Του Θέμη Τζήμα
Ορισμένα γεγονότα των τελευταίων ημερών είναι ενδεικτικά της αδυναμίας της «όλης» δεξιάς να δώσει λύση στην κρίση του λαού. Τα δύο βασικότερα ίσως, αφορούν την καταστροφική ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, που παρέδωσε το τραπεζικό σύστημα στο πλέον αρπακτικό ξένο...
κεφάλαιο και το ξεκίνημα της μεγάλης επίθεσης εναντίον της μικρής και μεσαίας ιδιοκτησίας, υπό την επίνευση αμφότερα της κυβέρνησης Τσίπρα.
Δίπλα σε αυτά μπορεί κανείς να σταχυολογήσει σειρά πολιτικών (βλ. επερχόμενο ασφαλιστικό) και δηλώσεων (βλ. για παράδειγμα δηλώσεις Τζάκρη περί διαδηλώσεων, που δύσκολα θα άκουγε κανείς από πολιτικούς ακόμα και τύπου Βορίδη) που καταδεικνύουν, ότι η κυβερνώσα δεξιά ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ θα βαδίσει μέχρι τέλους και χωρίς παρέκκλιση το δρόμο του εφαρμοσμένου νεοφιλελευθερισμού, διαλύοντας τις βασικότερες σταθερές επιβίωσης της πλειοψηφίας του λαού, με στόχο έναν κύκλο μεγέθυνσης των κερδών της ολιγαρχίας πάνω στα ερείπια της ελληνικής κοινωνίας. Η έκκληση δε, για εθνικό διάλογο, αφενός σηματοδοτεί την προσχώρηση σε επικοινωνιακά τερτίπια, αφού έτσι κι αλλιώς η «εθνική» πολιτική είναι σαφής και πρόκειται για το μνημόνιο που ψηφίστηκε από όλο το αντίστοιχο κομματικό φάσμα, αφετέρου στρώνει το δρόμο στη μίνι- οικουμενική, με Λεβέντη, ΠΑΣΟΚ και λοιπές εκφυλισμένες δυνάμεις, δεδομένου του άγχους Τσίπρα να διασωθεί προσωπικά.
Στην άλλη πλευρά της (συμπληρωματικής προς την κυβερνώσα) δεξιάς, στη ΝΔ, η αναβολή της εκλογής προέδρου δηλώνει σε συμβολικό και εν μέρει πραγματικό επίπεδο το βαθύ εκφυλισμό ενός κόμματος, που παρότι κρατά ένα βασικό πυρήνα ψηφοφόρων και άρα εξακολουθεί να αποτελεί συστημικό μαξιλάρι, χάνει κάθε άμεση προοπτική ηγεμονίας στην ελληνική κοινωνία, παλινδρομώντας μεταξύ ακροδεξιάς ρητορείας και νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Όσο και αν τα συστημικά ΜΜΕ καλούν σε μια «σοβαρή» αξιωματική αντιπολίτευση, προκειμένου να υπάρχει το ενδεχόμενο αλλαγής διαχειριστή στην αυτή πολιτική, η ΝΔ «δεν αρέσει» και δε συγκινεί. Μαζί λοιπόν με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ συνθέτουν ένα σκηνικό «αδέξιων» αλλά και καταστροφικών δεξιών, ενώ πια και άλλες σκιές πια βαραίνουν και τις δύο πλευρές.
Στην πραγματικότητα, αυτό που από συστημική σκοπιά φαντάζει ως αδιέξοδο, αποτελεί την πλέον ελπιδοφόρα πρώτη ύλη εξελίξεων: η εν δυνάμει πολιτική εξόδου του λαού από την κρίση υπάρχει εκτός Βουλής, γι' αυτό και η κοινωνική εξέλιξη θα λάβει σύντομα και στην παρούσα φάση, χαρακτήρα αντιπαράθεσης λαού (δηλαδή θυμάτων της κρίσης και των μνημονίων) από τη μια και παρούσας Βουλής από την άλλη.
Αυτή η εξέλιξη όμως δεν πρόκειται να υλοποιηθεί μηχανιστικά. Η ύπαρξη της ΛΑΕ ως ισχυρής δύναμης συνιστά αναγκαία αλλά όχι ικανή συνθήκη. Πρέπει η ίδια η ΛΑΕ και όχι μόνο, να εν-τεθεί στην πρωτεύουσα αντίθεση μνημονίων και αντίθεσης σε αυτά, νεοαποικιακής εξάρτησης, εφαρμοσμένου νεοφιλελευθερισμού και δημοκρατικού, σοσιαλιστικού αιτήματος, μέσα από ευρύτατες, ενιαίες λαϊκές επιτροπές αντίστασης, αλληλεγγύης και ανασχεδιασμού.
Το διπλό αδιέξοδο της όλης δεξιάς, ασχέτως προσωπείου με το οποίο εμφανίζεται η κάθε πλευρά της, μπορεί να οδηγήσει σε ένα βαθύ και μαζικό συνειδησιακό μετασχηματισμό μέσα στο λαό, που θα μετατοπίσει τη δράση των πολιτών από την ανάθεση, στην αυτενέργεια και στην αυτοοργάνωση, μαζί και με ουσιαστικά νέες πολιτικές εκπροσωπήσεις.
Μέσα στη μνημονιακή κατάθλιψη μπορούμε να αισιοδοξούμε: οι δυνάμεις της ολιγαρχίας χάνουν έδαφος και εμείς, ο λαός, μπορούμε να το κερδίσουμε.
ΠΗΓΗ: tvxs.gr
