Του ΤΑΚΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
Οπως είδαμε στα προηγούμενα άρθρα της σειράς αυτής, καμιά χώρα που είναι πλήρως ενσωματωμένη στη Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) ως υποτελής χώρα δεν μπορεί να έχει οικονομική και εθνική κυριαρχία, εάν δεν αποκτήσει την οικονομική αυτοδυναμία της, στο πλαίσιο ενός νέου πραγματικού διεθνισμού που θα στηρίζεται στις...
αρχές της αυτονομίας, αλληλεγγύης και αμοιβαίας βοήθειας των λαών.
Φυσικά, η οικονομική αυτοδυναμία είναι μόνο η αναγκαία συνθήκη για την αυτονομία των λαϊκών στρωμάτων από τις ξένες ελίτ, οι οποίες, σε αγαστή σύμπνοια με τις ντόπιες, τα καταδυναστεύουν στη ΝΔΤ, που στηρίζεται, στο μεν οικονομικό επίπεδο στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, στο δε πολιτικό επίπεδο, σε κάποια μορφή αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» που τη διαχειρίζεται κατά κανόνα μια κοινοβουλευτική χούντα.
Η επαρκής συνθήκη για την αυτονομία των λαϊκών στρωμάτων από κάθε είδους ελίτ απαιτεί τη ριζική αλλαγή των σχέσεων ιδιοκτησίας επάνω στους παραγωγικούς πόρους, καθώς και την αλλαγή του τρόπου κατανομής τους. Αυτό προϋποθέτει την κατάργηση του καταστροφικού για τα λαϊκά στρώματα συστήματος της οικονομίας της αγοράς, το οποίο, με το πλήρες άνοιγμα και απελευθέρωση των αγορών που επιβάλλει η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, έδειξε ανάγλυφα τη βαρβαρότητά του. Το είδος της συστημικής αλλαγής που θα καθορίσει τη φύση αυτών των ριζικών αλλαγών (π.χ. περιεκτική δημοκρατία, κρατικιστικός ή, εναλλακτικά, ελευθεριακός σοσιαλισμός κ.λπ.) δεν μπορεί παρά να καθοριστεί δημοκρατικά από τον ίδιο το λαό, αφού όμως έχει ανακτήσει πρώτα την οικονομική και εθνική του κυριαρχία. Πράγμα που σημαίνει, ότι ο πραγματικός διεθνισμός μπορεί να ξεκινήσει μόνο «από κάτω», από τον κάθε λαό χωριστά.
Με άλλα λόγια, σήμερα είναι εντελώς αποπροσανατολιστική η πάλη για την ταυτόχρονη ικανοποίηση των παραπάνω αναγκαίων και επαρκών συνθηκών. Και αυτό, γιατί τόσο οι υποκειμενικές όσο και οι αντικειμενικές συνθήκες δεν το επιτρέπουν.
Οσον αφορά τις υποκειμενικές συνθήκες, μολονότι σήμερα η εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων, σε έναν κόσμο απέραντης αφθονίας για τους λίγους, είναι πρωτόγνωρη, η κατάρρευση του «υπαρκτού» έδωσε τέτοιο πλήγμα στον πόθο και στην πίστη των λαών για τη δυνατότητα συστημικής αλλαγής, ώστε σήμερα να θεωρούν σαν «απαράβατο δεδομένο» το υπάρχον σύστημα και να βλέπουν περίπου σαν UFO τους υποστηρικτές της συστημικής αλλαγής. Γι' αυτό και η πραγματική αντισυστημική Αριστερά αποτελεί ασήμαντη μειοψηφία στα συνθλιβόμενα λαϊκά στρώματα, που αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού. Θα χρειαστεί, επομένως, πολύς αγώνας για να ξαναχτιστεί ένα ισχυρό αντισυστημικό κίνημα, με βάση ένα ρεαλιστικό αντισυστημικό πρόταγμα που θα έχει διδαχθεί από τις τραγικές αποτυχίες του παρελθόντος, ώστε να ξαναδημιουργηθούν οι υποκειμενικές συνθήκες για συστημική αλλαγή.
