Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ
Βάζει την παλάμη της πάνω από τα μάτια, αναζητώντας το φεγγάρι ανάμεσα στα ερείπια του Ηρωδείου.
Μιλά για τη δημοκρατία και την Κάλλας.
Μας καλεί να κάνουμε υπομονή «τρώγοντας ψωμί, νερό και λαχανικά» και ζητά να είμαστε ενωμένοι, γιατί έτσι θα μας φοβούνται οι εταιρίες.
Σιχτιρίζει τους «γαμημένους Ολυμπιακούς Αγώνες», που εξαφάνισαν τα αδέσποτα.
Είναι η θρυλική Πάτι Σμιθ, που αξιώνει ξανά τις λέξεις «επανάσταση» και «λαός» στ’ αυτιά και στις ψυχές μας, τραγουδώντας πως ο λαός έχει τη δύναμη, αυτός που είναι η λησμονημένη καρδιά της κοινωνίας. Βέβαια, η Σμιθ απευθυνόταν σ’ αυτούς που διαθέτουν ακόμα 15 έως 50 ευρώ για να την ακούσουν, αγνοώντας, ενδεχομένως, ότι το 1,5 εκ. των ανέργων είναι τα σημερινά «αδέσποτα», είναι οι «μη χρήσιμοι», ενός κόσμου που δομείται σαν μία πλανητική επιχείρηση, όπου οι εργαζόμενοι είναι γρανάζια της μηχανής, μην έχοντας προσωπικότητα και αξιοπρέπεια, αφού αυτές προκαλούν τριβές.
Η τραγουδίστρια και ποιήτρια δεν γνωρίζει, ότι οι γονείς στην Ελλάδα εγκαταλείπουν τα παιδιά τους στα ιδρύματα, γιατί δεν έχουν να τα θρέψουν (Daily Mail), ότι η απάνθρωπη αλαζονεία των ισχυρών πετάει στο δρόμο με μία Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου χιλιάδες εργαζόμενους από τα σχολεία, από τα Νοσοκομεία, από τη δημόσια τηλεόραση.
Κι όλα αυτά στο όνομα του εξορθολογισμού και των μεταρρυθμίσεων.
Αλλά γιατί δεν κλείνουν τα ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια, που λειτουργούν χωρίς άδεια;
Γιατί ανέστειλαν τη φορολογία του 20% επί των τηλεοπτικών διαφημίσεων;
Οι διερωτήσεις εμπεριέχουν και την απάντησή τους. Ότι, δηλαδή, ο «εξορθολογισμός» αφορά μόνο τους «κάτω». Αυτοί είναι το «λίπος», που πρέπει να καεί. Γι’ αυτό η σημερινή αντίθεση είναι οι «πάνω» (οι τοπικοί διαχειριστές και οι διεθνείς πάτρωνες της τρόικας), που πραγματοποιούν τις μεταρρυθμίσεις και αυτοί που τις υφίστανται.
Μόνο που οι νέες στρατιές των ανέργων του δημόσιου τομέα θα ανεβάζουν τη θερμοκρασία της κοινωνίας από τη μια και από την άλλη θα καταψύχουν την οικονομία, καθώς θα μειώνουν τη ζήτηση, προκαλώντας νέα λουκέτα στην αγορά και, άρα, νέες στρατιές ανέργων στον ιδιωτικό τομέα. Ο εξορθολογισμός, συνεπώς, και οι μεταρρυθμίσεις δημιουργούν ένα φαύλο κύκλο, τη νέα ύφεση και τον αργό θάνατο της οικονομίας.
Υπάρχει, άραγε, εναλλακτική;
Πολλοί μιλούν για τον Κέυνς, για την ανάγκη ανάπτυξης μέσω των δημόσιων επενδύσεων και της δημιουργίας θέσεων απασχόλησης. Το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και η Γερμανία, όμως, δεν επιθυμούν αυτή την πολιτική, προκρίνοντας την άγρια λιτότητα.
Γι’ αυτό οποιοσδήποτε πολιτικός φορέας ή μέσο ενημέρωσης αναφέρονται σε μία εναλλακτική εξαφανίζονται. Γιατί όλα πρέπει να συναινούν στον «μονόδρομο» της σημερινής καταστροφικής νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Και επειδή ο νεοφιλελευθερισμός είναι η ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης, ό,τι ενισχύει τα εμπόδια για την επικράτηση της τελευταίας, πρέπει να χαθεί.
Έτσι, ό,τι συγκροτεί και συντηρεί το έθνος-κράτος (δημόσια τηλεόραση, εκπαίδευση, «μύθοι» και εν γένει ο πολιτισμός και η παράδοση), ό,τι στρέφεται εναντίον της πλανητικής, αγοραίας ομοιομορφίας πρέπει να εξαφανισθεί.
Υπάρχει απάντηση απέναντι στην αγοραία παγκοσμιοποίηση; Υπάρχει.
Είναι μία νέα «οικουμενικότητα», που θα αποδέχεται όλες τις πολιτισμικές, τις εθνοτικές και τις ατομικές ιδιαιτερότητες. Προπάντων, θα είναι ο νέος κόσμος στον οποίο δεν θα υπάρχουν «άχρηστοι», δηλαδή άνεργοι, και περιττοί, όπως συνέβαινε στους ολοκληρωτισμούς του 20ου αιώνα.
ΠΗΓΗ: gpapaso
