Malala, είσαι η ηρωίδα μου. Tης Ρέας Βιτάλη

  
Δεν έψαχνα ήρωες. Πού να προλάβω; 
Οι ήρωες με έβρισκαν. Μου τους πέταγαν. 
Έβρεχε ήρωες στα χρόνια μου. 
Είχαν μια τέτοια αγωνία οι «μεγάλοι». Τη λες και ανθρώπινη. Είχαν περάσει πόλεμο, γερμανική κατοχή, εμφύλιο. Περπατώ εις το δάσος του αίματος...
 
Αργότερα ήρθε και η δικτατορία. Ο κίνδυνος των κομμουνιστών. Ο κόσμος στα δυο. Οι ιδεολογίες στα δυο. Οι αφέντες στα δυο. Εξορίες. Μακρόνησοι.

Μεγάλη η εξοικείωσή της ράτσας μου με ηρωικό αίμα. 
Λιγότερη η εξοικείωση μας, να μη σου ύποπτα ασθενής, στην ανάλυση των γεγονότων όταν το αίμα στεγνώνει. 
Κι αν φωνάξαμε σε αμφιθέατρα ΖΗΤΩ! Μέχρι τα σχολικά μας τετράδια δαφνοστεφανωμένους ήρωες είχαν στο εξώφυλλο. Η Μπουμπουλίνα ολόρθη, ο Κανάρης μέσα σε στεφάνι, o Παπαφλέσσας. Βλοσυροί, αποφασισμένοι, αγέρωχοι. Θαρρείς κάναμε ασκήσεις εξοικείωσης με ήρωες. 
Κι έτσι γκαζωμένοι έρχονταν οι επόμενοι. Οι εναντίον των Γερμανών… Συγκεκριμένος ο εχθρός. Μεγάλη ευκολία. Ένας ο στόχος. Πολλά τα παράσημα «Δεν πολεμούν οι Έλληνες σαν ήρωες αλλά οι ήρωες σαν Έλληνες». 
Μετά Έλληνες εναντίον Ελλήνων. Ζόρι! Τσακίζει το πράγμα. Φέρνει αμηχανία. Αρχίζεις να μπερδεύεις λόγια. Κι αυτό για εξοικείωση. 
Οι επόμενες σελίδες γράφτηκαν στο Πολυτεχνείο. Στα χρόνια μας! Αλλά μη το λες έτσι απλά. Ένα περίεργο πράγμα… Όσο πιο πολύ πλησιάζουμε τόσο πιο θολό το τοπίο των ηρώων. Λες και συνωμοτούμε όλοι να μη διαχωρίσουμε, ούτε βέβαια να ορίσουμε τους ήρωες από τους «ήρωες». Κόσμος και κοσμάκης. Τινάχτηκε η μπάνγκα των ηρώων στον αέρα με τη γενιά  του Πολυτεχνείου…

Είχε καλές απολαβές ο «ηρωισμός». Εξελίχθηκε σε προσοδοφόρο επάγγελμα. Το λες μέχρι και συμφέρει. Μια να σου κάθονταν και εξασφάλιζες μια ζωή!

Ένα μόνο να σκεφτείς, αξιοσέβαστη μικρή, μπορεί και μεγάλη, Μαλάλα Γιουσαφσάι, 14 χρόνων. (Πώς μετράς άραγε τα χρόνια των ανθρώπων; ) Λέγαμε για τη γενιά του Πολυτεχνείου... Ένα να σκεφτείς. Ψάξε στοιχεία νεκρών ηρώων… Μπορεί τόσοι, μπορεί και τόσοι. Η μεγαλύτερη ντροπή των χρόνων μας είναι, ότι δεν μετρήσαμε ούτε αυτό! Το βολικό κουτουρού της γενιάς μου.
 
Τι να στα λέω όλα αυτά μικρή, μπορεί και μεγάλη, 14 χρονών Μαλάλα. Εσύ χαροπαλεύεις με μια σφαίρα στο κεφάλι και στο λαιμό από τους Ταλιμπάν. Αντιστάθηκες! Έδωσες τη δική σου μάχη να διεκδικήσεις παιδεία για τα κορίτσια. 14 χρονών κορίτσι σε βεβηλωμένη χώρα. Κορίτσι πράγμα… Πόσο θλιβερά αστείο ακούγεται στην κυριολεξία του! Από τα 11 τάχθηκες στο σκοπό σου, γράφοντας στο BBC για την ζωή υπό των Ταλιμπάν. Δίνοντας στοιχεία στον «έξω κόσμο». Επιβάλλεται κανείς να γνωρίζει, ότι το 2008 κατέστρεψαν 150 σχολεία θηλέων και απαγόρευσαν στα κορίτσια να φοράνε χρωματιστά ρούχα.  

 Φαντάσου τη ζωή των κοριτσιών χωρίς ροζ… Το αγαπημένο χρώμα της Μαλάλα. Γενναία κόρη γενναίων γονιών. «Γνώριζα το ρίσκο αλλά και το να μη μιλάς έχει ρίσκο» λόγια του πατέρα. Και η ιδέα του blog που διατηρούσε με το όνομα Γκουλ Μακάι ενισχύθηκε και από τη μητέρα της. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Γενναία κόρη γενναίων γονιών. Με συνέπεια στην γενναιότητα. Όχι μια στιγμή αψάδας. Αλλά μια πορεία από τα 11 μέχρι τα 14. Γι΄αυτό διστάζω να σε χαρακτηρίσω «μεγάλη» ή «μικρή».

Λατρεμένη γνωστή άγνωστη Μαλαλα Γιουσαφσάι. 50 χρόνια αναζητώ τους δικούς μου ήρωες. Νάχω να θαυμάζω. Νάχω να ακούω την καρδιά μου, να χτυπά για κάποιους. Νάχω να χαμογελώ. Νάχω να γαληνεύω και ν΄ονειρεύομαι. Μεγάλη παρηγοριά για τη ψυχή νάχει έναν ήρωα…

Λατρεμένη γνωστή άγνωστη 14χρονη. Στο πρόσωπό σου βρήκα έναν ακόμα. Σε παρακαλώ γίνε καλά! Ψάχνω σχολαστικά τόσα χρόνια… Έναν έναν πολύτιμους ήρωες συλλέγω. Σε ικετεύω γίνε καλά!

ΠΗΓΗ: protagon.gr