Του Γιώργου Μαλούχου
Η ευρωζώνη εισήλθε και de jure από προχθές - γιατί de facto έχει εισέλθει εδώ και πολύ καιρό - στην εποχή της τρέλας: στην εποχή του νέου Δημοσιονομικού Συμφώνου.
Ενός «ζουρλομανδία» όπως τον έχουν ήδη πολλοί διεθνώς χαρακτηρίσει, ο οποίος τη δένει χειροπόδαρα...
και της στερεί κάθε ελπίδα να ξεπεράσει την κρίση.
Το Σύμφωνο είναι μεν συμβατό με τις τρέχουσες επιδιώξεις της Γερμανίας, η οποία και το επέβαλε με «συνοπτικές διαδικασίες» εκβιάζοντας δια της κρίσης χρέους, αποτελεί όμως την ταφόπλακα πλήθους χωρών του κοινού νομίσματος. Κι αυτό για τον πολύ απλό λόγο ότι οι προδιαγραφές που δημιουργεί για το «νέο ευρώ», που στην ουσία θεσμοθετεί, είναι εντελώς αδύνατο να πιαστούν από εκείνες: κι αυτό δεν ισχύει μόνον για την Ελλάδα, αλλά για πολύ ισχυρότερες και αρτιότερα δομημένες χώρες, που θα πάρουν κι αυτές, έστω και με μικρότερη οξύτητα, τον αδιέξοδο δρόμο της ύφεσης.
Το Δημοσιονομικό Σύμφωνο είναι ένα «πακέτο» κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της γερμανικής οικονομίας και στερεί οριστικά και αμετάκλητα κάθε μέσο που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί από τις λιγότερο ανεπτυγμένες οικονομίες της ευρωζώνης, την οποία και καθιστά το μοναδικό μεγάλο οικονομικό χώρο της γης που δεν διαθέτει στα χέρια του τα κλασικά εργαλεία, που όλοι οι άλλοι (Αμερικανοί, Ιάπωνες, ακόμα και, σε άλλο επίπεδο, και οι Κινέζοι) διαθέτουν.
Ετσι, η υιοθέτησή του, προκαλεί μία διπλή ανισορροπία:
Το Σύμφωνο είναι μεν συμβατό με τις τρέχουσες επιδιώξεις της Γερμανίας, η οποία και το επέβαλε με «συνοπτικές διαδικασίες» εκβιάζοντας δια της κρίσης χρέους, αποτελεί όμως την ταφόπλακα πλήθους χωρών του κοινού νομίσματος. Κι αυτό για τον πολύ απλό λόγο ότι οι προδιαγραφές που δημιουργεί για το «νέο ευρώ», που στην ουσία θεσμοθετεί, είναι εντελώς αδύνατο να πιαστούν από εκείνες: κι αυτό δεν ισχύει μόνον για την Ελλάδα, αλλά για πολύ ισχυρότερες και αρτιότερα δομημένες χώρες, που θα πάρουν κι αυτές, έστω και με μικρότερη οξύτητα, τον αδιέξοδο δρόμο της ύφεσης.
Το Δημοσιονομικό Σύμφωνο είναι ένα «πακέτο» κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της γερμανικής οικονομίας και στερεί οριστικά και αμετάκλητα κάθε μέσο που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί από τις λιγότερο ανεπτυγμένες οικονομίες της ευρωζώνης, την οποία και καθιστά το μοναδικό μεγάλο οικονομικό χώρο της γης που δεν διαθέτει στα χέρια του τα κλασικά εργαλεία, που όλοι οι άλλοι (Αμερικανοί, Ιάπωνες, ακόμα και, σε άλλο επίπεδο, και οι Κινέζοι) διαθέτουν.
Ετσι, η υιοθέτησή του, προκαλεί μία διπλή ανισορροπία:
η πρώτη είναι μέσα στην ίδια την ευρωζώνη, καθώς οι χώρες που δεν «αντέχουν» το ίδιο τους το νόμισμα, οδηγούνται νομοτελειακά πια στην πλήρη υπαγωγή τους στον ισχυρό της «ομάδας».
Η δεύτερη, πιο μεσοπρόθεσμη, είναι, ότι καθιστά την ευρωζώνη ως σύνολο πιο ευάλωτη στο διεθνή «ανταγωνισμό» κάτι που, όμως, ακριβώς επειδή υπάρχει η πρώτη διάσταση, αυτή την ώρα κάθε άλλο παρά ενοχλεί τους Γερμανούς, ενώ θα έπρεπε να τους ανησυχεί σφόδρα.
Φυσικά, ούτε λόγος να γίνεται, για το ποιος θα πληρώσει το άμεσο κόστος: οι κοινωνίες των κρατών που τελούν σε συγκριτική αδυναμία. Όμως, η τραγωδία είναι, ότι όλο αυτό το κόστος δεν θα γεννήσει μια νέα προοπτική: αντίθετα, θα τις βυθίσει ακόμα περισσότερο.
Τα χθεσινά στοιχεία για τη μεταποιητική βιομηχανία στην Ελλάδα δείχνουν το δρόμο – κι αυτό δεν αφορά το ελληνικό κράτος με όλες του τις αδιανόητες στρεβλώσεις. Αφορά την ιδιωτική, και μάλιστα την «πραγματική», οικονομία που υποχωρεί καθολικά και άτακτα.
Η εικόνα αυτού του τρόμου μπορεί να είναι σήμερα ορατή εξόφθαλμα στην Ελλάδα, όμως, ήδη, έχει αρχίζει και εμφανίζεται συστημικά πια σε πολλές άλλες χώρες, που βλέπουν ότι διέξοδος δεν υπάρχει, αλλά δεν μπορούν να κάνουν τίποτα, παρά τις προσπάθειες και τις θυσίες.
Πρόκειται, δυστυχώς, για μία απόλυτη συνταγή θανάτου…
Φυσικά, ούτε λόγος να γίνεται, για το ποιος θα πληρώσει το άμεσο κόστος: οι κοινωνίες των κρατών που τελούν σε συγκριτική αδυναμία. Όμως, η τραγωδία είναι, ότι όλο αυτό το κόστος δεν θα γεννήσει μια νέα προοπτική: αντίθετα, θα τις βυθίσει ακόμα περισσότερο.
Τα χθεσινά στοιχεία για τη μεταποιητική βιομηχανία στην Ελλάδα δείχνουν το δρόμο – κι αυτό δεν αφορά το ελληνικό κράτος με όλες του τις αδιανόητες στρεβλώσεις. Αφορά την ιδιωτική, και μάλιστα την «πραγματική», οικονομία που υποχωρεί καθολικά και άτακτα.
Η εικόνα αυτού του τρόμου μπορεί να είναι σήμερα ορατή εξόφθαλμα στην Ελλάδα, όμως, ήδη, έχει αρχίζει και εμφανίζεται συστημικά πια σε πολλές άλλες χώρες, που βλέπουν ότι διέξοδος δεν υπάρχει, αλλά δεν μπορούν να κάνουν τίποτα, παρά τις προσπάθειες και τις θυσίες.
Πρόκειται, δυστυχώς, για μία απόλυτη συνταγή θανάτου…
ΠΗΓΗ: tovima.gr
