Μια που το Σύμφωνο Συμβίωσης επεκτάθηκε και στα ομόφυλα ζευγάρια (και αυτό είναι το σωστό για κάθε αστικό δικαίωμα, που πρέπει να ισχύει για όλους), μπόρεσα να γράψω ελεύθερα πια την άποψή μου για το θέμα και να πω, πως θεωρώ το σύμφωνο συμβίωσης και τον γάμο γελοίους θεσμούς, τόσο...
για τα ετερόφυλα ζευγάρια, όσο και για τα ομόφυλα ζευγάρια και πως θεωρώ, ότι το Κράτος και η Εκκλησία δεν έχουν καμία δουλειά να ανακατεύονται στις προσωπικές σχέσεις των ανθρώπων, ενώ και οι άνθρωποι θα έπρεπε να μην αποζητούν την επέμβαση του Κράτους και της Εκκλησίας στις προσωπικές τους ζωές.
Έλαβα πολλά μέιλ, μηνύματα και σχόλια στο Facebook για το συγκεκριμένο κείμενο.
Άλλοι με λένε ρομαντικό, άλλοι αφελή, άλλοι φασίστα και διάφορά άλλα, αλλά πάρα πολλοί (μα πάρα πολλοί, εντυπωσιακά πολλοί) αναφέρθηκαν στον θάνατο, στην κηδεία και στη σύνταξη.
Ποιός θα σου φέρει ένα ποτήρι νερό στο νεκροκρέβατο; Ποιός θα σου φέρει τη σύνταξη στο νεκροκρέβατο; Τι θα γίνει στο νεκροκρέβατο του νοσοκομείου; Ποιός θα σε πάρει από το νεκροκρέβατο; Ποιός θα πάρει τη σύνταξη μετά τον θάνατο; Πώς θα πας στην κηδεία;
Τελικά, αυτό δεν είναι σύμφωνο συμβίωσης αλλά σύμφωνο θανάτου. Άντε, σύμφωνο κηδείας.
Οπότε, να μην το λένε σύμφωνο συμβίωσης, γιατί η συμβίωση αφορά τον βίο, τη ζωή.
Είναι εντυπωσιακό, πόσοι πολλοί άνθρωποι σκέφτονται μόνο τον θάνατο σε μια ανθρώπινη σχέση. Δηλαδή, σκέφτονται τον δικό τους θάνατο, όχι τον θάνατο των άλλων. Ακόμα και ο θάνατος των άλλων τους ενοχλεί, γιατί θα μείνουν μόνοι τους.
Άνθρωποι που φοβούνται τόσο πολύ τον θάνατο, φοβούνται ακόμα περισσότερο να ζήσουν. Βλέπουν τη ζωή σαν μια ανίατη ασθένεια, που οδηγεί στον θάνατο.
Αυτοί οι άνθρωποι είναι αδύνατον να αγαπήσουν τον οποιονδήποτε. Σε ετερόφυλη ή ομόφυλη σχέση. Και σε οποιαδήποτε άλλη ανθρώπινη σχέση.
Θα σκέφτονται συνέχεια τον θάνατο και τη σύνταξη. Δηλαδή, θα πεθαίνει ο σύντροφός τους και θα τον κατηγορούν, γιατί δεν είναι πια εκεί να τους βοηθάει τώρα που γέρασαν και είναι ανήμποροι. Και όπως ξέρουμε όλοι (σε ετερόφυλη ή ομόφυλη σχέση) σπάνια πεθαίνουν μαζί και οι δυο σύντροφοι. Κάποιος έχει την … ατυχία να ζήσει παραπάνω.
Πιθανότατα, οι ίδιοι άνθρωποι κάνουν παιδιά ή υιοθετούν παιδιά, για να έχουν κάποιον να τους γηροκομήσει.
Δεν βλέπω και πολλή αγάπη σε όλα αυτά.
Έρωτα δεν βλέπω καθόλου.
Βλέπω πολύ υπολογισμό. Πολλή ιδιοκτησία. Πολλή περιουσία. Πολλή εγωπάθεια. Πολύ ατομικισμό. Πολλή αρρώστια. Και πολύ θάνατο.
Ζούμε σε μια χώρα, που βλέπεις 25χρονους, να μετράνε πόσα χρόνια τους μένουν για να πάρουν σύνταξη.
Εγώ λέω, πως η ζωή είναι για να την ζήσουμε.
Ας κοιτάξουμε γύρω μας. Ας κοιτάξουμε τη φύση, τα ζώα, τα δέντρα, τα βουνά.
Ακόμα κι αν πιστεύεις στον Θεό, ο Θεός τα έφτιαξε όλα αυτά. Εκτός αν νομίζεις ότι ο Θεός έφτιαξε μόνο εσένα και όλο το υπόλοιπο είναι ντεκόρ για να μεγαλουργήσεις εσύ.
Και τα ζώα, και τα δέντρα δεν χρειάζονται νόμους, για να … συμβιώσουν.
Υπάρχει η φύση των πραγμάτων, που λέει και ο Ερωτόκριτος.
Η φύση των πραγμάτων.
Αυτή που οι άνθρωποι ξεχνούν και προσπαθούν να την νικήσουν με νόμους και ιδιοκτησίες.
Όποιος σκέφτεται μόνο τον θάνατο, χάνει τη ζωή. Και τον έρωτα.
Καλές γιορτές.
(Με την ευκαιρία, δεν είναι υποχρεωτικό να με διαβάζει κάποιος. Δεν πήγα ποτέ σε κανέναν να του πω: «διάβασε τι έγραψα». Ούτε είναι δική μου ευθύνη, ότι οι μοναδικοί επισκέπτες του μπλογκ για το 2015 είναι πάνω από 2,5 εκατομμύρια. Εγώ κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου, για να μη με διαβάζει κανείς. Και λέω να συνεχίσω να γράφω όσα σκέφτομαι σε ένα ταπεινό μπλογκ, που μπορεί να το φτιάξει ο οποιοσδήποτε μέσα σε τρία λεπτά. Ευχαριστώ.)
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
