Ο πρώτος νόμος της υδροστατικής διατυπώθηκε από τον Αρχιμήδη και βρίσκεται ολόκληρος στην γνωστή ιστορία που τελειώνει με τον γυμνό τύπο που τρέχει μέσα στα στενά της πόλης φωνάζοντας «Εύρηκα».
Χρειάστηκε να περάσουν 18 ολόκληροι αιώνες, για να έρθει ο Γάλλος Πασκάλ και να διατυπώσει τον δεύτερο νόμο...
της μηχανικής των υγρών, σύμφωνα με τον οποίο η πίεση που δημιουργεί ένα εξωτερικό αίτιο σε κάποιο σημείο του υγρού, μεταφέρεται αναλλοίωτη σε όλα τα σημεία του υγρού.
Στις κοινωνίες των ανθρώπων ένα αντίστοιχο φαινόμενο είναι οι βίαιες μετακινήσεις των πληθυσμών, φαινόμενο όχι ιδιαίτερα σπάνιο για όποιον θέλει να το δει, και φυσικά δεν συνηθίζει να μετρά την ιστορία με μέτρο το μήκος της δικής του ζωής.
Ένα τέτοιο φαινόμενο, που σαν τσουνάμι έρχεται για να μεταμορφώσει τα πάντα, λαμβάνει χώρα και στις μέρες μας.
Από την μια κοινωνίες υπερβολικά πλούσιες και γερασμένες και από την άλλη δυναμικά αναπτυσσόμενες κοινωνίες με εκατοντάδες χιλιάδες καταδικασμένους στην ανείπωτη φτώχεια.
Από την μια η Ευρώπη των 500 εκατομμυρίων ανθρώπων και από την άλλη 2 δισεκατομμύρια μουσουλμάνων κυρίως από την Μέση Ανατολή και την Αφρική.
Η ανισότητα προφανής και διαρκώς επιδεινούμενη.
Ο σύγχρονος επιθετικός καπιταλισμός και η καταστροφή του περιβάλλοντος (με τις συνέπειες από την αλλαγή του κλίματος) κάνουν την μετακίνηση από την μία κατεύθυνση στην άλλη αναπόφευκτη.
Οι πόλεμοι έρχονται να δώσουν απλά ώθηση, σε μια διαδικασία που έχει ήδη ξεκινήσει και εξελίσσεται.
Τα γεγονότα που κάνουν σήμερα τους Ευρωπαίους να πλημμυρίζουν από οργή και να δηλώνουν (από διαφορετικές σκοπιές ο καθένας φυσικά) πως «είμαι κι εγώ Γάλλος», δεν ανατρέπονται με τα όπλα.
Για την ακρίβεια, δεν μπορούν να ανατραπούν καθόλου και με κανέναν τρόπο.
Μπορεί όμως εφαρμόζοντας ριζοσπαστικές και γενναίες πολιτικές να ελεγχθούν και να περιοριστούν οι επιπτώσεις από την νέα μεγάλη μετακίνηση των πληθυσμών.
Θα έπρεπε λοιπόν να υπάρχει και να εφαρμόζεται ήδη ένα σχέδιο σε παγκόσμια κλίμακα που να περιλαμβάνει τουλάχιστον τα εξής:
· Γενναίο και εκτεταμένο πρόγραμμα οργανωμένης και μόνιμης μετανάστευσης, που να λαμβάνει υπόψη του και τις ανάγκες των ευρωπαϊκών οικονομιών και κοινωνιών.
· Ισχυρές πολιτικές ενσωμάτωσης των μεταναστών στις νέες τους πατρίδες.
· Κολοσσιαίο πρόγραμμα οικονομικής ενίσχυσης, ανάπτυξης υποδομών όπου λείπουν, κατά το δυνατό δίκαιη επίλυση των πολεμικών συγκρούσεων, αφοπλισμός.
