Είναι πλέον κατάδηλο, ότι η πραγματική αιτία της σημερινής κρίσης είναι το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο. Οι τράπεζες που καταβροχθίζουν την πραγματική οικονομία και «τζογάρουν» εκ του ασφαλούς.
Έτσι, όταν τα τοξικά ομόλογα απέδιδαν, οι τραπεζίτες κέρδιζαν. Όταν όμως οι χρηματοπιστωτικές φούσκες, όπως αυτές των ακινήτων, έσκαγαν, τότε έχαναν οι...
φορολογούμενοι μέσω των χρημάτων που χαρίζονται στις τράπεζες για την ανακεφαλαιοποίησή τους.
Δεν είναι τυχαίο, ότι το 2008 οι τράπεζες διακινούσαν σε λογιστικό χρήμα έξι φορές το παγκόσμιο Ακαθάριστο Προϊόν, πιστοποιώντας ότι η φούσκα ήταν πλανητική. Σήμερα ακόμη, υπάρχει ένα αρρύθμιστο κεφάλαιο – το 90% του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου - που μετακινείται όπου μυρίσει πτώμα.
Βέβαια, το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο δεν λειτουργούσε πάντα έτσι. Οι τραπεζίτες απολάμβαναν κάποτε το σεβασμό και το θαυμασμό των ανθρώπων σύμφωνα με τους Ζακ Γκραντερώ και Ζακ Τρώμαν, συγγραφέων του βιβλίου «Η απίστευτη Ιστορία της Γουόλ Στριτ».
Ήταν τότε που οι τράπεζες και το χρηματοπιστωτικό σύστημα εν γένει δεν θεωρούνταν εχθροί της πραγματικής οικονομίας, αλλά οι πιο σταθεροί υποστηρικτές της.
Τι συνέβη, όμως, μεταξύ του 1907 και του 2008;
Μέχρι το 1980, όταν η οικονομία συνδέονταν με τη μαζική παραγωγή και την κατανάλωση, για να πωλείται η παραγωγή, έπρεπε οι πολίτες να μπορούν να αγοράζουν. Συνεπώς, η αγοραστική δύναμη (ζήτηση) ήταν το εκ των ων ουκ άνευ για την κίνηση της οικονομίας (προσφορά).
Σήμερα, η οικονομία έχει αποσυνδεθεί από την κατανάλωση και «παίζει» κυρίως στα Χρηματιστήρια, όπου και επιδιώκεται η μεγιστοποίηση των κερδών (το χρήμα παράγει χρήμα). Έτσι, το χρηματοπιστωτικό σύστημα (τράπεζες) αποσυνδέθηκε τόσο από την πραγματική οικονομία όσο και από την πολιτική εξουσία, δημιουργώντας ένα πανωσήκωμα, που υπερβαίνει τη στατικότητα του συνολικού οικοδομήματος της πραγματικής οικονομίας και της δημοκρατικής κοινωνίας.
Το «δημιούργημα» αυτό χρειάστηκε την ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού και τους κήρυκες της περίφημης κοινωνίας της διακινδύνευσης (του παρ’ ημίν εκσυγχρονισμού) και της αυτορρύθμισης της αγοράς, που οδήγησε, τελικά, στη σημερινή απορύθμιση.
Τώρα όλοι δείχνουν το χάος, την άβυσσο. Ως εάν να μη φταίει κανείς.
Αυτή η μεταφυσική προσέγγιση της οικονομικής κρίσης είναι αναγκαία, ώστε αυτοί που προκάλεσαν την κρίση να εξακολουθήσουν να τη διαχειρίζονται προς όφελός τους, διαχέοντας τις ζημίες τους στα έτσι κι αλλιώς θύματά τους, στους εργαζόμενους.
ΠΗΓΗ: gpapaso
