Του Στάθη
Προ ημερών έτυχε να γράφουμε, ότι ακόμα κι αν η Ελλάδα ξεκεφαλώσει απ’ αυτήν την κρίση, μια νέα κρίση πιο διευρυμένη, πιθανώς και παγκόσμια, της την έχει στημένη στη γωνία.
Ακόμα κι αν δεν σκάσει η Deutsche Bank σήμερα, θα σκάσει αύριο. Κι αν δεν σκάσει η Deutsche Bank, κάποια άλλη τράπεζα ή φούσκα τραπεζών θα σκάσει. Ομως, στο μεταξύ, οι ζωές των ανθρώπων περνάνε και χάνονται...
Ο καπιταλισμός είναι οι (αλλεπάλληλες) κρίσεις του. Ολοι πλέον το έχουμε εμπεδώσει. Ολοι επίσης γνωρίζουμε, ότι η κυρίαρχη αντίθεση του καπιταλισμού είναι η αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας. Δευτερεύουσες και επιμέρους αντιθέσεις στον καπιταλισμό υπάρχουν πολλές. Οταν οι δυνάμεις της εργασίας βρίσκονται, ως προς τη δυναμική τους, σε ύφεση ή ακόμα και σε καταστολή (όπως συμβαίνει σήμερα), οι επιμέρους ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις ανθούν και θάλλουν. Παράγοντας
πόλεμο, φτώχεια κι αρρώστιες για τους πολλούς, πλούτο για τους λίγους (σήμερα, πιο λίγους από ποτέ άλλοτε στην ανθρώπινη ιστορία)...
Στο μεταξύ οι ζωές των ανθρώπων περνάνε και χάνονται.
Σήμερα οι κρίσεις του καπιταλισμού οξύνονται και πυκνώνουν, διότι στο στάδιο της ελεύθερης αγοράς που έχει φθάσει, υπάρχει μια αντίφαση: η ελεύθερη αγορά είναι διευθυνόμενη αγορά. Απόδειξη η χειραγώγηση των κρίσεων (από τις δυνάμεις που τις προκαλούν). Για παράδειγμα η κατάρρευση των τραπεζών. Σε αυτήν την περίπτωση, αν μια τράπεζα (ή πολλές μαζί) καταρρεύσει, δεν αφήνεται (απ’ την ελεύθερη αγορά) να γίνει σκόνη, αλλά καλείται το κράτος (από την ελεύθερη αγορά) να κοινωνικοποιήσει τις ζημιές και να αναγκάσει την κοινωνία να απορροφήσει τις παρενέργειες. Εως την
επόμενη κατάρρευση. Προς τούτο οι (αστικές) δημοκρατίες ξηλώνονται. Ανθρωποι χάνουν τις καταθέσεις τους, την ασφάλισή τους, τη δουλειά τους και
στο μεταξύ η ζωή περνάει και χάνεται...
Αυτόν τον καιρό έτυχε να γράφουμε για την μετάλλαξη των δημοκρατιών, κυρίως μέσα στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, σε μετα-δημοκρατίες όλο και πιο αυταρχικές, όπου μέσα από δημοκρατικούς τύπους αναδύεται ο ολοκληρωτισμός, των πολιτευμάτων εκείνων που υπηρετούν την ελεύθερη αγορά των Εταιρειών και των Τραπεζών. Παρατηρώντας αυτόν τον εφιάλτη,
έγραφε χθες η Liberation «Europe le risqué autoritaire», Ευρώπη, κίνδυνος απολυταρχισμού. Είναι καιρός τώρα, που όσες Κασσάνδρες μάς προειδοποιούν για τον εκφυλισμό των πολιτευμάτων, μέσω εκτροπών που τα εκφασίζουν, πληθαίνουν και πληθύνονται σ’ όλη τη Δύση. Από μέρος του Τύπου, από κόμματα της Αριστεράς, από πλείστα όσα ΑΕΙ, από πλήθη πολιτών βοή
βοώντων εν τη ερήμω. Διότι η κρίση, συν τοις άλλοις, είναι και εργαλείο για τη μετάλλαξη χωρών σε χώρους, εθνών σε πληθυσμούς και λαών σε σκλάβους. Τρανό παράδειγμα η δύστηνος Ελλάς. Μετά την κρίση της ψευδούς ευμάρειας (που μας καταχρέωσε) η κρίση χρέους (που μας κατασκλάβωσε) τείνει να αλλάξει την ίδια τη φύση των ανθρώπων. Είναι εφτά-οχτώ-δέκα
χρόνια τώρα, που σκεφτόμαστε λογαριασμούς, μετράμε δίφραγκα, δεν ξεκεφαλώνουμε με τίποτα και η ζωή μας έχει μετατραπεί σε έναν βραχνά αγωνίας για τα χρέη μας, τη δουλειά μας, το μέλλον των παιδιών, την τύχη της πατρίδας. Και
στο μεταξύ η ζωή περνάει και χάνεται.
