Του Σ. ΚΟΥΛΟΓΛΟΥ
Με την τρικομματική να έχει καταρρεύσει και τους εργαζόμενους στην ΕΡΤ να συνεχίζουν τις κινητοποιήσεις τους, συμβαίνει ένα παράδοξο: αντί να κατηγορείται το Μαξίμου που τα έκανε θάλασσα και ο Βενιζέλος που άλλαξε πολιτική στο θέμα της ΕΡΤ για μια χούφτα υπουργεία, τα έχουν βάλει με τον Φ. Κουβέλη.
Και δεν πρόκειται μόνο για την ακροδεξιά, που είδε στην αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση την ευκαιρία που ζητούσε, για να της επιτεθεί. Οι πιο φανατικοί πολέμιοι του προέδρου της ΔΗΜΑΡ είναι σύντροφοί του, που τον κατηγορούν, επειδή δεν συνέχισε να συμβάλλει στο έργο της τρικομματικής.
Οι επικριτές της αποχώρησης της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση, αποφεύγουν να αναφέρουν το παραμικρό για το ανύπαρκτο, άλλωστε, μεταρρυθμιστικό της έργο στον ένα χρόνο της ζωής της. Θέτουν όμως ένα ερώτημα, που ελάχιστα έχει να κάνει με την πολιτική. Θα είναι καλύτερη η κυβέρνηση με την ΔΗΜΑΡ ή χωρίς αυτήν. Σαφώς με την ΔΗΜΑΡ θα είναι καλύτερη, απαντούν. Λες και η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ εμπόδισε την λήψη οικονομικών μέτρων που έχουν φέρει την οικονομία στο χείλος της καταστροφής, στάθηκε φρένο στην υιοθέτηση της ακροδεξιάς ατζέντας ή απέτρεψε 3-4 πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και άλλες τόσες επιστρατεύσεις μέσα σε μερικούς μήνες.
Τι σημαίνει στην πολιτική “καλύτερη”; Σίγουρα, αν σε μια σαλάτα βάλεις και μαϊντανό, θα είναι καλύτερη. Αλλά ένα κόμμα δεν είναι μαϊντανός, που κάνει πιο νόστιμο το φαγητό. Με τον συσχετισμό των δυνάμεων που ανέδειξαν οι εκλογές, δύο είναι τα βασικά κριτήρια για το αν πρέπει ένα κόμμα σαν την ΔΗΜΑΡ να συμμετέχει σε μία κυβέρνηση υπό την ΝΔ και τον Σαμαρά. Πρώτον αν έτσι ενισχύεται το πρόγραμμα που η κυβέρνηση είχε επαγγελθεί. Και δεύτερο αν, μέσω του προηγούμενου, προωθούνται οι πολιτικοί στόχοι του κόμματος.
Η κυβέρνηση επαγγέλθηκε αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου και μεταρρυθμίσεις των κακών που είχαν οδηγήσει την χώρα έως εδώ.
Η αναδιαπραγμάτευση είχε εγκαταλειφθεί ήδη από το βράδυ των εκλογών, όταν ο κ. Σαμαράς ξέχασε να αναφέρει ακόμη και την λέξη, στην επινίκια ομιλία του. Απέμεναν οι μεταρρυθμίσεις, αν μπορεί να γίνει τέτοιο πράγμα στις συνθήκες κατάρρευσης τις οποίες προκαλούν τα μνημόνια (η πείρα από την Λατινική Αμερική συνοψίζεται σε μια λέξη: χάος). Ίσως θα μπορούσαν να γίνουν αλλαγές σε κάποιους τομείς, όπως η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής ή της διαφθοράς, αν και οι συνθήκες οικονομικής εξαθλίωσης που δημιουργούνται ευνοούν και την φοροδιαφυγή και την διαφθορά, συχνά για λόγους, πλέον, επιβίωσης. (Όσοι μιλούν για μεταρρυθμίσεις ξεχνούν ότι αυτές πραγματοποιούνται όταν οι κοινωνίες προοδεύουν. Όταν καταρρέουν έρχονται οι Χρυσές Αυγές).
