Θα σου διηγηθώ, πιτσιρίκο, ένα βράδυ αυγουστιάτικο στην ιδιαίτερη πατρίδα μου.
Είμαστε λοιπόν το βράδυ της 15ης Αυγούστου στην Λίμνη Ευβοίας, όπου κάθε τέτοιο βράδυ λαμβάνει χώρα η εκδήλωση για την Ναυτοσύνη του τόπου μέσα σε μια ιστορική αναδρομή του τόπου, από τα χρόνια της μυθολογίας, μέχρι και σήμερα.
Η βραδιά αυτή εντάσσεται μέσα σε μια...
σειρά αυγουστιάτικων εκδηλώσεων που λέγονται ‘’ΕΛΥΜΝΙΑ’’.
Την βραδιά αυτή λοιπόν σβήνουν όλα τα φώτα της πόλης και τα μόνα που βλέπεις στο σκοτάδι, είναι οι φωτιές μέσα στα ψαροκάικα που αλωνίζουν τον κόλπο σε σχηματισμούς και αναπαραστάσεις και τα βεγγαλικά που φωτίζουν τον ουρανό.
Για δύο ώρες, αφήνεις τον εαυτό σου να ταξιδέψει, και έτσι, κάθε χρόνο, φροντίζω εκείνη την μέρα να είμαι εκεί.
Φέτος ο κόσμος, ντόπιος και επισκέπτες, ήταν πολύς, και, κατεβαίνοντας στην παραλία οικογενειακά, δεν βρίσκαμε γωνιά για να κάτσουμε.
Με χίλια ζόρια και τελευταία στιγμή βρήκαμε κάποιες πλαστικές καρέκλες, στην προβλήτα και ακριβώς πίσω από τους επισήμους.
Θα ήταν γύρω στις 10 παρά που έγινε το απόλυτο σκοτάδι για να απολαύσουμε το θέαμα.
Ο δήμαρχος παίρνοντας το μικρόφωνο λέει κάποια λιγοστά κλισέ για την βραδιά και η γιορτή ξεκινά.
Σε λίγο τον βλέπω να σηκώνεται με έναν φακό, να περνά από μπροστά μου και να ψάχνει μέσα στον κόσμο και στην μαυρίλα που επικρατούσε.
Πίσω μου, ακριβώς, στεκόταν μια σιλουέτα που της έγνεφε να κάτσει μαζί του στους επισήμους.
Από ό,τι μπορούσα να καταλάβω, αυτή αρνιόταν στην αρχή, αλλά μετά από παρακλήσεις αρκετές, τον ακολούθησε.
Και να που περνά ακριβώς από μπροστά μου, η Ζωή.
Ναι. Η Ζωή η Κωνσταντοπούλου με τον σύζυγό της.
Υπέθεσα στην αρχή πως ήρθε καθυστερημένα και γι αυτό δεν την αναφώνησε ο Δήμαρχος στους επισήμους.
Πηγαίνοντας η εκδήλωση προς το τέλος της, μετά από ένα δύο ώρες, σηκώνομαι και πάω στο διπλανό σουβλατζίδικο, να απολαύσω τις μπύρες μου.
Όταν ανοίγουν τα φώτα και ο κόσμος ξεκινά να βολτάρει στην παραλία, βλέπω την πρόεδρο της Βουλής, μακριά από άλλους επισήμους, να κάνει την βόλτα με τον άνδρα της, σαν όλους τους υπόλοιπους επισκέπτες του τόπου.
Σε ένα κοντινό ουζερί, είχε στηθεί ένα μεγάλο τραπέζι και υπέθεσα σωστά πως θα είναι για τους επισήμους.
Φεύγοντας από το σουβλατζίδικο και περνώντας από το ουζερί, έψαχνα στο τραπέζι να δω την Ζωή.
Κοιτούσα, κοιτούσα, αλλά δεν την έβλεπα.
Και ενώ έφευγα, στο πιο απόμερο τραπέζι στην άκρη του μαγαζιού, βλέπω την πρόεδρο, με γυρισμένη την πλάτη, να απολαμβάνει την θάλασσα, το ουζάκι, και την παρέα του συζύγου της.
Ανθρώπινα, καθημερινά πράγματα δηλαδή.
Θα μου πεις γιατί σου τα λέω όλα αυτά.
Γιατί έχουμε συνηθίσει τους πολιτικούς μας με φανφάρες, παρατρεχάμενους και χειραψίες.
Εδώ δεν είχαμε τίποτα τέτοιο.
Σαν όλους τους άλλους και η Ζωή.
Μετά από κάποιες ημέρες που έφερε ο Τζίφρας τα δεύτερα μέτρα για ψήφιση στην Βουλή και βλέποντάς την να πολεμά το μνημόνιο, σκέφτηκα πως τελικά θέλει πολλή μαγκιά για να μπορείς να είσαι δυναμίτης, έτοιμος να εκραγεί στα κοινά και ταπεινός στα προσωπικά και την καθημερινότητά σου.
Γι’αυτό και τώρα καταλαβαίνω όσους από τους αριστερούληδες του ΣΥΡΙΖΑ, αρνούνται να πάρουν τον μουντζούρη στην θέση του προέδρου της Βουλής.
Η σύγκριση θα είναι αναπόφευκτη.
Δεν κάνω προπαγάνδα στην Ζωή, και στις εκλογές δεν ψήφισα ΛΑΕ, αν ψήφισα κάτι.
Όμως, χρειαζόμαστε ανθρώπους να ζουν ταπεινά ανάμεσά μας και να μάχονται σαν σκυλιά για το δίκιο μας όταν χρειάζεται.
Για αυτό και την φαντάζομαι σε διαφορετικούς ρόλους, και όχι να κάνει την τονωτική ένεση του Παναγιώτη.
Χρήστος Χ.
(Αγαπητέ Χρήστο, δεν μου κάνουν εντύπωση αυτά που γράφεις. Νομίζω πως σε κανέναν δεν κάνουν εντύπωση. Δεν έχει κατηγορήσει κανείς την Ζωή Κωνσταντοπούλου για πολυτέλειες. Δεν έχω γράψει για πολλούς πολιτικούς πως τους γουστάρω. Την Ζωή Κωνσταντοπούλου την γουστάρω. Τώρα, σήμερα. Όσο για αυτό που γράφεις στο τέλος, μετά την απόφαση του Τσίπρα να κάνει την απόλυτη κωλοτούμπα, να ψηφίσει Μνημόνιο, να διαλύσει τον ΣΥΡΙΖΑ, να εξαπατήσει τους συντρόφους του με τα ψέματα για το συνέδριο, και να πάει σε εκλογές, δεν ήταν και πολλές οι επιλογές που είχε η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Άλλωστε, δεν θα της ταίριαζε καθόλου να ζητήσει ηγετικό ρόλο σε μια στιγμή θλίψης για πάρα πολλούς ανθρώπους. Ούτε θα ήταν τίμιο κάτι τέτοιο. Τον Παναγιώτη τον σεβάστηκε η Ζωή. Σκέψου ποιος δεν τον σεβάστηκε καθόλου. Να είσαι καλά.)
ΠΗΓΗ: pitsirikos
