Του Κωνσταντίνου Αλεξάκου.
Στο λεξικό του Τριανταφυλλίδη, η χυδαιολογία ορίζεται ως η έκφραση απόψεων προσβλητικών και ανήθικων, ανεξάρτητα από τη λεκτική διατύπωση.
Ζούμε το εξής παράδοξο: η συντηρητική κυβέρνηση Σαμαρά, εκχυδαΐζει καθημερινά τον πολιτικό βίο της χώρας ηθικολογώντας.
Μπορεί κάποιος να πει, ότι η ηθικολογία είναι στην βάση αυτής της τρικομματικής συνεργασίας, η δογματική προσέγγιση κάθε ζητήματος στην βάση μίας ηθικής προσέγγισης. Παράξενη λέξη η ηθική: ξεκινάει με την φιλοσοφική μελέτη του καλού και του κακού, και φτάνει στην "ηθική" που κοιτάζει με ματιά κατήγορου πολίτες τρίτων χωρών, ομοφυλόφιλους, ελευθεριάζοντες και όποιον άλλον δεν ακολουθεί το δόγμα αυτού που την επικαλείται.
Το δόγμα εδώ είναι σαφές: Ελλάς, Ελλήνων, Χριστιανών. Η παραπομπή στην 7ετία είναι αυτόματη στη βάση της "ηθικής" (τους), αλλά προφανώς δεν ασπάζομαι τις γελοιότητες περί Χούντας εν έτι 2013 στην Ελλάδα. Αυτή η ηθικολογούσα συντηρητική κυβέρνηση είναι αποτέλεσμα εκλογών, και όποιος το παραγνωρίζει ή είναι παρανοϊκός, ή λαοπλάνος.
Υπάρχουν δύο λογιών άνθρωποι στην πολιτική:
αυτοί που δέχονται ότι υπάρχουν και άλλες απόψεις, και θα επιδιώξουν να τις ακούσουν και να τις λάβουν υπόψη τους στις αποφάσεις τους, ακόμα κι όταν δεν είναι αναγκασμένοι, γιατί αυτό τους επιβάλλει η ηθική τους. Δεν πιστεύουν στην επιβολή, στον εξουσιασμό, δεν πιστεύουν ότι είναι αλάθητοι - δεν έχουν θέσφατα.
Υπάρχουν και οι άλλοι που προτάσσοντας δογματικά την δική τους "ηθική", πιστεύουν ότι οφείλουν να εξουσιάσουν, να επιβληθούν, "να κάνουν το σωστό", ακόμα κι αν αυτό σημάνει την στρέβλωση γραπτών κανόνων (νόμων), αρκεί να γίνει αυτό που εκείνοι αντιλαμβάνονται ως ορθό.
Για παράδειγμα, οι δεύτεροι, θα ήταν διατεθειμένοι να πουν ψέματα, για εναλλακτικές λύσεις για το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας, να διαρρεύσουν φήμες για ξένα συμφέροντα που καθοδηγούν προδοτικά το χέρι των πολιτικών αντιπάλων σε ένα υποθετικό ξεπούλημα της χώρας, θα επεδίωκαν να διατηρηθούν στην εξουσία για να εκπληρώσουν το θεάρεστο έργο τους ακόμα και αδειάζοντας τα δημόσια ταμεία σε δώρα προς πολίτες και ημετέρους μη έχοντας κανέναν ενδοιασμό να αποκρύψουν τα στοιχεία μίας τέτοιας λαθροχειρίας. Το αντίθετο, θα έδιναν κάθε δικαιολογία στον εαυτό τους, στο να κατηγορήσουν, ίσως και να καταδικάσουν, όποιον αποκαλύψει τις πρακτικές τους, αν αυτό θα σήμαινε την παραμονή τους στην εξουσία. Θα έγραφαν βιαστικά δικόγραφα που δεν θα ανακαλούσαν, όσο κι αν αυτά καταρρίπτονται από τα πραγματικά γεγονότα που θα αποκαλύπτονταν στη συνέχεια, θα ηθικολογούσαν επί μακρό για την σωτηρία της πατρίδος, ενώ, παράλληλα, δεν θα έπρατταν τίποτα προς αυτή τη κατεύθυνση, θα δεχόντουσαν την αρωγή ανθρώπων, που βεβαιωμένα έβλαψαν την ανάκαμψη της πατρίδας για να εξυπηρετήσουν προσωπικές φιλοδοξίες, και τόσα άλλα.