· Πολιτικές προστασίας του περιβάλλοντος και του κλίματος σε παγκόσμιο επίπεδο.
Κι αφού διαβάσετε τα παραπάνω, προσθέστε και τα δικά σας, και μετά γελάστε άφοβα.
Πουθενά στην οικουμένη δεν υπάρχουν οι δυνάμεις εκείνες, που θα επιβάλουν τα αυτονόητα, που θα επιχειρήσουν την υπέρτατη προσπάθεια για να σωθεί η κοινωνία από τα χειρότερα που έρχονται.
Οι ηγεσίες υπάλληλοι των τραπεζών, των χρηματιστηρίων και των πολυεθνικών.
Οι πολίτες εκπαιδευμένοι από τα χρόνια της ευμάρειας στην μετατόπιση των ευθυνών και στην διεκδίκηση του εφήμερου.
Τα άλλοθι εύκολα και άφθονα.
«Βομβαρδιζόμαστε από εκατοντάδες ειδήσεις, είναι δυνατό να κατανοήσουμε την πραγματικότητα;».
«Δεν υπάρχει ουσιαστική ενημέρωση, πώς να πάρω χαμπάρι τι ακριβώς συμβαίνει;».
«Είμαστε αδύναμοι και δεν μπορούμε να συγκρουστούμε μαζί τους».
«Είμαστε χοντροί και φταίει η καταθλιπτική μας ζωή στην πόλη».
«Είμαστε αμόρφωτοι και φταίνε οι λιγοστές ευκαιρίες που υπάρχουν στην επαρχία».
«Είμαστε παραδομένοι και φταίνε όλοι εκείνοι (οι άλλοι) πως μας προδώσανε».
Και πάει λέγοντας.
Όλα ακολουθούν την προδιαγεγραμμένη πορεία τους.
Η Καρχηδόνα, η Ρώμη, το Βυζάντιο.
Εξελίσσονται άλλοτε απελπιστικά αργά, βυθίζοντάς σε στην απελπισία, κι άλλοτε τρέχοντας με ιλιγγιώδη ταχύτητα οδηγώντας σε στην τρέλα.
Γράφεις και μιλάς πιο σίγουρος από ποτέ, για το ότι δεν σε ακούει κανείς.
Κι αναρωτιέσαι συχνά, αν πρέπει επιτέλους να σωπάσεις ή αν πρέπει να ουρλιάξεις πιο δυνατά.
Φωνάζουν οι «Τρώες» από τον τάφο του μεγάλου Αλεξανδρινού, με την πνιγηρή φωνή της Κασσάνδρας πάνω στα τείχη.
Τα λόγια εκείνα που πρέπει να ειπωθούν, μα που ακόμα τους πρέπει να μην εισακουστούν από κανέναν.
«Είν’ η προσπάθειές μας, των συφοριασμένων·
είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Κομμάτι κατορθώνουμε· κομμάτι
παίρνουμ’ επάνω μας· κι αρχίζουμε
νάχουμε θάρρος και καλές ελπίδες.
Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά.
Ο Aχιλλεύς στην τάφρον εμπροστά μας
βγαίνει και με φωνές μεγάλες μάς τρομάζει.—
Είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Θαρρούμε πως με απόφασι και τόλμη
θ’ αλλάξουμε της τύχης την καταφορά,
κ’ έξω στεκόμεθα ν’ αγωνισθούμε.
Aλλ’ όταν η μεγάλη κρίσις έλθει,
η τόλμη κι η απόφασίς μας χάνονται·
ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει·
κι ολόγυρα απ’ τα τείχη τρέχουμε
ζητώντας να γλυτώσουμε με την φυγή.
Όμως η πτώσις μας είναι βεβαία. Επάνω,
στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος.
Των ημερών μας αναμνήσεις κλαιν κ’ αισθήματα.
Πικρά για μας ο Πρίαμος κ’ η Εκάβη κλαίνε».