Θα μπορούσε να υπάρξει μια ιστορική εξαίρεση, αν ο επικεφαλής της κυβέρνησης αυτής είχε στόφα και θα μπορούσε να αναδειχθεί σε εθνικό ηγέτη. Εδώ είχαμε έναν πρωθυπουργό που δεν κινήθηκε απλώς ως εθνικός κομματάρχης, αλλά ως τοπικός κομματάρχης: πως να αντιμετωπίσεις την φοροδιαφυγή αν στο ΣΔΟΕ, όπως και σε άλλες κρίσιμες θέσεις, βάζεις κάποιον επειδή είναι από την Καλαμάτα ή πως θα εξυγιάνεις την ΕΡΤ όταν διορίζεις τους κουμπάρους σου; Το λουκέτο στην δημόσια ραδιοτηλεόραση έφερε στην επιφάνεια αυτό που κρύβει ο μηχανισμός πλύσης εγκεφάλου των ΜΜΕ: δεν υπάρχει κανένα μεταρρυθμιστικό έργο σε κανένα τομέα και όποιος έχει επιφυλάξεις ας κοιτάξει τα πεπραγμένα στην ΕΡΤ. Σε εθνικό επίπεδο, επρόκειτο στην πραγματικότητα, κι ενώ η διαφθορά δίνει και παίρνει στο παρασκήνιο, για μια υφαρπαγή της εξουσίας για την νομή των αγαθών της. Ένα μοίρασμα στο οποίο πολύ κακώς συνέπραξε και η ΔΗΜΑΡ, αποδεχόμενη την αναλογία 4-2-1, αντί να πατήσει πόδι από την αρχή ζητώντας αξιοκρατία και εξυγίανση του δημόσιου τομέα.
Υποχωρώντας στο όνομα της υπεύθυνης αριστεράς, η ΔΗΜΑΡ, με το ειδικό της βάρος, καθώς τα άλλα 2 κόμματα είναι ένοχα για την καταστροφή της χώρας, έδωσε το αριστερό άλλοθι σε μια ακροδεξιά ομάδα, που όταν αισθάνθηκε αρκετά δυνατή, άρχισε να συμπεριφέρεται λες και δεν είχε πάρει το 29 αλλά το 49% των ψήφων, αγνοώντας τους άλλους δύο εταίρους, με αποκορύφωμα το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο και το λουκέτο στην ΕΡΤ. Έπρεπε κανείς να ακούσει τον απαξιωτικό τρόπο με τον οποίο αναφέρονταν στο Μέγαρο Μαξίμου για την ΔΗΜΑΡ και τον Κουβέλη, για να καταλάβει το μέγεθος της αλαζονείας. Εδώ έφτασαν να διαρρέουν, ότι συναντήθηκε ο Κουβέλης με την Μπακογιάννη (που βρισκόταν στο Παρίσι) και να επιμένουν στην διαρροή. Υπεύθυνη αριστερά δεν είναι να σε φτύνουν και εσύ να παριστάνεις ότι ψιχαλίζει.
Το σημερινό ΠΑΣΟΚ, που εκτός από την κατάληψη υπουργείων δεν έχει άλλο λόγο ύπαρξης, αξιοποίησε το αυτογκόλ Σαμαρά για να πετύχει τον σκοπό του. Και αν δεν πέταγε το σωσίβιο στον Σαμαρά αποδεχόμενο μια λύση για την ΕΡΤ που ισοδυναμεί με χάος, το Μαξίμου θα είχε υποχωρήσει πλήρως και θα είχε ηττηθεί κατά κράτος. Αλλά γιατί η ΔΗΜΑΡ έπρεπε να συνεχίσει την ίδια πορεία, την στιγμή που οι θέσεις του κόμματος δεν προωθούντο από την συμμετοχή της στην κυβέρνηση, που ακόμη και δημοσκοπικά της προκαλούσε ζημιά; Εκτός πια και αν οι επικριτές του προέδρου της θεωρούν, ότι η ακροδεξιά ομάδα στου Μαξίμου, που έχει ακυρώσει ολοκληρη την κεντροδεξιά στρατηγική που υλοποίησε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1974, θα μεταμορφωνόταν σε ...Προκόπη Παυλόπουλο και ο Βενιζέλος σε αρχάγελλο της αλλαγής του πολιτικού συστήματος και των μεταρρυθμίσεων. Το μέλλον για την κυβέρνηση είναι σκοτεινό, και δεν είναι μόνο ότι θα πρέπει να βγάλει έξω από τα κτίρια τους εργαζόμενους της ΕΡΤ, που δίκαια επιμένουν στον αγώνα τους.
Ο Φ. Κουβέλης έκανε λάθη στην διαπραγμάτευση, με κορυφαία την υποχώρηση της Τετάρτης όταν δέχθηκε την συμβιβαστική πρόταση Σαμαρά, δίνοντας όπλα στον πρωθυπουργό για να κατηγορεί άλλους για την κρίση που ο ίδιος δημιούργησε και στον Βενιζέλο για να το παίζει υπεύθυνος .
Συνειδητοποίησε, όμως, το βασικό συμπέρασμα που προκύπτει από την κρίση στην ΕΡΤ: ότι, σε λίγο, παρόμοια βάρβαρα μέτρα θα επιβληθούν σε όλη την κοινωνία και θεώρησε, σωστά, ότι η παραπέρα συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στην ίδια κυβέρνηση θα ισοδυναμούσε με πολιτική αυτοκτονία.
Ο Κουβέλης είναι ο αγγελιοφόρος των κακών που έρχονται. Και δεν πρέπει να πυροβολούμε τους αγγελιοφόρους.
ΠΗΓΗ: tvxs.gr
