Ο νομπελίστας συγγραφέας, Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, ο εμβληματικός συγγραφέας που ενέπνευσε μια νέα γενιά συγγραφέων της Λατινικής Αμερικής, άφησε την τελευταία του πνοή στα 87 του, στο σπίτι του στο Mexico City.
H πόλη Aracataca δεν ήταν μόνο η γενέτειρά του, αλλά και η πηγή της έμπνευσής του για το μυθιστόρημα που έγραψε...
και εκδόθηκε το 1967 και έμελλε να τον κάνει διάσημο, το «100 χρόνια μοναξιά». Το 1985, μια ακόμη ιστορία του έμελλε να συναρπάσει το κοινό του και να του χαρίσει και νέους θαυμαστές. Με το «Ο έρωτας στα χρόνια», ο Μάρκες θεωρείται ο πιο δημοφιλής ισπανόφωνος συγγραφέας από την εποχή του Μιγκέλ Ντε Θερβάντες, του συγγραφέα του «Δον Κιχώτη».
Ήταν αυτές οι ιστορίες της γιαγιάς του, που τον επηρέασαν από μικρό. Μια γυναίκα προληπτική, που του μιλούσε για φαντάσματα και θαύματα. Αν και ο παππούς του ήταν το μοντέλο του άνδρα που είχε στο μυαλό του όταν έγραφε το "100 Χρόνια Μοναξιάς", ήταν οι επιρροές της γιαγιάς του, που αποτέλεσαν το... ζυμάρι για να πλάσει τις ιστορίες του.
Ο «μαγικός ρεαλισμός» του, οι πληγωμένοι εραστές, ο σκληρός ρεαλισμός που περιπλεκόταν γύρω από το ονειρώδες και η μοναδική ιδιοσυγκρασία της κοινωνικής και πολιτικής ζωής των λατινοαμερικανών του εξασφάλισαν το βραβείο Nobel λογοτεχνίας, το 1982.
Αριστερός και αντιιμπεριαλιστής, μπορούσε να συνομιλεί άνετα τόσο με τον Φιντέλ Κάστρο όσο και με τον Μπιλ Κλίντον και τον Φρανσουά Μιτεράν. Την ιδιότητα του δημοσιογράφου δεν την εγκατέλειψε ποτέ.
Μερικά από τα διάσημα αποφθέγματά του είναι:
- Κανένας δεν αξίζει τα δάκρυά σου, αλλά όποιος και να τα ‘ξιζε, δεν θα σε έκανε να κλάψεις.
- Αυτός που περιμένει πολύ, δεν πρέπει να περιμένει πολλά.
- Όλα τα ανθρώπινα πλάσματα έχουν τρεις ζωές: τη δημόσια, την ιδιωτική και τη μυστική.
- Τα χρήματα είναι τα περιττώματα του διαβόλου.
- Δεν πιστεύω στο Θεό, αλλά τον φοβάμαι.
- Ένας άντρας καταλαβαίνει πότε αρχίζει να γερνάει: όταν αρχίζει και μοιάζει με τον πατέρα του.
