Θαυμάσια. Αποφασίστηκε επιτέλους η εκταμίευση της δόσης. Οπότε; Οπότε πρέπει να πανηγυρίσουμε φιμώνοντας την εμμονή της μεμψιμοιρίας, που υποτίθεται πως είναι εθνικό μας γνώρισμα, και ξεχνώντας το έθιμο της παραπονιάρικης γκρίνιας, που επίσης υποτίθεται, ότι το τηρούμε ευλαβικά.
Και μαζί να ξεχάσουμε ή να κρύψουμε κάτω από το χαλί των αναμενόμενων ευρώ κάποιες μικρές λεπτομέρειες, που μάλλον δεν περιποιούν τιμή στο πολιτικό μας προσωπικό και δεν συμβαδίζουν με τον καταστατικό μας χάρτη.
Την εποπτεία των πιστωτών πρώτα πρώτα, που γίνεται ασφυκτικότερη με κάθε ευρώ, με κάθε μέτρο.
Να ξεχάσουμε, επιπλέον, την κακόγουστα σεναριογραφημένη και ακαλαίσθητα παιγμένη ιστοριούλα με το φορολογικό. Πεπεισμένος ότι το l’ etat c’ est moi αφορά και την εξοχότητά του, ο κ. Στουρνάρας αποφάσισε κάποια στιγμή, πρώτον, ότι το φορολογικό ήταν «προαπαιτούμενο» (άρα έπρεπε να κατασκευαστεί με προδιαγραφές άγρια εισπρακτικές εναντίον μισθωτών και συνταξιούχων) και, δεύτερον, ότι δεν υπάρχει λόγος, ένα νομοσχέδιο σαν κι αυτό να κατατεθεί προς συζήτηση πρώτα στη Βουλή των Ελλήνων, που οι θρύλοι εξακολουθούν να τη θέλουν αρμόδια, και ύστερα να παρουσιαστεί στους Ευρωπαίους υπουργούς. Επί της ουσίας, υπερκέρασε πάλι και τους τρεις κομματικούς αρχηγούς, οι οποίοι κατά τα λοιπά είναι πολιτικοί προϊστάμενοί του. Δεν φαίνεται πάντως πιθανό να τον ψέξουν. Τη δουλειά του(ς) κάνει.
Αλλά, θα πει κανείς, αναλογιζόμενος την πείρα των τελευταίων μηνών, ακόμα και αν παρουσιαζόταν στη Βουλή το φορολογικό, απλώς θα τηρούνταν τα προσχήματα και κάπως θα έμεναν ικανοποιημένα τα γνωστά «μάτια του κόσμου». Γιατί η Βουλή έχει υποβαθμιστεί σε διακοσμητικό ρόλο, με τις συνοπτικές διαδικασίες και το τέχνασμα του κατεπείγοντος (πάντοτε «λόγω εθνικού συμφέροντος»), με τις αλλεπάλληλες πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, καθώς και με την αδιαφορία ή την περιφρόνηση με την οποία τόσο ο πρωθυπουργός όσο και οι περισσότεροι υπουργοί του αντιμετωπίζουν τη θεσμική υποχρέωσή τους να παρευρίσκονται στο Κοινοβούλιο και να απαντούν τουλάχιστον στις επίκαιρες ερωτήσεις που τους αφορούν.
Υιοθετώντας το αντικοινοβουλευτικό πρωθυπουργικό μοντέλο του κ. Παπανδρέου και του κ. Καραμανλή, ο κ. Σαμαράς εμφανίζεται στη Βουλή, με τη συχνότητα με την οποία ένας Ελληνας μισθωτός επισκέπτεται χριστουγεννιάτικα τα Νησιά του Πάσχα.
Το γεγονός ότι η συμπεριφορά αυτή τραυματίζει το ίδιο το πολίτευμα, όπως άλλωστε και η τεχνοκρατική «αυτονομία» του κ. Στουρνάρα και η αδιαφορία του έναντι της υποχρέωσής του να λογοδοτεί στη Βουλή, δεν μοιάζει να έχει ιδιαίτερη σημασία.
Αλλωστε, γενικότερα στην Ευρώπη πνέει ένας αέρας «τέλους της πολιτικής» και αποθέωσης των «τεχνοκρατικών λύσεων», που παριστάνονται σαν τάχα ουδέτερες ιδεολογικά και πολιτικά.
Μία από τις πολλές παράπλευρες απώλειες της «δημοσιονομικής πειθαρχίας» και ο κοινοβουλευτισμός...
ΠΗΓΗ: kathimerini.gr