Είναι προφανές ό,τι αρχές σαν αυτή της Ανοιχτής Κοινωνίας, του διαλόγου και της διεύρυνσης της δημοκρατίας, όχι στα λόγια αλλά στην πράξη, είναι αντίθετες στους δεύτερους. Πως θα κάνεις αποκέντρωση εξουσιών για παράδειγμα, όταν δεν εμπιστεύεσαι εξ ορισμού όποιον δεν ανήκει στη δράκα σου; Η ηθική, όταν μπαίνει σε εισαγωγικά, ούτε καταγράφεται, ούτε μεταφράζεται σε αρχές. Τουναντίον, όταν κινείσαι βασισμένος σε ιδεολογήματα θες υπερσυγκέντρωση εξουσίας, ούτως ώστε να πράττεις χωρίς να χρειάζεται να αποκαλύπτεις την σκέψη σου, ή να μετριάζεις τις πράξεις σου σύμφωνα με τις απόψεις τρίτων. Ένα τέτοιο μοντέλο δεν χωράει γυναίκες, ούτε καν σε επίπεδα ποσόστωσης, δεν έχει νέους, δεν έχει gay, δεν έχει αλλόθρησκους ή άθεους. Έχει αντρίλα, ΟΥΚ, χυδαιότητα στην έκφραση και πολλή αυτοϊκανοποίηση: "όλα καλά καμωμένα, γιατί τα σκέφτηκα Εγώ". Η πολιτική του αποκλεισμού.
Το τι συνέβαινε στη χώρα, το ήξεραν όλοι τελικά. Άρα, μάλλον καταλάβαιναν και το τι έπρεπε να γίνει, ποιες ήταν οι αλλαγές που θα μας οδηγούσαν στην έξοδο από την κρίση. Αν ο υπέρτατος σκοπός ήταν η σωτηρία της πατρίδας, θα είχαμε προχωρήσει σε διαρθρωτικές αλλαγές (που ακόμα δεν έχουν ξεκινήσει) από το Μάιο του 2010, με την σύμπραξη όλων των πολιτικών δυνάμεων.
Αποδεικνύεται καθημερινά, ότι υπάρχει τελικά υψηλότερος στόχος που προηγείται: αυτός της πολιτικής επιβίωσης του πολιτικού προσωπικού.
Οι νεοεκλεγέντες, ηθικολογούντες, χυδαϊστές της συγκυβέρνησης θεωρώντας ότι η σωτηρία της χώρας είναι ταυτόσημη της δικής τους πολιτικής καριέρας αναλώνονται καθημερινά σε αυτό και μόνο αυτό το σκοπό, της επιβίωσης τους, πιστεύοντας ενδεχομένως ειλικρινά, ότι εκείνοι είναι η σωτηρία. Όχι οι αλλαγές**.
Αυτή η επιβίωση περνάει από την προσβολή της νοημοσύνης μας, που γίνεται με επικοινωνιακούς μικροπολιτικούς χειρισμούς. Με κόντρες στο τηλεοπτικό στούντιο της Βουλής και τις παραπολιτικές ειδήσεις. Με την τεχνητή πόλωση της κοινωνίας, για να αντικρούσουν τη δημοσκοπική άνοδο των, κατ' εικόνα και κατ' ομοίωση τους, πολιτικών τους αντιπάλων. Μάχες χαρακωμάτων, εκτός του πραγματικού πολέμου που θα κρίνει αν θα σταθεί η χώρα και πάλι στα πόδια της. Αν στην πορεία αυτό οπλίσει και το χέρι κανενός νεαρού, που είδε το κράτος να δολοφονεί τον κολλητό του, όχι σε πεδίο μάχης αλλά μπροστά από μπαράκι, δεν ενδιαφέρει κανέναν.
Αν αυτή η όξυνση των πολιτικών παθών οδηγεί στην άνοδο των άκρων, και πάλι δεν τους πειράζει: ένας ακόμα "εχθρός" για στοχοποίηση, ένα πεδίο μάχης ακόμα, όταν ο σκοπός θα έπρεπε να είναι η δημιουργία πεδίων συνεννόησης για την πρόοδο της χώρας.
Κι αν όλα αυτά καταλήξουν στην κατάρρευση πάλι θα τα βρουν, όπως τα βρήκαν και οι προηγούμενοι το '67. Πολύ λίγοι επλήγησαν τότε, είτε λόγω οικονομικής επιφάνειας, είτε λόγω σχέσεων. Άλλοι έζησαν τις συνέπειες της τότε αλητείας του πολιτικού προσωπικού και του παλατιού.
Η χυδαιότητα της "ηθικής" διαχείρισης της κρίσης συνεχίζεται, τόσο στο εσωτερικό, όσο και από μερίδα της πολιτικής ζωής στην Ευρώπη.
Κρίμα που η χυδαιότητα δεν είναι μεταρρύθμιση. Θα είχαμε ανακάμψει ήδη...
**Μην μπερδέψει κανείς τις μειώσεις των μισθών και του επιπέδου διαβίωσης ή τη φορολογική αφαίμαξη με μεταρρύθμιση· αυτά ήταν μόνο κατεπείγοντα μέτρα στις συγκεκριμένες συνθήκες του 2010 για να αποφευχθεί η απότομη κατάρρευση, ενώ σήμερα, δύο χρόνια μετά είναι πλέον το κόστος της αδράνειας. Μίας αδράνειας που όσο παρατείνεται, τόσο θα συνεχίζει το αργό σπιράλ θανάτου, που περιγράφεται στην μακρο-οικονομική θεωρία.
ΠΗΓΗ: tvxs.gr