Οσον αφορά τις αντικειμενικές συνθήκες, το θεσμικό πλαίσιο που έχει δημιουργήσει η ΝΔΤ είναι τέτοιο, που, χωρίς την απόκτηση της οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας από ένα λαό, είναι αδύνατη η δημιουργία εναλλακτικών θεσμών «από κάτω», που θα είχαν οποιαδήποτε πιθανότητα να οδηγήσουν σε συστημική αλλαγή. Γι' αυτό και είναι εντελώς αποπροσανατολιστικές, συνειδητά ή μη, οι απόψεις περί δημιουργίας νησίδων εργατικής αυτοδιαχείρισης, ή γενικότερα εναλλακτικών στο υπάρχον σύστημα θεσμών, ως φυτωρίων συστημικής αλλαγής. Προφανώς, παρόμοιες νησίδες σε ένα απόλυτα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον είναι απλοί αντικατοπτρισμοί!
Με βάση την προβληματική αυτή, το κρίσιμο δίλημμα, που αντιμετωπίζει κάθε λαός σήμερα, είναι, είτε να προσαρμοστεί στην οικονομική, πολιτική και πολιτιστική ισοπέδωσή του κάτω από τον οδοστρωτήρα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης που ελέγχει η Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε), είτε να αγωνιστεί πραγματικά εναντίον της.
Και αναφέρομαι σε πραγματικό αγώνα, διότι, βέβαια, αποτελούν απλή σπατάλη ενέργειας οι ανοργάνωτες και χωρίς συγκεκριμένους στόχους εξεγέρσεις (κάποτε μάλιστα υποκινούμενες από την ίδια την Υ/Ε).
Παρόμοιες εξεγέρσεις αναγκαστικά καταλήγουν είτε σε κάποιες μικρο-μεταρρυθμίσεις (π.χ. Βραζιλία), που, όπως κάθε μεταρρύθμιση (συμπεριλαμβανομένων των σημαντικών μεταρρυθμίσεων του μεταπολεμικού κοινωνικού κράτους), είναι εύκολα αναστρέψιμες από τις ελίτ στις κατάλληλες γι' αυτές συνθήκες, είτε στη συντριβή τους κάτω από την ωμή βία των ελίτ. Στην τελευταία περίπτωση, οι ελίτ δεν έχουν παρά να χρησιμοποιήσουν την τρομερή τεχνολογία της βίας που διαθέτουν στα χέρια τους και τα εξαθλιωμένα τμήματα των λαών που απασχολούν για να κτυπούν τα λαϊκά στρώματα, είτε στο εξωτερικό (μισθοφορικοί στρατοί των χωρών της Υ/Ε, «μισθοφόροι αντάρτες» της ίδιας στη Λιβύη, Συρία κ.λπ.) είτε στο εσωτερικό (ειδικά τμήματα καταπίεσης διαδηλώσεων και συντριβής εξεγέρσεων σε κάθε χώρα).
Πραγματικός αγώνας κατά της ΝΔΤ, με τις σημερινές υποκειμενικές και αντικειμενικές συνθήκες, είναι δυνατός κατά τη γνώμη μου μόνο μέσα από παλλαϊκά Μέτωπα σε κάθε χώρα, με συγκεκριμένους στόχους, για την επίτευξη της οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας, ως προϋπόθεση για κάθε παραπέρα αντισυστημικό αγώνα.
Ετσι θα δημιουργηθούν οι αντικειμενικές συνθήκες, που, με τη σειρά τους, θα αποτελέσουν το πραγματικό φυτώριο για τη δημιουργία και των υποκειμενικών συνθηκών για ριζικές συστημικές αλλαγές, στο δρόμο για την πραγματική οικονομική, πολιτική και κοινωνική αυτονομία των λαών, σε συνθήκες ισοκατανομής της πολιτικής και οικονομικής δύναμης μεταξύ όλων των πολιτών.
ΠΗΓΗ: enet.gr