Ολα αυτά δεν ήταν ανάγκη να μας συμβούν. Ενα μικρό παράδειγμα. Η τελευταία δόση χρηματοδότησης που πήραμε ήταν της τάξης των 27 δισ. ευρώ. Προηγουμένως, για να πληρώσει η κυβέρνηση Τσίπρα υποχρεώσεις προς τους δανειστές με ίδιους πόρους, μάζεψε όλα τα διαθέσιμα και τα ρέστα (που είχαν απομείνει μετά το PSA Βενιζέλου) από τα Ταμεία και τα έσπρωξε. Από τα 27 δισ. που πήραμε στη συνέχεια, τα 5,7 δισ. πήγαν την ανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών και τα υπόλοιπα τα ακουμπήσαμε για την εξυπηρέτηση των αλληλοτροφοδοτούμενων πλέον δανείων. Και τα Ταμεία; Γιατί να μην ανακεφαλαιοποιηθούν (έστω κατά 2 δισ.) και τα λεηλατημένα ταμεία; Διότι
η κρίση είναι εργαλείο.
Διότι οι χαμηλοί μισθοί και οι γλίσχρες συντάξεις, η εκποίηση του πλούτου της χώρας και η λεηλασία του λαού της είναι πολιτική επιλογή. Το «λάθος» είναι σχέδιο.
Ελεύθερη αγορά που είναι διευθυνόμενη από τους όλο και πιο ισχυρούς (μια ζούγκλα που ο ισχυρότερος τρώει τον ασθενέστερο) συν αυταρχικές δημοκρατίες που βαδίζουν προς τον ολοκληρωτισμό, εκείνον που ο ανταγωνισμός των Εταιρειών επιβάλλει, συν οι κρίσεις που χρησιμοποιούνται ως εργαλείο για να επιτευχθούν όλα αυτά, δημιουργούν όλα μαζί
μια νέα (όλο και πιο παλιά) πραγματικότητα, μέσα στην οποία οι ζωές των ανθρώπων περνάνε και χάνονται.
Και η Αριστερά;
Προς την Αριστερά στράφηκε ο λαός προ του μεγάλου κινδύνου για τη ζωή του και για την πατρίδα. Με σύνθημα τη σωτηρία της πατρίδας απευθύνθηκε και η Αριστερά στον λαό - εν προκειμένω ο ΣΥΡΙΖΑ. Ενα μικρό κόμμα περιέγραψε τη συγκυρία σωστά και για αυτό ο λαός το άκουσε. Πρότεινε τις ανάλογες κι εφικτές λύσεις και για αυτό ο λαός το εμπιστεύθηκε.
Το Μνημόνιο, το χρέος, η αποκατάσταση της εργασίας, η ανάταξη της παραγωγής, ο εκδημοκρατισμός των θεσμών, οι πολεμικές επανορθώσεις και η ενεργοποίηση του λαού υπέρ της νέας φιλολαϊκής διακυβέρνησης ήταν οι εξέχουσες του μετώπου που θα μας έβγαζε απ’ την παγίδα της κρίσης.
