Του Θέμη Τζήμα
Όταν πριν τη χούντα το σύστημα εξουσίας στη χώρα δομούνταν κυρίως γύρω από το παλάτι, το στρατό και την πρεσβεία των ΗΠΑ- με τις “ευγενικές” χορηγίες βεβαίως των Ελλήνων μεγαλοαστών- υπήρχαν πάντα οι λεγόμενοι “παλατιανοί”, δηλαδή οι πολιτικοί και πολιτειακοί εκείνοι...
παράγοντες, που ασχέτως κυβέρνησης διασφάλιζαν, ότι η πραγματική εξουσία θα συνέχιζε να ασκείται υπέρ του παλατιού και άρα υπέρ του συστήματος εξουσίας.
Σήμερα δεν έχουμε ούτε παλάτι, ούτε στρατό σε ρόλο όπως προ της χούντας. Έχουμε ωστόσο ένα εξίσου σκληρό αν και πολύ πιο σύγχρονο ως προς τις μεθόδους επιβολής του σύστημα εξουσίας, που κυριαρχείται από την ίδια πάνω- κάτω εγχώρια ολιγαρχία και από τους ίδιους- επίσης περίπου- ξένους πάτρωνες. Εξ ου και έχουμε “παλατιανούς” νέου τύπου, δηλαδή πολιτικούς και πολιτειακούς παράγοντες που πάνω από το θεσμικό τους ρόλο και την ελληνική δημοκρατία θέτουν τα συμφέροντα της εξουσίας που τους συντηρεί.
Ο πρόεδρος της δημοκρατίας δε φείδεται αποδείξεων, ότι εκτός από απόδειξη της “καραμανλικότητας” του πρωθυπουργού είναι πάνω και πρώτα απ' όλα, εγγυητής των συμφερόντων και της εξουσίας που προωθούν η τρόικα και τα μνημόνια, δηλαδή ένας “παλατιανός” πρόεδρος. Εξ ου και από την πρώτη μέρα του χρόνου, πέρα από το χωρατό στον πρωθυπουργό, αναφέρθηκε σε αυτά που απασχολούν εκείνους που υπηρετεί: συναίνεση γύρω από τα μνημόνια και πάση θυσία παραμονή στην ευρωζώνη. Μάλιστα, ανέπτυξε και την καινοφανή θεωρία, ότι οι αρμοδιότητές του εξελίσσονται βάσει της συγκυρίας.
Κοινώς υποδήλωσε, ότι συνιστά πόλο πραγματικής πολιτικής εξουσίας, με πολύ σαφές, ιδεολογικό, διεθνές, ταξικό έως και κομματικό πρόσημο,- έστω στο πλαίσιο μιας ευρύτερης και εκ των πραγμάτων συμμαχίας κομμάτων. Μπορεί το “παλάτι” των ημερών μας να είναι κάπως πιο παρασκηνιακό σε σχέση με το παρελθόν, αλλά οι “παλατιανοί” παράγοντες είναι διαχρονικά εξίσου προφανείς και σαφείς, ως προς το ρόλο τους.
Ο πρωθυπουργός βέβαια, μάλλον αιφνιδιασμένος από το προεδρικό αστείο εξήγησε, ότι και φέτος στο μνημόνιο θα είμαστε - στην πραγματικότητα θα είμαστε σε μνημόνια και για πολλά, πολλά χρόνια ακόμα με αυτήν την πολιτική. Και είναι κανείς να απορεί: δεν κέρδισε ο πρωθυπουργός το καλοκαίρι χρόνο, με τη συμφωνία που υπέγραψε, έως ότου λάβουν χώρα πολιτικές εξελίξεις στην Ισπανία και στην Πορτογαλία, με ανατροπή των μνημονιακών κυβερνήσεων;
Ε λοιπόν, στην Πορτογαλία έχουμε πράγματι αντιμνημονιακή κυβέρνηση, στην Ισπανία ο Ραχόι δε φαίνεται να συγκροτεί κυβέρνηση και στην Ιταλία ο “φίλος” του Τσίπρα Ρέντσι υποτίθεται ότι αμφισβητεί τη Μέρκελ. Να μη μιλήσουμε δε, για το προσφυγικό, που επίσης υποτίθεται ότι προσδίδει και άλλα διαπραγματευτικά χαρτιά, γεωπολιτικού χαρακτήρα, στην κυβέρνηση. Γιατί λοιπόν ενώ οι πολιτικές εξελίξεις υπέρ των οποίων υποτίθεται ότι κέρδιζε χρόνο ο πρωθυπουργός συμβαίνουν, ο ίδιος κάθε μέρα που περνάει εμφανίζεται ολοένα μνημονιακότερος; Γιατί ενώ η Ελλάδα επωμίζεται διαρκώς μεγαλύτερο και οικονομικό κόστος και από μια διεθνή κρίση, οι δημοσιονομικές δεσμεύσεις μας παραμένουν αναλλοίωτες;
Η απάντηση είναι προφανής: η Ελλάδα με ηγεσίες τύπου Παυλόπουλου- Τσίπρα και με Βουλή μνημονιακή όπως η σημερινή, θα μείνει το τελευταίο προπύργιο εφαρμοσμένου νεοφιλελευθερισμού και δημοσιονομικού ζουρλομανδύα φτώχειας και εξάρτησης, ακόμα και αν όλη η υπόλοιπη Ευρώπη αλλάξει. Με “παλατιανούς” προέδρους και με μνημονιακούς πρωθυπουργούς αλλαγή δεν έρχεται.
ΠΗΓΗ: tvxs.gr
