Του Γρηγόρη Ρουμπάνη
Όσο εύκολα στήθηκε αυτή η κυβέρνηση, ακόμα ευκολότερα δείχνει, ότι μπορεί να πέσει.
Να διαλυθεί και να περάσει στην Ιστορία ως εδάφιο άρθρου της μνημονιακής συμφωνίας.
Ο Αντώνης Σαμαράς, ενημερωμένος καλύτερα από τους άλλους δυο εταίρους του από τον Γιάννη Στουρνάρα...
γνωρίζει ότι το περίφημο πρόγραμμα προς την ανάκαμψη, δεν είναι απλώς προβληματικό. Είναι ήδη αποτυχία. Μαύρη. Τα έσοδα δεν βελτιώνονται, οι υποχρεώσεις έναντι των δανειστών αυξάνονται, περικοπές άλλες δεν μπορούν να γίνουν, αν δεν αρχίσουν να πεθαίνουν (κι) από την πείνα οι Έλληνες, και οι τράπεζες βουλιάζοντας ζητούν να φάνε τα σπίτια των άτυχων δανειοληπτών, έτσι για να ολοκληρωθεί η μαύρη καταστροφή. Σε ένα τέτοιο τοπίο, το οποίο σε λίγο θα μοιάζει με αυτό των Ψαρών μετά την απόβαση του Χοσρέφ το 1824, οι σοβαροί επιχειρηματίες δηλώνουν την απροθυμία τους να επενδύσουν, καθώς διακρίνουν, ότι δεν θα έχουν σε ποιον άσιτο πλέον και αναξιοπαθούντα να προσφέρουν το προϊόν τους. Με δυο λόγια, η αγορά θα έχει καταρρεύσει.
Απέναντι σ' αυτή την αποτυχία (το failure αμερικανιστί, ή fiasco στη γλώσσα του κ. Ντράγκι) ο πρωθυπουργός προβάλλει τη δική του ιστορία επιτυχίας (success story, όπως το προτιμά, γιατί άραγε, κανείς δεν κατάλαβε), πιστεύοντας ότι μέχρι τις γερμανικές εκλογές, και βοηθούντος του καλοκαιριού με τις χαμηλές απαιτήσεις διαβίωσης, θα μπορέσει να μασήσει το χρόνο. Τον προσεχή Σεπτέμβριο, το πολύ αρχές Οκτωβρίου. Νοέμβριος, πόσο μάλλον Δεκέμβριος, δεν υπάρχουν στο ημερολόγιό του. Για τον απλούστατο λόγο, ότι το φθινόπωρο και την τρόικα θα έχει να αντιμετωπίσει αγριεμένη, και νέο προϋπολογισμό με τη συνοδεία νέου μνημονίου πρέπει να συντάξει και να περάσει από το Κοινοβούλιο.
Έτσι, όχι για εκλογές δεν πάει, αλλά ούτε για βρούβες. Έστειλε, λοιπόν, το μήνυμα στους συνεταίρους του, μέσω του λεγόμενου αντιρατσιστικού νομοσχεδίου, ότι ήρθε η ώρα να πάρει ο καθένας το δρόμο του, να κάνουν όση αντιπολίτευση μπορούν να κάνουν, μπας και σώσουν τίποτα από τα εκλογικά ποσοστά τους, θα βοηθήσει κι αυτός κατά το δυνατόν κατηγορώντας τους για ανευθυνότητα και άλλα τέτοια για αφελείς, κι όπου κάτσει η μπίλια.
Να κερδίσει, δεν το περιμένει, όσο και αν τα φιλικά του μέσα ενημέρωσης βάλουν πλάτη δίνοντας τον «αγώνα τον ωραίο». Μια καλή θέση πίσω από τον Αλέξη Τσίπρα στοχεύει. Να μην έχει ο αντίπαλός του αυτοδυναμία, να είναι κι ίδιος μια δυο μονάδες πίσω. Να ελέγξει το μετεκλογικό παιχνίδι. Ή, κι αν δεν μπορέσει να το ελέγξει, μη χάσει εντελώς τη μπάλα.
Ο μόνος κατάλληλος χρόνος είναι τώρα. Θα ζητήσει από την Τρόικα χαμηλούς τόνους, θα προσπαθήσει να διασκεδάσει τις εντυπώσεις από τις επαπειλούμενες εξώσεις δυστυχούντων οικογενειών από τα σπίτια τους, θα μαζέψει τις ισχνές δυνάμεις του στο νεοδημοκρατικό συνέδριο του Ιουνίου, θα προσεύχεται να είναι σκληρή η κόντρα και αιματηρός ο πόλεμος του Τσίπρα με τις πολύμορφες συνιστώσες στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ένα μήνα μετά, θα έχει σε 24ωρη απασχόληση και τα στούντιο της «ND Production» να μοντάρει και να διανέμει πλάνα από... ευφυείς δηλώσεις στελεχών τινών της Κουμουνδούρου, και θα περιμένει το πόρισμα της Singular Logic. Πολλά «θα» μαζεύονται, είναι αλήθεια. Είναι όμως της λογικής «ο,τι κάτσει».
Το τι θα πετύχει δεν είναι στο χέρι του. Είναι αποκλειστικά στο χέρι του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αν καταφέρει να βγάλει από πάνω του όσους επιμένουν να ζουν στη μαγεία της εσωκομματικής μούχλας, θα έχει όλες τις προϋποθέσεις με το μέρος του. Αν υποχωρήσει έστω και ένα βήμα στην αξίωση ορισμένων ομάδων (συνιστωσών επί το ευγενικότερον) να υπάρχουν χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση, παρά μόνο με λογική φραξιονιστικής περιχαράκωσης για να ικανοποιούν τη ματαιοδοξία τους βλέποντας που και που το όνομά τους στις εφημερίδες, θα έχει αυτοϋπονομευτεί. Και το χειρότερο, θα έχει υπονομεύσει τις τελευταίες ελπίδες ενός δοκιμαζόμενου λαού προς ένα διαφορετικό αύριο. Προς την αξιοπρέπεια.
http://opinion24.gr
