Aπό χθες που διάβασα την είδηση για τις ουρές στη γνωστή αλυσίδα καταστημάτων H&M αναρωτιέμαι: τι είναι τα balmain ρε παιδιά; Κανείς δεν μου απαντούσε. Μπήκα και στα social media, οι φίλοι μου είχαν την ίδια απορία: τι είναι τα balmain ρε παιδιά; Καμία απάντηση....
Googλαρα λοιπόν! Κατάλαβα ότι πρόκειται για φίρμα ρούχων προερχόμενη από τη Γαλλία. Η πρώτη μου λογική σκέψη ήταν ότι η γνωστή αλυσίδα πρόσφερε ρούχα δωρεάν. Σύντομα έμαθα ότι κανένα «δωρεάν» δεν υπήρξε. Σιγά μην υπήρξαν και ουρές. Τα ΜΜΕ υπερβάλλουν.
Δεν είναι δυνατόν στην Ελλάδα που μαστίζεται από ανεργία, που δεν υπάρχει παιδεία, υγεία, που μέρος του πληθυσμού στερείται τα βασικά, που τα ακριτικά νησιά μας παλεύουν να ζήσουν τους ντόπιους αλλά και τους πρόσφυγες, που οι μισθοί συνεχώς μειώνονται, που η φορολογία είναι δυσβάσταχτη, που η απειλή της κατάσχεσης της πρώτης κατοικίας επανέρχεται, που οι συντάξεις σχεδόν καταργούνται, να ποδοπατούνται άνθρωποι που έχουν κοινό νου για ένα κομμάτι ύφασμα.
Κάτι δεν καταλάβαινα καλά. «…ούτε τα επώδυνα μέτρα του τρίτου μνημονίου «φρέναραν» τους προσκεκλημένους της αλυσίδας ρούχων από το να εξαφανίσουν μέσα σε δύο ώρες συνολάκια των 400-500 ευρώ!» ανέφερε το ρεπορτάζ. Μα δεν είναι δυνατόν. Πως είναι δυνατόν; Με 400-500 ευρώ ζουν οικογένειες πλέον;
Ξανακοίταξα προσεκτικά τις φωτογραφίες. Στις ουρές βασικά ήταν νέες γυναίκες, 20-30 ετών. Οι ώρες που στάθηκαν ήταν πολλές, όπως και τα λεφτά που ξόδεψαν εξάλλου. Ήταν άραγε άνεργες; Μήπως ήταν φοιτήτριες; Ή είχαν εξασφαλίσει άδεια από τη δουλειά; Και τα λεφτά που τελικά ξόδεψαν, δεν έλειψαν από κανέναν στην οικογένειά τους; Αξίζει ένα από τα πλουμιστά και extravagant κομμάτια του balmain τον κόπο, τον χρόνο και το χρήμα τους;
Θα πει κανείς: Και ποιος απαγορεύει από εκείνον που δύναται να διαθέσει ένα ποσό για να αγοράσει ό,τι θέλει να το κάνει, επειδή υπάρχουν άλλοι που δεν μπορούν να πάρουν γάλα για τα παιδιά ή πάνες για τα μωρά τους. Κανείς. Σκληρή απάντηση, αλλά σκληρή είναι και η ζωή. Κανείς δεν μπορεί να αναγκάσει εκείνον που δεν έχει στο παραμικρό πληγεί από τα μέτρα του μνημονίου να μη συνεχίσει τη ζωή του όπως επιθυμεί.
Μπορεί όμως ο καθένας να κρίνει και να κατακρίνει τέτοιες συμπεριφορές, μπορεί να κάνει λόγο ακόμα και για κοινωνική αναλγησία, μπορεί να μιλήσει για αιθερόβαμονες, που αγνοούν ή αρνούνται να αναγνωρίσουν τις κοινωνικό-πολιτικο συνθήκες κάτω από τις οποίες ζει μεγάλο μέρος του πληθυσμού.
Γι’ αυτό και οι ουρές για τα balmain με εξόργισαν. Με εξόργισαν γιατί δεν έχω δει ποτέ παρόμοιες ουρές έξω από το Χαμόγελο του Παιδιού όταν χρειάστηκε βοήθεια, γιατί δεν βλέπω ουρές στα κέντρα αιμοδοσίας τη στιγμή που τα νοσοκομεία μας παλεύουν για να σώσουν ζωές, γιατί δεν βλέπω ουρές στα κέντρα δωρητών μυελού των οστών όταν αθώες ψυχές υποφέρουν και λιώνουν μέρα με την ημέρα, γιατί δεν βλέπω ουρές στα κέντρα των προσφύγων για να χαρίσουμε ό,τι οι ίδιοι δεν χρησιμοποιούμε, γιατί δεν βλέπω ουρές έξω από τα γραφεία της UNICEF για να στηριχθούν οι δράσεις της, γιατί δεν βλέπω ουρές στις τράπεζες για να καταθέσουν ένα βοήθημα στους Γιατρούς χωρίς Σύνορα, στη Action Aid ή άλλους διεθνείς οργανισμούς που κάτω από αντίξοες συνθήκες προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στις χώρες του τρίτου κόσμου, γιατί δεν βλέπω ουρές στα βιβλιοπωλεία για ένα καλό βιβλίο, γιατί δεν βλέπω ουρές εκεί που μας ζητάνε να προσφέρουμε ανέξοδα την αγάπη μας, την αλληλεγγύη μας, την ηθική και την υλική μας συμπαράσταση, την ανθρωπιά μας.
Εκεί δεν βλέπω ουρές και γι’ αυτό εξοργίζομαι.
THINKOVER.GR