Εναν χρόνο μετά, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίζουν τα τρακτέρ τανκς και τους αγρότες υποκινούμενους από ακραία στοιχεία. Για τα οποία η κυβέρνηση δηλώνει: «Σ’ αυτήν τη χώρα (που ένα στα δύο ασθενοφόρα είναι εκτός μάχης) υπάρχουν νόμοι και κανόνες» - δεν πληρώνω, δεν πληρώνω,
αλλά την πληρώνω...
Με τον κ. Κατρούγκαλο να μου τάζει τώρα εκπτώσεις. Αλλά, αν μπορούσε να κάνει αυτές τις εκπτώσεις, γιατί δεν τις έκανε ευθύς εξαρχής, πριν να γίνει του Κουτρούλη ο γάμος; Και γιατί υπ’ όψιν της Τρόικας έθεσε αέρα κοπανιστόν; Και γιατί οι εκπτώσεις αυτές θα κρατήσουν μόνον για τρία χρόνια - τα επόμενα εκατό θα είναι εύκολα; Φοβάμαι ότι
όλα αυτά δεν είναι αρμοδιότητος αριστερόμετρου, αλλά βλακόμετρου. Με τη ζωή μας να περνάει και να χάνεται, πλην όμως αεί διδασκόμενη - μόλις χθες μάθαμε ότι «η Αριστερά δεν είναι τροχονόμος»!! Ως φαίνεται, έχει δίκιο ο κ. Τσίπρας όταν λέει, ότι «μετράει τα λόγια του κυριολεκτικά, όταν μιλάει», ένα, δύο, τρία, τέσσερα, πέντε - μες στη μαυρίλα μας έχουμε και την πλάκα μας. Μαύρη
κι αυτή, πικρή, σαν την πλάκα που κάνει στον κ. Πρωθυπουργό ο Διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος. Ητοι: το παίρνει πάνω του ο κ. Τσίπρας , «δεν μειώνονται οι συντάξεις», τον γειώνει ο κ. Στουρνάρας: «οι συντάξεις στην Ελλάδα είναι υψηλές». Μη σας πω τι λέει ο κ. Σόιμπλε, διότι πάλι θα παλέψει 17 ώρες εναντίον του ο Αλέξης και θα μας έρθει
κατακέφαλα ο κ. Μητσοτάκης, να ’χουμε να πορευόμαστε με τη ζωή μας να περνάει και να χάνεται...
Γεννήθηκα επί Κωνσταντίνου Καραμανλή, πήγα σχολείο επί Γεωργίου Παπανδρέου, μπήκα στο Πανεπιστήμιο επί χούντας, αποφοίτησα επί Κωνσταντίνου Καραμανλή, απολύθηκα απ’ τον στρατό επί Ανδρέα Παπανδρέου, μπήκα στην αγορά εργασίας κι εργάζομαι επί Ανδρέα Παπανδρέου, Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, Σημίτη του Μικρού, Κωνσταντίνου Καραμανλή του Β’, Γιώργου Παπανδρέου του Β’ και, ως φαίνεται, καλούμαι να συνεχίσω προς τας τελευτάς του βίου μου με Μητσοτάκηδες, Καραμανλήδες και Παπανδρέου. Από κρίση σε κρίση, έως τα τρισέγγονά μου να εξοφλήσουν το χρέος. Διότι,
όταν η Deutsche Bank χρωστάει 55 τρισ., πώς να αντέξει η κακομοίρα, με εμένα να της χρωστάω 12.000 ευρώ ετησίως για τις επόμενες έξι ζωές μου; Ημουν μειράκιο στην πολιτική όταν ο μακαρίτης Ανδρέας είπε, ότι «βλέπει φως στο βάθος του τούνελ». Τώρα το βλέπει και ο κ. Τσίπρας: «βλέπω φως στο βάθος του τούνελ», είπε. Συνεπώς
πάμε καλά! Τριάντα-σαράντα χρόνια πάμε καλά ακίνητοι. Με τη ζωή μας να περνάει και να χάνεται...
ΠΗΓΗ: enikos.gr
