Οι αριθμοί 4,2,1 δείχνουν την αναλογία κατά την οποία τα τρία κόμματα της συμπολίτευσης, «μοιράζονται» τις διοικήσεις των ΔΕΚΟ, των Οργανισμών και γενικότερα των θέσεων του Δημοσίου.
Ο τρόπος διανομής και εν συνεχεία νομής έχει παγιωθεί και είναι αποδεκτός και από τα τρία...
κόμματα, Ν.Δ., Π.Α.Σ.Ο.Κ. και ΔΗΜΑΡ.
Είναι ένας τρόπος, ο οποίος αφήνει εντελώς άναυδους τους πολίτες για τον ανεύθυνο χειρισμό ενός κρίσιμου ζητήματος. Κρίσιμου διότι αφορά τον διορισμό νέων επικεφαλής των ΔΕΚΟ και άλλων οργανισμών του ευρύτερου δημοσίου τομέα. Και είναι κρίσιμος διότι αυτοί οι επικεφαλής θα εφαρμόσουν την πολιτική της κυβέρνησης, θα ηγηθούν ενός μεγάλου τμήματος του κράτους πού βρίσκεται σε οικτρή κατάσταση και θα προσπαθήσουν να το ξαναστήσουν. Συγχρόνως θα αντιμετωπίσουν αδιαφορία ίσως και εχθρότητα από αυτούς τους υπαλλήλους που απέμειναν μαζί με τα διογκωμένα προβλήματα. Άρα χρειάζονται ειδικές ικανότητες, εργατικότητα, γνώσεις και βασικά, αξιοκρατικά κριτήρια επιλογής. Δεν χρειάζεται σε καμία περίπτωση να τοποθετηθούν αποτυχημένοι πολιτευτές ή αποτυχημένοι υποψήφιοι σε άλλες θέσεις, πρώην βουλευτές, παρασκευάσματα και δημιουργήματα κομματικών σωλήνων, οι οποίοι θα εξυπηρετούν σκοπιμότητες και όχι την ουσία.
Και διερωτάται ο απλός πολίτης, πώς είναι δυνατόν οι άνθρωποι αυτοί, οι πολιτικάντηδες, οι σημερινοί κρατούντες, να συμπεριφέρονται με αυτόν τον αλλοπρόσαλλο τρόπο, με αυτή την καταστροφική νοοτροπία. Λες και δεν έχουν συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει στην πατρίδα μας. Λες και η ανεργία στους νέους μας δεν έχει ξεπεράσει το 57%. Λες και δεν έχουν αντιληφθεί ότι στα ελλείμματα της χώρας βοήθησαν πολύ σημαντικά οι διορισμένες διοικήσεις. Και εφαρμόζουν την ίδια αποτυχημένη πολιτική, η οποία εξαθλίωσε τη διοίκηση και το κράτος και εξαχρείωσε, διέφθειρε διοικούντες και πολίτες και δεν δίνει ελπίδα στο λαό και στους νέους μας.
Και δείχνει ο τρόπος 4:2:1 ακόμα την ανυποληψία των κρατούντων – οι οποίοι συμπεριφέρονται ως ιδιοκτήτες του κράτους – την οποία τελικά μεταφέρουν στο ίδιο το κράτος, το οποίο υποτίθεται ότι θέλουν να το ξανά-ιδρύσουν, να το ανασυγκροτήσουν με αξιοκρατία και διαφάνεια. Δηλαδή είναι ένας φαύλος κύκλος. Αντί να προσφέρουν στο συνεχώς δοκιμαζόμενο λαό, αξιοπρέπεια και διαφάνεια με ανοιχτούς και καθαρούς διαγωνισμούς για τις κρίσιμες θέσεις των κρατικών δομών, προσφέρουν και εγκρίνουν, κατά κανόνα, ανικανότητα, ανεπάρκεια και μικρό πέρασμα από αυτές τις θέσεις. Αγνοούν ότι πολιτική είναι και Συμβολισμός και η κοινωνία έχει ανάγκη πλέον σύμβολα, πρότυπα και θετικά μηνύματα αποκομματοποίησης και καθολικής κινητοποίησης όλων των δυνάμεων της κοινωνίας.
Τοποθετούν πρόσωπα με κομματική εμπειρία. Λες και οι διοικήσεις των ΔΕΚΟ και άλλων οργανισμών είναι το γέρας, η προίκα, πού παραχωρείται στους ημετέρους, με μοναδικό προσόν την αποτυχία τους σε άλλες θέσεις.
Εκεί πού ιδιαίτερα απαιτούνται έμπειροι, ικανοί τεχνοκράτες του ιδιωτικού τομέα που θα αναλάβουν να τις εξυγιάνουν και να τις δρομολογήσουν σε μια νέα παραγωγική πορεία. Και δόξα τω Θεώ, η ελληνική κοινωνία είναι γεμάτη από ικανούς και εργατικούς νέους, με γνώσεις και προσόντα, στους οποίους δυστυχώς η τρικομματική κυβέρνηση στρέφει τα νώτα της.
Φαίνεται ότι μετά από 100 και πλέον χρόνια από την εποχή του Καρκαβίτσα (1909) το διήγημα του «ο Ζητιάνος», είναι περισσότερο επίκαιρο. Η γραφή του «Ο πολιτικαντισμός ανθεί στην Ελλάδα και οι άνθρωποι είναι απαιδαγώγητοι στις πολιτικές ελευθερίες» είναι αληθής και σύγχρονος.
« ..ο λαός ζητεί να τον λυτρώσει από τα κόμματα και τα ερπετά τους. Βγάλε τα από πάνω μου! Ξερίζωσε τα από τον τόπο μου! Λύσε μου τα χέρια που μου τα' χουνε πιστάγκωνα! Μην με πιστεύεις ελεύθερο! Σκλάβος τους είμαι! Μην τους ακούς που λέγονται αντιπρόσωποι μου, τύραννοι μου είναι! Μην το λες πως είμαι κόμμα τους εγώ. Το κόμμα τους είναι λίγοι πέντε δέκα, εγώ πάω κοντά τους από ανάγκη. Γιατί έχουνε μαζί τους κάθε της πολιτείας αντιπρόσωπο, κάθε της εξουσίας όργανο και Αρχή...».
Ο λαός στις μέρες μας ζητάει το ίδιο που ζήταγε και πριν από εκατό χρόνια. Να σπάσουμε τελικά τα δεσμά της ακινησίας, πού μας κρατά βαθιά προσκολλημένους στο χθες τώρα που είναι επιτακτική ανάγκη η φυγή προς τα εμπρός.
Υ.Γ. Μήπως έχει έλθει η ώρα να έχουν οι υπεύθυνοι, πέρα από την πολιτική ευθύνη, και την ευθύνη της αποτυχίας των στόχων που θέτουν και όχι να μεταφέρονται οι αποτυχίες αλλού και τελικά να τα πληρώνουν οι φορολογούμενοι;
Ο ΑΝΤΙΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΡΧΗΣ ΠΕΛ/ΣΟΥ
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Ε. ΠΑΠΑΦΩΤΙΟΥ