Φιλιά από την βασιλευόμενη Εσπερία
Ηλίας
Υ.Γ. Μια ακόμα απόδειξη της «σκληρής» διαπραγμάτευσης του Τσίπρα ήρθε απόψε. Τα κόστη που επωμίζονται οι χώρες της ΕΕ για την αντιμετώπιση του προσφυγικού, δεν θα υπολογίζονται στα δημοσιονομικά τους ελλείμματα. Για όλες τις άλλες χώρες, εξαιρουμένης της Ελλάδας που πρέπει να εφαρμόσει το αριστερό μνημόνιο και να αξιολογηθεί πρώτα! Ποιος ξέρει, τι έχει ακόμα αποδεχθεί και τι δεσμεύσεις έχει ήδη αναλάβει απέναντι στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ και στην γείτονα-φίλη Τουρκία. Σύντομα θα μάθουμε κι εμείς.
(Αγαπητέ Ηλία, όλες οι αυτοκρατορίες έπεσαν από μέσα. Και είχαν πέσει πολύ πριν την τελική πτώση. Τα σημάδια της σαπίλας υπήρχαν καιρό πριν, αλλά όσοι τα επισήμαιναν θεωρούνταν γραφικοί και μίζεροι. Και φτάσαμε σήμερα στο σημείο, οι ηγέτες και οι διανοούμενοι της Ευρώπης να προτρέπουν τους πολίτες να πηγαίνουν στα …γήπεδα. Για να …αντισταθούν. Αν δεν καταλαβαίνει κάποιος το γελοίο του πράγματος, δεν έχει νόημα να του το εξηγήσεις. Πετάνε τους ανθρώπους έξω από τα σπίτια τους και τους ζητάνε να τρομοκρατηθούν από το ISIS, που έρχεται να τους πάρει τις …αξίες και τα …ιδανικά της Ευρώπης. Ηλία, κι εσύ, κι εγώ - κι όποιος διάβασε έστω λίγο τον Μαρξ - δεν νιώθει καμία ιδιαίτερη έκπληξη από τις εξελίξεις. Είναι κάπως αστείο ότι πιστέψαμε - ή μάλλον ελπίσαμε - ότι η αστική δημοκρατία και η ευημερία της Ευρώπης θα εξαπλωθούν στις πιο φτωχές χώρες, και τώρα βλέπουμε έκπληκτοι τον πόλεμο και την φτώχεια να εξαπλώνεται στην Ευρώπη. Αλλά λογικό είναι. Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να είναι παραγωγικός σε όλες τις χώρες του κόσμου. Αυτό είναι το …μικρό του πρόβλημα. Ένα άλλο πρόβλημα του καπιταλισμού είναι ότι δεν ταιριάζει με την δημοκρατία. Ή το ένα ή το άλλο. Κι ένα ακόμα πρόβλημα του καπιταλισμού είναι, ότι έχει ανάγκη τον πόλεμο και το αίμα. Από αυτό «ζει». Ηλία, η «λύση» θα δοθεί με πολύ άσχημο και άγριο τρόπο. Η Ιστορία αυτό λέει. Αυτοί που πολέμησαν με λύσσα τον υπαρκτό σοσιαλισμό, αναπολούν τώρα την ύπαρξη της Σοβιετικής Ένωσης και τον Ψυχρό Πόλεμο. Σε λίγο θα φωνάζουν «σηκώστε πάλι το Τείχος του Βερολίνου». Αλλά τώρα είναι πια αργά. Τώρα είναι η σειρά του καπιταλισμού. Και τα τείχη είναι πια στις πόρτες των σπιτιών μας. Όσοι έχουμε σπίτια ακόμα. Ηλία, τώρα θέλει ψυχραιμία, υπομονή και τύχη. Πολλή τύχη. Α, θέλει κι έρωτα. Πάντα θέλει έρωτα. Να είσαι καλά, Ηλία. Πολύ ωραίο κείμενο).
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
