Του Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*
«Ιστορική» η απόφαση της ΕΕ για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Διότι, τι πιο σημαντικό, εξαίσιο, φιλάνθρωπο και ελπιδοφόρο σε αυτή την μάταιη ζωή από το «να πηγαίνουν καλά οι τράπεζες»...
Και μη νομίζετε, ότι αυτά τα λένε μόνο οι «δεξιοί». Τα λένε και οι «αριστεροί». Δείτε, για παράδειγμα,
τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δεν δέχεται κουβέντα, ότι θα μπορούσε η απόφαση των Βρυξελλών για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών να μην εφαρμοστεί και για την Ελλάδα...
*
Αλλωστε η προ κρίσης ιστορία της θαλερότητας των τραπεζών μας, πείθει, για το πώς αυτή η θαλερότητα μεταφράζεται σε... φιλολαϊκή πολιτική:
Το 2000 το Ενεργητικό των τραπεζών (σύμφωνα με τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας) ήταν 265 δισ. ευρώ.
Το 2009 το Ενεργητικό των ίδιων τραπεζών είχε εκτιναχτεί στα 614 δισ. ευρώ.
Είχε, δηλαδή, αυξηθεί κατά 349 δισ. ευρώ! Ποσοστό αύξησης 132%!
*
Ποιος, λοιπόν, δεν θυμάται:
Καθ' όλη τη διάρκεια της προ κρίσης περιόδου, όταν οι τράπεζές μας υπερδιπλασίασαν τον πλούτο που κατείχαν και διεκδικούσαν από το λαό,
όταν οι τράπεζές μας αύξαναν το Ενεργητικό τους με αποτέλεσμα να ξεπεράσει σε μέγεθος δυο ολόκληρα ετήσια ΑΕΠ της χώρας (!),
οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι
(αυτοί που αρχικά υφίσταντο τη λιτότητα για να μπει η Ελλάδα στην ΟΝΕ και μετά τη λιτότητα για να παραμείνει η Ελλάδα στην ΟΝΕ)
έπαιρναν «αυξήσεις» του ιλιγγιώδους ύψους των 0,77 λεπτών του ευρώ
και ο αριθμός των κοινωνικά αποκλεισμένων είχε ανέλθει στους 3.023.000 ανθρώπους...
Ψηνότανε...
Μια πρώτη γεύση των προγραμματικών δηλώσεων της συγκυβέρνησης είχαμε πάρει, όταν, αμέσως μετά τις εκλογές, δημοσιοποιήθηκε το κείμενο με τα λεγόμενα «σημεία προγραμματικής σύγκλισης» μεταξύ των κυβερνητικών εταίρων.
Ηταν εκεί που, ανάμεσα στα άλλα, διαβάσαμε ότι:
*
1) «Η νέα κυβέρνηση θα είναι όσο το δυνατόν πιο μικρή, λειτουργική και επιτελικού χαρακτήρα».
Τελικώς, η «μικρή» κυβέρνηση αριθμεί 40 νοματαίους...
*
2) «Επιμέρους διαφωνίες που μπορεί να υπάρξουν να μην αναστέλλουν ούτε το έργο ούτε τη συναίνεση» των μελών της.
Τουτέστιν, έχουν εξ αρχής μοιράσει τους ρόλους του «καλού» και του «κακού», που θα πηγαίνουν χέρι - χέρι...
*
3) Στόχος της είναι η «παράταση του χρόνου δημοσιονομικής προσαρμογής κατά δύο τουλάχιστον έτη...».
Δηλαδή, τα επιπλέον 15 δισ. ευρώ σε μέτρα λιτότητας ο λαός θα τα καταβάλει ασυζητητί, αλλά - εφόσον επιτευχθεί ο «στόχος» - θα τα καταβάλει με... «ευκολίες πληρωμής»!
*
4) «... η ισχύς των συλλογικών συμβάσεων (προσδιορίζεται από) το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Δίκαιο» και «το ύψος του μισθού στον ιδιωτικό τομέα συμφωνείται μεταξύ των κοινωνικών εταίρων».
Που πάει να πει σε κανονικά ελληνικά «τι είχαμε (με το Μνημόνιο), τι χάσαμε»...
*
5) «Γενική επιδίωξη, όχι άλλες μειώσεις μισθών και συντάξεων, όχι άλλοι φόροι».
Ωραιότατη διατύπωση! Οπως βλέπετε, δεν πρόκειται περί «δέσμευσης». Ούτε καν για «υπόσχεση». Απλώς για μια «γενική επιδίωξη» πρόκειται. Αλλά ό,τι «επιδιώκεις» δε σημαίνει ότι το πετυχαίνεις κιόλας, ε;...
*
6) Εναρξη «διαδικασίας αποκρατικοποιήσεων - εγγυήσεις διαφάνειας».
