Του ΓΙΑΝΝΗ ΤΡΙΑΝΤΗ
Το εξοργιστικό παράδοξο με το «λαθάκι» του ΔΝΤ για την Ελλάδα είναι, ότι ουδείς ασχολήθηκε.
Από τη χορεία των ιθυνόντων, ημετέρων και ξένων, ουδείς προβληματίστηκε, κανένας δεν βγήκε να ψελλίσει μια αυτοκριτική κουβέντα.
Σαν να μην έγινε τίποτε!
Λες και το τεχνοκρατικό «λαθάκι», ομολογημένο από την επίσημη έκθεση του ΔΝΤ, δεν αφορούσε ένα κομβικό σημείο του Προγράμματος για την Ελλάδα (λιτότητα, ύφεση), αλλά τα ρέστα στην αγορά μιας σοκολάτας από το περίπτερο.
Και το χειρότερο, το πλέον κραυγαλέο: ενώ η λογική ακολουθία μετά την παραδοχή ενός λάθους είναι η άρση του (ο τρώσας και ιάσεται), ή έστω ο περιορισμός των συνεπειών, οι κατασκευαστές του εγκληματικού Προγράμματος εμμένουν πεισματικά στο απαρέγκλιτον της εφαρμογής του.
Φευ! Το «λάθος» με τον πολλαπλασιαστή δεν ήταν το μοναδικό. Σωρεία λανθασμένων εκτιμήσεων και υπολογισμών συνέθεσαν ένα απαράδεκτα πρόχειρο, καταφανώς τιμωρητικό και, τελικώς, αναποτελεσματικό Πρόγραμμα. Συγκεκριμένα:
* Πρώτον, οι περίφημοι τεχνοκράτες του ΔΝΤ και της Ενωσης δεν έλαβαν υπ' όψιν ότι η τρομώδης κινδυνολογία περί πτώχευσης και εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη (κινδυνολογία που διεκπεραίωνε ευπειθώς το δίδυμο Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου) θα είχε ένα άμεσο, οδυνηρό επακόλουθο. Τη μεγάλη εκροή κεφαλαίων από την Ελλάδα στο εξωτερικό! Καταλυτικό το γεγονός, ολέθριο...
* Δεύτερον, ποντάροντας στο «δόγμα του σοκ», αλλά και στον... παιδευτικό χαρακτήρα της τιμωρίας, επέβαλαν υψηλό επιτόκιο με το πρώτο Μνημόνιο, ενώ ταυτόχρονα δεν έδωσαν ένα λογικό χρονικό διάστημα για την αποπληρωμή του χρέους. Το κατάλαβαν αργότερα, αλλά η Ελλάδα είχε ήδη εμπλακεί στη μοίρα που της επεφύλαξαν οι κυνικοί επικυρίαρχοι.
* Τρίτον, δεν έλαβαν υπ' όψιν το στοιχειώδες: όταν ενσκήπτει θύελλα, όπως αυτή με τις περικοπές και τη γενικότερη αναστάτωση, όταν δηλαδή η κοινωνία βράζει και οι μηχανισμοί του κράτους συγκλονίζονται, είναι αδύνατη η ανάταξη του κρατικού ερειπιώνα. Οι όντως αναγκαίες αλλαγές - αυτές που έπρεπε να είχαν γίνει από δεκαετίες - απαιτούν χρόνο και Σχέδιο. Ελειπαν και τα δύο. Στη θέση τους, κάτι ημίμετρα και κάτι προπαγανδιστικές φωτοβολίδες που υπενθύμιζαν τα παθογενή (φοροδιαφυγή, συντάξεις-μαϊμού, άγνοια για τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων κ.ά.), αλλά ήταν αδύνατο να τα θεραπεύσουν.
* Τέλος, ενώ η ελληνική κοινωνία ζούσε έναν πρωτοφανή, κλιμακούμενο εφιάλτη, οι δανειστές με αρωγούς τους πρόθυμους προπαγανδιστές είτε έβλεπαν ραγδαία βελτίωση (μικρότερη ύφεση, όχι νέα μέτρα, έξοδο στις αγορές) είτε έλεγαν ανοησίες. Οπως φέρ' ειπείν ότι το άνοιγμα των επαγγελμάτων (ταξί, φορτηγά, φαρμακεία κ.λπ.) θα έχει άμεσο και μετρήσιμο αποτέλεσμα, ικανό να βοηθήσει τη χειμαζόμενη οικονομία! Δηλαδή, με τους ταξιτζήδες να ψάχνουν αγωνιωδώς για κούρσα και τα φορτηγά να κάθονται αραγμένα λόγω της πρωτοφανούς ύφεσης, το άνοιγμα θα ήταν ευεργετικό για την οικονομία! Μωρίας εγκώμιον...
Η σοκαριστική παραδοχή του «λάθους» συνοδεύεται στην έκθεση του ΔΝΤ από την εξ αντικειμένου αιχμηρή υπόμνηση, ότι το Πρόγραμμα δεν αποτελεί προϊόν αποκλειστικώς δικής του εμπνεύσεως. Συγκροτήθηκε και αποφασίστηκε από κοινού με τους εγκεφάλους της Ενωσης. Η αιχμή επιβεβαιώνει την σαφή, από καιρού, διαφοροποίηση του ΔΝΤ, τουλάχιστον στο θέμα της σκληρής λιτότητος. Ηδη, από τον Δεκέμβριο του 2011 ο Ολιβιέ Μπλανσάρ, επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ, είχε πει, ότι πρέπει να εγκαταλειφθεί η πολιτική της δημοσιονομικής προσαρμογής, όπως ασκείται σήμερα, δηλαδή η πολύ γρήγορη εφαρμογή σκληρών μέτρων λιτότητας, και να προτιμηθεί η μακροχρόνια τοιαύτη.
Οπερ έδει δείξαι, λοιπόν: η εμφανής απόκλιση εκτιμήσεων μεταξύ ΔΝΤ-Ενωσης και η εξ αυτής ρωγμή, παρέχει την ευκαιρία να επανέλθει απαιτητικά στο προσκήνιο η επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου. Σε λίγο, με την πλήρη ανάπτυξη και εφαρμογή των σκληρών μέτρων που θα προκαλέσουν νέο σοκ στην ελληνική κοινωνία, την επαναδιαπραγμάτευση θα την επιβάλουν οι εκρηκτικές εξελίξεις. Αλλά κάποιος πρέπει να τις διαχειριστεί...
Αν δεν αρθούν στο ύψος των απαιτήσεων τόσο οι πολιτικές δυνάμεις, ιδία ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο και η κοινωνία, η Ελλάδα, με την εφαρμοζόμενη πολιτική, θα ζει επί δεκαετίες στο όριο της εξαθλιωμένης επιβίωσης. Με τους κυβερνώντες να πανηγυρίζουν για την ζωτικότητα των αριθμών και τον κόσμο να πένεται κρεμασμένος από μεροκάματα των 300 ευρώ...
Και κάποτε, κάποια άλλη Εκθεση του ΔΝΤ ή των Ευρωπαίων ενδέχεται να ομολογήσει ακόμη ένα κραυγαλέο «λάθος»...
http://www.enet.gr/
