφαλιστικό Κατρούγκαλου ήρθαν να αποδείξουν, εκείνο που ακόμη και τα κυβερνητικά στελέχη γνωρίζουν:
ότι κάτι δεν πάει πλέον καθόλου καλά όσον αφορά στις κοινωνικές συμμαχίες που είχε χτίσει ο ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία χρόνια κι οι οποίες τον ανέδειξαν στην εξουσία.
Θα περίμενε κανείς, υπό άλλες συνθήκες, πως ένα τέτοιο γεγονός θα αποτελούσε μια καλή αφορμή για τον Αλέξη Τσίπρα και το ηγετικό επιτελείο της κυβέρνησης, για να επανεξετάσει κάποιες, βασικές έστω, πολιτικές επιλογές των τελευταίων μηνών. Ίσως πάλι να ήταν πράγματι μια καλή ευκαιρία για την ελληνική κοινωνία για ένα «σοβαρό διάλογο», όπως διατείνονται αρκετά κυβερνητικά στελέχη, με επίκεντρο ένα θέμα που αφορά όλες σχεδόν τις κοινωνικές ομάδες αλλά κι όλες ανεξαιρέτως τις γενιές.
Δυστυχώς, όμως, κάτι τέτοιο είναι προφανές, πως εμπίπτει στη σφαίρα της φαντασίας. Γιατί η κυβέρνηση επιχειρεί ακόμη και σε αυτό το ζήτημα, να νομοθετήσει κατά βάση με λογιστική λογική, όπως άλλωστε συμβαίνει κατά κανόνα με όλες τις κυβερνήσεις στα χρόνια του Μνημονίου. Την ίδια στιγμή, οι διαπραγματεύσεις με τους λεγόμενους «θεσμούς» μόνο για θετικές εξελίξεις όσον αφορά στην τύχη του εν λόγω νομοσχεδίου δεν προδιαθέτουν, όπως συνέβη άλλωστε κατ’ επανάληψη και στην πρόσφατη ιστορία... Γιατί, ας μη γελιόμαστε, ένας ουσιαστικός κοινωνικός διάλογος θα προϋπέθετε την έναρξή του από μηδενική βάση, την ίδια στιγμή που η διαπραγμάτευση με τους εκπροσώπους των δανειστών διεξάγεται ως συνήθως με «σημαδεμένη τράπουλα».
Από την άλλη, δεν μπορεί να μην παρατηρήσει κανείς, πως υπάρχει ένα σημαντικό μέρος στελεχών αλλά και ΜΜΕ, φίλα προσκείμενων στην κυβέρνηση, που δείχνει, να αρνείται να δει την πραγματικότητα, διολισθαίνοντας στην αναπαραγωγή διάφορων θεωριών συνωμοσίας. Κάπως έτσι, εμπλέκουν τις χιλιάδες κόσμου που κατέβηκαν στους δρόμους με τα οργανωμένα οικονομικά συμφέροντα και τους βαρόνους των ΜΜΕ που βάλλουν εναντίον της κυβέρνησης, το μπλοκ των εργοδοτών, το παλιό πολιτικό κατεστημένο καθώς και την ακροδεξιά. Με αυτό τον τρόπο θέλουν να δώσουν την εντύπωση, μιας κυβέρνησης που δίνει μάχες «μόνη εναντίον όλων».
Προφανώς, η παραπάνω επιχειρηματολογία δεν μπορεί να σταθεί σοβαρά. Ακόμη κι αν η απόπειρα πολιτικής εκμετάλλευσης των μαζικών διαδηλώσεων εκ μέρους των συστημικών ΜΜΕ δημιουργεί εύλογα ερωτηματικά, κάτι τέτοιο δεν μπορεί επ’ ουδενί, να ακυρώσει ή να αλλοιώσει το μήνυμα των εντονότατων κοινωνικών αντιδράσεων. Επιπλέον, δε νομίζω να υπάρχει κανείς, που να πιστεύει σοβαρά, πως οι σημερινές συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΓΣΕΕ αλλά και των επιστημονικών φορέων θα είχαν τη δυνατότητα να κινητοποιήσουν τις πλατιές μάζες των εργαζομένων, ακόμη κι αν έχουν ως απώτερο στόχο να πλήξουν την κυβέρνηση.
Τέλος, η επίκληση του κινδύνου παλινόρθωσης του παλιού πολιτικού κατεστημένου, εκτός από έωλη, είναι συνάμα κι επικίνδυνη. Αν ήταν ένας λαός να μασάει σε τέτοιου είδους επιχειρήματα, εξαναγκαζόμενος να υποστείλει τη σημαία της αντίδρασης απέναντι στα αντιλαϊκά μέτρα της εκάστοτε κυβέρνησης, τότε θα είχε εφευρεθεί ένας ακόμη τρόπος έμμεσης κατάλυσης της δημοκρατίας.
Σε κάθε περίπτωση, η κυβέρνηση Τσίπρα, αποδεχόμενη το μνημονιακό πλαίσιο, παρέλαβε μαζί και τους σκελετούς που είχαν συσσωρεύσει στην ντουλάπα οι προηγούμενες κυβερνήσεις με τις σκληρές πολιτικές λιτότητας. Κι είναι εμφανές, πως στην παρούσα συγκυρία έρχεται να εκφραστεί η αγανάκτηση ακόμη κι εκείνων των κοινωνικών στρωμάτων, που μπορεί να μην έχουν σοβαρές απώλειες από το Ασφαλιστικό νομοσχέδιο, αλλά δεδομένα αντιμετωπίζουν πλέον πρόβλημα επιβίωσης. Απέναντι σε αυτή την κατάσταση ο κυβερνητικός στρουθοκαμηλισμός μόνο προωθητικός δεν είναι, ιδιαίτερα από τη στιγμή που οι δανειστές απαιτούν, κατά την προσφιλή τους τακτική, την περαιτέρω επιβάρυνση ακόμη και των πλέον χειμαζόμενων κοινωνικών στρωμάτων.
Το καλοκαίρι του 2011, στην κορύφωση του κινήματος των Πλατειών, ακούγαμε τον Γιάννη Πρετεντέρη να μιλά σε απαξιωτικό τόνο για "ετερόκλητο συνοθύλευμα ακροδεξιών και ακροαριστερών". Όσο λοιπόν κι αν ξενίζουν τα εγκώμια του συγκεκριμένου δημοσιογράφου για τις σημερινές κινητοποιήσεις, άλλο τόσο εξοργίζει και η τωρινή συντονισμένη προσπάθεια κατασυκοφάντησης κι απαξίωσης της κοινωνικής αντίδρασης.
Το πλέον ανησυχητικό όμως είναι, πως η λογική (που χαρακτηρίζει ένα μέρος του κυβερνητικού στρατοπέδου) «αφού δε συμφωνεί η πραγματικότητα μαζί μας, τόσο το χειρότερο για την ίδια την πραγματικότητα», κατά βάση διέπει, όσους έχουν χάσει τελείως επαφή μαζί της.