Εδώ κάθε σχόλιο περιττεύει.
*
7) Στους οργανισμούς του Δημοσίου «στόχος να μη γίνουν απολύσεις μόνιμου προσωπικού...».
Να ένας ακόμα «στόχος». Αλλά αυτά τα είπαμε: Ανθρωποι είναι. Μπορεί και να ...αστοχήσουν.
«Ιστορική» ευρω-γλίτσα
Οταν κατέρρευσε η Lehman Brothers και ξέσπασε η κρίση από τις ΗΠΑ, εδώ στην Ελλάδα στήθηκαν λιτανείες υπέρ της ΕΕ, αφού κατά τους μεγάλους σαμάνους της μπουρδολογίας, το «κοινό ευρωπαϊκό σπίτι μας» ήταν θωρακισμένο από την κρίση...
*
Οταν η ξεροκέφαλη κρίση έφτασε - παρά τις λιτανείες - και στην από δω πλευρά του Ατλαντικού, ξεκίνησαν τόσο οι «ιστορικές» σύνοδοι της ΕΕ, όσο και η ανακήρυξη «ηρώων» - σαν τους τελευταίους Μόντι και Ραχόι - που ως άλλοι Λεοντόκαρδοι θα έσωζαν την ήπειρό μας. Ποιος δεν θυμάται τον πρώτο τέτοιο «ήρωα», τον πρώην Βρετανό πρωθυπουργό - και νυν ευρισκόμενο στα αζήτητα - Γκόρντον Μπράουν που τα ελληνικά ΜΜΕ τον δοξολογούσαν γιατί με τις «ευφυείς» πολιτικές τοποθετήσεις του «θωράκιζε» την ΕΕ από την κρίση;
*
Μετά, όταν η κρίση έσκασε για τα καλά στην ελληνική αυλή μας, μαζί με τις «ιστορικές» συνόδους των Βρυξελλών, είχαμε και καλλιστεία... «φιλελλήνων». Ποιος δεν θυμάται ότι μέχρι να φτάσουμε στο «νέο αέρα» του Ολάντ είχαμε περάσει από εκείνα τα καραγκιοζίστικα για τον... «Θεσσαλονικιό» Σαρκοζί;
*
Παράλληλα με τα παραμύθια περί «ηρώων», «φιλελλήνων» και «κακών μαγισσών» και όσο η κρίση φούντωνε, τόσο πιο... «ιστορικές» γίνονταν και οι αποφάσεις των συνόδων της ΕΕ:
«Ιστορική» η σύνοδος που αποφάσισε την ένταξη στα μνημόνια και στις τρόικες.
«Ιστορική» η σύνοδος που αποφάσισε την «αναδιάρθρωση» του ελληνικού χρέους.
«Ιστορική» η σύνοδος που αποφάσισε την «επιμήκυνση» του χρέους.
«Ιστορική» η σύνοδος που αποφάσισε το «κούρεμα» του χρέους.
«Ιστορική» η σύνοδος που αποφάσισε το νέο «κούρεμα» του χρέους.
*
Κάπως έτσι φτάσαμε στην τελευταία «ιστορική» σύνοδο της ΕΕ, που αποφάσισε την περασμένη βδομάδα τη... «φιλολαϊκή» (!) ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και ανέδειξε τους νέους «ήρωες» της δεκάρας και της μιας μέρας.
Για όσο, δηλαδή, τους χρειάζονται τα «πολυβολεία» της ανελέητης προπαγάνδας, που κατ' ευφημισμόν την αποκαλούν «ενημέρωση».
*
Μετά από τόσους «ήρωες», όμως, και μετά από τόση... «Ιστορία», στην Ελλάδα σπάει το ένα «ιστορικό ρεκόρ» μετά το άλλο:
Εσπασε το «ιστορικό ρεκόρ» της φτώχειας.
Εσπασε το «ιστορικό ρεκόρ» της ανεργίας.
Εσπασε το «ιστορικό ρεκόρ» της απανθρωπιάς στα διαλυμένα νοσοκομεία, στις ουρές των συσσιτίων, στις ουρές των καρκινοπαθών για ένα φάρμακο, στον κατάλογο των αυτοκτονιών...
Ετσι γράφεται η πραγματική ιστορία στην Ελλάδα.
Με πόνο. Με δάκρυα. Και με σπαραγμό. Σπαραγμό ευθέως ανάλογο των τυμπανοκρουσιών των παπαγάλων της ευρω-γλίτσας, των επιφορτισμένων να υμνολογούν τις «ιστορικές» συνόδους των «ηρώων» της ευρωενωσιακής βαρβαρότητας.
*Δημοσιεύθηκε στο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ το Σάββατο 7/7/2012
